DZIEŃ DRUGI
Przejazd zabytkowym tramwajem 28 od przystanku Campo Ourique (Prazeres) do przystanku Rua da Graça. Dalej trasa piesza o łącznej długości 6.9 km.
początek - Miradouro da Senhora do Monte
koniec - Igreja de Săo Roque (Kościół Św. Rocha)
A. Miradouro da Senhora do Monte (Taras widokowy Pani ze Wzgórza)
- Miradouro da Graça (Taras widokowy Graca)
B. Igreja de Sao Vicente de Fora (Klasztor św. Wincentego za Murami)
C. Panteao Nacional (Panteon Narodowy)
- Miradouro de Santo Estevao (Taras widokowy św. Szczepana)
D. Portas Do Sol (Brama Słońca)
- Miradouro de Santa Luzia (Taras widokowy św. Łucji)
E. Castelo de S. Jorge (Zamek św. Jerzego)
F. Sé de Lisboa (Katedra Sé w Lizbonie)
- Igreja Santo António (Kościół św. Antoniego)
- Casa dos Bicos (Pałac Bicos)
G. Praça do Comércio (Plac Handlowy)
H. Elevador de Santa Justa (Winda św. Justa)
I. Praça Dom Pedro IV (Plac Dom Pedro IV)
- Igreja De Sao Domingos (Kościół de Sao Domingos)
J. Elevator de Glória (Winda Gloria)
- Miradouro de Sao Pedro de Alcântara (Punkt widokowy św. Piotra z Alkantary)
- Igreja de Săo Roque (Kościół Św. Rocha)
Tramwaj 28
Pierwsze tramwaje konne na ulice Lizbony wyjechały 17 listopada 1873. W ciągu następnych lat sieć tramwajowa była rozbudowywana. Do utrzymania linii w szczytowym okresie potrzebnych było 1200 koni. Pierwsze tramwaje elektryczne uruchomiono 31 sierpnia 1901. Do 1928 roku zakończono rozbudowę sieci w górzystej części Lizbony budując trasę obecnej linii 28. Drewniane żółte tramwaje są niewątpliwą atrakcją miasta a dla turystów przejażdżka nim pozostaje niezapomnianym przeżyciem. Pojedyncze zabytkowe wagoniki wspinają się na stromo położoną najstarszą dzielnicę Alfamę. Na Calçada da Săo Francisco znajduje się najbardziej stromy podjazd tramwajowy na świecie wynoszący 145%. Rozwój sieci tramwajowej trwał do lat pięćdziesiątych XX wieku, wtedy to 27 linii obsługiwało trasy o łącznej długości 76 km. Od 1959 roku rozpoczęto jej likwidację. Obecnie sieć tramwajową obsługuje 6 linii z reaktywowaną w 2015 roku linią 24.
Linia 28 jest przeważnie zatłoczona turystami, a obrazki czy charakterystyczne kafelki (azulejos) z żółtymi tramwajami są obowiązkowym towarem w licznych sklepikach z pamiątkami.
Uwaga na kieszonkowców.
www.carris.pt/en/tram/28E/descendente/
A. (0.0 km) Miradouro da Senhora do Monte
(Taras widokowy Pani ze Wzgórza)
Taras widokowy obsadzony piniowymi drzewami usytuowany jest w w dzielnicy Graça. Jest to najwyższy punkt widokowy w Lizbonie. Rozpościera się z niego wspaniały widok na zatokę, wiszący most, zamek św. Jerzego i centrum miasta. Zamontowano tu panel z płytek azulejos, na którym przedstawiono i opisano budynki widoczne w panoramie Lizbony z tego miejsca.
Znajduje się tu kaplica Irmandade de Nossa Senhora do Monte e Sao Gens. Jest to miejsce męczeńskiej śmierci św. Gens, który był biskupem Lizbony na długo przed rekonkwistą. Po wyparciu Maurów w miejscu pustelni świętego zbudowana została w 1147 roku kaplica. Umieszczono w niej cadeira de Sao Gens czyli wykuty w kamieniu fotel, który należał do niego. Po trzęsieniu ziemi w 1755 roku, kaplica została praktycznie zniszczona. Obecna zbudowana została w 1796 roku, nieco powyżej pierwotnego miejsca. Wewnątrz po prawej stronie za drewnianymi drzwiami ponownie został umieszczony fotel św Gens. Legenda głosi, że siadały na nim ciężarne kobiety aby zapewnić sobie nieskomplikowany poród a była wśród nich sama królowa Maria Anna Austriaczka. Tradycja przetrwała do dzisiaj a i moc krzesła mimo upływu wieków również. Można poprosić o otwarcie drzwi.
Godziny otwarcia:
9:30-12:30 i 15:00-18:00 (soboty i niedziele do 20:00)
- Miradouro da Graça
(Taras widokowy Graca)
Miradouro Sophia de Mello Breyner Andresen
Kolejny, bardzo popularny punkt widokowy. Wszyscy znają to miejsce jako Graça lub Miradouro da Graça ale oficjalnie miejsce to nosi imię słynnej portugalskiej pisarki, zmarłej w 2004 roku, która spędzała tu mnóstwo czasu. Jeden z jej wierszy umieszczony jest na murze w prawym rogu tarasu. Rozpościera się stąd wspaniały widok na Baixa, Chiado i rzekę Tag no i oczywiście zamek. Doskonale widoczny jest poprzedni punkt widokowy. Jest to popularne miejsce spotkań Lizbończyków. Kafejka w cieniu drzew piniowych rozlokowała stoliki zapraszając na kawę i pyszne przekąski.
Znajduje się tutaj klasztor, Convento da Graça. Historia tej świątyni bierze początek od małej kapliczki, którą wybudowali stacjonujący tu przez wiele miesięcy żołnierze armii Dom Afonso Henriquesa oblegający miasto. Po usunięciu Maurów w 1271 roku z inicjatywy króla Alfonsa III rozpoczęto budowę klasztoru, z miejscem dla 50 Braci pustelników z zakonu św Augustyna. Klasztor stał się główną portugalską siedzibą braci na kolejnych niemalże 600 lat. Podczas trzęsienia ziemi z 1755 roku, duża cześć klasztoru została zniszczona. Został on zrekonstruowany kilkanaście lat później dzięki architektom Caetano Tomás de Sousa i Manuel Caetano de Sousa ale już w stylu barokowym.
Godziny otwarcia:
9:30-12:30 i 15:00-18:00 (w soboty i niedziele do 20:00)
Alfama
Nazwa dzielnicy wywodzi się od arabskiego słowa al hammam i oznacza łaźnie bądź gorące źródła, które rzeczywiście odkryto w pobliżu. Najstarsza dzielnica Lizbony, zbudowana została u podnóża zamku, na skalistym stoku nad brzegiem Tagu. W okresie panowania Maurów było tu centrum miasta. Po zdobyciu go przez chrześcijan w połowie XII wieku, miasto zaczęło się intensywnie rozwijać. W obawie przez trzęsieniami ziemi bogatsza część tej społeczności zaczęła lokować swoje siedziby w innych miejscach. Alfama stała się wówczas dzielnicą zamieszkaną przez najniższą warstwę społeczną, rybaków, właścicieli tawern i małych sklepików. Jak na ironię w czasie wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 roku zabudowania Alfamy przetrwały praktycznie w nienaruszonym stanie. Zabudowania mauretańskie nie przetrwały jednak do dzisiejszych czasów ale plan ulic pozostał nie naruszony. Zachowały się wąskie, brukowane, kręte i strome uliczki i przy nich gdzieniegdzie wąziutkie chodniki. Na wyższe partie prowadzą długie ciągi schodów. Domy zbudowane są bardzo blisko siebie, tworząc niezwykły, magiczny labirynt zaułków. Dawno nie remontowane fasady domów wyłożone są płytkami azulejos a pomiędzy nimi wisi rozwieszone pranie. Kwiaty w oknach, pomarańczowe drzewka tworzą niezapomniany koloryt tego miejsca. Podczas czerwcowych świąt (Festas dos Santos Populares), bawią się wszyscy, rozwieszane są kolorowe girlandy, gra muzyka. Cała dzielnica pachnie wtedy grillowanymi sardynkami. Tutaj pod koniec XIX wieku narodziła się portugalska muzyka – fado.
Dzisiaj mieszkają tu przeważnie starsi ludzie. Władze chcąc zachować charakter tego miejsca, ustalają wysokość czynszy, blokują komercję i nie pozwalają na wykup domów. Widoczny jest brak funduszy na wymagające gruntownego remontu domy.
B. (1.1 km) Mosteiro de Sao Vicente de Fora
(Klasztor św. Wincentego za Murami)
W miejscu tym w 1173 roku, pierwszy król Portugalii Afonso Henriques nakazał zbudowanie małej świątyni celem złożenia relikwii św. Wincentego przywiezionych tu z Algarve. Budowa obecnego, ogromnego kompleksu rozpoczęła się w 1590 roku. Architektami zostali Filippo Terzi i Baltasar Alvares, którzy połączyli gotyk i barok tworząc nowy styl w architekturze nazwany portugalskim manieryzmem. Prace zakończono w 1627 roku. Do budynku prowadzą szerokie schody. Wejście główne tworzą trzy bramy a nad nimi w niszach umieszczono figury świętych. Kolejno od lewej: św. Wincentego, św. Augustyna i św. Sebastiana. Nad elewacją frontową górują dwie 33 metrowej wysokości wierze.
Wewnątrz uwagę zwraca imponujący barokowy ołtarz, zamówiony do świątyni przez króla Jana V. Zamontowany jest w środkowej części prezbiterium pod stojącym na czterech potężnych słupach baldachimem. Wykonany został przez Machado de Castro. Otaczają go rzeźbione w drewnie postacie w naturalnym rozmiarze.
Organy zbudowane w 1765 roku przez Jana Fontanes z Maqueixa, są jednymi z największych i najlepszych tego typu instrumentów w Portugalii.
Wnętrze doświetla osiem prostokątnych okien zamontowanych w ogromnej kopule. Kopuła zawaliła się podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Później została odbudowana.
Ciekawostką jest płaski dach nad świątynią na którym zorganizowano taras widokowy. Rozpościera się stąd zapierający dech w piersiach widok na Lizbonę.
Ponad 100 tys barokowych płytek azulejos zdobi ściany klasztoru. Przy wejściu, obok pierwszego klasztoru, przedstawione są sceny z bitew D. Afonso Henriques w Lizbonie i Santarém. Na piętrze płytki przedstawiają sceny z bajek La Fontaine.
Kościół jest rodzinnym panteonem królewskiego rodu Braganza.
Godziny otwarcia:
Wtorek – Niedziela 10:00-18:00
Ceny biletów:
Monaster: bilet normalny – 5.00 EUR
Kościół: wstęp wolny
http://www.patriarcado-lisboa.pt/site/index.php?cont_=47&tem=356
C. (1.8 km) Panteao Nacional
(Panteon Narodowy)
Pełna nazwa to Igreja de Santa Engrácia, Panteao Nacional. Pierwszy kościół Santa Engracia założony został w 1568 roku z rozkazu córki króla Manuela I, Marii. W 1663 roku konkurs na budowę nowego kościoła wygrał architekt Joao Antunes. Zaproponował on zbudowanie barokowej świątyni, na planie krzyża greckiego. Jest ona jedną z pierwszych w kraju zbudowanych świątyń w tym stylu.. Od roku 1919 pełni funkcję Panteonu Narodowego i od tego czasu chowani są tutaj wybitni Portugalczycy.
Budowa była wielokrotnie przerywana a ostatecznie inwestycja została ukończona w 1966 roku. Dzięki tej kilkusetletniej trwającej budowie inwestycja ta znalazła się w Księdze Rekordów Guinessa.
Na szczyt gigantycznej kopuły można dostać się windą. Rozciąga się stąd panoramiczny widok na Alfamę i rzekę Tag.
Godziny otwarcia:
Wtorek – Niedziela 10:00-18:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 4.00 EUR
Do lat 12 wstęp wolny
Wstęp wolny w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.
http://www.patrimoniocultural.pt/pt/museus-e-monumentos/dgpc/m/panteao-nacional
- Miradouro de Santo Estevao
(Taras widokowy św. Szczepana)
Taras widokowy przy Igreja de Santo Estevao zlokalizowany jest w samym sercu Alfamy. Jest wspaniałym miejscem na odpoczynek i na podziwianie widoków po wydostaniu się z labiryntu wąskich uliczek.
Znajduje się tutaj Igreja de Santo Estevao czyli kościół św. Szczepana, który, jest wspaniałym przykładem architektury baroku. Pierwsza romańska świątynia stała w tym miejscu już w XII wieku. W 1733 roku przebudowano ją w stylu barokowym. Poważnie została uszkodzona w wyniku trzęsienia ziemi. Naprawiona i ponownie otwarta dla kultu została w 1773 roku. Od 1918 roku znajduje się na liście Pomników Narodowych.
Kościół otwierany jest jedynie podczas niedzielnej mszy świętej o godz 11:00
D. (2.8 km) Portas Do Sol (Brama Słońca)
Na Portas do Sol stała kiedyś brama prowadząca do starego miasta. Dzisiaj jest jednym z najchętniej odwiedzanych tarasów widokowych w mieście. Zdjęcia zrobione w tym miejscu zdobią kolekcję przybywających tutaj turystów z całego świata. Górujący nad czerwonymi dachami Alfamy, klasztor Sao Vicente, za nim kopuła Panteonu, przeciskające się maleńkie wagoniki tramwaju 28 i rzeka Tag. Widoki te zapadają w pamięci na zawsze.
Na niższym poziomie tarasu znajduje się bar Portas do Sol w którym serwuje się wspaniałe dania, desery i drinki. Widoki gratis.
- Museu de Artes Decorativas
Przy Largo das Portas do Sol znajduje muzeum sztuk zdobniczych. Budynek Pałacu Azurara z XVII wieku został zakupiony przez Ricardo Espirito Santo, bogatego bankiera i miłośnika sztuki, który później przekazał swoją cenną kolekcję do państwa. Piękne wnętrza pałacu zostały utrzymane w oryginalnym stylu. Zdobią je drewniane podłogi, malowane sufity i oczywiście biało niebieskie azulejos. Zgromadzone tu kolekcje mebli i wyposażenia prezentowane są w kilku salach i dają obraz życia arystokracji w XVIII i XIX wieku. Na kolekcje składają się m.in. meble w stylu indo-portugalskim, meble wykonane z doskonałego brazylijskiego drewna oraz chińska porcelana czy gobeliny.
Godziny otwarcia:
Środa – Poniedziałek 10:00-17:00.
Ceny biletów:
Bilet normalny - 4,00 EUR
- Miradouro de Santa Luzia
(Taras widokowy św. Łucji)
Obok kościoła Santa Luzia znajduje się dwupoziomowy taras nazywany nie inaczej jak Miradouro de Santa Luzia. Oferuje oczywiście doskonałe widoki. Na wyższym piętrze wygospodarowano miejsce na trochę zieleni. Na skraju tarasu zamontowano pergolę obsadzoną pnącą bugenwilla. Jest to roślina z rodziny...dziwaczkowatych i pochodzi z Ameryki Południowej. Pod nią chętnie rozstawiają swoje stoiska handlarze pamiątek i artyści sprzedający swoje dzieła. Murek okalający taras wyłożony jest azulejos.
Igreja Santa Luzia jest dedykowany św. Łucji, która jest patronką ociemniałych, proszącym o pomoc w chorobach oczu, pisarzom i chorym na dyzenterię. Kościół, ale jeszcze poprzedni prawdopodobnie zbudowali Rycerze zakonu Kawalerów Maltańskich, którzy za czasów panowania D. Afonso Henriques brali czynny udział w wyparciu Maurów z miasta. Średniowieczna świątynia została poważnie zniszczona w czasie trzęsienia ziemi, później odbudowana została w barokowym stylu. Po rozwiązaniu wszystkich zgromadzeń w 1834 roku zakonnicy musieli opuścić obiekt. W 1951 roku stosunki dyplomatyczne zostały wznowione i zakonnicy ponownie wrócili do tego miejsca o czym świadczy powiewająca nad głównym wejściem czerwona flaga z krzyżem, który jest symbolem tego zakonu.
Na zewnętrznej ścianie kościoła od strony tarasu zamontowano dekoracje z płytek azulejos przedstawiające Praça do Comércio oraz atak na Zamek Świętego Jerzego w 1147 roku.
E. (3.4 km) Castelo de S. Jorge
(Zamek św. Jerzego)
Odkrycia archeologiczne wskazują, że dzisiejsze wzgórze zamkowe mogło być zamieszkiwane nawet od VI w. p.n.e. Pierwsze fortyfikacje na najwyższym z siedmiu wzgórz Lizbony powstały jeszcze za czasów rzymskich. Na fundamentach poprzedniej budowli w XI wieku Maurowie zbudowali twierdzę. W 1147 roku została ona zdobyta w trakcie oblężenia Lizbony przez wojska Alfonsa I Zdobywcę. Według jednej z legend, rycerz imieniem Martin Moniz, zauważając, że jedne z wrót są otwarte, własnym ciałem uniemożliwił ich zamknięcie. Rycerz zginął, ale w ten sposób umożliwił zdobycie zamku. Po przeniesieniu stolicy Portugalii z Coimbry do Lizbony zamek stał się siedzibą królewskiego dworu. Za panowania króla Dionizego I, w 1300 roku, zamek został gruntownie wyremontowany. Pod koniec XIV wieku na polecenie króla Jan I patronem zamku został Święty Jerzy. Z tej też okazji mury zamkowe zostały rozbudowane obejmując część podzamcza.
Na początku XVI wieku po tym jak król Manuel I kazał wybudować pałac Terreiro do Paço nad Tagiem, zamek stracił na znaczeniu a dodatkowo w 1531 roku w czasie trzęsienia ziemi został poważnie uszkodzony. W 1569 roku król Sebastian I nakazał jego rekonstrukcję z zamiarem utworzenia w nim swej rezydencji ale nagła śmierć zniweczyła te plany. W czasie hiszpańskiego okupacji w latach 1580-1640 po przebudowie zamek służył jako koszary wojskowe i więzienie.
Po trzęsieniu ziemi w 1755 roku, w czasie którego został ponownie zniszczony popadał stopniowo w ruinę. Na szansę na przywrócenie do dawnej świetności musiał czekać dwa wieki. W 1947 roku z polecenia dyktatora Salazara rozpoczęto prace które miały na celu przywrócenie mu pierwotnego charakteru usuwając wszelkie modyfikacje.
Droga do zamku prowadzi przez Arco de Săo Jorge. Tuz za nią po prawej stronie znajduje się kasa biletowa a za nią rozpościera się średniowieczna dzielnica Santa Cruz. Turyści często omijają to miejsce (warto tutaj zajrzeć) kierując się w lewo wprost na zamek. Droga do zamku prowadzi przez plac defilad w którego centrum wznosi się triumfalny posąg Alfonsa I Zdobywcy. Z zamkowych tarasów można podziwiać wspaniałą panoramę miasta. W ogrodach spacerują pawie.
Godziny otwarcia:
Marzec – Październik 9:00-21:00
Listopad – Luty 9:00-18:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 8.50 EUR
Bilet rodzinny 2+2 – 20.00 EUR
Do lat 10 wstęp wolny
http://castelodesaojorge.pt/pt
F. (4.1 km) Sé de Lisboa
(Katedra Sé w Lizbonie)
Romańska katedra pod wezwaniem Santa Maria Maior czyli Najświętszej Maryi Panny nazywana jest po prostu Sé i jest to skrót od Sedes Episcopalis a oznacza siedzibę biskupa. Trzynawową świątynię zbudowano w 1150 roku z rozkazu pierwszego króla Portugalii, Alfonsa I Zdobywcy dla upamiętnienia wyzwolenie miasta spod panowania Maurów. Aby podkreślać siłę chrześcijaństwa i wyższość nad islamem zlokalizowano ją dokładnie w miejscu zburzonego muzułmańskiego meczetu. Przez wieki była wielokrotnie przebudowywana w różnych stylach, aby ostatecznie podczas ostatniego remontu powrócić do jej oryginalnego, romańskiego wyglądu.
W fasadzie frontowej nad portalem zamontowano ogromne rozetowe okno i dwie bliźniacze wieże po bokach.
Wnętrze świątyni w XVIII wieku z rozkazu króla Jana V wykończono w stylu rokokowym ale nie przetrwało ono do dzisiaj. Do dziś dobrze zachowały się XIV wieczne grobowce, znajdujące się za ołtarzem głównym oraz XIII wieczny krużganek. Warto również zwrócić uwagę na chrzcielnicę w której ponoć w roku 1195 został ochrzczony św. Antoni. Chrzcielnica zdobiona jest płytkami azulejos przedstawiającymi kazanie św. Antoniego do ryb.
W katedralnym skarbcu znajduje się wiele cennych obiektów. Należą do nich m.in. relikwiaż ze szczątkami św. Wincentego, który pierwotnie znajdował się w jednej z kaplic. Według legendy, ciało świętego, który zginął męczeńską śmiercią w Walencji, przypłynęło do brzegów portugalskiej prowincji Algarve w łodzi, eskortowanej przez dwa kruki. Ptaki wróciły potem na miejsce zbrodni, aby wyłupić oczy oprawcom Wincentego. Wydarzenie to sprawiło, że święty został obwołany patronem miasta, a kruki zostały umieszczone w herbie miasta.
Innym cennym przedmiotem o znaczeniu religijnym jest monstrancja wysadzana w całości drogimi kamieniami.
Od 1907 roku budynek katedry znajduje się na liście Pomników Narodowych.
Ważnym i niezwykle barwnym wydarzeniem związanym ze świątyną są zbiorowe śluby nazywane Casamentos de Santo Antonio czyli Ślubami Świętego Antoniego. Według kultywowanej od wielu lat tradycji w dniu 12 czerwca dziesiątki lizbońskich par podczas jednej ceremonii mówi sobie sakramentalne tak. Kiedyś stroje i prezenty dla nowożeńców były fundowane przez radę miejską i bogate firmy kupieckie. Dzisiaj chętnych jest tak wielu, że jedynie szczęśliwcy zostają zakwalifikowani do tego wydarzenia.
https://www.youtube.com/watch?v=UhyDnAd5i3U
Godziny otwarcia:
Katedra: Poniedziałek - Sobota – 9:00-19:00 Niedziela – 9:00-20:00
Krużganki: 10:00-18:00
Skarbiec: 10:00-17:00
Ceny bitetów:
Katedra wstęp wolny
Krużganki – 2.50 EUR
Skarbiec – 2.50 EUR
Bilet łączony krużganki + skarbiec 4.00 EUR
- Igreja Santo António (Kościół świętego Antoniego)
Kolejna bardzo ważna świątynia dla Lizbończyków znajduje się na przeciwko katedry. Zbudowana została w 1195 roku dokładnie w miejscu narodzin św. Antoniego i jemu została poświęcona. Św. Antoni nazywany również św. Antonim Padewskim (zmarł w wieku 36 lat właśnie w Padwie) Jest patronem Lizbony. Urodził się jako Fernando de Bulhoes. Podczas teologicznych studiów w mieście Coimbra gdzie wstąpił do zakonu franciszkanów w roku 1220, przyjął imię Antonio. Najpierw zbudowana została tutaj kaplica, która za czasów panowania króla Manuela I w XVI wieku została przebudowana. Kolejna poważna przebudowa miała miejsce w roku 1730 ale 25 lat później obiekt został doszczętnie zniszczony przez trzęsienie ziemi. W roku 1767 według rokokowo-barokowego projektu autorstwa architekta Mateus Vicente de Oliveira kościół został odbudowany i skutki tej inwestycji możemy oglądać dzisiaj. Krypta kościelna jest oryginalnym fragmentem domu w którym urodził się święty. Wierni wchodząc do świątyni dotykają jego portretu "na szczęście".
12 maja 1982 roku papież Jan Paweł II odwiedził to miejsce. Odsłonił on posąg świętego Antoniego na placu przed kościołem i modlił się w krypcie.
Kilka jeszcze słów o samym świętym ponieważ jest on jednym z najbardziej popularnych świętych kościoła katolickiego. Jest patronem rzeczy zagubionych, samotnych strapionych panien i biednych. Szczególnie skuteczny i szybciej spełnia prośby, jeżeli obieca mu się kilku groszy na rzecz biednych. Święty Antoni był znany, jako obrońca biednych. Dzisiaj wiele kościołów prowadzi zbiórkę na ich rzecz nazywaną: „Chlebem św. Antoniego”. Zaczęło się to od tego, że dawno dawno temu dwudziestomiesięczny chłopiec, bawiąc się w domu, wpadł do misy z wodą. Zrozpaczona matka zaczęła krzyczeć i wyjmować ciało nieżyjącego już chłopca z wody. Tuliła go do siebie i prosiła świętego Antoniego, by przywrócił jej syna do życia, a ona w zamian ofiaruje biednym tyle pszennej mąki ile waży chłopiec. Chłopiec ożył. Tak powstał chleb świętego Antoniego.
Wspomnienie św. Antoniego przypada 13 czerwca i właśnie tego dnia w kościele pod jego wezwaniem, rozdaje się małe chlebki. W zamian za chlebek składa się dobrowolną ofiarę, kwota w ten sposób zebrana przeznaczona jest na biednych. Chlebki te zawsze wyglądają tak samo, nie tracą koloru, nie psują się. Wiele osób przechowuje je w domu, w miejscu, gdzie przechowuje się żywność, wierząc, że dzięki temu w domu nie zabraknie jedzenia.
Tego dnia również rusza stąd barwna procesja w stronę Alfamy.
Po lewej stronie kościoła znajduje się Museu Antonino, w którym zobaczyć można kolekcję wszystkiego, co jest związane ze św. Antonim. Znajdują się tu m.in. rękopisy, wota, malowidła, azulejos...
Godziny otwarcia:
Kościół: codziennie 8:00-19:30
Muzeum: Wtorek – Niedziela 10:00-18:00
Ceny biletów:
Kościół: wstęp wolny
Muzeum:
Bilet normalny – 3.00 EUR
http://www.museudelisboa.pt/en/equipamentos/santo-antonio
- Casa dos Bicos (Pałac Bicos)
Dom został zbudowany w stylu włoskiego renesansu w 1523 roku przez D. Bras de Albuquerque, drugiego gubernatora Portugalskich Indii. Właściciel Casa dos Bicos w czasie swojej wizyty we Włoszech zafascynowany dwoma pałacami: Pałac Diamonds ("dei Diamanti") w Ferrarze i Bevilacqua Pałac w Bolonii postanowił przenieść te wzorce do Lizbony. Nierównomierne, wydawać by się mogło chaotyczne rozmieszczenie okien i drzwi, różnej wielkości i różnych kształtach, nadaje mu pewien urok. Fasada budynku wyłożona jest 1125 kamiennymi piramidkami.
W trzęsienia ziemi w 1755 roku doszczętnie zniszczone zostały dwa górne piętra. Pierwsze piętro zabezpieczono dachem i w takim stanie budynek przetrwał ponad 200 lat. Używany był jako magazyn ryb. Rodzina Albuquerque sprzedał go w 1973 roku. W 1983 roku budynek został zrekonstruowany i przywrócony do swojej dawnej świetności. Dobudowano dwa brakujące piętra.
Obecnie mieści się tutaj fundacja słynnego portugalskiego noblisty z 1998 roku- Fundaçao José Saramago. Ekspozycja dedykowana jest życiu i pracy pisarza. Zobaczymy tu prywatne listy, medal Nobla i prace tłumaczone na wiele języków.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek – Sobota 10:00-18:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 3.00 EUR
Bilet rodzinny – 8.00 EUR
Do lat 12 wstęp wolny
Baixa (Dolne Miasto)
Baixa, czyli Dolne Miasto, zostało całkowicie odbudowane po wielkim trzęsieniu ziemi z 1755 roku. Markiz de Pombal, który został odpowiedzialny za odbudowę zaproponował całkowicie nowy układ ulic przecinających się pod kątem prostym z licznymi zdobionymi mozaiką placami. Rozwiązanie to było pierwszym tego typu w Europie. Powstało wtedy mnóstwo budynków w klasycystyczny stylu. Dziś ma tu swoje siedziby większość lizbońskich banków, biur i firm.
Główny deptak dzielnicy to zawsze gwarna Rua Augusta. Place Comércio, Rossio, Restauradores, Figueira czy Sao Domingos z licznymi kawiarniami i restauracjami są miejscem spotkań Lizbończyków. Na środku każdego z nich stoi pomnik. Z dzielnicy Baixa przy pomocy wind Santa Justa i Glória można dostać się na położone wyżej Chiado. Niedawno uruchomiono windę Elevador Baixa - Castelo startującą z Rua dos Fanqueiros.
G. (4.7 km) Praça do Comércio
(Plac Handlowy)
Ogromny plac otoczony klasycystycznymi budynkami nosi również nazwę Terreiro do Paço czyli Terytorium Pałacu. W miejscu placu stał kiedyś Pałac Królewski, zniszczony w czasie trzęsienia ziemi w 1755 roku. Praça do Comércio to dawne serce miasta połączone z rzeką Tag, którą dopływały zamorskie towary i wieści, stąd rozchodziły się drogi w cztery strony świata: do Ameryki, Afryki, Azji i Europy, stąd wypływały statki po złoto i inne drogocenne towary. Portugalia swego czasu stała się jedynym dostawcą złota z zachodniej Afryki. Tony cennego towaru przewożone były z Akry do Lizbony raz w miesiącu. Prace w porcie nadzorował sam król Joao, który kazał wybudować tuż obok swojego pałacu Casa da Mina czyli magazyn złota.
Na środku placu stoi pomnik z brązu króla Józefa I na koniu. To właśnie w czasie jego rządów miało miejsce wielkie trzęsienie ziemi i późniejsza odbudowa stolicy. Autorem olbrzymiego posągu powstałego w 1774 roku jest Joaquim Machado de Castro. Od tego dzieła plac zyskał swą trzecią nazwę, szczególnie popularną swego czasu wśród angielskich kupców i podróżników a brzmi "Plac czarnego konia".
Na Placu Plac Comércio rozegrały się tragiczne wydarzenia mające na celu obalenie monarchii. Tutaj 1 lutego 1908 roku zamordowany został Carlos I, ostatni monarcha Portugalii. Król z rodziną wracał do swego pałacu w Vila Viçosa (Alentejo), przejeżdżając karetą przez Terreiro do Paço. Na wysokości dzisiejszego biura turystycznego z tłumu padły strzały. Carlos I zginął na miejscu, następca tronu Luis Filipe został śmiertelnie ranny. Zabójcy zostali zastrzeleni na miejscu, a następnie rozpoznani jako członkowie Partii Republikańskiej, która dwa lata później obaliła monarchię.
W 1957 roku wielkim wydarzeniem na placu była wizyta brytyjskiej królowej Elżbiety II, która przypłynęła do stolicy statkiem Britanica.
https://www.youtube.com/watch?v=95FwXIPUyPo
Przy Placu Comércio znajduje się najstarsza w Lizbonie kawiarnio- restauracja Café-Restaurante Martinho da Arcada.
- Arco do Rua Augusta (Łuk Triumfalny)
Budowla pełniąca funkcję bramy dzielnicy została ukończona w 1875 roku. Za nią zaczyna się reprezentacyjna ulica miasta Rua Augusta. Autorem projektu był francuski rzeźbiarz Antoni Calmels. Łączna wysokość wapiennego Arco da Rua Augusta to ponad 30 metrów. Od strony placu zamontowano dziewięć potężnych figur projektu portugalskiego rzeźbiarza Victora Bastos. Na szczycie łuku znajdują się postaci wyobrażające Chwałę, Pomysłowość i Męstwo. Największa z nich, alegoria Chwały, ma ponad 7 metrów wysokości. Sześć pozostałych rzeźb przedstawia: Variato (bohatera narodowego), Vasco da Gamę ( żeglarza), Nuno Alvaresa Pereirę czyli Markiza Pombala (twórca planu odbudowy zniszczonego po trzęsieniu ziemi). Pozostałe figury przedstawiają alegorię dwóch głównych rzek Portugalii - Tejo i Douro. Od strony Rua Augusta zamontowano ogromny zegar.
W sierpniu 2013 roku otwarty został punkt widokowy na szczycie łuku. Na drugie piętro dojeżdża winda. Dalej pokonując trzydzieści wąskich schodów droga prowadzi do sali w której znajduje się mechanizm zegara pochodzący z 1941 roku. Dalej po pokonaniu kolejnych 40 schodów dotrzeć można na taras widokowy.
Godziny otwarcia:
Codziennie 09:00-19:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 2.50 EUR
Do lat 5 wstęp wolny
Wirtualny tour:
http://www.visitasvirtuais.com/local.aspx?id=MiradouroDoArcoDaRuaAugusta#.WDrIQvnJzIU
- Museu da Cerveja (Muzeum Piwa)
W jednej z kamienic na placu funkcjonuje muzeum piwa. Na parterze budynku znajduje się piwiarnia. Serwuje się tutaj również doskonałe dania. Na piętrze zorganizowano muzeum. Wystawa podzielona jest na kilka działów. Możemy dokładnie zapoznać się z historią browarnictwa na przestrzeni 2 tys. lat. Jeden z działów prezentuje historię portugalskich producentów piwa. Inny przedstawia producentów piwa w innych postugalskojęzycznych krajach jak Angola, Brazylia, Mozambik itd. Inny dział zatytułowany "W Klasztornej piwnicy" ciekawie prezentuje zrekonstruowany XVI wieczny klasztorny browar.
Godziny otwarcia muzeum
Codziennie 12:00-22:30
Ceny biletów - 3.50 EUR (w tym degustacja piwa)
Wstęp wolny do16 lat.
H. (5.6 km) Elevador de Santa Justa
(Winda św. Justa)
Budowa windy rozpoczęła się w 1900 roku. Po dwóch latach kontrowersyjnej (jak na owe czasy) budowy, jej uroczyste otwarcie miało miejsce 10 lipca 1902 roku. W ciągu pierwszego dnia sprzedano ponad 3 tys. biletów. Do dziś dla Lizbończyków jest regularnym środkiem transportu i jedną z największych atrakcji turystycznych miasta. Winda łączy ze sobą dwie dzielnice Baxia i Chiado, nazywana jest także Elevador do Carmo, ponieważ wyjście z górnego poziomu znajduje się przy ruinach Convento do Carmo. W odróżnieniu od innych lizbońskich wind, porusza się ona w pionie. Zaprojektowana został ją portugalski inżynier Raul Mesnier du Ponsard. Powszechnie mówi się, że był on uczniem Gustawa Eiffela co jest nieprawdą. Stosował on jedynie techniki wykorzystywane wcześniej we Francji. Wysoka na 45 metrów wieża ozdobiona jest delikatnym, bogatym ornamentem. Elegancka winda posiada dwie drewniane kabiny, z których każda pomieścić może 24 osoby. Początkowo winda była zasilana parowo, jednak od 6 listopada 1907 roku pracę tą wykonują silniki elektryczne. Na ostatni, najwyższy poziom prowadzą spiralne schody. Znajduje się tam taras widokowy.
Godziny otwarcia:
Marzec – Wrzesień 7:00-23:00
Listopad – Luty 7:00-21:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 5.00 EUR
obejmuje przejazd tam i z powrotem oraz wstęp na taras widokowy.
Dla posiadaczy kart Lisboa Viva, 7Colinas lub Viva Viagem z ważnym biletem na komunikację miejską bez dodatkowych opłat. Wstęp na taras widokowy - 1.50 EUR
Wirtualny tour:
http://www.visitasvirtuais.com/local.aspx?id=MiradouroDoArcoDaRuaAugusta#.WDrI1PnJzIV
I. (6.0 km) Praça Dom Pedro IV
(Plac Dom Pedro IV)
Plac ten jest uważany za centrum Lizbony. Powszechnie nazywany jest Rossio od nazwy znajdującej się w pobliżu stacji kolejowej. W XVI wieku mieściła się tutaj główna siedziba inkwizycji. Na placu odbywały się publiczne egzekucje, a pierwsze auto-da-fé (publiczne wyznanie wiary katolickiej) miały miejsce w 1540 roku. Pałac Inkwizycji spłonął w 1836 roku, a na jego miejscu został wybudowany Teatro Nacional Almeida Garrett.
Tutaj, 25 kwietnia 1974 roku, w dniu wybuchu rewolucji obalającej dyktaturę, pewna kwiaciarka podarowała żołnierzowi bukiet goździków. Ten podobno wsunął jeden z kwiatków w lufę karabinu na znak pokoju. Gest ten powtórzony został przez innych, stąd nazwa wzięła się nazwa bezkrwawego przewrotu, która brzmi „rewolucja goździków".
Pośrodku placu stoi posąg króla Pedro IV z 1870 roku autorstwa Eliasa Roberta. W dolnej części umieszczono cztery alegoryczne postacie, przedstawiające Sprawiedliwość, Siłę, Roztropność i Wstrzemięźliwość, jak również herby szesnastu głównych miast Portugalii.
- Teatro Nacional Dona Maria II
(Teatr Narodowy)
Północną część placu zamyka okazały budynek Teatru Narodowego. Zbudowany został w miejscu Palácio dos Estaus, wybudowanego około 1450 roku. W XVI wieku stał się siedzibą Inkwizycji. Przetrwał trzęsienie ziemi z 1755 roku, ale został zniszczony przez pożar w 1836 roku. Nowy budynek według projektu włoskiego architekta Fortunato Lodi został zbudowany w latach 1842-46. Wejście główne stanowi portyk z sześcioma jońskimi kolumnami i wspartym na nich trójkątnym przyczółkiem. Kolumny pochodzą z Klasztoru św. Franciszka w Lizbonie Tympanon przedni zdobią posągi Gila Vincente, uważanego za twórcę portugalskiego teatru oraz Talii i Melpomeny. Wykonał je Assis Rodrigues, na podstawie rysunków Antónia Manuela da Fonseki. Po pożarze w 1964 roku zniszczeniu uległo wiele dzieł XIX wiecznych portugalskich artystów. Po modernizacji ponownego otwarcia dokonano w 1978 roku.
- Igreja De Sao Domingos
(Kościół Dominikanów)
Po prawej stronie teatru przy uliczce Largo Sao Domingos znajduje się niezwykły kościół. Kamień węgielny pod budowę świątyni położył król D. Sancho II. Inwestycja została ukończona w 1241 roku. Powstała jednonawowa świątynia na planie krzyża łacińskiego. Później dobudowano klasztor, który od 1385 roku zamieszkali Dominikanie. Kościół przetrwał kilka kataklizmów. W 1536 roku został odbudowany po pierwszym trzęsieniu ziemi. Kolejny kataklizm oszczędził jedynie zakrystię i kaplicę. Całkowitemu zniszczeniu uległy obrazy ołtarzowe, szaty i większość skarbów. Architektem kierującym odbudową był Carlos Mardel, zaś autorem fasady i prezbiterium był Johann Friedrich Ludwig, znany w Portugalii jako Joao Frederico Ludovice. Kościół stracił swój średniowieczny charakter i stał się wzorcem dla innych wznoszonych i odbudowywanych świątyń w stylu barokowym. Największe, widoczne do dziś zniszczenia przyniósł świątyni pożar, który wybuchł 13 sierpnia 1959 roku. Od płonących świec zapaliły się drewniane, złocone ołtarze. Żywioł strawił wiele dzieł sztuki sakralnej, obrazy, złocone ołtarze i naczynia liturgiczne. Ważną stratą dla wiernych była przechowywana w kościele chusteczka Łucji dos Santos oraz połowa chusty Hiacynty Marto, których jako dzieci używały podczas objawień w Fatimie w 13 maja 1917 roku. Ponownie świątynię udostępniono wiernym dopiero w 1997 roku. W trakcie prac podjęto jednak decyzję, by nie przywracać pierwotnego wystroju, lecz ukazać ogrom zniszczeń po pożarze. Mroczne wnętrze robi na odwiedzających niesamowite wrażenie i skłania do zadumy. Nie został również odbudowany chór, który zawalił się podczas pożaru i pod którego zgliszczami w czasie akcji ratowniczej zginęło dwóch strażaków.
19 kwietnia w 1506 roku rozpoczęła się tutaj Lizbońska Masakra Żydów. Dominikanie szerzyli wśród ludności antysemityzm, oskarżając ich o to, że są przyczyną suszy, głodu i szerzenia epidemii cholery. Tego dnia podjudzony tłum zaczął mordować „winnych”, plądrowano domy, palono książki i przedmioty kultu. Zginęło około 4000 Żydów. Do akcji wkroczyła armia na czele z królem Manuelem, który był zagorzałym przeciwnikiem Inkwizycji. Aresztowano setki ludzi, spośród których 60 osób (w tym dwóch księży) skazano na karę śmierci. Klasztor został zamknięty na 8 lat a oni sami zostali wygnani z miasta.
23 kwietnia w 2008 roku dla upamiętnienia tych wydarzeń, na placu przed świątynią odsłonięto pomnik. Umieszczone na nim zdanie, powtórzone w 34 językach "Lizbona Miasto Tolerancji".
Godziny otwarcia
7:30-19:00
Wstęp wolny
Niemal na przeciwko wejścia do kościoła znajduje się maleńki lokalik A Ginjinha, przed którym ochoczo zbierają się amatorzy doskonałej portugalskiej wiśniówki. Aby otrzymać ten wyborny trunek, często należy się ustawić w kolejce. Sprzedaje się go na kieliszki, z opcją w plastiku lub w szkle za kaucją i degustuje przed lokalem. Nikomu nie przeszkadza bezpośrednie sąsiedztwo kościoła.
- Estaçao de Caminhos de Ferro do Rossio (Stacja kolejowa Rossio)
Opuszczając plac w kierunku Praça dos Restauradores uwagę przyciąga neomanuelińska fasada niezwykłej stacji kolejowej. Prawdziwą ozdobą tego budynku są dwie kamienne podkowy okalające główne wejścia. Pomiędzy nimi umieszczono rzeźbę przedstawiająca Dom Sebastiao, który został królem mając 14 lat. Na szczycie budynku umieszczono niewielką wieżę zegarową. Uroczyste otwarcie nastąpiło 18 maja 1890 roku, choć uruchomiona została dopiero rok później. Ze względu na ukształtowanie terenu projektant José Luís Monteiro, perony dworca ulokował 30 metrów ponad głównym wejściem. Odjeżdżające stąd pociągi min. w kierunku Sintry i Cascais, po opuszczeniu dworca wjeżdżają w 2613 m. długości tunel.
Fasada budynku jest podświetlana dzięki czemu wspaniale prezentuje się po zmierzchu.
J. (6.5 km) Elevator de Glória (Winda Gloria)
Elevador da Glória łączy Praça dos Restauradores z dzielnicą Bairro Alto przemierzając odcinek 265 metrów. Winda zaprojektowana została przez portugalskiego inżyniera francuskiego pochodzenia Raoula Mesnier du Ponsard. Początkowo napęd uzyskiwano wykorzystując bilans wodny. Wagoniki zamówione zostały w niemieckiej firmie Maschinenfabrik Esslingen, i początkowo nocą oświetlane były światłem świec. Uroczyste otwarcie miało miejsce 24 października 1885 roku. W 1919 roku winda została zelekryfikowana. Dzisiaj jest jedną z atrakcji turystycznych, przewożąc rocznie około 3 mln pasażerów.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek – Czwartek 7:15-23:55
Piątek 7:15-0.25
Sobota 8:45-o.25
Niedziela 9:15-23:55
Bairro Alto
W wielokulturowej dzielnicy Bairro Alto koncentruje się życie nocne Lizbony. Znajdują się tu liczne kluby fado, bary , kawiarnie, restauracje, a także galerie sztuki oraz butiki z alternatywną modą. Zabawa na dobre zaczyna się tutaj ok godziny 23-ej i trwa do rana a weekend zaczyna się już w czwartek.
Na początku XVI wieku zaczęto budować tutaj pierwsze domy. Budowano pałace i tradycyjne kamieniczki pokryte azulejos. W 1540 roku sprowadzili się tutaj jezuici, zakładając zakon Companhia de Jesus. W 1573 roku zbudowali oni kościół św. Rocha. Dzielnica stopniowo zyskiwała coraz większe uznanie. Po wielkim trzęsieniu ziemi Jezuici zmuszeni zostali do opuszczenia swojej siedziby. W XIX wieku Bairro Alto stała się mekką intelektualistów, artystów i dziennikarzy. Masowo powstawały lokale gromadzące intelektualną śmietankę Lizbony. W czasach dyktatora Salazara dzielnica stała się miejscem spotkań wszystkich klas społecznych. W mroku ciemnych barów, przy fado i wiśniówce spiskowano przeciwko uciskowi.
- Miradouro de Sao Pedro de Alcântara
(Punkt widokowy św. Piotra z Alkantary)
Pięknie położony taras widokowy, który jest jednocześnie ogrodem daje nam możliwość zobaczenia niemal wszystkich miejsc, które wcześniej odwiedziliśmy. Znajduje się tutaj panel z płytek azulejos, z zaznaczonymi wszystkimi ważnymi obiektami widocznymi z tego miejsca. W cieniu drzew ustawione są ławki, jest fontanna i różany ogród. Tutaj często spotykają się znajomi aby rozpocząć nocny szlak po barach Bairro Alto i Chiado.
- Igreja de Săo Roque (Kościół Św. Rocha)
Kościół został zbudowany pod koniec XVI wieku w miejscu kaplicy ufundowanej przez króla Jana III. Później kaplicę, która miała zatrzymać szerzącą się w mieście dżumę zaczęto rozbudowywać. W latach 1565 i w 1587 powstał w jej miejscu obecny kościół. Był on pierwszym kościołem Jezuitów w Portugalii i jednym z pierwszych na świecie. Przetrwał trzęsienie ziemi stosunkowo obronną ręką. Posiada prostą i surową elewację przestrzegającą kanonów nałożonych przez Kościół Reformowany. W przeciwieństwie do tego jego wnętrze kryje prawdziwą galerię XVII i XVIII wiecznej sztuki, zaczynając od stylu manierystycznego, przez bogaty – barokowy, aż po rokoko. Kryje w sobie przebogatą ociekającą złoceniami galerię rzeźb, obrazów, mebli i sprzętów liturgicznych.
Ołtarz główny wybudowany w latach 1625-28 o manierystycznych cechach, wykorzystujący w swojej konstrukcji pary korynckich kolumn. W czterech przednich wnękach umieszczono obrazy głównych świętych jezuitów : Ignacego Loyoli , Franciszka Ksawerego , St. Louis Gonzaga i San Francisco de Borja . W centralnej niszy zajmuje się rzeźba Madonny z Dzieciątkiem. Na stropie łuku znajdują sie rzeźby Cana Verde , Świętej Brygidy , Grzegorza Wonderworkera i Niepokalanego Poczęcia. Kolejne, olejne obrazy malowane na drewnie przedstawiają Polskiego jeziutę św. Stanisława Kostkę i trzech innych męczenników: San Diego, St. John Martyr i św Pawła Miki. Prawdziwą dumą kościoła jest kaplica św Jana Chrzciciela, która była swego czasu najdroższą kaplicą w Europie.
Wewnątrz kościoła zbudowano dziewięć kaplic. Kolejno od prawej, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara:
Kaplica Matki Boskiej Nauki zbudowana została w 1612 roku.
Kolejna to Kaplica św. Franciszka Ksawerego, założona w 1634 roku przez António Gomes de Elvas. Na ołtarzu znajduje się rzeźba wielkiego jezuity misyjnego Franciszka Ksawerego.
Następna to Kaplica San Roque. Znajduje się dokładnie w miejscu, gdzie znajdowała się prymitywna pustelnia św. Rocha.
Kolejna to Kaplica Najświętszego Sakramentu zbudowana w 1636 roku przez Luiza Frois.
Po prawej stronie ołtarza głównego znajduje się Kaplica Zwiastowania.
Kolejna to chluba kościoła, Kaplica św Jana Chrzciciela. Zamówiona została w 1740 roku przez przez króla D. Jana V zwanego Wielkodusznym w Rzymie u architektów Luigi Vanvitelliego i Nicola Salvi. Wybudowana została w latach 1742-47. Została tam podczas uroczystej mszy świętej święcona przez papieża Benedykta XIV. We wrześniu 1747 roku, została rozebrana i przewieziona trzema statkami do Lizbony. Została zamontowana w kościele w miejscu w miejscu starej kaplicy Świętego Ducha. Jest unikalnym dziełem sztuki, niezrównana, nawet w samych Włoszech. Do jej budowy użyto kości słoniowej oraz różnych rodzaje marmurów: lazurytu, agatu, alabastru, marmuru Carrara, ametystu, fioletowego porfiru, biało-czarnego francuskiego, brekcji, diaspor, jalde i inne. W uzupełnieniu do marmuru użyto mozaiki i złoconego brązu. W centrum przedstawiono "Chrzest Chrystusa", po lewej "Zesłanie Ducha Świętego" i "Zwiastowanie" po prawej wykonane w mozaice przez Mattia Moretti. Enrico Enuo był autorem mozaiki podłogowej. Bramy i drzwi bocznych ze złoconego brązu. Umieścił on na nich monogram króla D. Jana V.
Kolejna to Kaplica Matki Bożej Miłosierdzia założona w 1613 roku przez Martim Gonçalves da Câmara, w której został pochowany. Dekoracja ołtarza ze słynną pietą miała miejsce między 1707 a 1716 rokiem.
Następna to Kaplica św Antoniego założona przez Pedro Machado de Brito. W centralnej niszy znajduje się obraz Świętego Antoniego.
Ostatnia, najbliżej wyjścia to Kaplica Świętej Rodziny. Na ołtarzu znajdują się trzy XVII wieczne tapicerowane i polichromowane rzeźby w drewnie przedstawiające Świętą Rodzinę.
- Museu de Arte Sacra (Muzeum Sztuki Sakralnej)
Przy kościele prowadzone jest muzeum. Zgromadzone w nim zbiory zawierają dzieła malarstwa sakralnego od XVI do XVIII wieku, kolekcję szat liturgicznych, kielichów mszalnych i różnych wydań Biblii. Prezentowane są tu także rzymskie mozaiki i liczne rzeźby, w tym kamienne popiersie Alfonasa I Zdobywcy z XII wieku. Znajduje się tutaj również figura św. Stanisława Kostki.
Godziny otwarcia:
Kwiecień – Wrzesień
Poniedziałek 14:00-19:00
Wtorek – Środa 10:00-19:00
Czwartek 10:00-20:00
Piątek – Niedziela 10:00-19:00
Październik – Marzec
Poniedziałek 14:00-18:00
Wtorek – Niedziela 10:00-18:00
Ceny biletów:
Bilet normalny – 2.50 EUR
Bilet rodzinny – 5.00 EUR
Do lat 14 wstęp wolny oraz dla wszystkich w każdą niedzielę do 14:00
http://www.museu-saoroque.com/pt
grudzień 2016 (data umieszczenia artykułu)
maj 2018 (aktualizacja)
