Dzień II
Trasa piesza o łącznej długości 6,5 km
początek - Place de la Bastille (Plac Bastylii)
koniec - Jardin du Luxembourg (Ogrody Luksemburskie)
A. Place de la Bastille (Plac Bastylii)
- Eglise Saint Louis en l’Ile (Kościół Świętego Ludwika)
- Bibliotheque polonaise a Paris (Biblioteka Polska w Paryżu)
C. Cathedrale Notre-Dame (Katedra Pani Naszej)
D. Palais de Justice (Pałac Sprawiedliwości)
- Sainte Chapelle (Święta kaplica)
E. Eglise Saint Germain des Prés (Kościół Świętego Germana na Łąkach)
F. Musée national du Moyen Âge (Narodowe Muzeum Średniowiecza)
G. Uniwersite Paris Sorbonne (Uniwersytet Sorbona)
- Eglise St Étienne du Mont (Kościół Św. Szczepana ze Wzgórza)
I. Musée Curie
J. Jardin du Luxembourg (Ogrody Luksemburskie)
A. (0.0 km) Place de la Bastille
(Plac Bastylii)
W latach 1370-82 dla rodziny królewskiej zbudowano tu obronny zamek, który później za czasów kardynała Richelieu przebudowany został na więzienie - Bastylia. Stał się więzieniem państwowym i symbolem despotyzmu królewskiego. Więziony był tu tajemniczy więzień w czarnej (lub żelaznej) masce, uchodzący za brata-bliźniaka Ludwika XIV. Najdłużej przebywającym tu pensjonariuszem, który spędził tu 28 lat był niejaki Latude, który trafił do twierdzy na skutek finansowych sporów z faworytą króla Ludwika XV, Madame de Pompadour. Więźniami Bastylii byli także m.in. markiz de Sade, Wolter i Mirabeau, oraz polski książę Bogusław Radziwiłł osadzony tu w 1647 za próbę nielegalnego pojedynku. Jej zdobycie przez rewolucjonistów 14 lipca 1789 roku (dzień święta narodowego Francji), oraz późniejsze zburzenie stało się początkiem rewolucji francuskiej. Z kamieni Bastylii wybudowano Pont de la Concorde (Most Zgody).
Obok znajduje się najnowocześniejszy teatr muzyczny Europy, czyli Opéra Bastille otwarta w dwusetną rocznicę rewolucji 14 lipca 1989 roku. Zaprojektowana została przez kanadyjsko-urugwajskiego architekta Carlosa Ott, który w listopadzie 1983 roku wygrał międzynarodowy konkurs, w którym wzięło udział 1,700 architektów. Na widowni zasiąść może ponad 2700 widzów. Szeroka na 30 metrów scena może zmieścić do 130 muzyków i wyposażona jest w dziesięć platform pozwalających na uzyskanie kilku poziomów.
Na placu stoi 52-metrowa Kolumna Lipcowa, zbudowana z przetopionych armat Napoleona Bonaparte, ustawiona na pamiątkę dla 504 ofiar rewolucji lipcowej 1830 roku, która dała początek monarchii konstytucyjnej. Na jej szczycie znajduje się statua "Ducha Wolności".
B. (0.7 km) Hotel Lambert
Mieści się pod nr 2 przy ulicy Saint Louisen l’Île na wyspie św. Ludwika. Budynek ten pochodzi z I połowy XVII wieku. W 1843 roku stał się własnością księcia Adama Czartoryskiego. W rękach tej rodziny pozostał do 1975 roku kiedy to został sprzedany baronowi Guy de Rotschild. W 2007 roku pałac kupił emir katarski, który zamierzał przekształcić go w ekskluzywny hotel. Planowane prace wywołały jednak protesty Polonii Paryskiej, a także polskiego ambasadora w Paryżu. W XIX wieku Hotel pełnił rolę centrum emigracyjnego Polaków, przybywających tu po powstaniu listopadowym. Gośćmi Hotelu Lambert byli między innymi: Juliusz Słowacki, Adam Mickiewicz czy Fryderyk Chopin. Był to ważny ośrodek kultury emigracji polskiej, a w okresie powstania styczniowego mieściło się tam ministerstwa spraw zagranicznych władz powstańczych. Dziś niestety nie ma na nim nawet tabliczki upamiętniającej jego doniosłe znaczenie dla historii Polski.
- Eglise Saint Louis en l’Ile
(Kościół Świętego Ludwika)
Klasyczny barokowy kościół pod wezwaniem św Ludwika, króla Francji zwanego Ludwik IX. Został on kanonizowany w 1297 roku przez papieża Bonifacego VIII.
W lipcu 1623 roku wzniesiono w tym miejscu kaplicę. W wyniku zabudowania całej wyspy, kaplica okazała się zbyt mała. Wtedy stało się konieczne, by zbudować prawdziwy kościół farny. Decyzja ta została podjęta w dniu 10 grudnia 1642 roku, ale trudności finansowe zmusiły do odłożenia tej inwestycji na wiele lat. Kamień węgielny został położony dopiero 1 października 1664 roku przez arcybiskupa Paryża. Początkowo Stary kościół traktowany jako tymczasowy był wykorzystywany na nabożeństwa. 02 lutego 1701 roku burza zniszczyła dach starego budynku, zabijając kilka wiernych. Konieczne stało się zatem, aby jak najszybciej zakończyć budowę nowego kościoła. Nawa została zakończona w 1723 roku, a transept z kopułą dwa lata później. 14 lipca 1726 roku, siedemdziesiąt lat od pierwszych prac, kościół został konsekrowany przez biskupa Grenoble. Kościół wyróżnia się wąską 30 metrową wieżą, wzniesiony w 1765 roku. Ciekawie wygląda zegar zamontowany na niej, lecz ustawiony poprzecznie do osi ulicy. W czasie rewolucji wnętrze kościoła zostało doszczętnie splądrowane.
Wewnątrz znajdują się ciekawe dzieła warte obejrzenia jak Wieczerza w Emaus, Coypela z 1746 roku lub Annunciation, Fra Angelico.
Patronem kościoła jest należący do parafian tej świątyni bł. August Czartoryski, urodzony w Paryżu w 1858 roku. Beatyfikację Augusta przeprowadził papież Jan Paweł II dnia 25 IV 2004 roku.
W bocznym ołtarzu kościoła znajduje się epitafium poświęcone rodzinie Czartoryskich.
www.saintlouisenlile.catholique.fr
- Bibliotheque polonaise a Paris
(Biblioteka Polska w Paryżu)
Jest najstarsza kulturalną instytucja polska poza granicami kraju. Założona została przez Adama Jerzego Czartoryskiego, Juliana Ursyna Niemcewicza i Karola Sienkiewicza jako Société Historique et Littéraire Polonaise (Towarzystwa Historyczno Literackiego) działającego w latach 1832-93. Towarzystwo założyło bibliotekę, która miała za zadanie zbierać, ocalałe od grabieży i zniszczeń, książki, archiwa i pamiątki narodowe. Stała się ośrodkiem dokumentacyjnym otwartym do dyspozycji Polaków i cudzoziemców.
Karol Sienkiewicz, doprowadził do połączenia już istniejących księgozbiorów Towarzystwa Literackiego Polskiego oraz Towarzystwa Pomocy Naukowej. Istotną rolę odegrało również francuskie Société de Civilisation, które pod wrażeniem artykułu Adama Mickiewicza pt. "Rabunek bibliotek i muzeów w Polsce" zwróciło się z apelem o ofiarowanie Polsce biblioteki ze składek publicznych. 24 listopada 1838 nastąpiło podpisanie aktu fundacji, a 24 marca 1839 dokonano uroczystego otwarcia placówki. Zarząd Biblioteki Polskiej złożono w ręce Rady Bibliotecznej, w której skład wchodziło ośmiu delegatów. Dożywotnim prezesem został ks. Adam Czartoryski, a funkcje sekretarza, bibliotekarza i kasjera pełnił Karol Sienkiewicz. W wymiarze formalnym właścicielem instytucji był ks. Czartoryski, co zapewniało prawidłowe jej działanie we francuskim systemie prawnym i dawało względne zabezpieczenie materialne. Początkowo planowano, że biblioteczne zbiory zostaną umieszczone w mającym powstać Domu Polskim, ale z powodu braku funduszy zrezygnowano z budowy nowego gmachu i w 1853 roku zakupiono czteropiętrową kamienicę na wyspie św. Ludwika przy Quai d'Orléans 6. Biblioteka zajmowała tam 11 pomieszczeń na drugim piętrze. Pozostałe mieszkania wynajęto, aby spłacić zaciągnięte pożyczki. Placówka dość szybko zaczęła powiększać swój stan posiadania, głównie dzięki zapisom i darom osób prywatnych (zbiory Małachowskiego, Niemcewicza, Kniaziewicza, Mickiewicza). W 1845 roku Biblioteka Polska posiadała 15 tys. tomów, a w 1848 było tam już ok. 20 tys. książek. W 1914 księgozbiór liczył 100 tys. dzieł. W 1939 zbiory obejmowały 145 tys. książek, 1000 rękopisów, 12 tys. rycin, 2800 atlasów i map oraz 20 tys. kopii dokumentów dotyczących historii Polski z archiwów angielskich i francuskich. Ponadto znajdował się tam zbiór czasopism, fotografii, medali i monet. Księgozbiór wciąż się powiększał i w 1989 roku wynosił już około 220 000 woluminów, około 5 000 map polskich i 7 000 rycin od XVI do XX wieku. Kolekcję powiększają również zbiory Towarzystwa Historyczno-Literackiego.
www.bibliotheque-polonaise-paris-shlp.fr
Muzeum Adama Mickiewicza ma swoją siedzibę w gmachu Biblioteki Polskiej. Założone zostało w 1903 przez najstarszego syna poety Władysława Mickiewicza, jest najstarszym muzeum mickiewiczowskim. W kolekcji muzeum znajdują się dokumenty związane z postacią poety i niektóre jego przedmioty osobiste. Prezentowane są m.in. odpis aktu chrztu, świadectwo zgonu, akty nominacji na różne stanowiska, w tym nominacja na profesora Uniwersytetu w Lozannie i profesora w College de France. Muzeum posiada rękopisy niektórych utworów poety m.in. fragmenty Dziadów kowieńskich i drezdeńskich, Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, rękopis przekładu Giaura George`a Byrona.
C. (1.7 km) Cathedrale Notre-Dame
(Katedra Pani Naszej)
Gotycka katedra pw. Najświętszej Marii Panny jest jedną z najbardziej prestiżowych budowli sakralnych wybudowanych w tym stylu we Francji. Jej budowę rozpoczęto w 1163 roku z woli biskupa Maurice de Sully. Prace trwały ponad 180 lat. Gdy ukończone je około 1345 roku była największą budowlą sakralną średniowiecznej Europy. Wnętrze ma 130 m długości, 48 m szerokości i 35 m wysokości, 69-metrowe wieże i 92-metrową iglicę dodaną w XIX wieku. W pięciu nawach pomieścić może 6 tysięcy wiernych. Prawy portal - portal św. Anny powstał około roku 1220, ale zdobiący go ostrołukowy tympanon zawiera rzeźby sprzed 1180 roku, a więc najstarsze spośród wszystkich zachowanych w katedrze.
Wewnątrz znajdują się wielkie organy, a pozycja organisty w katedrze Notre-Dame jest jedną z najbardziej cenionych we Francji. Pierwsze organy wykonał w 1733 roku François Thierry. Później były kilkakrotnie modernizowane, aby dziś pochwalić się 7374 piszczałkami, które podzielono na 111 głosów rozłożonych na 5 manuałów. Często w niedzielę o godz 17-ej posłuchać można ich brzmienia.
Fasada katedry jest imponująca. Podzielona jest na trzy pionowe części oddzielone pilastrami i na trzy pasy w poziomie, przedzielone dwiema galeriami. W najniższej kondygnacji otwierają się trzy portale z najważniejszym środkowym Portalem Matki Boskiej. Ponad nimi biegnie tzw. Galeria Królów z 28 postaciami królów Judy i Izraela. Usunięte w czasie Wielkiej Rewolucji postacie wróciły na swoje miejsce. Zwrócenia szczególnej uwagi wymaga portal środkowy z rzeźbami Sądu Ostatecznego.
Część środkową fasady zajmuje ogromna rozeta z dwoma szerokimi biforiami po bokach. Pośrodku umieszczono posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz postaci Aniołów. Nad nimi biegnie galeria o wąskich, przeplatających się arkadach. Łączy ona dwie boczne, niedokończone wieże. Mimo że wieże nie posiadają iglic, to i tak robią wielkie wrażenie.
Dzwony katedry Notre Dame są świadkami historii Francji. Od końca XII wieku do 1786 roku katedra wzbogacała się o kolejne dzwony: osiem w wieży północnej, dwa burdony Marie i największy ważący 13 ton Emmanuel w południowej, siedem w iglicy i trzy przy północnym transepcie połączone z zegarem. W czasie Rewolucji Francuskiej dzwony, strącone i rozbite, przetopione zostały na działa. Ocalał jedynie Emanuel i w 1802 roku, z woli Napoleona, powrócił do swojej wieży. Jak mówi legenda został on odlany z biżuterii paryżanek w 1631 roku. Dzwonił nieczęsto, tylko w wyjątkowych momentach. Umieszczone w północnej wieży w 1856 roku cztery dzwony nigdy nie odznaczały się ciekawym brzmieniem ponieważ wykonane zostały z lichego metalu. W 2013 roku kosztem 2 milionów euro, pochodzących z datków wiernych z całego świata dzwony te zostały zastąpione ośmioma oraz w wieży południowej dodano nowy burdon o imieniu Marie – ku chwale dziewicy Maryi. Celem miało być nadanie właściwej harmonii całemu instrumentowi. Nowe dzwony licząc od największego to Gabriel (archanioł), Anne-Genevieve (święta Anna i święta Genowefa, patronka Paryża, Denis (męczennik, pierwszy biskup Paryża, patron diecezji, Marcel (dziewiąty biskup miasta w IV wieku, Etienne (Szczepan pierwszy męczennik), Benoit (Benedykt aktualny papież, Maurice (Maurycy de Sully, biskup który rozpoczął budowę katedry), Jean-Marie (arcybiskup Paryża w latach 1981-2005), Jean-Marie Lustiger (arcybiskup Paryża w latach 1981-2005).
Nowe dzwony zostały poświęcone 2 lutego 2013 roku.
Znanym detalem katedry Notre Dame są ścienne maszkarony doskonale widoczne z wieży, czyli figurki postaci ludzko zwierzęcych, które mają odstraszać i chronić przed złem.
Podczas Rewolucji Francuskiej katedrze groziło zburzenie. Utraciła nawet zadaszenie wież, sama zaś uniknęła zburzenia dzięki rzekomemu ryzyku uszkodzenia sąsiednich budynków podczas tej operacji, co sugerował pewien niezbyt chętny Rewolucji paryski mieszczanin. Przetrwała ten czas jako świątynia Bogini Mądrości. Tutaj przez papieża Piusa VII koronowany został sam Napoleon I, tutaj również odbyła się rehabilitacja Joanny d'Arc.
Mimo tego że królowie francuscy byli koronowani w Reims, a chowani w bazylice Saint-Denis, katedra odegrała ważną rolę w historii zarówno Paryża jak i całego kraju. Dla Polaków interesującym może być fakt, że to właśnie tu w 1573 roku król polski wybrany podczas pierwszej wolnej elekcji Henryk Walezy podpisał artykuły henrykowskie i pierwsze pacta conventa. Przewidywały one m.in.: utrzymanie naczelnej roli sejmu w państwie, gwarancję przestrzegania szlacheckich przywilejów i wyznaniowej tolerancji, wolną elekcję i prawo szlachty do wypowiedzenia posłuszeństwa władcy, gdyby ten naruszył ustrój Rzeczypospolitej. W katedralnym skarbcu przechowywany jest relikwiarz drzewa świętego, który był obecny przy koronacji królów Polski od czasów Władysława Jagiełły poczynając. Stanowił on część skarbca koronnego, który w 1669 roku wywiózł bezprawnie po abdykacji król Jan II Kazimierz.
Najważniejszym przedmiotem przechowywanym w skarbcu katedry jest Korona cierniowa. Obręcz o średnicy 21 cm składająca się z gładko plecionych gałązek, pozbawionych cierni. Zostały one rozdane przez cesarzy bizantyjskich oraz królów Francji albo przekazane przez krzyżowców do kościołów Europy. Siedemdziesiąt cierni rozproszonych po świecie uznano za prawdziwe. Do dziś czczone są w sanktuariach na całym świecie m.in. w Rzymie, Pizie, Pradze w Zamościu, Miechowie i Boćkach. Mimo licznych badań nie udało się udowodnić w sposób zdecydowany autentyczności korony, ale jedno jest pewne od szesnastu wieków towarzyszy jej żarliwa modlitwa chrześcijan. Korona czczona była w Jerozolimie od IV wieku, o czym wspominają zapiski pielgrzymów udających się w tym okresie do świętego miasta. Potem relikwie: koronę, fragment krzyża, święty gwóźdź i gąbkę, przenoszono stopniowo do Konstantynopola do kaplicy cesarzy Bizancjum, by ustrzec je przed ewentualną grabieżą. Sama korona trafiła tam dokładnie w 1063 roku. Kiedy król Francji Ludwik IX pobożny, zainteresował się koroną Bizancjum rządził cesarz Franków Balduin de Courtenay. Cesarz znalazł się w finansowych tarapatach i zastawił relikwie w Wenecji w zamian za pożyczkę. 19 sierpnia 1237 Święty Ludwik kupił relikwie Męki Pańskiej od Wenecjan za zawrotną sumę 135 tysięcy złotych liwrów. Korona wysłana została przez dwóch francuskich braci dominikanów do miasta Villeneuve l’Archeveque – podlegającego arcybiskupowi z Sens, któremu w tym czasie podlegał również Paryż. Po przeniesieniu korony do zamku paryskiego, monarcha ten polecił zbudowanie dwupoziomowej kaplicy Sainte-Chapelle. W dolnej kaplicy przechowywać miano relikwie patronów Francji, w górnej Korony Chrystusowej. Relikwia ocalała z dwu pożarów, powodzi i przeniesiona do Biblioteki Narodowej do której trafiła podczas Rewolucji Francuskiej. W momencie Konkordatu w 1801 roku została wraz z pozostałymi relikwiami przekazana arcybiskupowi Paryża i złożona 10 sierpnia 1806 roku w skarbcu Katedry Notre Dame. Od tego czasu relikwie pozostają pod opieką kanoników Kapituły Bazyliki Metropolitalnej i strzeżone są przez Rycerzy Świętego Grobu Bożego.
Najpiękniej wygląda katedra od strony Placu Jana XXIII. Widać stąd strzeliste, bogato zdobione, piętnasto metrowej szerokości podpory, które podtrzymują prezbiterium. Przepiękną apsydę widać z Pont de la Tournelle.
Dzięki powieści Dzwonnik z Notre Dame francuskiego pisarza Victora Hugo stała się jedna z najbardziej znanych katedr na świecie. Przyciąga 13 mln turystów każdego roku.
Na placu przed katedrą noszącego nazwę Parvis Notre-Dame – Place Jean-Paul II znajdziemy gwiazdę z brązu wmontowaną w chodnik. Na wzór madryckiego kilometer 0, od tego punktu oblicza się odległości do innych miast, oraz wyznacza środek Paryża.
Niestety większość zamieszczonych powyżej informacje o bieżącej działalności i wyglądzie katedry jest już nieaktualne. 15 kwietnia 2019 roku przed godziną 19:00 wybuchł pożar, który udało się ugasić dopiero o 4 rano. Spłonął dach świątyni i sygnaturka (iglica), która się na nim znajdowała. Z żywiołem walczyło 400 strażaków, dzięki którym udało się uratować strukturę budynku, fasadę i dwie charakterystyczne wieże.
D. (2.1 km) Palais de Justice
(Pałac Sprawiedliwości)
Istniejący tu od X wieku pałac był siedzibą rodziny królewskiej jak również pełnił funkcje sądownicze. Do dnia dzisiejszego zachowało się z niego tylko Sainte-Chapelle oraz część zwana Conciergerie, a w niej Sala Straży Królewskiej – podobno największa zachowana w Europie sala gotycka. Po opuszczeniu pałacu przez Karola V obiekt stał się już wyłącznie centrum paryskiego i francuskiego sądownictwa. W okresie od 6 kwietnia 1793 do 31 maja 1795 w obiekcie rezydował Trybunał Rewolucyjny. Z jego wewnętrznego dziedzińca, Cour de Mai (Dziedziniec Majowy), zamkniętego od ulicy piękną żelazną bramą odjeżdżały wózki wiozące skazanych na gilotynę. Wśród nich znalazła się również Maria Antonina. W czasie restauracji Burbonów i monarchii lipcowej Pałac przeszedł generalną rozbudowę. Prace z powodu trudności finansowych przeciągały się jednak. Część skrzydeł pałacu normalnie funkcjonowała jako sąd najwyższy oraz sąd okręgowy dla miasta Paryża, podczas gdy pozostałe były nadal rozbudowywane. Prace trwały przez cały okres II cesarstwa. W czasie Komuny Paryskiej budowla została porzucona przez robotników, a następnie, w Krwawym Tygodniu, w kilku miejscach podpalona. Ostatecznie w latach 1879-83 prace dokończono wg nowego projektu.
Obecnie w budynku rezydują: najwyższy rangą sąd cywilny we Francji, Sąd Kasacyjny (Cour de Cassation), Sąd Apelacyjny i Okręgowy dla miasta Paryża, natomiast skrzydło przylegające do bulwaru Orfevres zajmują najwyższe urzędy policji francuskiej.
- Sainte Chapelle (Święta kaplica)
Znajduje się wewnątrz zabudowań pałacu sprawiedliwości. Budowa gotyckiej kaplicy trwała siedem lat od roku 1241. Celem było złożenie relikwi chrystusowej korony cierniowej. Ma 36 metrów długości, 17 metrów szerokości oraz 43 wysokości. Posiada pojedynczą nawę zakończoną absydą z siedmioma kwaterami. Dach pokryty łupkiem jest zwieńczony dziewiętnastowieczną 75 metrową ażurową iglicą. Saint-Chapelle składa się z dwu kaplic: dolnej dla członków dworu i górnej dla rodziny królewskiej. Zdobią je 15 wspaniałych, każdy o wysokości 15 m witraży z XIII wieku o łącznej powierzchni 618 m2, przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Na zachodniej fasadzie kościoła znajduje się wielka rozeta ufundowana przez Karola VIII w 1485 roku. Przedstawia ona sceny z Apokalipsy św. Jana. Na kolumnach rozdzielających witraże umieszczono 12 drewnianych posągów apostołów.
Przez cały okres średniowiecza kaplica służyła do przechowywania relikwii, aż do czasu rewolucji , kiedy to kaplicę przemianowano na magazyn mąki. Zniszczono wtedy bezpowrotnie wspaniały relikwiarz.
Godziny otwarcia:
Pażdziernik - Marzec 9:00-17:00
Kwiecień - Wrzesień 9:00-19:00
Ceny biletów:
10,50 EUR - bilet normalny
8,00 EUR - dla obywateli EU 18-25 lat
wstęp wolny - do 18 lat
W kaplicy organizowane są nocne (darmowe) wizyty. Informacja na stronie.
Istnieje możliwość zakupu biletu łączonego: Sainte-Chapelle + Conciergerie
http://sainte-chapelle.monuments-nationaux.fr
- Pont Neuf (Nowy Most)
To najpiękniejszy, najdłuższy i najstarszy w Paryżu most na Sekwanie. Kamień węgielny pod jego budowę położył w 1578 roku król Francji Henryk III (wcześniej król Polski znany jako Henryk Walezy). Budowę zakończył Henryk IV w roku 1604 (lub w 1607). Był to bardzo jak na czasy średniowiecza nowatorski projekt. Nie został zabudowany domami, a od samego początku wyposażony został w chodniki chroniące przechodniów przed błotem i końmi. Most składa się z 12 kamiennych przęseł o łącznej długości 278 metrów i wysokości 28 metrów. Przez długi czas był też najszerszym mostem w Paryżu. W środkowej części most rozszerza się tworząc Place du Pont Neuf, na którym w 1635 roku ustawiono konny pomnik Henryka IV.
E. (3.5 km) Eglise Saint Germain des Prés
(Kościół Świętego Germana na Łąkach)
Kościół ten jest najstarszym kościołem w mieście, a jedyna ocalała z trzech kiedyś istniejących wież należy do najstarszych dzwonnic we Francji. Budowę jej rozpoczęto na początku XI wieku. Jednonawowa świątynia zbudowana została na planie łacińskiego krzyża. Ma 65 metrów długości, 21 szerokości i 19 wysokość.
Hildebert I, wracając z wyprawy przeciwko hiszpańskim Wizygotom przywiózł wojenne trofea, a była to tunika z Saint Vincent, złoty krzyż i klejnoty z Toledo, które podobno należały do Salomona. Biskup Paryża zlecił budowę świątyni aby umieścić w niej święte relikwie. W 558 roku poświęcił nowy kościół pod wezwaniem Świętego Krzyża. On sam został w nim pochowany gdy zmarł w 596 roku. Powstałe przy kościele opactwo St Vincent stało się miejscem pochówku królów i książąt z dynastii Merowingów. Wielokrotnie dewastowany i palony był podczas najazdu Wikingów w 845, 856 i 861 roku. Później odbudowany został na koszt króla Roberta w latach 1001-14 pozostawiając w jego murach najstarsze części zniszczonej budowli, starsze o ponad dwa wieki od Katedry Notre Dame. Kościół konsekrowany został 21 kwietnia 1163 roku. Opactwo zostało opasane wysokimi murami wokół klasztoru w 1239 roku, oraz poważnie ufortyfikowane i otoczone fosą w roku 1368. Stało się to na zlecenie Karola V, który stworzyć chciał w ten sposób zaporę dla przedmieść Paryża.
Wewnątrz zachował się nienaruszony od XII wieku chór. Zwieńczony jest triforium, którego marmurowe kolumny pochodzą z bazyliki Merowingów z VI wieku. W przedsionku zachował się portal pochodzący z XII wieku.
Kaplica św. Franciszka Ksawerego, jest drugą na prawo po wejściu od Rue de l Abbaye. Znajduje się w niej grobowiec polskiego króla Jana II Kazimierza Wazy, który po abdykacji 16 września 1668 roku został „świeckim” przełożonym tutejszego opactwa. Był on jego 76-ym opatem. Władzę sprawował, aż do nagłej śmierci w 1672 roku, która nastąpiła prawdopodobnie w wyniku apopleksji na wieść o upadku twierdzy Kamieniec Podolski w czasie wojny polsko-tureckiej. Jan Kazimierz był królem Polski od 1648 roku a były to czasy powstania Chmielnickiego na Ukrainie i potopu szwedzkiego (1655-60), rokoszu Lubomirskiego, w którego trakcie, w 1666 roku armia królewska została pobita pod Mątwami. Miał on w swojej przeszłości przerwany nowicjat u jezuitów w Rzymie i tytuł kardynała, który otrzymał w 1646 roku z rąk papieża Innocentego X i którego zrzekł się rok później. Jako Jego Eminencja nie mógł jednocześnie używać tytułu książęcego i korony w herbie, ponieważ zakazywały tego kardynałom papieskie dekrety. Był ostatnim z Jagiellonów. Był tytularnym królem Szwecji do roku pokoju oliwskiego w 1660 roku kończącego potop szwedzki.
W trzy lata po śmierci jego zwłoki zostały sprowadzone na Wawel i tam pochowane. W opactwie Saint-Germain-des-Prés pozostało jego serce. Sam grobowiec umieszczony został w półokrągłej niszy, której górną część odsłania rozchylona kotara z żółtawobrązowego marmuru. Rzeźba klęczącego króla oddającego insygnia władzy wykona została z białego marmuru przez Gasparda Marsy – nadwornego rzeźbiarza królewskiego. Część dolną grobowca, mającą formę sarkofagu z czarnego marmuru wypełnia płaskorzeźba w brązie, przedstawiająca bitwę pod Beresteczkiem, która rozegrała się w 1651 roku w trakcie powstania Chmielnickiego. Bitwę zwycięską dla wojsk Jana Kazimierza, którymi dowodził przeciwko tatarsko-kozackim oddziałom.
Jan Kazimierz założył w 1661 roku Akademię Lwowską (później uniwersytet), który do 1940 roku nosił jego imię. Fakt ten został zaznaczony tablicą pamiątkową, ufundowaną w 2011 roku przez spadkobierców Uniwersytetu Lwowskiego, społeczność akademicką i mieszkańców Wrocławia. Tablica w językach polskim i francuskim z godłem Polski wisi obok grobowca.
www.eglise-saintgermaindespres.fr
* Dzielnica Saint-Germain-des-Prés była głównym ośrodkiem polonijnym emigracji przybyłej do Paryża po powstaniu listopadowym. Pozostały liczne namacalne tego ślady: tablica i medalion z podobizną Joachima Lelewela na froncie domu przy Bulwarze Saint-Germain 153; tablica pamiątkowa na domu przy rue de la Seine, w którym w 1834 roku mieszkał Adam Mickiewicz ; przy Bulwarze Saint-Germain 123 jest Księgarnia Polska założona w tym miejscu w 1925 roku przez warszawskich księgarzy Gebethnera i Wolffa.
F. (4.4 km) Musée national du Moyen Âge
(Narodowe Muzeum Średniowiecza)
Rezydencja należy do nielicznych budowli średniowiecznych, jakie zachowały się w Paryżu. Jej pełna nazwa brzmi: Musée national du Moyen Âge - Thermes et hôtel de Cluny.
Muzeum kształtowało się od początku XIX stulecia w atmosferze zainteresowania kulturą wieków średnich, a przede wszystkim – z potrzeby zabezpieczenia i ocalenia zabytków Francji po tragicznych doświadczeniach okresu Rewolucji Francuskiej, w czasie której szczególnie bezwzględnie objawił się wandalizm wobec tego co królewskie. Tylko dzięki prywatnym kolekcjom antykwariuszy i miłośników sztuki uchroniło wiele z nich od zaginięcia. Jednym z kolekcjonerów, którego zbiory stały się zalążkiem zbiorów Muzeum Cluny był Aleksander du Sommerard. Jego zainteresowanie życiem, obyczajami, rzemiosłem ludzi średniowiecza wpłynęły na charakter zbiorów. W swojej kolekcji zgromadził meble, biżuterię, przedmioty codziennego użytku, naczynia. Pozostawił kilka prac zawierających ilustracje opatrzone dokładnymi opisami zabytków, szczegółowe studium term i pałacu Cluny, charakterystykę współczesnych mu czasów i rozwoju zainteresowań przeszłością.
Dla swojej kolekcji nabył on w 1833 roku Pałac (Hotel) Cluny. Była to średniowieczna rezydencja opatów kluniackich, która przeszła na własność państwa w czasie Rewolucji. Na wniosek Alberta Lenoira, antyczne ruiny łaźni rzymskich z okresu Lutetii znane jako Thermes de Cluny połączone zostały z pałacem, w celu wykorzystania obydwu budowli na muzeum sztuki średniowiecznej i antycznej.
W 1843 roku wdowa po Aleksandrze du Sommerard sprzedała kolekcję męża rządowi francuskiemu. W zapisie prawnym mówi się oficjalnie o utworzeniu Musée des Thermes et de l’Hôtel de Cluny i precyzuje, że będzie ono poświęcone zabytkom, meblom i obiektom sztuki antycznej, średniowiecznej i renesansowej.
Obecnie stała ekspozycja liczy około 2300 eksponatów czyli 10 procent zgromadzonych w muzeum zbiorów. Przeważają eksponaty pochodzenia francuskiego, ale są również bizantyjskie, syryjskie, holenderskie, katalońskie, egipskie, koptyjskie, antyki imperium rzymskiego itd. Rozległa kolekcja prezentowana jest w pokojach i korytarzach opackiej rezydencji oraz w pomieszczeniach term i w salach dobudowanych później.
Godziny otwarcia:
Środa - Poniedziałek 9:15-17:45
Ceny biletów + okres wystawy:
5,00 + 4,00 EUR - bilet normalny (audio przewodnik w cenie)
4,00 + 3,00 EUR - dla obywateli z poza EU w wieku 18-25 lat
wstęp wolny - do 18 lat i obywateli EU do 25 lat poza okresem wystawy oraz dla wszystkich w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.
G. (4.7 km) Uniwersite Paris Sorbonne
(Uniwersytet Sorbona)
To najstarszy i najbardziej znany uniwersytet na świecie, choć po rozpadzie uczelni spowodowaną reformą szkolnictwa pojęcie Sorbona odnosi się bardziej do samego budynku niż do uniwersytetu. Bezpośrednim poprzednikiem Université de la Sorbonne był, założony i oficjalnie uznany jako uniwersytet w 1160 roku "Universitas magistorum et scholarium". W 1225 roku Robert de Sorbon, kapelan i spowiednik króla Ludwika IX, kupił budynek z przeznaczeniem dla biednych studentów teologii. W 1257 roku stał się siedzibą Uniwersytetu w Paryżu, by później stać się "Sorbonne". Dzięki tej uczelni Paryż stał się centrum świata uniwersyteckiego, do którego bardzo chętnie i licznie przybywali studenci z zagranicy.
Uniwersytet miał cztery wydziały : sztuki, medycyny , prawa i teologii . Uczniowie zostali podzieleni na cztery nacje według języka regionalnego lub pochodzenia: Francja, Normandia, Pikardia, i Anglia. Znajdował się pod kierownictwem kościoła, więc uczniowie nosili szaty i ogolone czubki głów w tonsurę. Studenci często bardzo młodzi, wchodząc do szkoły w wieku lat 13-14 lat pozostawali tam od 6 do 12 lat.
Pod koniec XIII wieku uniwersytet liczył już 15 tysięcy studentów różnych narodowości. Wszyscy oni mówili wspólnym językiem – łaciną. Stąd też wzięła się nazwa dzielnicy. Pozostałością po tym budynku jest Chapelle de la Sorbonne z dwukondygnacyjną barokową fasadą i dominującą nad całością dużą kopułą. Jest więc najstarszą cześcią obecnych zabudowań. Kardynał Richelieu został wybrany na prezydenta Sorbony w sierpniu 1622 roku. Postanowił on rozbudować budynek. Kamień węgielny pod budowę nowego obiektu położony został w dniu 28 marca 1627 roku. Kościół, który jest miejscem pochówku Richelieu rozpoczęto budować w 1635 roku. Podczas rewolucji od 15 września 1793 do 1808 roku nauka została zawieszona. Później utworzono Universite Imperiale, a w 1890 roku powrócono do nazwy Sorbona likwidując jednocześnie wydział teologii.
23 czerwca 1894 roku baron Pierre de Coubertin zorganizował na Sorbonie międzynarodowy kongres, który doprowadził do utworzenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Budynek Sorbony został ponownie przebudowany w 1883 roku. Powstały 22 aule, 2 muzea, 16 sal egzaminacyjnych, 22 sale konferencyjne, 240 laboratoriów, wieżę astronomiczną i fizyczną, amfiteatr, sale prób, pracownie, biblioteka z ponad 2 milionami dzieł zostały zbudowane aby zapewnić więcej miejsca dla coraz liczniejszej liczby studentów.
Pierwszą kobietą wykładającą na tej uczelni była Polka, Maria Skłodowska-Curie. Patronką uczelni jest Święta Katarzyna Aleksandryjska.
Tak jak kiedyś i dzisiaj zagraniczni studenci stanowią znaczącą część wszystkich studentów uniwersytetu.
W 1968 roku Sorbona była miejscem gwałtownych rozruchów studenckich znanych jako Paryski Maj, co doprowadziło do zamknięcia na pewien czas uczelni. W 1970 roku w ramach reformy szkolnictwa francuskiego, Université de Paris-Sorbonne został podzielony na trzynaście mniejszych uniwersytetów. Każdy z nich jest instytucją państwową, która działa pod jurysdykcją Ministra Edukacji. Cztery posiadają pomieszczenia, w historycznym budynku Sorbony. Tylko dwa z nich pozostawiły w nazwie słowo "Sorbona".
· Université Panthéon-Sorbonne (Paris I): Specjalizuje się w ekonomii, prawa i nauk politycznych.
· Université Panthéon-Assas (Paris II): Dedykowane do Nauk Społecznych.
· Université Sorbonne Nouvelle (Paris III): Dedykowane do badania języków nowożytnych.
· Université Paris-Sorbonne (Paris IV): Litery i języków klasycznych są przedmiotem badania.
· Université René Descartes (Paris V): w medycynie i stomatologii.
· Université Pierre et Marie Curie (Paris VI): W szpitalach i instytutach medycznych poświęconych Przyrodniczy i Zdrowia.
· Université Denis Diderot (Paris VII): Daje Nauk.
· Uniwersytet Vincennes-St. Denis (Paris VIII): koncentruje się na badaniu sztuki.
· Université Paris-Dauphine (Paris IX): Dla administracji zarządzania i biznesu.
· Université Paris-Nanterre (Paris X): geografia, historia, filozofia i liter.
· Université Paris-Sud (Paris XI): Uczył nauki, biologii i fizyki jądrowej.
· Université de Paris-Val-de-Marne (Paris XII): ograniczony do Nauki i Techniki.
· Université de Paris-Nord (Paryż XIII): Nauki społeczne są wystający punkt.
Mimo tej zmiany do dnia dzisiejszego Sorbona jest jednym z najznakomitszych uniwersytetów na świecie. Trzydziestu siedmiu absolwentów tej uczelni zostało laureatami Nagrody Nobla, w tym Marie Curie w 1903 roku. Na liście absolwentów znaleźć można również kilku papierzy, świętych, pisarzy, poetów itd, itd. Sprawdź listę: en.wikipedia.org/wiki/List_of_University_of_Paris_people
H. (5.0 km) Le Pantheon (Panteon)
Usytuowany na Wzgórzu Świętej Genowefy, patronki Paryża, Panteon był wcześniej kościołem poświęconym właśnie św. Genowefie, która w piątym wieku naszej ery swoimi modlitwami uratowała Paryż przed atakiem Hunów i została pochowana tutaj w 512 roku. W XVIII wieku król Ludwik XV zlecił przebudowę bardzo zniszczonego kościoła. On to czasie ciężkiej choroby ślubował, że jeżeli powróci do zdrowia, odbuduje stojącą w tym miejscu świątynię. Fundamenty pod tą monumentalną świątynię położono w roku 1758 roku. Liczne trudności techniczne, finansowe, osobiste hamowały prace. Ostatecznie w roku 1789 po 31 latach prac budowę ukończono.
Powstała długa na 110 metrów, szeroka na 85 metrów, z centralna kopułą wysokości 83 metrów, oraz czterema mniejszymi spłaszczonymi kopułami i kolumnowym portykiem wejściowym budowla w stylu neoklasycystycznym na planie krzyża greckiego.
W 1791 roku, w czasie rewolucji Zgromadzenie Narodowe (Assemblée Nationale) zadecydowało, że dawny kościół stanie się miejscem, gdzie spoczną prochy zasłużonych. Później wielokrotnie zmieniano przeznaczenie budowli aby ostatecznie w 1885 roku, w czasie narodowego pogrzebu Wiktora Hugo, budowla ostatecznie przestała być kościołem i stała się Panteonem.
Na jej froncie widnieje słynne hasło „Wielkim ludziom wdzięczna ojczyzna”.
Krypta mieści 67 grobów najwybitniejszych Francuzów i składa się z czterech galerii, podtrzymanych kolumnami w stylu doryckim. W przedsionku sali głównej pochowano na przeciw siebie Woltera i Jana Jakuba Rousseau. Na grobowcu Woltera widnieje napis: «Zwalczał ateistów i fanatyków, inspirował tolerancję, bronił praw człowieka przeciw zniewoleniu i feudalizmowi. Poeta, historyk, filozof, poszerzył ludzki umysł, nauczył go być wolnym. Obok Woltera spoczywa Jacques Germain Soufflot, pierwszy architekt.
Panteonizacja Marii Skłodowskiej Curie i Piotra Curie miała miejsce w 1995 roku. Studenci Sorbony nieśli na ramionach trumny z prochami Marii i Piotra. Plac przed Panteonem zapełnili uczniowie szkół paryskich trzymając w rękach symbole atomów. Przemawiali prezydent Mitterand, fizyk Pierre Gilles de Genes (francuski Noblista z 1993 roku) oraz prezydent Polski Lech Wałęsa. Obecna była Ewa Curie z rodziną. Tego dnia, pierwsza kobieta znalazła się w Panteonie za własne zasługi a nie jako żona zasłużonego
Obok spoczywają Jean Moulin – szef francuskiego ruchu oporu zamęczony przez Gestapo w 1943 roku, André Malraux pisarz i minister Kultury w rządzie de Gaulle’a, Réné Cassin (pokojowa nagroda Nobla) twórca UNESCO, ojciec Unii Europejskiej
W innej galerii, po prawej stronie spoczywa Wiktor Hugo. To jego wielki, narodowy pogrzeb definitywnie ugruntował funkcję paryskiego Panteonu. W testamencie, Hugo pisał: «Zostawiam 50 tysięcy franków na biednych, pragnę by mnie zawieziono na cmentarz wózkiem nędzarzy. Odmawiam wszelkich przemówień, jakichkolwiek kościołów, proszę wszystkie dusze o modlitwę, wierzę w Boga».
W tej samej krypcie spoczywa Emil Zola – pisarz, działacz, przyjaciel artystów, obrońca kapitana Dreyfusa (słynny artykuł "J’accuse – Oskarżam". Ostatni tu wprowadzony – Aleksander Dumas, autor Trzech Muszkieterów. Panteonizacja Aleksandra Dumas miała miejsce w 2002 roku. Muszkieterowie eskortowali trumnę z wypisaną na niej dewizą, którą znają wszyscy na całym świecie "Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". Jest tu również miejsce dla wynalazcy pisma dla niewidomych Louisa Braille'a, oraz wielu innych.
Dziś o panteonizacji decyduje prezydent Francji.
Pośrodku, wisi wahadło Foucaulta. Upamiętnia francuskiego fizyka, który udowodnił obrót ziemi wokół własnej osi w 1851 roku w Obserwatorium Astronomicznym w Paryżu i zaraz potem w Panteonie. Wahadło powróciło tutaj w 1995 roku.
Można wejść na kopułę Panteonu, rozciąga się stąd piękny widok na Dzielnicę Łacińską i cały Paryż.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Wrzesień 10:00-18,30
Październik - Marzec 10:00-18:00
Ceny biletów:
Panteon - wstęp wolny
Wieża:
9,00 EUR - bilet normalny
7,00 EUR - dla obywateli z poza EU w wieku 18-25 lat
wstęp wolny - do 18 lat i obywateli EU do 25 lat
http://pantheon.monuments-nationaux.fr
- Eglise St Étienne du Mont
(Kościół Św. Szczepana ze Wzgórza)
W VI wieku na terenie opactwa pochowana została patronka Paryża św. Genowefa we wzniesionej kaplicy pod wezwaniem Marii Panny, a następnie św. Jana. Obiekty te okazały się niewystarczające dla tłumów wiernych i w 1222 roku papież Honoriusz III wyraził zgodę na budowę nowego kościoła, tym razem pod wezwaniem św. Szczepana. W XV wieku mnisi z opactwa Św. Genowefy zdecydowali się na oddanie części swojej ziemi i generalną przebudowę kościoła, który zachował się do naszych czasów. Architekt Étienne Viguier zaprojektował dla obiektu apsydę i dzwonnicę, na której w 1500 roku zawisły dwa nowe dzwony. Dalsza rozbudowa oraz przekształcenia wnętrza trwały przez całe lata trzydzieste XVI wieku. Kościół został utrzymany w stylu flamandzkiego gotyku płomienistego. W roku 1610 roku Małgorzata de Valois położyła pierwszy kamień pod budowę fasady, ona to w dużym stopniu sfinansowała ten projekt. W roku 1626 kościół został oddany do użytku. 10 lat później otrzymał nowy prospekt organowy. W wieku XVII i XVIII kościół należał do najważniejszych świątyń w mieście.
W czasie rewolucji kościół został zamknięty, a następnie w ramach promowania nowych, republikańskich wartości, zmieniony na "Świątynię Miłości Synowskiej". Fasada została ogołocona z licznych wizerunków świętych i posągów. W 1801 roku do kościoła wrócili wierni katoliccy. W 1805 roku w kościele mszę św. celebrował papież Pius VII. W czasach II Cesarstwa znany architekt Wiktor Baltard dokonał ostatniej większej przebudowy kościoła. Dobudował kilka kaplic oraz przywrócił przedrewolucyjny wygląd frontu budynku. Dzięki temu stał się jednym z najbardziej oryginalnych kościołów Paryża. Na jego fasadę składają się trzy spiętrzone frontony będące mieszaniną gotyku z renesansem.
W 1997 roku kościół odwiedził Jan Paweł II i odprawił tam mszę w ramach Światowych Dni Młodzieży.
Wewnątrz kościoła znajduje się jedyne zachowane w Paryżu lektorium zbudowane prawdopodobnie w latach 1530-35. Lektoriu to przegroda,oddzielająca prezbiterium, przeznaczoną dla duchownych lub mnichów, od nawy głównej w której mogli przebywać świeccy.
W prawej nawie bocznej, na wysokości lektorium, znajdują się dwie płyty nagrobne z łacińskimi inskrypcjami z XVI weku. Mówią one o polskich studentach, zmarłych w Paryżu w tym czasie. Jednym z nich był szlachcic, Jerzy Polemicki (lat 24), urodzony w Prusach, zmarły w 1578 roku. Płytę ufundował brat. Drugi uhonorowany zmarły to Mikołaj Uhrowiecki. W tym przypadku fundatorami nagrobka byli przyjaciele - Aleksy Drohiczyński i Bazyli Drzewiński. Zmarły był także szlachcicem, początkowo studiującym w Niemczech (pięć lat), później w Paryżu (dwa lata). Znał języki: łaciński, hebrajski i grecki. Zmarł 3 marca 1597 roku w wieku 20 lat.
Do dziś kościele znajduje się relikwiarz ze szczątkami św. Genowefy.
I. (5.6 km) Musée Curie
Muzeum dostępne dziś dla wszystkich chętnych mieści się w budynku dawnego laboratorium w którym pracowała Maria Skłodowska-Curie.
Maria Skłodowska urodziła się 7 listopada 1867 roku w Warszawie, a były to czasy Królestwa Kongresowego. Jej ojciec, Władysław pochodził z rodziny, która miała prawo do posługiwania się herbem Dołęga, zaś matka z rodziny z herbem Topór. Dziadek Józef Skłodowski był szanowanym lubelskim pedagogiem. W 1891 roku wyjechała do Paryża, aby podjąć studia na paryskiej Sorbonie. Była pierwszą w historii kobieta, która zdała wstępne egzaminy na wydział fizyki i chemii na tą uczelnię. Dwa i trzy lata później uzyskała licencjat z fizyki oraz drugi z matematyki. W 1895 roku odbył się ślub Marii z Francuzem Pierre Curie, aby trzy lata później wspólnie odkryć dwa pierwiastki polon i rad. W 1903 roku uzyskała doktorat nauk fizycznych, oraz wraz z mężem i Henrim Becquerelem otrzymała Nagrodę Nobla z fizyki za prace nad promieniotwórczością. 5 listopada 1906 roku przeprowadziła swój pierwszy wykład, zostając tym samym pierwszą kobietą profesorem na paryskiej Sorbonie. 7 listopada 1911 roku Szwedzka Akademia Nauk przyznała jej po raz drugi nagrodę Nobla, tym razem z chemii za wydzielenie czystego radu. Pozostaje do dziś jedyną kobietą, która otrzymała dwie Nagrody Nobla, oraz jest do dziś jedynym naukowcem, który otrzymał ją w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych. Warto dodać, że była również trzykrotną laureatką Akademii Nauk w Paryżu, posiadała doktoraty honorowe uniwersytetów m.in. w Edynburgu, Genewie, Manchesterze, Politechniki Lwowskiej i Warszawskiej. Była członkiem Akademii Nauk w Petersburgu, Bolonii, Pradze, oraz członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie.
W maju 1921 roku Maria wraz z córkami wyruszyła w podróż do Stanów Zjednoczonych, gdzie dzięki zbiórce pieniędzy wśród Polonii Amerykańskiej oraz amerykańskich milionerów otrzymała pieniądze na zakup grama radu do Instytutu Radowego. Kluczyk do szkatułki z cennym radem wręczył jej Prezydent USA Warren Harding. W 1929 roku wyjechała tam po raz kolejny. Tym razem za zebrane pieniądze Maria kupiła gram radu dla Instytutu Radowego w Warszawie, obecnie Centrum Onkologii.
Maria Skłodowska-Curie zmarła 4 lipca 1934 roku. Spoczęła obok Pierre'a na cmentarzu w Sceaux. 20 kwietnia 1995 roku szczątki Marii i Pierre'a Curie zostały przeniesione do Paryża. Po raz kolejny była PIERWSZA, tym razem jako pierwsza kobieta, która weszła do Panteonu.
Była też jedną z pierwszych kobiet, które zrobiły prawo jazdy i pierwszą, która zdobyła Rysy.
Laboratorium specjalnie zostało zbudowane specjalnie dla potrzeb Marii Skłodowskiej – Curie przez Uniwersytet Paryski w latach 1911-14. To właśnie tutaj uczona dokonała niezwykłych odkryć. W ciągu następnych 20 lat pracownia służyła pracy jej córce i zięciowi, Irene i Frederic Joliot Curie, którzy to w 1935 roku odkryli sztuczną promieniotwórczość.
Muzeum otwarte zostało w 1964 roku w miejscu dawnych laboratoriów Instytutu Radowego. Po dwóch latach modernizacji sfinansowanej głównie dzięki zmarłej w 2007 roku córki Eve, która przekazała placówce dar 1 miliona dolarów muzeum powtórnie otworzyło swoje drzwi w połowie września 2012 roku
W trosce o zdrowie zwiedzających sale muzealne, mieszczące wcześniej laboratorium, zostały dokładnie oczyszczone, aby nie zawierały ani śladu promieniotwórczego pierwiastka radu.
Aby w pełni zaprezentować historię odkryć naukowych rodziny Curie zastosowano nowe technologie. Wiele dokumentów sprzed blisko stu lat można dziś przeglądać dotykając zainstalowanego w sali ekranu.
Dla najmłodszych gości w wieku 6-12 lat przygotowano opowieść biograficzną "Maria Curie - czarodziejka radu", która prezentuje w najprostszej formie życie i dorobek uczonej.
Stała wystawa podzielona jest na cztery części. Pierwsza prezentuje historię całej rodziny, która otrzymała pięć nagród Nobla. Maria - dwukrotnie, Pierre Curie, ich córka Irene Joliot-Curie oraz jej mąż Frederic Joliot. Druga część ekspozycji pokazuje oryginalnie zachowany gabinet i laboratorium chemiczne Marii Curie. Można w nim oglądać czarny roboczy uniform noszony zwykle w pracy, jak też jej telefon oraz inne przedmioty codziennego użytku. W innej części wystawione są dawne przyrządy naukowe, w dużej mierze zaprojektowane i wyprodukowane na miejscu. Wśród tych sprzętów jest działający nadal aparat, dzięki któremu Frederic Joliot-Curie mierzył radioaktywność.
Inny dział muzeum prezentuje właściwości radu oraz cele i działalność Instytutu Curie, który zajmuje się walką z nowotworami.
Dla gości muzeum udostępniono również ogród, po którym spacerowała Maria Skłodowska-Curie i gdzie przyjmowała swoich uczonych kolegów.
Godziny otwarcia:
Środa -Sobota 13:00-17:00
Ceny biletów:
Wejście do muzeum jest bezpłatne. Datki mile widziane.
J. (6.5 km) Jardin du Luxembourg
(Ogrody Luksemburskie)
Ogród został ułożony w stylu włoskimn na wzór ogrodu znajdującego się we Florencji na życzenie królowej Marii Medycejskiej żony Henryka IV i regentki w okresie małoletniości Ludwika XIII. Centralnym punktem ogrodów zajmujących 23 hektary jest ośmiokątny basenik Grand Bassin, wokół którego poustawiano krzesełka. W pobliżu, na północnych obrzeżach ogrodów wznosi się Pałac Luksemburski (Palais de Luxembourg), który zbudowano w latach 1610–30 dla królowej Marii Medycejskiej. Pałacowy budynek od 1814 roku jest siedzibą senatu, wyższej izby francuskiego parlamentu.
W XIX wieku ogrody zostały przebudowane, jednak ich pierwotny, pałacowy charakter pozostał. W wielu zakątkach są fontanny i rzeźby – wzdłuż tarasów stoi szereg posągów królowych Francji oraz innych wybitnych kobiet. Po wschodniej stronie pałacu, na końcu kanału, stoi wśród zieleni zbudowana około 1630 roku piękna Fontanna Medyceuszy (Fontaine des Medicis). W środkowej niszy fontanny zobaczymy rzeźbę przedstawiającą Polifema odkrywającego nereidę Galateę dopuszczającą się zdrady z Akisem. Po drugiej stronie jest Leda z łabędziem. Fontannę Obserwatorium, nazywaną też fontanną Czterech Stron Świata, zdobią cztery postacie kobiece symbolizujące cztery strony świata, które podtrzymują kulę ziemską.
W wydzielonym miejscu można poleżeć na trawie i piknikować, są place do zabaw z dziećmi, wiedeńska karuzela, teatr dla dzieci, ujeżdżalnia kucyków.
grudzień 2015 (data umieszczenia artykułu)
sierpień 2018 (aktualizacja)
