Helsinki- Helsingin tuomiokirkko (Helsińska Katedra)

Neoklasycystyczna, luterańska świątynia zajmująca północną część placu, zaprojektowana została przez słynnego, niemieckiego architekta Carla Ludviga Engela. Trzy inne jego dzieła znajdują się również na placu, do tego wiele innych budynków w mieście oraz w Tallinie i St. Petersburgu. Prace projektowe rozpoczęły się w 1818 roku, aby po dwóch latach, po zatwierdzeniu ich przez cara Mikołaja rozpocząć prace budowlane. Dziwić może jej zewnętrzny wygląd w niczym nie przypominający innych, skromnych luterańskich świątyń. Jest to związane z tym, że architekt wzorował się na prawosławnej cerkwi św. Izaaka znajdującej się w Petersburgu. Zbudowana więc została na planie greckiego krzyża z gwieździstym sklepieniem nad nawą główną oraz kulistymi sklepieniami na kopułami bocznymi. Cztery niemal identyczne boki katedry ozdobione są korynckimi kolumnami podtrzymującymi tympanon. Budowa finansowana była przez cara Rosji Mikołaja na którą przeznaczył ok. 2,6 milionów rubli. Szacuje się, że koszt budowy świątyni wyniósł około miliona rubli. Pozostałe środki wykorzystane zostały na inne cele. Po śmierci Engela w 1840 roku nadzór nad budową przejął jego pomocnik Ernst Lohrmann i to jemu zawdzięczamy ostateczny kształt budowli. Już w trakcie budowy powstała obawa, że konstrukcja nie utrzyma dachu i że stojąca na wzgórzu budowla może zawalić się. Lohrmann dla wzmocnienia całej konstrukcji postanowił dodać cztery mniejsze kopuły boczne. Zaprojektował on również dwie kaplice z wieżami oraz dwa oddzielnie stojące budynki. Za jego inicjatywą na dachu świątyni stanęło również dwanaście cynkowych posągów apostołów. Wykonało je czterech niemieckich artystów. Odlane zostały w odlewni cynku SP Deravan w Berlinie w latach 1845-47 roku i umieszczone na dachach kościoła w 1849 roku. Dzisiaj stanowią one jedną z największych pojedynczych kolekcji cynkowych rzeźb na świecie. Budowa świątyni ukończona został w roku 1850, po czym jeszcze dwa lata trwały prace związane z wyposażeniem świątyni. Oficjalnie dla wiernych kościół otwarto 15 lutego 1852 roku nadając mu na cześć fundatora wezwanie Nikolainkirkko (kościół św. Mikołaja).

Do 1917 roku świątynia była zwykłym kościołem. Po uzyskaniu przez Finlandię niepodległości zmieniono jej nazwę na Suurkirkko (Wielka Katedra). Po tym jak w 1959 roku w Helsinkach ustanowiono diecezję, została przemianowana na katedrę Tuomiokirkko.

Katedra mogąca pomieścić 1300 wiernych posiada typowo dla tego typu świątyń, surowe luterańskie wnętrze. Wewnętrzne dekoracje są bardzo skromne i są to w części ołtarzowej wizerunki aniołów oraz umieszczone w narożnych niszach posągi Marcina Lutra, Philippa Melanchthon oraz Mikaela Agricola - ojca fińskiej reformacji i literatury fińskiej. Czwarty róg zajmuje zaprojektowana przez Engela okrągła ambona ze złotym baldachimem. Ołtarz pochodzi z okresu ostatniej restauracji katedry, która odbyła się w latach 1996-99. Oryginalny zegar wykonany przez mistrza Juho Könni z Ilmajoki w 1902 roku zastąpiony został przez nowy. Oryginalna maszyna umieszczona została w Fińskim Muzeum Zegarów w Espoo.

Świątynia regularnie wykorzystywana jest zarówno jako miejsce modlitwy, odbywają się w niej śluby, organizowane różnego rodzaju koncerty. W jednej z kaplic funkcjonuje kawiarnia. W obszernej krypcie często odbywają się wystawy lub koncerty. Co roku kościół odwiedza ponad 500 tys. gości. Część z nich to wierni regularnie uczęszczający na nabożeństwa choć zdecydowaną większość stanowią turyści.