Stolice-Europy
Stolice-EuropyStolice-Europy
233618
DzisiajDzisiaj26
WczorajWczoraj329


W miarę postępu prac umieszczać będziemy opisy naszych wypraw do kolejnych stolic. W przygotowaniu Sarajewo.

        Dzień III

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trasa piesza o łącznej długości 6.7 km

 

początek - Centre Georges Pompidou

koniec - Place de Tertre

 

A. Centre Georges Pompidou

B. Eglise Saint Eustache (Kościół Św. Eustachego)

C. Palais Royal (Pałac Królewski)

  -  Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

D. Place Vendome

E. Opera Garnier

F. Galeries Lafayette

G. Eglise de la Sainte-Trinité (Kościół Świętej Trójcy)

H. Place Blanche

   - Moulin Rouge (Czerwony Młyn)

I. Basylique Sacre-Coeur (Bazylika Najświętszego Serca)

J. Place de Tertre

    - L'Espace Salvador Dali

    - Musée-Placard d'Erik Satie

    - Le Bateau-Lavoir

 

 

 

A. (0.0 km) Centre Georges Pompidou

 

W 1969 roku Georges Pompidou, prezydent Republiki, powziął myśl stworzenia narodowego centrum sztuki i kultury, które będzie nosiło jego imię i którego przeznaczeniem będzie promocja wszystkich aspektów działalności artystycznej XX wieku. Międzynarodowy konkurs wygrali włoski architekt Renzo Piano, oraz brytyjczyk Richard Rogers. Budowę trwającą pięć lat rozpoczęto w 1972 roku. Ogromna budowla ze szkła i stali z widocznymi schodami, przewodami i rurociągami w żywych kolorach w uderzający sposób kontrastowała z harmonijną architekturą starej dzielnicy, w której została wzniesiona. Wiele możliwości aranżacji wnętrz daje to, że wszystkie instalacje zostały wyprowadzone na zewnątrz i pomalowane na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty – instalacje elektryczne, czerwony – ogrzewanie, a zielony to wodociągi.

Obecnie mieści się tam Musee National d’art. Moderne czyli Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej, które zajmuje trzy najwyższe piętra. Zgromadzono tu dzieła największych twórców XIX i XX wieku. Prace Matissea, Picassa, Miró, Warchola czy Pollock'a reprezentują głównie surrealizm, kubizm, ekspresjonizm i fowizm. Liczba eksponatów sięga 58 tys. Zlokalizowano tu bibliotekę publiczną z nieodpłatnym dostępem dla wszystkich chętnych, Centrum Dzieł Przemysłowych i Instytut Badania i Koordynacji Akustyczno-Muzycznej. Ze 150 milionami zwiedzających na koncie, Centre Georges Pompidou zajmuje wyjątkowe miejsce w krajobrazie kulturalnym Francji.

 

Godziny otwarcia:

Środa - Poniedziałek 11:00-21.00

 

Ceny biletów:

Muzeum i wystawy

14,00 EUR - bilet normalny

11,00 EUR - bilet ulgowy

wstęp wolny - do 18 lat oraz dla obywateli EU do 25 lat oraz w każdą pierwszą niedzielę miesiąca dla wszystkich.

 

www.centrepompidou.fr

 

 

B. (0.7 km) Eglise Saint Eustache

                             (Kościół Św. Eustachego)

 

Budowa kościoła wzniesionego na miejscu średniowiecznej kaplicy św. Agnieszki rozpoczęła się w 1532 roku, jednak trudności finansowe znacznie opóźniły inwestycję. Pierwotne plany zakładały, iż kościół będzie największą świątynią w Paryżu, jednak brak pieniędzy zmusił architektów do rezygnacji z niektórych szczególnie śmiałych elementów projektu (m.in. z wieży). Budynek został ukończony dopiero w roku 1640.

Mała odległość między kościołem a Luwrem sprawiła, że należał do najbardziej prestiżowych świątyń w mieście. Został w nim ochrzczony Ludwik XIV, Richelieu, pani de Pompadour oraz Molier. W kościele odprawiono również uroczystości pogrzebowe królowej Anny Austriaczki, Maksymiliana de Bethune de Sully, czy też Mirabeau.

W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej kościół został zamieniony na magazyn, a jego wnętrze zniszczone. W czasach napoleońskich funkcje sakralne zostały przywrócone.

Mimo faktu, iż powstawał w ogromnej mierze już w epoce renesansu, kościół utrzymany jest w stylu późnego gotyku, wyłączając typowo renesansową fasadę południowo-zachodnią. Ma 105 metrów długości i ponad 33 metry wysokości. Zgodnie z tradycją zachodnioeuropejską, obiekt opiera się na systemie przypór, posiada również dwie rozety.

Wnętrze kościoła składa się z pięciu naw, rozdzielonych jońskimi i korynckimi kolumnami. Wewnątrz znajduje się słynny, powstały około 1611 roku obraz Rubensa Uczniowie z Emaus. Ołtarz główny i ołtarze boczne utrzymane są w stylu barokowym. Późne średniowiecze reprezentują z kolei witraże oraz zespoły szesnastowiecznych rzeźb opowiadających historię św. Eustachego. Organy zaprojektowane przez Jeana Guillou w 1989 roku i wykonane przez prestiżową holenderską firmę Van den Heuvel posiadają 8000 piszczałek, będąc tym samym trzecim co do wielkości instrumentem we Francji (po Notre-Dame i Saint-Sulpice).

 

 

C. (1.3 km) Palais Royal (Pałac Królewski)

 

Budynek ten to dawna rezydencja królewska. Wzniesiony został w latach 1624-45, jako prywatna rezydencja kardynała Richelieu, który umierając zapisał pałac Ludwikowi XIII. Do pałacu przeniosła się z Luwru Anna Austriaczka wraz z synem, przyszłym królem Ludwikiem XIV. Spędził on tutaj swoją młodość, potem przeniósł się do Luwru a stamtąd do Wersalu. W latach 1871-74 Ludwik Filip Orleański kuzyn króla Ludwika XVI rozbudował pałac. W pałacu powstał dom uciech, sklepy i kawiarnie oraz kasyno. Podczas Rewolucji francuskiej w 1848 roku został złupiony i zdewastowany przez wzburzony paryski tłum. Po pożarze z 1848 roku, budynek w 1876 roku został wyremontowany i przeszedł na własność skarbu państwa. Dziś, mieści kilka departamentów francuskiego rządu narodowego: Radę Stanu, Trybunał Konstytucyjny i Ministerstwo Kultury. Na tyłach ogrodów znajduje się Bibliotheque Nationale de France (Biblioteka Narodowa Francji) z kolekcją ponad 6 milionów książek, dokumentów, map i wydruków.

W 1985 roku na dziedzińcu postawiono 280 biało-czarnych pasiastych kolumn oraz dwie fontanny z poruszających się kul, ze stali nierdzewnej. Te twory sztuki współczesnej wkomponowane między budowle klasyczne wzbudzają wiele kontrowersji. Ozdobą pałacu są przepiękne Jardin du Palais Roya, ogrody które kiedyś stanowiły centrum życia francuskiej arystokracji. W latach 1781-84 otoczono go z trzech stron sześćdziesięcioma jednakowymi domami, a z czwartej klasyczną kolumnadą. Dziś dostępne publicznie, w których podziwiać można nowoczesne rzeźby i fontanny.

 

 

- Comedie Francaise

 

Obecny budynek stoi na miejscu spalonego w 1763 roku teatru Kardynała Richelieu. Kultywuje on tradycje XVII wiecznej trupy teatralnej założonej przez Moliera. W foyer teatru stoi fotel na którym w 1673 roku umarł Molier grający tytułową rolę w „Chorym z urojenia”.

Teatr powołany został w 1680 roku przez Króla Ludwika XIV i był pod królewską opieką. Jego statut obowiązujący do dnia dzisiejszego został zatwierdzony w 1812 roku przez Napoleona Bonaparte.

 

 

www.comedie-francaise.fr

 

 

- Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej

                                Maryi Panny

 

Kościół był kiedyś kaplicą klasztoru sióstr od Wniebowzięcia założonym w 1622 roku przez kardynała de la Rochefoucauld. W 1670 roku z inicjatywy przedsiębiorcy Chareta kaplica została przebudowana. Architektem był pierwszy dyrektor Akademii Francuskiej Charles Errard. Podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej budynek bardzo ucierpiał. W 1802 roku przywrócony został do kultu religijnego. W tym też roku uroczystą mszę św. odprawił tu papież Pius VII.

 

Główna, przeznaczona do kultu część obiektu wzniesiona jest na planie koła o 24 metrowej średnicy. Skromnie dekorowany z zewnątrz, opiera się na sześciu kolumnach korynckich podtrzymujących fronton oraz kopułę. Zarówno na poziomie frontonu, budynków mieszkalnych łączących się z kościołem, jak i na poziomie kopuły znajdują się płaskorzeźby z motywami roślinnymi. Kopuła posiada rząd prostokątnych, obecnie zaciemnionych okien, oraz nisz przeznaczonych na nigdy niewykonane posągi. Dziesięcio metrowej średnicy sklepienie kopuły zdobione jest freskiem wykonanym przez Charlesa Delafosse. Przedstawia on "Wniebowzięcie N.M.P." Ściany zdobią interesujące obrazy min. nad ołtarzem "Zwiastowanie N.M.P." autorstwa Josepha-Marie Vien z 1763 Roku. W przęśle północnym "Pokłon mędrców", w południowym zaś "Narodzenie N.M.P."

 

22 maja 1834 roku odbył się tutaj pogrzeb La Fayeta, wielkiego przyjaciela Polski.

 

W 1844 roku arcybiskup Denis Affre przekazał świątynię dla Polskiej Misji Katolickiej i od tego czasu do dzisiaj pozostaje on w ich władaniu. Jest miejscem licznych spotkań naszych rodaków.

 

 

www.paris.parafia.info.pl

 

 

D. (2.8 km) Place Vendome

 

Ten rozległy kompleks architektoniczny jest dziełem Julesa Mansarta. Jego nazwa wywodzi się od stojącego tu niegdyś pałacu księcia Vendome. Plac został założony w 1702 roku z przeznaczeniem na nowoczesny posąg konny Ludwika XIV. Został on jednak zniszczony podczas Rewolucji.

Zabudowa wokół ośmiokątnego placu o zaokrąglonych narożnikach powstała w latach 1687-1720. Fasady wszystkich domów są identyczne.

Przy placu stoi słynny Hotel Ritz. Hotel zyskał rozgłos w 1997 roku za sprawą księżnej Diany, która tu spędziła ostatnie chwile życia. Hotel Ritz związany był z wieloma ważnymi wydarzeniami z dziejów Paryża. Gościli tutaj pisarze, politycy, gwiazdy filmu, monarchowie, książęta ze wschodu, potentaci przemysłowi. Tutaj też przez 35 lat mieszkała Coco Chanel w swoim apartamencie. Tutaj Napoleon poślubił Józefinę. Tutaj w kamienicy pod numerem 12 zmarł w 1849 roku Fryderyk Chopin. Od 1718 roku budynki pod numerami 11 i 13 zajmuje Ministerstwo Sprawiedliwości.

Pośrodku placu w 1806 roku zaczęto budowę 43,5-metrowej kolumny wzorowanej na Kolumnie Trajana, a wzniesionej ku czci Napoleona, a konkretnie dla uczczenia zwycięstwa pod Austerlitz. Prace po czterech latach zostały zakończone. Kolumna składa się z kamiennego rdzenia owiniętego 160-metrową spiralą z brązu składającego się z 425 spiralnych płaskorzeźb z brązu. Odlana została z 1250 austriackich i rosyjskich dział zdobytych przez wojska Napoleona w bitwie pod Austerlitz. Na spirali jest fryz reliefowy obrazujący zwycięstwa cesarza. Na szczycie kolumny umieszczono posąg Napoleona w stroju Cezara. W 1814 roku zamieniono go na statuę Henryka IV. Z kolei w 1863 roku stanął na nowo posąg Bonapartego w mundurze „ Małego Kaprala”. W czasie Komuny Paryskiej w dniu 16 maja 1871 roku zburzono kolumnę. Po upadku Komuny inicjator tego pomysłu, Gustave Courbet został skazany na pokrycie kosztów odbudowy pomnika, szacowane na 323.000 franków, w rocznych ratach 10.000 franków, rozłożonych na trzydzieści trzy lata. Courbet wyjechał do Szwajcarii, gdzie wkrótce potem zmarł, unikając kary. W 1874 roku ustawiono kopię pierwszego posągu czyli Napoleona w stroju Cezara.

 

 

E. (3.4 km) Opera Garnier

 

Napoleon Bonaparte wydał rozkaz rozbiórki ponad 12 tysięcy metrów kwadratowych średniowiecznej zabudowy Paryża, pod mający powstać gmach opery. Prace budowlane rozpoczęły się w 1862 roku według francuskiego architekta Charlesa Garniera. Budynek miał być symbolem bogactwa II Cesarstwa i jednocześnie symbolem kulturalnego mecenatu Napoleona. Budowę nadzorował syn Napoleona i pani Walewskiej – Aleksander Walewski. Na początku inwestycji okazało się, że teren pod budowę jest bardzo grząski. Przyczyną tego była podziemna rzeka zasilająca podziemne jezioro, z którego przez osiem miesięcy próbowano bezskutecznie wypompować wodę. Wymyślono aby wodę otoczyć kamiennymi zaporami. Obecnie trenują tam strażacy i ratownicy, ćwicząc działania w warunkach złej widoczności i ograniczonej przestrzeni. Co dziesięć lat jezioro jest osuszane i sprawdzana jest wytrzymałość zapór, po czym ponownie wypełnia się je wodą. Ostatecznie Opéra Garnier do użytku oddana została pod koniec roku 1874. W 1875 roku odbyło się pierwsze przedstawienie - "Żydówka" Fromentala Halévy'ego.

 

Budynek zajmuje 11 000 m2, a jednorazowo na widowni zasiąść może 2200 osób. Scena pomieścić może około 450 aktorów. Uwzględniając powierzchnię użytkową do dziś jest największym teatrem muzycznym świata.

Cały budynek utrzymany jest w barokowym stylu, z bogactwem ozdób, złoceniami i ornamentami. Fasadę budynku stanowi osiem par jońskich pilastrów oraz dwa łuki znajdujące się po zewnętrznych stronach budowli. Wszystko to zwieńczone jest kopułą oraz posągami mitologicznych postaci.

Wewnątrz znajduje się mnóstwo marmurowych i złotych rzeźb, figur kompozytorów i postaci z greckiej mitologii oraz freski. Wszystko to znajduje się w przestronnych korytarzach, które miały ułatwiać odpoczynek między aktami. Ciekawostką jest fakt, że klatka schodowa opery zajmuje więcej miejsca niż scena z widownią razem. Imponujący korytarz ma 30 metrów wysokości i 54 metry długości. Główny żyrandol opery waży ponad 6 ton. W 1896 roku spadł on na publiczność, zabijając 1 osobę. Motyw ten wykorzystał Gastona Leroux pisząc swoje dzieło pod tytułem „Upiór w operze”.

W budynku mieści się Bibliotheque-Musée de l’Opera, która kolekcjonuje wszystkie partytury oper, granych w Paryżu od 1669 roku. Wejście do niej prowadzi przez dawne prywatne wejście cesarza. 80 tys. woluminów książek i druków, partytur symfonicznych, scenariuszy baletów i librett sztuk teatralnych, kostiumy teatralne, pamiątki po wielkich mistrzach oraz dzieła sztuki odnoszące się do Opery.

W 1989 roku oddano do użytku Opéra Bastille, która została Operą Narodową. Obecna nazwa budynku to Palais Garnier.

 

Operę można zwiedzać.

Godziny otwarcia:

Codziennie 10:00-17:00 latem do 18:00

 

Ceny biletów:

11,00 EUR - bilet normalny

7,00 EUR - studenci i osoby do 25 lat

Wstęp wolny do 12 lat

 

 

www.operadeparis.fr

 

 

- Grand-Cafe

 

W niedalekim sąsiedztwie Opery Garnier znajduje się budynek, którego historia powinna zainteresować miłośników kina. W  1895 roku bracia Lumier skonstruowali i opatentowali pierwszy na świecie kinematograf i 28 grudnia tegoż roku w Salonie Indyjskim "Grand-Cafe" przy bulwarze Kapucynów zorganizowali swoją pierwszą publiczną projekcję filmu. Nosił on tytuł "Wyjście robotników z fabryki" i trwał minutę. Obejrzało go 35 osób. Był pierwszym filmem w dziejach kinematografii pokazanym publicznie przez co Grand Cafe uznawane jest za miejsce narodzin kina.

 

Oryginalny Le Salon Indien du Grand Café znajdował się w podziemiach budynku Scribe Hotel pod nr 14 Boulevard des Capucines. Później otworzono tu restaurację o nazwie "Café Lumiere", aby upamiętnić to zdażenie.

 

 

www.legrandcafe.com

 

 

F. (3.7 km) Galeries Lafayette

 

To największy dom towarowy na świecie. Założony zostałw 1894 roku jako zwykły sklep na rogu ulic Lafayette i Chaussée d’Antin, przez Teofila Badera i Alfonsa Kahn’a. W 1912 roku, kiedy inaugurowano Galéries Lafayette, do właścicieli należał już kilometr bulwaru. Dziś jest to dziesięciokondygnacyjny dom towarowy, składający się z kilku członów, z balkonami, znanym tarasem widokowym na ostatnim, „dodatkowym” piętrze oraz secesyjną kopułą wysokości 33 metrów co odpowiada wysokości wnętrza katedry Notre Dame. Galeria Lafayette jest nową katedrą – konsumpcji i luksusu. Kolorowe witraże oraz roślinna dekoracja balustrad autorstwa Ludwika Majorelle, wyglądają wyjątkowo.

Budynek o kubaturze 70 tysięcy metrów sześciennych, każdego dnia odwiedza ponad 100 tysięcy klientów. Około 3 miliony artykułów, 4 tysiące pracowników, 400 manekinów. Każde piętro posiada swój sejf, 600 kasjerek zanosi tam utarg, średnio 4 miliony euro dziennie. Utarg przelicza się następnego dnia rano i wtedy następuje transfer do wspólnego sejfu w drugim podziemiu. Każdego roku wykrywa się około 3 tys. kradzieży – 1,5 proc. utargu. Złodzieje nie tylko kradną towary, ale też okradają klientów, zwłaszcza przybyszów z Azji. Zdarza się, że w skradzionym portfelu czy torebce znajduje się kilkadziesiąt tysięcy euro.

Niedawno zainaugurowano w podziemiach największy na świecie sklep obuwniczy. Zajmuje powierzchnię 3 tys. m kw. i proponuje dodatkowo… ćwiczenia chodzenia na bardzo wysokich obcasach. W 2010 roku otwarto największą powierzchnię sprzedaży win Bordeaux na świecie. Butelki w cenie od 3 do 30 tysięcy euro. Bardzo dużą grupę stanowią anonimowi klienci na telefon, zamawiający towary dla największych VIP-ów z całego świata. Wszystko to daje miliard euro utargu rocznie, więcej niż londyński Harrod’s czy nowojorski Bloomingdale’s.

Galéries dysponuje własną brygadą straży pożarnej, zatrudniającej 48 ludzi. Gdy jeden z 4,5 tys. czujników wykryje dym włącza się alarm, i w cztery minuty strażacy docierają na miejsce. W sufity wmontowano 26 tysięcy spryskiwaczy.

 

 

G. (4.2 km) Eglise de la Sainte-Trinité

                         (Kościół Świętej Trójcy)

 

Kościół powstał w czasie wielkiej przebudowy Paryża i miał być, po Operze Garnier i dworcu Saint-Lazare kolejną wizytówką miasta. Autorem projektu był Theodore Ballu, który zbudował kościół w latach 1861-67. W roku zakończenia budowy obiekt został oficjalnie konsekrowany. W dwa lata później wzbogacił się o organy wykonane przez Aristide'a Cavaillé-Coll'a.

Architekt zaprojektował fasadę budynku naśladując renesansowe budownictwo flamandzkie (wieża w formie tzw. belforty, półokrągłe okna, ażurowe wieżyczki i hełm wieży głównej), natomiast w gotyckim stylu ostrołukowe okna i rozetę jako centralny punkt fasady. Na fasadzie zaprojektował posągi cnót: sprawiedliwości, siły, opanowania oraz skromności. W osobnym rzędzie: wiary, nadziei i miłości.

Z uwagi na wezwanie kościoła wielokrotnie powtarza się w nim symbolika cyfry 3. Dolny poziom fasady zawiera trzy łuki arkadowe, zaś przed kościołem architekt ustawił trzy niewielkie fontanny. Budowla ma 90 metrów długości, 34 szerokości oraz 65-metrową wieżę.

Kościół jest jednonawowy z szeregiem kaplic bocznych. Uderza bogactwem dekoracji wnętrza, niemal całkowicie polichromowanego lub pokrytego złoceniami.

W kościele swoje miejsce spoczynku znaleźli min pochowany w 1868 Gioacchino Rossini, włoski kompozytor, twórca 39 oper. Rok później pochowany został tu został słynny kompozytor Hector Berlioza

 

 

www.latriniteparis.com

 

 

H. (5.0 km) Place Blanche

 

- Moulin Rouge (Czerwony Młyn)

 

To tutaj znajduje się tutaj słynny kabaret Moulin Rouge. Założony został w 1889 roku przez Josepha Ollera, właściciela paryskiej Olympii. Kabaret od czasu powstania prezentuje przedstawienia taneczne w których na scenie występują tancerze i tancerki ubrani w kolorowe, wymyślne stroje. Tancerki często prezentują się, topless ozdobione biżuterią lub barwnymi piórami. Moulin Rouge stało się słynne w związku z wymyślonym i wykonywanym tu kankanem.

Każdedo dnia w roku i dwa razy w ciągu wieczora piękne tancerki ubrane w falbaniaste spódnice w kolorach francuskiej flagi wykonują taneczne show. To zapierające dech w piersiach widowisko, zwłaszcza męskiej części widowni wciąż cieszy się wielkim zainteresowaniem. Widowisko wykonywane jest przez 60 tancerek i 20 tancerzy. Każdego roku kabaret rekrutuje swoje tancerki, kryteria przyjęć są niezwykle surowe, wzrost min. 1.75-1.79 m, dobra aparycja, liczne szkolenia, umiejętność tańca. Tancerki reprezentują kilkanaście narodowości w większości Australijki (po popularnym filmie z Nicole Kidman), średnia wieku to 23 lata.

Rewię w Kabarecie poprzedza wykwintna kolacja i szampan. W ciągu jednego wieczora serwowanych jest od 450-700 nakryć.

Kabaret otrzymał też przydomek "Le Palais des Femmes Premier" (Pierwszy Pałac Kobiet)

 

Najtańszy bilet kosztuje 102 EUR (z połówką szampana 112 EUR). Najdroższy bilet z posiłkiem i innymi dodatkami to wydatek ponad 400 EUR.

 

www.moulinrouge.fr

 

 

- Musée de l'érotisme (Muzeum Erotyzmu)

 

Na pięciu kondygnacjach kamienicy zgromadzono około 2 tysięcy eksponatów. To miejsce dla spragnionych historycznej i praktycznej wiedzy z dziedziny rozwoju i funkcjonowania erotyki. Poznajemy tu historię tejże sfery przedstawionej za pomocą obrazów, rzeźb i gadżetów pochodzących z różnych stron świata.

Na pierwszym piętrze można między innymi obejrzeć w telewizorze przedwojenny film erotyczny, oraz falliczne figurki ze wszystkich zakątków naszego globu.

Na drugim piętrze zgromadzono pierwsze erotyczne fotografie, eksponaty dotyczące historii francuskiej prostytucji, szczegółowe notatki jakie prowadziły prostytutki, szczegółowo notujac ile klientów danego dnia obsłużyły i ile zarobiły, ile wydały na lekarza a ile na kosmetyki.

Trzecie piętro zajmują erotyczne obrazy kobiet.

Na czwartym piętrze wystawa dla amatorów podglądania innych w czasie oddawania moczu. Możemy zobaczyć co widzi muszla klozetowa w czasie tej czynności.

W piwnicy znajduje się kolekcja erotycznych mebli, głównie dla pań, służące do erotycznych zabaw, takie jak krzesełko z dziurką, w której wibrują napędzane korbą pędzelki.

Ponadto wystawy czasowe, zmieniane mniej więcej co trzy miesiące.

 

72 boulevard de Clichy.

 

Godziny otwarcia:

Codziennie 10:00-2:00

 

Ceny biletów:

10,00 EUR - kupiony na miejscu

8,00 EUR lub 14,00 EUR (dla 2 osób) - online

 

www.musee-erotisme.com

 

 

Boulevard de Clichy w kierunku wschodnim prowadzi do słynnego Place Pigalle. Polakom szczególnie znany jest z jednej z sekwencji serialu "Stawka większa niż życie", którzy często odwiedzają to miejsce w poszukiwaniu "najlepszych kasztanów"

Jego nazwa wywodzi się od nazwiska rzeźbiarza - Jean'a Baptiste'a Pigalle, który był jednym z najpopularniejszych twórców swoich czasów. Dziś plac jest centrum dzielnicy czerwonych latarni. Pełno tu sex-shopów, klubów ze stripteasem, hoteli na godziny, domów publicznych i innych atrakcji nocnego życia. Po zmroku czerwone światła i uśmiechające się panie w skąpych strojach oznajmiają, że oto znaleźliśmy się w miejscu gdzie małe dzieci raczej nie znajdą dla siebie rozrywki. Jednym ze słynnych mieszkańców tego miejsca był Pablo Picasso.

 

 

- Square Louise-Michel

 

Park o powierzchni 23.7 hektara położony jest na zboczu wzgórza Montmartre u stóp Bazyliki Sacre Coeur. Założony został w 1927 roku. Znajdują się tutaj trzy fontanny. Jedna stworzona w 1932 roku przez Pawła Gasq i poświęcone bogom oceanów, inna monumentalna fontanna z trzema niszami i mała fontanna wykonywana przez Emile Derré w 1906 roku. Rośnie tu wiele drzew kasztanowca, fig i magnolii, jak również dwa wspaniałe drzewa pomarańczowe. Do Bazyliki prowadzi 222 schody, oraz sieć ścieżek o łagodnym nachyleniu dla tych, którzy nie chcą wspinać się na strome schody. Dla tych dla których ścieżki są za długie po zachodniej stronie placu zorganizowano kolejkę. Funicular Montmartre bo tak nazywa się ta inwestycja otwarta została w lipcu 1900 roku. Pierwsza kolejka napędzana była wodą z wykorzystaniem siły grawitacji, dzięki umieszczonym pod wagonikami zbiornikami na wodę. Przez pierwsze 30 lat kolejka przewoziła milion osób w ciągu każdego roku. Po remoncie w 1935 roku zwiększono bezpieczeństwo i wydajność kolejki. Każdego dnia trasę o długości 108 metrów mogło pokonać 6 tysięcy osób dziennie, co dało ok. 2 milionów pasażerów rocznie. Po kolejnej modernizacji w 1991 roku wydajność wzrosła do 2 tysięcy pasażerów na godzinę w każdym kierunku. W mniej niż w minutę, pokonuje wysokość 36 metrów.

 

Dzięki rozciągającym się wspaniałym widokom jest miejscem bardzo popularnym śród turystów. Widok Paryża po prostu zapiera dech w piersiach.

 

 

I. (6.4 km) Basylique Sacre-Coeur

                       (Bazylika Najświętszego Serca)

 

Bazylika stoi na wapiennym wzgóżu Montmartre (Góra Męczenników). Nazwa tego miejsca łączy się z podaniem, według którego na wzgórzu tym w 272 roku ścięty został pierwszy biskup Paryża Święty Dionizy oraz dwóch innych męczenników: Rustyk i Eleuter.

Kiedy w 1870 roku wojska pruskie oblegały miasto, paryżanie ślubowali, że jeżeli uda się Francji wyzwolić od okupanta, zbudują bazylikę pod wezwaniem Serca Jezusowego. W wojnie zginęło 58 tys. żołnierzy, ale miasto pozostało nie tknięte. Zaraz po tym wybuchła kolejna wojna, tym razem wojna domowa. Po tej wojnie doszedł kolejny powód dla rozpoczęcia inwestycji, a mianowicie potrzeba stworzenia symbolu pojednania narodowego. Zgromadzenie Narodowe ogłosiło konkurs na projekt bazyliki. Zwyciężył architekt Paul Abadie. 16 czerwca 1876 roku rozpoczęto budowę. Projekt przewidywał do budowy elewacji zastosowanie trawertynu, nazywanego białym granitem, który w zetknięciu z wodą deszczową wydziela kalcyt, który działa jak wybielacz. Elewacja nie szarzeje pomimo szkodliwego działania zanieczyszczeń i warunków pogodowych i nadaje budowli nieskazitelny wygląd. Koszty budowy wyniosły 42 mln franków czyli o 35 mln więcej niż na początku zakładano. Budowę ukończono w 1914 roku, jednak wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił konsekrację, która odbyła się dopiero 16 października 1919 roku.

Bazylika zbudowana jest w mieszanym stylu romańsko-bizantyjskim. Nakryta jest eliptyczną kopułą otoczoną przez cztery mniejsze. Ze szczytu kopuły na który prowadzą 234 schody można zobaczyć miejsca oddalone o 30 kilometrów. Najwyższy punkt świątyni znajduje się powyżej wieży Eiffla. Świątynia ma 100 m długości, 50 m szerokości i 79 m wysokości. Konstrukcję główną podtrzymują 83 filary. Z tyłu znajduje się wolno stojąca dzwonnica o wysokości 84 m, a w niej największy we Francji dzwon, ważący 19 ton. Dzwon nazwano Savoyarde, na cześć jego fundatorów hrabiów Sabaudii.

Pod fasadę kościoła poprzedzoną arkadowym portykiem prowadzą z dołu szerokie schody. Przed świątynią stoją dwa konne posągi: Joanny d'Arc oraz króla Ludwika Świętego. Wnętrze kościoła jest bardzo bogate w dekoracje malarskie i mozaikowe. Złota mozaika o powierzchni 475 m2 przedstawiająca Chrystusa z rozpostartymi rękoma, jest jedną z największych mozaik na świecie. Zatytułowana jest Deesis „Chrystus w majestacie”. Wewnątrz znajduje się słynny posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem wykonany z litego srebra, wykonany przez Paula Bruneta. Wielkie organy Aristide'a Cavaille-Colla, skonstruowane w 1898 roku posiadają 78 rejestrów i 4 klawiatury. Pod posadzką kościoła znajdują się dwie krypty. Jedna z nich kryje m.in. urnę z sercem inicjatora budowy - A.Legentila.

 

Z uwagi na swą ciężką sylwetkę, a także przeciążone dekoracjami wnętrze, bazylika bywała często poddawana krytyce, ale jednocześnie była i jest ulubionym tematem dla malarzy i fotografów.

 

Godziny otwarcia bazyliki:

Codziennie 6:00-22:30

Kopuła (300 schodów, wejście po lewej stronie nawy)

       Maj - Wrzesień 8:30 - 20:oo

       Październik - Kwiecień 9:00 - 17:00

Krypty 9:30-18:30

 

Ceny biletów:

Bazylika - wstęp bezpłatny

Kopuła i krypty:

8,00 EUR - bilet normalny

5,00 EUR - 4-16 lat

Wstęp bezpłatny do 4 lat

 

 

www.sacre-coeur-montmartre.com

 

W rejonie bazyliki można zaopatrzyć się w pamiątki w największym wyborze i w najniższych cenach w mieście.

 

 

- Eglise Saint Pierre de Montmartre

 

- Obok bazyliki stoi kościół Saint Pierre de Montmartre. W 1133 roku królowa Adelaida Sabaudzka nabyła grunt z kościołem. W roku 1147 przekazała go na klasztor dla zakonu Benedyktynów. Później budynek przejął papież Eugeniusz III i poddał go przebudowie. W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej kościół został zdewastowany. Mianowano go Świątynią Rozumu. Wkrótce potem umieszczono tu stację telegrafu. Warto zwrócić uwagę na piękne, pokryte płaskorzeźbami drzwi świątyni. Równie niezwykła brama prowadzi na nastrojowy cmentarz za kościołem. Otwierany jest tylko raz w roku, w dniu Wszystkich Świętych.

 

 

J. (6.7 km) Place de Tertre

 

Centralne miejsce Montmartre zajmuje Placu de Tertre. Jest to dawny plac komunalny, który cały czas tętni życiem. Zabudowa tego miejsca odbiega od architektury reszty miasta, mieni się tysiącami kolorów. Spotkać tu można wielu artystów i malarzy. Pełno tu maleńkich sklepików, straganów, kawiarni. Do dziś klientów zaprasza najstarsza restauracja - La Mere Catherine powstała w 1793 roku. Na placu wydzielono aż 149 miejsc, każdy ma 1 m2 powierzchni, a przeznaczone są dla artystów rysujących portrety turystom w kilka minut. Portret kosztuje około 80 euro. Jeżeli skusicie się na taką pamiątkę pamiętajcie aby nie pozwolić rozpoczynać malowania przed uzgodnieniem ceny. Przez długi okres dzielnica ta stanowiła centrum cyganerii artystycznej Paryża. Znany jest jako kolebka skupiająca artystów sztuki modernistycznej. W XX wieku w okolicach placu mieszkało wielu znanych malarzy w tym m.in Pablo Picasso oraz Maurice Utrillo. Było to miejsce spotkań malarzy, poetów i kompozytorów, którzy stworzyli wiele najbardziej znanych dzieł sztuki i muzyki w XX wieku.

Na Montmartre bywa bardzo tłoczno w weekendy. Dobrze jest odwiedź Place du Tertre wcześnie rano, aby uniknąć tłumu, lub w nocy kiedy jest bardzo romantycznie.

 

 

- L'Espace Salvador Dali

 

Poniżej Placu Tertre, przy 11 rue Poulbot znajduje się muzeum Salvadora Dali mieszczące ponad 300 jego prac, głównie rzeźb i rysunków.

 

Godziny otwarcia:

Codziennie 10:00-18:00

 

Ceny biletów:

12,00 EUR - bilet normalny

9,00 EUR - do 26 lat

wstęp wolny - do 8 lat

 

http://www.daliparis.com

 

 

- Musée-Placard d'Erik Satie

 

Przy 6 rue Cortot ma siedzibę najmniejsze muzeum na świecie, o czym mówi już jego nazwa (placard to po francusku "szafa"). Znajduje się w pokoiku mającym powierzchnię zaledwie 3 m2. W miniaturowym pomieszczeniu mieszkał w latach 1890-98 Eric Satie - francuski kompozytor, prekursor impresjonistów i neoklasyków. Dziś w muzeum można oglądać pamiątki związane ze sławnym lokatorem, m.in. dokumenty, listy, obrazy i przedmioty codziennego użytku. Pokoik-szafę urządzono na podstawie rysunków kompozytora.

 

 

Zwiedzanie po uzgodnieniu telefonicznym +33142781518 

 

 

- Le Bateau-Lavoir

 

Przy 13 rue Ravigan w latach 1904-09 zubożali twórcy tacy jak Pablo Picasso i Amedeo Modigliani, wspólnie w tutaj mieszkali. W domu nazwanym Le Bateau-Lavoir mieli również swoje pracownie. właśnie w tym miejscu Pablo Picasso namalował słynne dzieło Les Demoiselles de Avignon (Panny z Awinionu).

 

 

 

Nam zabrakło już czasu ale warto w Paryżu spędzić jeszcze trochę czasu. Pozostało jeszcze wiele miejsc godnych zobaczenia na czele oczywiście z Wersalem. Pozostało wiele miejsc związanych z polską kulturą a jednym z nich jest Cimetiere du Pere Lachaise (Cmentarz Pere Lachaise)

Założony został w 1803 roku po wprowadzeniu w 1763 roku nakazu pochówków poza murami miasta. Miejsce to stało się wzorcem cmentarzy w formie parku krajobrazowego, wykorzystujących walory terenu, w którym nagrobki są elementem rzeźbiarskim pośród bujnej zieleni. Teren zajmuje prawie 50 ha porośnięty drzewami. Z jednej strony jest miejsce pochówku, a z drugiej największym terenem zielonym miasta. Na cmentarzu leży obecnie ok. miliona osób, a na jego powierzchni znajduje się około 100 tysięcy grobów, w tym prochy wielu Polaków.

Spoczywają tu min. Fryderyk Chopin i Maria Walewska, a w niedalekim sąsiedztwie Edith Piaf, Honoriusz Balzac (z żoną Eweliną Hańską), La Fontaine, Molier, Jim Morrison, Oscar Wild. Pochowani tu zostali generał Józef Wysocki - uczestnik polskich powstań narodowych i powstania węgierskiego 1848-49 oraz Jarosław Dąbrowski – naczelny wódz Komuny Paryskiej, który został ranny 23 maja 1871 na barykadzie przy rue Myrha w dzielnicy Montmartre. Zmarł w szpitalu tego samego dnia.

Na cmentarzu warto udać się do budynku oznaczonego napisem „Consevation”, niedaleko głównego wejścia (Porte Principale), gdzie można otrzymać bezpłatny plan z oznaczonymi najważniejszymi grobami.

 

 

grudzień 2015 (data umieszczenia artykułu)

 sierpień 2018 (aktualizacja)

 

 

 

Polish Czech English French German Italian Portuguese Russian Spanish

«
»
NBP
2024-03-18
USD
3.9528
0.35%
EUR
4.3086
0.37%
CHF
4.4711
0.22%
GBP
5.0343
0.22%
NBP
2024-03-15
USD
3.9392
0.53%
EUR
4.2929
0.14%
CHF
4.4613
0.17%
GBP
5.0233
0.04%
NBP
2024-03-14
USD
3.9183
-0.22%
EUR
4.2870
-0.06%
CHF
4.4538
-0.33%
GBP
5.0214
0.09%
NBP
2024-03-13
USD
3.9269
0.27%
EUR
4.2896
0.21%
CHF
4.4686
-0.02%
GBP
5.0171
0.17%
NBP
2024-03-12
USD
3.9162
-0.25%
EUR
4.2804
-0.30%
CHF
4.4697
-0.18%
GBP
5.0084
-0.67%


Stolice-Europy
Polityka prywatnosci