RYGA
Trasa piesza o łącznej długości 6.6 km
Początek - Sveta Petera baznica (Kościół św. Piotra)
Koniec - Latvijas Zinatnu akademija (Łotewska Akademia Nauk)
A. Sveta Petera baznica (Kościół św. Piotra)
- Sveta Jana baznica (Kościół św. Jana)
B. Latvijas Nacionala opera un balets (Opera Narodowa)
C. Kristus Piedzimšanas pareizticigo katedrale (Sobór Narodzenia Pańskiego)
E. Pulvertornis (Baszta Prochowa)
- Zviedru varti (Brama Szwedzka)
- Sveta Jekaba katedrale (Katedra św. Jakuba)
I. Melngalvju nams (Dom Czarnogłowych)
J. Latvijas Zinatnu akademija (Łotewska Akademia Nauk)
A. (0.0 km) Sveta Petera baznica
(Kościół św. Piotra)
Kościół Św. Piotra stoi na Reformacijas laukums (Plac Reformacji). Jest najwyższym kościołem w mieście, jednym z najstarszych i najcenniejszych obiektów architektury średniowiecznej w państwach bałtyckich. W dokumentach wymieniony został w 1209 roku jako mała świątynia romańska z umieszczona z boku wieżą. Funkcjonowała przy nim jedna z starszych szkół w mieście. W XV wieku rozpoczęto jego rozbudowę. Na istniejącej wieży zamontowano pierwszy publiczny zegar, który posiadał tylko jedną wskazówkę pokazującą godziny. Dobudowano też drugą wieżę - dzwonnicę o wysokości 136 metrów. Wieża po 170 latach, w 1666 roku zawaliła się. W wyniku katastrofy zniszczone zostały sąsiednie budynki, zginęło kilka osób. Odbudowano ją w 1690 roku, choć w czasie prowadzonych prac, w 1677 roku runęła ponownie, tym razem w wyniku pożaru. W czasie odbudowy powiększona została zachodnia część kościoła. Odbudowano wieżę wysoką na 54,5 metra, która w chwili oddania do użytku była najwyższą drewnianą budowlą w Europie, i prawdopodobnie na świecie. Jej chwała nie trwała zbyt długo ponieważ w 1721 roku w wyniku uderzenia pioruna, spaliła się wraz ze znaczną częścią kościoła. Przystąpiono do odbudowy, która trwała do 1743 roku. Wieża została odbudowana na podobieństwo pierwotnej, jednak była znacznie wyższa (120,7 m). W późniejszych latach kościół kilkukrotnie był przebudowywany. W czasie II wojny światowej w 1941 roku w wyniku ostrzału artyleryjskiego zawaliła się wieża oraz dach świątyni. Niemal w całości zniszczone zostało bogate wyposażenie.
Po wojnie rozpoczęto odbudowę. Do 1970 roku odbudowano wysoką na 123 m wieżę. Trzy lata później oddano do użytku taras widokowy znajdujący się na wysokości 72 m. W 1975 roku na wieży ponownie pojawił się zegar, tak jak jego poprzednik posiadający jedną wskazówkę. Zegar co trzy godziny odgrywa ludową melodię Riga dimd (Ryga dudni). W 1991 roku świątynię oddano do użytkowania wiernym wyznania luterańskiego. 1 lutego 1991 roku odbył się tutaj koncert w wykonaniu Łotewskiej Orkiestry Symfonicznej Opery Narodowej, chóru i solistów a 29 czerwca 1991 roku pierwsze nabożeństwo. Z oryginalnej XIII wiecznej świątyni zachowały się fragmenty ścian bocznych oraz kilka wewnętrznych filarów. Oryginalne są również trzy portale wejściowe oraz niewielkie, wąskie okna na nimi.
We wnętrzu kościoła szczególnie godne uwagi są odrestaurowane liczne epitafia wykonane z kamienia i drewna, grobowce, tablice pamiątkowe. Ozdobą świątyni jest ogromny siedmioramienny kandelabr z brązu pochodzący z około 1596 roku, zwany Grobem Niebieskiej Gwardii.
W pobliżu kościoła znajduje się brązowa rzeźba przedstawiająca trzech słynnych muzykantów z Bremy: osła, psa, kota i koguta. Rzeźba stanęła tutaj w 1990 roku i jest podarunkiem od miasta Brema, partnerskiego miasta Rygi. Szybko stała się atrakcją turystyczną. Powstała legenda mówiąca o tym, że pogłaskanie nosa osła przynosi szczęście.
Godziny otwarcia:
Wtorek - Sobota 10:00-18:00 (latem do 19:00)
Niedziela 12:00-18:00 (latem do 19:00)
Ceny biletów wstępu na wieżę:
Bilet normalny - 9.00 EUR
Studenci - 7.00 EUR
Uczniowie - 3.00 EUR
Dzieci do lat 7 wstęp wolny
- Sveta Jana baznica (Kościół św. Jana)
Kościół św. Jana jest najstarszym działającym kościołem na Łotwie. Jego historia sięga początków XIII wieku choć nie ma żadnych zachowanych informacji co do daty jego fundacji. Po raz pierwszy wspomniany został w kronikach z 1209 roku. Założony został jako kaplica modlitewna w pierwszym murowanym budynku w Rydze w Pałacu Biskupa Alberta. Później istniejące tu zabudowania przekazane zostały na rzecz zakonu dominikanów. W 1234 roku zyskał wezwanie świętych Janów (Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty). Zakonnicy zbudowali duży klasztor, powiększyli kościół, zabudowali obecny dziedziniec Jana. Do około 1500 roku świątynia uzyskała fasadą z wysokim gotyckim przyczółkiem oraz niewielką wieżę. Stała się jedną z najpiękniejszych w mieście.
W 1523 roku w czasach reformacji Rada Miasta skonfiskowała kościół. Luterańskie zgromadzenie łotewskie nabyło kościół w 1582 roku ustanawiając w nim pierwszą luterańską parafię w mieście. Szybko okazało się, że jest zbyt mała aby zaspokoić ich potrzeby. W latach 1587-88 kościół powiększono dodając jedno skrzydło. W XVIII wieku kościół poddawano przeobrażeniom i rekonstrukcjom. Powstała unikatowa mieszanka stylów od gotyku i klasycyzmu przez północny renesans i barok. Zachował się wspaniałe gotyckie, żebrowane gotyckie sklepienie, jedyne w krajach bałtyckich. Obecna wieża zbudowana został w 1849 roku według projektu architekta J.D.Felsko.
W elewacji w niewielkich niszach znajdują się dwie kamienne maski. Upamiętniają one dwóch zamurowanych żywcem mnichów. Według legendy w XV wieku dwóch mnichów pragnąc zostać świętymi kazali żywcem zamurować się w murze. Mieszkańcy Rygi aż do chwili ich śmierci karmili ich przez specjalnie pozostawiony otwór w kształcie krzyża. Podobno ich ciała spoczywają tam do dzisiaj. Niestety ich wysiłek nie został doceniony i nie zostali konsekrowani.
Tuż za kościołem i bramą dawnego klasztoru znajduje się Jana seta (dziedziniec Jana), otoczony zabytkowymi kamieniczkami. Podziwiać tam można zachowany do dzisiaj zabytkowy ganek obronny z XIII wieku oraz fragmenty dawnych murów obronnych.
Przy Kalku iela 7 mieści się samoobsługowy bar Pelmeni XL chętnie odwiedzany zarówno przez miejscowych jak i turystów. Można w nim spróbować miejscowych pelmieni (pierożków) ze słoniną, boczkiem, kapustą, twarogiem, warzywami i nie wiadomo czym jeszcze. Do miseczek samemu nakłada się przysmaki, wybiera sosy i płaci według wagi.
B. (1.0 km) Latvijas Nacionala opera un balets
(Opera Narodowa)
Początki spektakli operowych na Łotwie sięgają XVIII wieku, kiedy do Rygi zaczęły docierać wędrowne teatry. W 1782 roku otwarto Miejski Teatr Niemiecki, w którym odbywały się przedstawienia teatralne, operowe i baletowe w języku niemieckim. Podczas wielkiej przebudowy centrum Rygi podjęto decyzję o budowie nowego budynku teatru wskazując miejsce dawnych dawnych fortyfikacji miejskich. W 1860 roku za najlepszy do realizacji uznano projekt petersburskiego architekta Ludwiga Bohnstedta. Budowa została ukończona trzy lata później. Powstał budynek w greckim stylu klasycystycznym z okazałą północno-wschodnią fasadą udekorowaną portykiem kolumn jońskich i grupą alegorycznych postaci. W latach 1837–39 w Rydze pracował słynny kompozytor Richard Wagner. Jego płaskorzeźba umieszczona nad sceną, podświetlana jest podczas wystawień oper jego autorstwa. W 1882 roku budynek poważnie ucierpiał w wyniku pożaru. Odbudowa pod okiem głównego architekta Rygi, Reinholda Schleminga trwała pięć lat.
W 1912 roku powstała Łotewska Opera Narodowa ale dopiero 23 stycznia 1919 roku "Latającym Holendrem" Ryszarda Wagnera oficjalnie zainaugurowała swoją działalność koncertową.
W 1944 roku Łotewska Opera Narodowa przemianowana została na Łotewską Operę Narodową i Balet.
W 2001 roku ukończono wieloletnią przebudowę i rozbudowę teatru. Do budynku dobudowano nowoczesny kompleks dla personelu technicznego oraz nową salę z 300 miejscami do realizacji szerokiej gamy projektów artystycznych.
Każdego roku wystawianych jest ponad 200 przedstawień oraz kilka koncertów symfonicznych i kameralnych. Rocznie wystawianych jest średnio sześć nowych premier zarówno operowych jak i baletowych. Od 1998 roku każdy sezon teatralny kończy Ryski Festiwal Operowy odbywający się latem.
- Brivibas piemineklis (Pomnik Wolności)
Jednym z symboli Rygi jest wbijający się w niebo, 42-metrowy Pomnik Wolności. Wzniesiono go w 1935 roku z datków społeczeństwa ku czci tych, którzy w latach 1918-20 polegli w walce o łotewską niepodległość. Do 1915 roku miejsce to zajmował pomnik rosyjskiego cara, Piotra Wielkiego.
Na szczycie obelisku znajduje się wykonana z miedzi postać kobiety, alegoria Wolności. W dłoniach trzyma trzy gwiazdy symbolizujące trzy regiony Łotwy – Semigalię, Inflanty i Łatgalię.
W czasie II wojny światowej Rosjanie planowali wysadzenie pomnika ale ostatecznie w ramach przeciwwagi na drugim końcu bulwaru postawili pomnik Lenina (usunięty w 1991 roku). Rosyjska cenzura uznała trzy gwiazdy trzymane przez postać na statui za symbol trzech republik nadbałtyckie ZSRR.
Pomnik stoi w parku Bastejkalns nad urokliwie przecinającym park kanałem. Przy moście prowadzącym w kierunku Starego Miasta stoi zegar Laima. Zainstalowano go w 1924 roku. 12 lat później dodano loga największej łotewskiej fabryki słodyczy „Laima”.
Po drugiej stronie mostu znajduje się przystań łodzi skąd rozpoczyna się rejs po kanale i rzece Dźwinie.
Jeden z małych mostów łączących brzegi parku upodobali sobie zakochani zawieszając na min ogromną ilość kłódek.
C. (1.6 km) Kristus Piedzimšanas pareizticigo katedrale
(Sobór Narodzenia Pańskiego)
Katedra Łotewskiej Cerkwi Prawosławnej zbudowana została według projektu Nikołaja Czagina. Kamień węgielny pod budowę został złożony 3 lipca 1876 roku. W uroczystości uczestniczył biskup ryski Serafim (Protopow). Znaczne fundusze na budowę przeznaczył car Aleksander II. Ufundował on min. 12 dzwonów, co wprowadziło pewne zamieszanie gdyż pierwotny projekt nie przewidywał dzwonnicy. W trakcie prowadzonych prac został poprawiony poprzez dodanie jeszcze jednej kopuły aby pomieścić dzwony. Oficjalne otwarcie miało miejsce 28 października 1884 roku. Powstała 40 metrowej wysokości świątynia wzorująca się na stylu bizantyjskim. Jej wnętrze było wyjątkowo bogate i miało wysoką wartość artystyczną. Katedra słynęła ze znakomitej kolekcji starożytnych ikon i fresków. Trzy ikonostasy namalowane zostały przez najzdolniejszych artystów Akademii Sztuk Pięknych w Sankt Petersburgu i słynnego rosyjskiego malarza Wasilija Vereshchagina. Szaty duchownych zamawiane zostały w warsztatach u najlepszych, szwajcarskich szwaczek.
Podczas I wojny światowej okupanci niemieccy przemianowali katedrę na zbór luterański. Około półtora tysiąca wiernych straciło swoją świątynię. W 1921 roku katedra wróciła do swojego pierwotnego wyznania. Władze państwowe podjęły wtedy nieudaną próbę wprowadzenia do liturgii języka łotewskiego. Po II wojnie światowej, w latach 60-ch władze Związku Radzieckiego nakazały zamknąć katedrę. Usunięto wieńczące kopuły krzyże, skonfiskowano i przetopiono dzwony. We wnętrzach urządzono Dom Wiedzy z planetarium i restauracją. W 1991 roku, po uzyskaniu niezależności Łotwy świątynia zwrócona została wiernym. 6 maja 2000 roku konsekrowano nowy ikonostas podarowany przez rosyjskiego biznesmena Wladimira Malyszkowa. Obecnie jest największą cerkwią prawosławną znajdującą się w krajach nadbałtyckich.
- Esplanade Park
Dawniej stacjonował w tym miejscu garnizon wojskowy. Teren dzisiejszego parku zajmującego 8,75 hektara powierzchni i był ogromnym placem na którym odbywały się szkolenia i defilady. W 1857 roku zaczęto zmieniać przeznaczenie tych terenów. Od 1888 roku wielokrotnie organizowano tu Łotewskie Święto Pieśni i Tańca. W 1901 roku odbyła się tu wielka wystawa zorganizowana z okazji 700-lecia przemysłu, rzemiosła artystycznego i urbanistyki. W miesiącach zimowych regularnie organizowano publiczne lodowisko. W 1884 roku w Esplanadzie zbudowano prawosławną katedrę Narodzenia Pańskiego. W 1903 roku na obrzeżach placu wybudowano szkołę handlową Giełdy Papierów Wartościowych. Obok, w 1905 roku powstał budynek Muzeum Sztuki.
W 1919 roku przemianowany został na Plac Komunistyczny. Odbywały się tu parady wojskowe, festiwale i inne imprezy masowe. Po zamachu stanu w 1934 roku zmieniono nazwę na Plac Jedności. Po II wojnie światowej nosił nazwę Parku Komunalnego. W latach 50-ch XX wieku zaczęto przekształcać go w park według projektu architekta krajobrazu Georga Kuhftsa. W miejscu dzisiejszych fontann miał stanąć siedmiometrowej wysokości pomnik Stalina ale pomysł ten nigdy nie został zrealizowany. Teren został obsadzony w bardzo przemyślany sposób, drzewami i krzewami z wykorzystaniem 10 lokalnych gatunków i 82 sprowadzonych z różnych miejsc na ziemi. Przez wielu nazywany jest za dzieło sztuki. W 1990 roku przywrócono historyczną nazwę Esplanade.
- Nacionalais makslas muzejs (Narodowe Muzeum Sztuki)
Początki powstania muzeum dała kolekcja lekarza i podróżnika Nikołaja Himzle. Od 1773 roku w założonym przez niego Muzeum Himmel prezentował swoje zbiory. Z biegiem czasu zaczęła powstawać kolekcja dzieł sztuki. W 1866 roku Rada Miejska Rygi nabyła kolekcję dzieł sztuki od Domenico de Robiani, która dała podwaliny pod Miejską Galerię Sztuki, otwartą w 1869 roku w obecnym Gymnasium Ryga przy Raina Boulevard. W okresie od 1879 do 1905 roku muzeum zajmowało pomieszczenia Uniwersytetu Łotewskiego przy Kalpaka Boulevard. W 1905 roku na potrzeby muzeum zbudowany został obecny budynek. Był pierwszym specjalnie wybudowanym do tego celu budynku w krajach bałtyckich. Jego projektantem był niemiecki architekt i historyk sztuki Wilhelm Neumann.
W muzeum zorganizowano pięć stałych wystaw podzielonych na różne okresy powstawania dzieł. Gromadzi ponad 52 000 dzieł sztuki. Pokazuje bogactwo kolekcji muzeum, historię jego powstania, a także najwybitniejsze osiągnięcia sztuki narodowej od końca XVIII wieku do końca XX wieku. Zbiór prac odzwierciedla kształtowanie się szkoły narodowej. Porządek chronologiczny wystawy stałej rozpoczyna się na 3 piętrze. Autorami dzieł są zarówno ci, którzy przybyli z niemieckich ośrodków kultury, jak i artyści urodzeni w krajach bałtyckich: Johannn Lebrecht Eggink, Robert Konstantin Schwede i Georg Wilhelm Timm, Carl Gotthard Grass, Johann Heinrich Baumann i inni.
Godziny otwarcia:
Wtorek-Czwartek 10:00-18:00
Piątek 10:00-20:00
Sobota-Niedziela 10:00-17:00
Ceny biletów:
Ekspozycja stała
Bilet normalny - 3.00 EUR
Studenci - 1,50 EUR
Uczniowie - 0.50 EUR
- Latvijas Makslas akademija (Akademia Sztuk Pięknych)
Budynek akademii jest jednym z najbardziej znanych zabytków architektonicznych i kulturalnych w mieście. Budowa rozpoczęła się pod koniec XIX wieku z inicjatywy Giełdy w Rydze z przeznaczeniem na Szkołę Handlową. Budynek z czerwonej cegły został zaprojektowany przez architekta Wilhelma Bokcslaffa. Neogotycka fasada budynku miała symbolizować historyczne więzi handlowe Rygi, dawnego członka Hanzy. Wspaniale prezentują się bogate wnętrza budynku. Do najważniejszych obiektów należą witraże ze szkła secesyjnego wykonane w pracowni Ernsta Friedricha Tode'a oraz rzeźbiarskie dekoracje Augusta Volza.
Szkoła Handlowa została otwarta w 1905 roku i zajmowała budynek do 1915 roku. Później mieściło się tutaj niemieckie gimnazjum i szkoła handlowa Vilis Olavs. W dniu 7 października 1940 roku budynek stał się siedzibą Akademii Sztuk Pięknych Łotwy i pozostaje nim do dzisiaj.
D. (3.0 km) Livu laukums (Plac Liwski)
Trudno uwierzyć ale kiedyś w tym miejscu znajdowało się koryto rzeki. Kiedy "zaginiona" rzeka zmieniła bieg miejsce to gęsto zabudowano. W czasie II wojny światowej, w wyniku bombardowań, całkowitemu zniszczeniu uległo kilka znajdujących się tu budynków. W 1950 roku powstał plac nazywany Placem Filharmonii na którym dzisiaj w okresie letnim, w otoczeniu kwiatowych klombów działają liczne kawiarnie.
- Mihaila Čehova Rigas Krievu teatris
(Teatr Rosyjski)
Jest jednym z najbardziej reprezentacyjnych budynków znajdujących się przy placu.
Rosyjski Teatr im. Michaiła Czechowa został otwarty 2 października 1883 roku. Jest najstarszym rosyjskojęzycznym teatrem dramatycznym poza Rosją. W pierwszym sezonie odbyło się sześćdziesiąt spektakli. Aktorska trupa składała się wtedy z szesnastu aktorów. Teatr systematycznie rozwijał się zyskując na początku XX wieku miano najlepszych poza Rosją. Kontynuował działalność po tym, jak po Łotewskiej Wojnie o Niepodległość (1918-20), Łotwa stała się niepodległym krajem. Podczas późniejszej sowieckiej okupacji Łotwy teatr nadal działał, ale musiał dostosować się do politycznej cenzury tamtych czasów. W latach 1932-34 pracował tu słynny rosyjski aktor i reżyser Michaił Czechow. Wystawił on wiele sztuk często obsadzając siebie samego w różnych rolach. Po raz pierwszy wystawił on dzieło F. Dostojewskiego "Wioska ze Stepanchikowa".
W 1940 roku po włączeniu Łotwy do ZSRR, przemianowany został na Łotewski Rosyjski Teatr Dramatyczny. Na repertuar i kierownictwo artystyczne silnie wpływała wtedy sowiecka ideologia i cenzura. W 2006 roku zmienił nazwę na Mihaila Čehova Rigas Krievu teatris.
Latem 2010 roku zakończono remont budynku udostępniając historyczne, wspaniałe pomieszczenia widzom.
- Maza Gilde (Mała Gildia)
W bocznej uliczce odchodzącej od placu, przy Amatu iela 5 stoi budynek Małej Gildii noszący kiedyś wezwanie św. Jana z charakterystyczną, dekoracyjną wieżą zakończoną flankami. Kiedyś był siedzibą bractwa zrzeszającego rzemieślników, istniejącego od 1352 roku aż do 1936 roku, kiedy to powstała Izba Rzemiosła. Budynek został zaprojektowany przez ryskiego architekta, Johannessa Daniela Felsko, pod którego kierownictwem 22 maja 1864 roku rozpoczęto budowę. Uroczyste otwarcie miało miejsce 9 lutego 1866 roku. Gmach powstał obok schroniska dla członków Małej Gildii zbudowanego już w 1855 roku, projektu tego samego architekta. W 1901 roku oba domy połączono tworząc w dawnym schronisku szkołę rzemieślniczą. Wnętrze budynku jest przebogate. Podłogi wyłożone są mozaikami. Wszystkie okna zdobią artystyczne kolorowe witraże, zamówione i wykonane w Hanowerze.
W latach 1999-2000 przeprowadzono remont i odnowienie budynku zgodnie z dokumentami i fotografiami z XIX wieku.
Dziś odbywają się tutaj koncerty, sympozja, bale, spotkania biznesowe, kursy, seminaria, konferencje, wykłady, wystawy.
W okresie letnim budynek otwarty jest dla zwiedzających.
- Liela Gilde (Wielka Gildia)
Wzniesiony został na miejscu poprzedniego pochodzącego z XIV wieku będącego jednym z najstarszych publicznych budowli w krajach nadbałtyckich. Obecny budynek, jak i poprzedni wzniesiony został dla Gildii (bractwa niemieckich kupców). Bractwo to pod wezwaniem Dziewicy Marii istniało od 1354 roku i działało aż do wybuchu II wojny światowej. Członkami tego towarzystwa zostać mogli jedynie najbogatsi ryscy kupcy, którzy prócz pomnażania własnych majątków byli gotowi wykładać spore sumy na rozwój miasta. Przez wieki członkowie Wielkiej i Małej Gildi podejmowali wspólnie z Radą Miasta Rygi decyzje o wszystkich najważniejszych sprawach administracyjnych Rygi.
Obecny budynek powstał w wyniku przebudowy w latach 1854-57 według projektu architekta K. Bejne w angielskim stylu gotyckim łączącym elementy eklektyzmu. Chlubą budynku jest bogato dekorowana Sala Magistralna.
Od 1941 roku jest siedzibą Filharmonii Łotewskiej. Po pożarze w 1963 roku został zrekonstruowany i wyposażony w nowy holl wejściowy i wnętrza dostosowane do potrzeb sali koncertowej.
- Kaku nams (Koci Dom)
Koci dom zbudowany został w 1909 roku, według projektu architekta Friedricha Sheffela uważanego za pioniera secesji w Rydze. Budynek znany jest głównie z powodu historii związanej z rzeźbami kotów umieszczonymi na jego bocznych wieżyczkach.
Wybudował go bogaty kupiec Plume, nie bez powodu wybierając miejsce naprzeciw budynku Wielkiej Gildii. Kupiec ten nie został przyjęty do ekskluzywnego klubu bogatych niemieckich przemysłowców, niedostępnego dla innych nacji. Na znak protestu umieścił on na szczycie domu rzeźby kotów, których podniesione ogony zwrócone były w kierunku Wielkiej Gildii, wyraźnie wyrażając jego stosunek do tego stowarzyszenia. Wybuchł skandal. Urażony prezydent Gildii wytoczył mu proces sądowy, który trwał podobno dziesięć lat i zakończył się wyrokiem nakazującym odwrócenie kotów w innym kierunku.
Dziś w jego wnętrzach mieszczą się biura, a na parterze restauracje.
E. (3.2 km) Pulvertornis (Baszta Prochowa)
Spośród 28 baszt i wież średniowiecznego systemu obronnego miasta, do dziś zachowały się jedynie trzy. Baszta Prochowa, pierwotnie nazywana Wieżą Piaskową zbudowana została w 1330 roku i była jednym z najważniejszych elementów tych konstrukcji. Oryginalna baszta została zrujnowana w 1621 roku podczas ataku wojsk szwedzkich. Na jej fundamentach w 1650 roku wzniesiona została ta, którą możemy oglądać dzisiaj. Nadano jej zgodnie z przeznaczeniem nazwę Prochowa. Powstała budowla ma 25,6 metra wysokości, 14,3 metra średnicy, ściany sięgają 3 metry grubości.
Do 1883 roku baszta służyła jako magazyn różnego rodzaju broni. Po likwidacji murów obronnych miasta, została opuszczona, stając się miejscem zamieszkania gołębi. W 1892 roku studencki związek "Rubonia" zwróciła się z prośbą do zarządu miasta o wynajęcie budowli na swoją siedzibę. Baszta został im przekazana za symboliczną opłatę 1 rubla rocznie, pod warunkiem wykonania przez nich niezbędnych prac remontowych. Studenci oczyścili wieżę z nagromadzonych przez lata gołębich odchodów. Sprzedali gołębi nawóz a uzyskane w ten sposób 612 złotych rubli (w tamtych czasach była to znaczna kwota) przeznaczyli na wykonanie niezbędnych prac remontowych.
W 1919 roku zorganizowano w baszcie Kara Muzejs (Muzeum Wojny). W latach 1937-39 dobudowano aneks według projektu architekta A. Galindoms. W czasach Związku Radzieckiego było to Muzeum Rewolucji ZSRR.
Ponad 25 400 eksponatów zorganizowana jest w 22 indywidualnych kolekcjach. Najważniejsza część zbiorów muzeum to obiekty o historii wojskowo-politycznej Łotwy w XX wieku. Stała wystawa poświęcona jest sztuce wojennej i żołnierzom łotewskim z czasów obu wojen światowych, armii łotewskiej, sowieckiej okupacji i zdobyciu niepodległości w 1918 i 1991 roku.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Październik - 10:00-18:00
Listopad - Marzec - 10:00-17:00
Wstęp wolny
Od strony budynku muzeum w kierunku Bramy Szwedzkiej znajduje się fragment zrekonstruowanego w 1987 roku średniowiecznego muru obronnego.
- Zviedru varti (Brama Szwedzka)
Brama Szwedzka była kiedyś jedną z ośmiu jakie znajdowały się w średniowiecznych murach obronnych miasta i jedyną jaka przetrwała do naszych czasów. Zbudowana została w 1698 roku po zakończeniu wojny polsko-szwedzkiej, kiedy to szwedzkie wojsko zajęło miasto. Miała zapewnić dogodny dostęp do koszar znajdujących się poza murami miasta. Brama była otwierana o wschodzie słońca i zamykana o zachodzie. Na noc klucze deponowane były w budynku ratusza.
Z bramą wiąże się wiele legend. Jedna z nich mówi o tym, że mieszkanie nad bramą należało do miejskiego kata, który zawsze przed egzekucją kładł na parapecie czerwoną różę. Inna, że mieszkał tu bogaty kupiec, który wykuł bramę w istniejącym domu aby nie płacić podatków za każdym razem, gdy przywoził towary do miasta.
Kolejna legenda odwołuje się do jej nazwy. Podczas wojny północnej w 1710 roku Rosjanie oblegali miasto. Szwedzki garnizon bronił się dzielnie i jedynie plaga i głód skłoniły ich do poddania się. Sam Car Piotr I doceniając bohaterstwo Szwedów nakazał puścić ich wolno. Opuścili miasto właśnie przez tą bramę.
Jeszcze inna legenda wystawia na próbę uczucia zakochanych. W dawnych czasach dziewice miały zakaz spotykania się z żołnierzami, ale dziewczyna z miasta i szwedzki żołnierz potajemnie spotkali się przy bramie. Mieszkańcy Rygi schwytali dziewczynę i uwięzili w bramie. Do dzisiaj o północy słychać szept nieszczęśliwej kochanki, który wypowiada słowa "A jednak go kocham". Jednak usłyszeć je mogą jedynie ci którym nie jest obce to uczucie.
Odrestaurowany w czasach radzieckich brama prowadzi dziś do Trokšnu iela, najwęższej uliczki i najbardziej urokliwego miejsca Starego Miasta.
F. (3.7 km) Tris Brali (Trzej Bracia)
To trzy sąsiadujące ze sobą średniowieczne kamienice znajdujące się przy ulicy Maza Pils. Budynki zostały nazwane na wzór znajdujących się w stolicy Estonii, w Tallinie "Trzech siostrach". Legenda mówi, że zbudowane zostały przez mężczyzn pochodzących z jednej rodziny. Zespół przedstawia różne etapy rozwoju średniowiecznych domów mieszkalnych wznoszonych na wąskich działkach. W czasach powstawania kamieniczek, Maza Pils iela znajdowała się na przedmieściach Rygi zamieszkałej głównie przez rzemieślników.
Pod nr. 17, po prawej stronie stoi najstarszy brat. Jest jednocześnie najstarszym zachowanym budynkiem mieszkalnym w Rydze. Zbudowany został na przełomie XV i XVI wieku, kiedy to Ryga nawiązywała bliskie stosunki z holenderskimi kupcami, a renesansowe cechy holenderskiej architektury zaczęły pojawiać się w architekturze miejskiej. Jest nieznacznie cofnięty względem pozostałych dwóch. Budynek ma dwuspadowy dach i gotyckie nisze z renesansowymi cechami. Kiedyś przed wejściem do domu stały kamienne lub drewniane ławy. Początkowo w budynku znajdowało się jedno pomieszczenie z kominkiem-kuchnią a strych był używany do przechowywania towarów. W roku 1697 funkcjonowała w nim piekarnia, na której potrzeby dobudowane zostały pomieszczenia od strony podwórka, a później także od strony ulicy, eliminując w ten sposób niewielki plac przedni.
Podczas renowacji przeprowadzonej w latach 1955-57, zarządzanej przez architekta P.Saulitisa, przednia zabudowa została rozebrana, odnowiono gotycki szczyt typu schodkowego. Gotycki portal zbudowany w 1746 roku przeniesiony został do budynku znajdującego się po jego lewej stronie.
Środkowy "Brat" (nr.19) zbudowany został w 1646 roku. Data zakończenia została oznaczona metalowymi cyframi na wysokości drugiego piętra. Projekt różni się od pierwszego budynku. Posiada szeroki hol z dużymi oknami, a także specjalnie zaprojektowane pokoje dzienne od strony dziedzińca. Fasada budynku powstała w 1785 roku według projektu J.C. Brotze. Posiada typowe cechy flamandzkiego manieryzmu zapożyczając nowoczesne na owe czasy detale od flamandzkiego mistrza Fredemans de Fries.
Od początku istnienia nie nastąpiły w nim żadne poważne zmiany ale pogarszający się stan techniczny wymusił remont. W 1953 roku renowacja budynku przeprowadzona została jego renowacja pod nadzorem architekta P. Saulitisa, opartego na rysunkach J. Kr. Rys. Broche'a z 1785 roku. Portal wejściowy, wykonany przez Johanna Sarnava w 1746 roku, przeniesiony został od Starszego Brata.
Napis nad drzwiami brzmi Soli deo gloria (Chwała Bogu)
Najmłodszym z "Braci" mieszczącym się pod nr.21 jest najmniejszym i najwęższym budynkiem kompleksu. Został zbudowany w XVII wieku jako kamienica czynszowa. Ma barokowy, zakrzywiony naczółek. Na parterze znajdują się drzwi wejściowe pośrodku budynku, bez okien. Jedno duże okno na pierwszym piętrze i dwa okna na drugim. Ostatnia kondygnacja, w szczycie budynku również służyła celom mieszkalnym. W latach pięćdziesiątych XX wieku budynek został odnowiony.
Obecnie w kompleksie mieści się siedziba Państwowej Inspekcji Ochrony Dziedzictwa i Łotewskiego Muzeum Architektury. Dla jego potrzeb budynki zostały połączone a murki oddzielające ogrody usunięte.
Łotewskie Muzeum Architektury powstało w 1992 roku, kiedy to w Centrum Dokumentacji Dziedzictwa Państwowej Inspekcji Ochrony Dziedzictwa utworzono sektor rysunków architektonicznych i rękopisów a jego początek dał zbiór rysunków i biografii architektów, przekazany przez architekta Leonsa Plaucinsa. Później kontynuowano zbiórkę innych przedmiotów. Oficjalne otwarcie Łotewskiego Muzeum Architektury odbyło się 19 kwietnia 1995 roku. Zbiory zawierają ponad 1000 pozycji i składają się z oryginalnych prac architektów, w tym z konturów, szkiców i rysunków.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek 9:00-18:00
Wtorek - Czwartek 9:00-17:00
Piątek 9:00-16:00
Wstęp wolny
- Sveta Jekaba katedrale (Katedra św. Jakuba)
Jest jedną z trzech znajdujących się w Rydze katedr. Budowa zaprojektowanej w stylu wczesnego gotyku świątyni rozpoczęła się w 1225 roku. Inwestycja zakończona została około roku 1330. Na początku XV wieku do kościoła dobudowano kaplicę świętego Krzyża. W tym też okresie katedra luterańska znajdująca się na Placu Katedralnym podniesiona została do rangi bazyliki a kościół św. Jakuba do rangi katedry.
Przez wiele stuleci budynek zmieniał właścicieli i przechodził różne przemiany. W 1522 roku kazania tu wygłoszone zapoczątkowały okres reformacji w Rydze. Świątynię przejęli luteranie zawiadując od tego czasu dwoma protestanckimi, niemieckojęzycznymi kościołami Rygi. Rok później po raz pierwszy wygłoszono w nim kazanie w języku łotewskim.
W 1582 roku Ryga znalazła się pod panowaniem Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Król Stefan Batory oddał budynek katolikom, a nieco później przekazał go sprowadzonemu tu zakonowi jezuitów. Król ze swej rezydencji na zamku przychodził do tego kościoła na kazania wygłaszane prze samego Piotra Skargę.
Po tym jak w 1621 roku wojska szwedzkie pod dowództwem króla Gustawa II Adolfa zajęły miasto, katedra została zwrócona luteranom. W 1710 roku miasto trafiło pod panowanie Imperium Rosyjskiego.
W 1812 roku podczas wojen napoleońskich zorganizowano tu magazyn żywności. Dopiero po uzyskaniu przez Łotwę niepodległości, w 1923 roku kościół został ponownie przekazany katolikom.
Dzwonnica spośród wszystkich, najlepiej zachowała cechy charakterystyczne dla średniowiecznych kościołów w Rydze. Wiąże się z nią legenda mówiąca o tym, że zawieszony na jej wieży dzwon zabrzmi, gdy tylko w pobliżu znajdzie się niewierna żona.
Godziny otwarcia:
Codziennie 7:00-18:30
G. (4.1 km) Rigas pils (Zamek Ryski)
Zamek Kawalerów Mieczowych wzniesiony został w latach 1330–53 na regularnym planie z trzema małymi wieżami w narożach. Był główną siedzibą zakonu w Inflantach. Podczas buntu mieszczan przeciwko zakonowi zburzono zamek znajdujący się w centrum starego miasta. Kolejny postanowiono zbudować w miejscu dzisiaj istniejącego zamku, wybierając lokalizację poza murami miasta w pobliżu istniejącego już szpitala św. Ducha. W 1484 roku wybuchł kolejny bunt podczas którego mieszczanie zniszczyli także i ten zamek. W wyniku porozumieniu zawartego w Wolmarze obiecali oni odbudować go w ciągu 6 lat, ale odbudowa przeciągnęła się do 1515 roku. W czasie tej odbudowy dodano dwie okrągłe wieże w narożach: Wieżę Ducha Świętego i Wieżę Główną, na szczycie której obecnie znajduje się flaga Łotwy i sztandar Prezydenta. Zamek posiadał sylwetkę typową dla architektury późnego klasycyzmu. Pomieszczenia na parterze przewidziane były na cele gospodarcze. Na pierwszym piętrze mieściły się mieszkania, a na drugim pomieszczenia z małymi oknami używane jako otwory armatnie.
5 marca 1562 roku mistrz zakonu, Gotard Kettler złożył na zamku hołd przedstawicielowi króla Polski, kończąc tym samym panowanie Zakonu Livonian na tych terenach. Polskimi namiestnikami rezydującymi na zamku byli m.in. Jan Hieronim Chodkiewicz i księże Jerzy Radziwiłł. W 1582 roku na zamku rezydował król Stefan Batory. Do 1621 roku był rezydencją namiestnika króla Polski i obsadzony był przez polską załogę wojskową.
Pomiędzy XVII a XIX wiekiem budowla została gruntownie odrestaurowana i powiększona. W 1783 roku w wieży głównej urządzono obserwatorium astronomiczne. Od 1922 roku był rezydencją prezydenta Republiki Łotewskiej. Kolejny remont przeprowadzono pod okiem architekta Eižensa Laube w latach 30 XX wieku. Przebudowano min. hall wejściowy, zbudowano przestronną i okazałą Salę Festiwalową. W 1938 roku została zbudowana najwyższa baszta zamku nazywana Basztą Trzech Gwiazd. W czasach Związku Radzieckiego zamek mieścił organizację Młodych Pionierów.
W 1938 roku zamek stał się siedzibą parlamentu Łotwy. Od 1995 roku po odzyskaniu niepodległości, jest rezydencją prezydenta Łotwy, który zajmuje większość pomieszczeń budynku frontowego. Zamek jest również siedzibą Muzeum Historycznego, Muzeum Literatury i Sztuki oraz Muzeum Sztuki Obcej.
Nad brzegiem Dźwiny w szklanej gablocie znajduje się postać „Wielkiego Krzysztofa” związanego z legendą o powstaniu miasta. Opowiada ona o tym, że potężny człowiek o imieniu Kristaps, mieszkał nad rzeką i trudnił się przenoszeniem ludzi na drugi brzeg. Pewnego dnia usłyszał na drugim brzegu rozpaczliwy płacz dziecka. Znalazł je i postanowił zabrać je do swojej chaty. W trakcie przenoszenia przez rzekę dziecko robiło się coraz cięższe. Kristaps ostatkiem sił dotarł na brzeg, ułożył dziecko wygodnie w chacie i zmęczony zasnął. Gdy się obudził, w miejscu gdzie wcześniej zostawił dziecko stała wielka skrzynia, wypełniona złotem. Kristaps zachował skarb, nie wydając ani jednej monety. Po jego śmierci fortuna ta posłużyła do ufundowania pierwszych domów w mieście.
H. (4.9 km) Rigas Doms (Katedra)
Na placu katedralnym (Doma laukums) wznosi się potężna katedra pw. Najświętszej Marii Panny. Kamień węgielny pod jej budowę położył 25 lipca 1211 roku biskup Albert (ten, od którego zaczyna się historia Rygi). Dzisiaj uważana jest za największą średniowieczną świątynię w krajach nadbałtyckich. Jej najstarsze fragmenty wznoszone były w stylu romańskim, w pozostałej części budynku przeważa gotyk, ale doszukać się tu można również elementów stylu barokowego (górna część 140 - metrowej wieży), neogotyckiego (portal) oraz art nouveau (przedsionek). Taka mieszanina stylów powstała w wyniku późniejszych inwestycji. Na przełomie XIV i XV wieku miała miejsce poważna rozbudowa kościoła, mająca na celu przekształcenie go w bazylikę. Podwyższono wieżę, która stała się najwyższą w mieście. Dobudowano zachodnie nawy boczne, podniesiono ściany środkowej nawy.
W 1547 roku wybuchł w mieście pożar, który strawił wieżę i część świątyni. Odbudowa trwała niespełna 50 lat. W 1595 roku oddano do użytku nową, piramidalną wieżę z dwiema galeriami. Na dziedzińcu katedry znajduje się kogucik kiedyś wieńczący szczyt tej wieży.
W 1775 roku Rada Miasta Rygi, na podstawie wniosków ówczesnych inżynierów, nakazała rozebranie górnej części wieży i budowę nowej w stylu barokowym do widocznych dziś kształtów. Obecny wygląd katedry powstał w wyniku prowadzonych w latach 1881-1914 prac renowacyjnych przeprowadzonych pod okiem Towarzystwa Badaczy Historii i Starożytności. Zamówiono wtedy i zamontowano ogromne organy wykonane przez firmę E. F. Walckera z 6768 piszczałkami datowane na lata 1883–84. Ozdobą świątyni jest ołtarz pochodzący z 1641 roku.
Po bitwie pod Kircholmem, na rozkaz hetmana Chodkiewicza w chórze katedry pochowany został dowódca wojsk szwedzkich Anders Lennartsson.
Od czasów reformacji pełni funkcję katedry ewangelickiej. Jest siedzibą arcybiskupa ewangelicko-luterańskiego na Łotwie i znaczącym symbolem życia duchowego. Od setek lat jest również jednym z głównych miejsc koncertów w Rydze. W okresie od Maja do Września koncerty odbywają się regularnie w każdą środę i piątek o godzinie 19:00. W okresie zimowym tylko w piątki.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Sobota 9:00-17:00
Niedziela 12:00 msza święta
14:00-17:00 udostępniona do zwiedzania
Ceny biletów:
Bilet normalny - 3.00 EUR
Na placu katedralnym znajduje się budynek galerii sztuki Riga Bourse. Wybudowany został w połowie XIX wieku stylem nawiązujący do XV wiecznych, weneckich, renesansowych pałaców. Obok stoi neoklasycystyczny budynek łotewskiego radia.
I. (5.3 km) Melngalvju nams
(Dom Czarnogłowych)
Na Ratslaukums (Plac Ratuszowy) znajduje się jeden z najbardziej znanych budynków miasta i jego symbol. Jest jedną z najważniejszych i najpiękniejszych atrakcji architektonicznych starej Rygi.
Budynek po raz pierwszy wspomniany był w dokumentach z 1334 roku. Wybudowany został przez miasto na potrzeby kupców Wielkiej Gildii. Po tym jak w 1413 roku zawiązało się Bractwo Czarnogłowych, kupców ale z różnych względów nie mogących należeć do prestiżowego bractwa Wielkiej Gildii był również ich siedzibą.
Pierwsze Bractwo Czarnogłowych powstało w Tallinnie. Ich patronem był św. Maurycy, którego w ikonografii przedstawiano jako postać o ciemnej karnacji co może wyjaśniać pochodzenie nazwy bractwa. Początkowo była to organizacja militarna chroniąca miasto w razie zagrożeń, strzegli miejskich murów. Ryskie Bractwo Czarnogłowych prowadziło działało aż do początków II wojny światowej, kiedy to zostało rozwiązane przez sowietów. Aktywnie uczestniczyło w życiu społecznym miasta. Organizowało liczne bale i zabawy goszcząc koronowane głowy z całej Europy, dzięki czemu Ryga tętniła życiem towarzyskim i kulturalnym. Przez wieki Dom Czarnogłowych był kulturalnym epicentrum Rygi, skupiającym najbardziej szanowanych mieszkańców Rygi i ich gości.
W 1713 roku Bractwo Czarnogłowych odkupiło budynek na własność, który w tamtych czasach nazywany był Dworem Artusa. W 1941 roku w wyniku bombardowania budynek został zniszczony. Po wojnie w ramach porządkowania placu usunięte zostały resztki murów. Dzisiejsze piękno zawdzięcza odbudowie rozpoczętej dopiero w 1995 roku. Głównym zadaniem było maksymalne zachowaniem pierwotnego, gotyckiego wyglądu budynku jak również wyposażenia. Zadania tego podjęła się specjalistyczna firma Restaurators zatrudniająca specjalistów różnych dziedzin: rzeźbiarzy, cieśli, kowali, mistrzów od prac pozłacania, specjalistów od żyrandoli itd. Wyświęcenie odnowionego budynku jak i całego placu miało miejsce 9 grudnia 1999 roku.
Zachwycająca jest fasada budynku w centrum której znajdują się cztery posągi: Neptuna (boga mórz i oceanów), Merkurego (boga handlu i kupców) oraz alegorie Zgody i Pokoju. Fasadę zdobią również rzeźby przedstawiające głowę króla Artura oraz św. Jerzego na koniu.
W Sali Balowej, tak jak dawniej na honorowym miejscu wisi obraz przedstawiający Stefana Batorego. Oryginał spłonął, dzisiejsze dzieło jest jego kopią.
Obecnie Dom Czarnogłowych oferuje najbardziej luksusowe i prestiżowe pomieszczenia do organizacji ważnych wydarzeń, koncertów, uroczystych kolacji, bankietów, konferencji i innych wydarzeń kulturalnych. Każde wydarzenie, zorganizowane w królewskiej siedzibie Domu Czarnogłowych, staje się niezapomniane, ponieważ wypełnia je specjalna atmosfera tego budynku i tajemnicza fortuna Czarnogłowych.
W budynku Bractwa Czarnogłowych 18 marca 1921 roku o godzinie 20:30 podpisano traktat ryski kończący wojnę polsko-bolszewicką 1919-20. Pokojowy traktat zawarty został pomiędzy Polską a Rosją i Ukrainą. Ustalał przebieg granic między tymi państwami oraz regulował inne sporne dotąd kwestie. Zawieszenie broni weszło w życie o godzinie 24:00. Wydarzenie to upamiętnia pamiątkowa tablica znajdująca się na klatce schodowej wewnątrz budynku.
Obok Domu Czarnogłowych stoi, nawiązująca do niego fasadą kamienica Schwaba w której mieści się Centrum Informacji Turystycznej. Po prawej stronie znajduje się czarny, nowoczesny budynek mieszczący Muzeum Okupacji, a przed nim pomnik Czerwonych Strzelców Łotewskich. Po przeciwnej stronie placu jest Rigas dome (Ratusz) w którym mieści się Urząd Miasta Rygi.
Centralną część placu zajmuje pomnik Rolanda (uważanego za patrona miasta), frankońskiego hrabiego, siostrzeńca Karola Wielkiego. Symbolizować ma moc średniowiecznego miasta i bezpieczeństwo handlu. Bohater posiadał nadludzką siłę, był odważny, honorowy i mężny, nie odczuwał strachu, nawoływał swoich poddanych do walki, był oddany Bogu. To o nim w XI wieku powstała francuska Pieśń o Rolandzie, najstarszy i najbardziej znany francuski epos rycerski. Roland władał legendarnym mieczem Durendal, który był własnością dziedziczną rodziny królewskiej. W jego rękojeści znajdowały się relikwie. W północnych Niemczech Roland uważany jest za symbol sprawiedliwości.
Granitowy pomnik został wzniesiony w 1897 roku z inicjatywy Towarzystwa Historyków w Rydze. Zniszczony został podczas II wojny światowej, wraz z całym placem. 9 grudnia 1999 roku został odsłonięty nowy, 7 metrowej wysokości posąg rycerza. Jest to dzieło rzeźbiarza Augusta Folca.
- Centraltirgus (Głowny Targ)
Hangary w których zlokalizowano targ pierwotnie znajdowały się w miejscowości Vainode. W czasie I wojny światowej znajdowała się tam jedna z największych wojskowych baz lotniczych w krajach bałtyckich. Niemcy rozbudowali cały kompleks dodając potężne hangary w których konstruowano sterowce (Zeppeliny). Hangary miały 37,4 m wysokości, 47,2 m szerokości i 240 m długości.
Po wojnie Klavs Lawrence, kierownik działu handlowego w Radzie Miejskiej w Rydze pojął inicjatywę budowy nowego targowiska miejskiego z wykorzystaniem konstrukcji hangarów z Vainode. Ponieważ nie było wtedy urządzeń które mogłyby ogrzać tak ogromną kubaturę zdecydowano się użyć tylko górnej części hangarów a ściany zbudować z cegły i żelbetonu.
Budowa rozpoczęła się w czerwcu 1924 roku ale z powodu braku odpowiednich funduszy po dwóch latach została wstrzymana. Po kolejnych dwóch latach wznowiono prace. 10 listopada 1930 roku podano oficjalną informację o zamknięciu dotychczasowego targowiska i jednoczesnym otwarciu nowego Centralnego Rynku.
Po dostosowaniu pawilony mają 20,5 m wysokości i 35 m szerokości. Do budowy zużyto min. 6 milionów sztuk cegieł oraz 2 460 ton żelaza. W chwili oddania do użytku był największym i najnowocześniejszym rynkiem w Europie. W 1949 roku Centralny Rynek został przemianowany na Central Kolchhoz stając się największym targowiskiem w Związku Radzieckim.
Dane pochodzące z 1961 roku mówią o tym, że towary dostarczało 60 kołchozów. W tym tylko roku na targu sprzedano 200 000 ton mięsa, 768 000 litrów mleka, około 7 milionów jaj, ponad 9 tysięcy ton ziemniaków, ponad 8 tysięcy ton warzyw i prawie 5000 ton owoców.
Od 1995 roku Centralny Rynek jest spółką akcyjną, której 100% udziałów należy do Rady Miasta Rygi. Zajmuje 72,3 tysięcy metrów kwadratowych powierzchni z ponad 3000 stoiskami handlowymi. Liczba klientów waha się od 50 do 70 tys. w dni powszednie i do 100 tys. w weekendy. Jest jedną z atrakcji turystycznych Rygi.
J. (6.6 km) Latvijas Zinatnu akademija
(Łotewska Akademia Nauk)
Budynek projektowany jako Dom Kołchoźnika powstał w latach 1951-61. Po zakończeniu budowy został oddany Akademii Nauk Łotewskiej SRR. Środki finansowe pozyskiwane były z nowo powstałych kołchozów na Łotwie oraz jako "dobrowolne darowizny" odliczane od wynagrodzeń łotewskiej ludności wiejskiej. Zaprojektowany został przez prof. Oswaldsa Tilmanisa, Wajdelotisa Apsitisa, K. Pluskne, W. Sznitnikowa i inżyniera M. Szpektorowa. Architektura wieżowca przypomina inne budowane wówczas w Związku Radzieckim i wzorowany był na budynku Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego.
21 piętrowy wieżowiec ma 108 metrów wysokości, był pierwszym wieżowcem w republice i jednym z najwyższych budynków żelbetowych na świecie. Na 17 pietrze, na wysokości 65 metrów znajduje się taras widokowy z którego roztacza się zapierający dech w piersiach widok na Stare Miasto i rzekę Dźwinę oraz na budynek Łotewskiej Biblioteki Narodowej na drugim jej brzegu. Na 15 piętro można dostać się windą dalej, dwa pietra trzeba pokonać pieszo.
Obecnie w budynku mieszczą się: Prezydium i administracja Akademii Nauk Łotwy, instytuty humanistyczne, wydawnictwo naukowe „ZINATNE”, rada nauki i różne organizacje badawcze.
Godziny otwarcia tarasu:
Codziennie 9:00-22:00
Ceny biletów:
Bilet normalny - 5,00 EUR
- Vissvetas Dievmates Pasludinašanas pareizticigo baznica
(Cerkiew Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny)
Za sprawą ciekawej historii nazywany jest również kościołem pw. Świętego Cudotwórcy św. Mikołaja. Po raz pierwszy w dokumentach pojawia się jako istniejący, murowany kościół Nikołaja w 1453 roku. XVI wieku podczas reformacji świątynię splądrowano, wyposażenie przeniesiono do innych kościołów. W 1582 roku w wyniku decyzji Król Polski Stefana Batorego został zamknięty. W 1677 roku nieużytkowaną świątynię strawił pożar.
W latach 1710-15 wybudowano cerkiew pw. Wniebowzięcia NMP. W 1773 roku została zburzona a materiały wykorzystane zostały do budowy sąsiedniego kościoła pw. św. Mikołaja. W latach 1774-78 wybudowano nową cerkiew Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
Obie świątynie istniały do 1773 roku, kiedy to rozebrane zostały aby zrobić miejsce pod rozbudowę fortyfikacji miejskich. W latach 1774-78 w nowym miejscu wybudowana została nowa świątynia pw. Wniebowzięcia NMP, choć przez niektórych nazywana była kościołem pw. św Mikołaja. W 1812 roku świątynia została zniszczona w wyniku pożaru.
10 czerwca 1814 roku położono kamień węgielny pod budowę obecnej świątyni. W chwili ukończenia budowy była największą, drewnianą prawosławną cerkwią w Rydze z trzypoziomową dzwonnicą zakończoną barokową iglicą. Ciekawostką jest to, że mieściła w sobie dwie świątynie oddzielone ścianami z przeszklonymi drzwiami. Cerkiew Wniebowzięcia NMP zajmującą środkową część budynku (nie posiadała ogrzewania i użytkowana była jedynie latem) i cerkiew pw. św. Mikołaja posiadająca ogrzewanie. 14 maja 1818 roku konsekrowana został cerkiew Wniebowzięcia NMP a dwa dni później św. Mikołaja co podkreślało ich odrębność.
kwiecień 2019 (data umieszczenia artykułu)
