DZIEŃ PIERWSZY
Trasa piesza o łącznej długości 8,2 km
początek - London Eye (Londynskie Oko)
koniec - Victoria and Albert Museum (Muzeum Viktorii i Alberta)
A. London Eye (Londyńskie Oko)
- Westminster Bridge (Most Westminster)
B. Palace of Westminster Houses of Parliament (Parlament w Pałacu Westminster)
- St. Margaret Churh (Kościół św. Małgorzaty)
C. Westminster Abbey (Opactwo Westminster)
D. Churhill War Rooms (Pokoje Wojenne Churchila)
- Downing Street (Ulica Downing)
- The Household Cavalry Museum (Muzeum Kawalerii)
E. Trafalgar Square (Plac Trafalgar)
- National Gallery (Galeria Narodowa)
- National Portrait Gallery (Narodowa Galeria Portretu)
F. Buckingham Palace (Pałac Buckingham)
- Victoria Memorial (Pomnik Królowej Wiktorii)
G. Wellington Arch (Arkady Wellington)
H. Hyde Park
- Albert Memorial (Pomnik Alberta)
I. Royal Albert Hall (Sala Króla Alberta)
J. Science Museum (Muzeum Nauki)
- Natural History Museum (Muzeum Historii Naturalnej)
- Victoria and Albert Museum (Muzeum Viktorii i Alberta)
A. (0.0 km) London Eye (Londyńskie Oko)
Wielka konstrukcja przypominająca powiększone 200 razy koło rowerowe Jest jednym z trzech obiektów (obok Millenium Bridge i Millenium Dome) wybudowanych w Londynie w 1999 roku z okazji rozpoczynającego się nowego tysiąclecia i jest najwyższym na świecie kołem widokowym, z którego roztacza się przepiękny widok ona cały centralny Londyn.
London Eye ma wysokość 135 metrów. Umieszczone są na nim 32 kapsuły, które są w stanie pomieścić 25 osób każda, co daje liczbę 800 osób jednocześnie pozostających ponad ziemią. Prędkość z jaką porusza się koło to 0,9 km/h; pełny obrót zajmuje około 40 minut. Koszt budowy pochłonął 34 mln. funtów W realizacji projektu brały udział m. in. linie lotnicze British Airways. Do budowy zużyto łącznie 1700 ton stali. Sama tylko oś ma długość 23 metry i wraz z piastą waży 330 ton. Z jej wieżchołka można podziwiać panoramę Londynu o promieniu 48 km.
Godziny otwarcia:
w zależności od pory roku
od 10:00 do 20:30-21:30
Istnieje wiele wersji biletów z różnymi dodatkami np. z pierwszeństwem wstępu, VIP z szampanem lub czekoladą, łączony z innymi atrakcjami, rejsem po Tamizie itd.
Cena standardowa:
Bilet normalny - 27.00 F
Dzieci (3-15) - 22.00 F
Do lat 3 - wstęp wolny
Studenci - 15.00 F
Bilety online - 10% , rodzinny - 15% rabatu.
Za całą kapsułę tylko dla siebie zapłacić trzeba - 425.00 F
- Westminster Bridge (Most Westminster)
Jest najstarszym mostem w Londynie. Zaprojektowany został przez szwajcarskiego architekta Charles Labelye, a wybudowany w latach 1739-50. Później w latach 1760-63 poprzez usunięcie z niego budynków znacznie go rozszerzono. W związku ze słabnącą kondycją mostu i narastającym ruchem ulicznym zaistniała ponownie konieczność przebudowy. Obecny most został zaprojektowany przez Page Thomasa, a jego uroczyste otwarcie miało miejsce dnia 24 maja 1862 roku. Budowla ma 252 metrów długości i 26 metrów szerokości. Siedem stalowych łuków pomalowano go na zielono, tak jak pomalowane są siedzenia w Izbie Gmin, w Pałacu Westminster.
B. (0,6 km ) Palace of Westminster Houses of Parliament
(Parlament w Pałacu Westminster)
Neogotycki Pałac Westminsterski, jest siedzibą Parlamentu. Pierwsze posiedzenie angielskiego Parlamentu odbyło się tu w 1265 roku. W obecnym kształcie ma 1200 pomieszczeń i trzy kilometry korytarzy.
Na miejscu dzisiejszego pałacu, już od czasów średniowiecznego króla Kanuta, istniała rezydencja królewska. Wspaniała budowla została tu wzniesiona przez Edwarda Wyznawcę w XI wieku, ale zoastała strawiona przez ogromny pożar w 1512 roku. Po tym przestała być używana jako siedziba władcy. Dopiero, gdy król wyprowadził się do pobliskiego Palace of Whitehall zadecydowano, że Westminster będzie stałą siedzibą Izby Gmin i Izby Lordów. W 1834 roku kolejny ogromny pożar zniszczył gmach i konieczna była gruntowna odbudowa. Architekt sir Charls Barry wybrał styl neogotycki. Budynek jest niezwykle charakterystyczny dla tego okresu. Houses of Parliament nie jest jednak w całości dziełem Barry'ego, lecz mozaiką stylów ewoluujących przez setki lat.
Najstarszą częścią budowli jest Westminster Hall, który wzniesiono w 1097 roku, jako największą zadaszoną przestrzeń w Europie i niewątpliwie jedno z najdonioślejszych osiągnięć średniowiecznego budownictwa.
Niegdyś był on dostępny dla wszystkich obywateli. Tu wygłaszano mowy polityczne, odbywały się procesy sądowe, a nawet kwitł handel. Charles Dickens spacerował po wielkiej hali, ciesząc się z opublikowania pierwszego opowiadania.
Dziś Westminster Hall nadal jest używany przy okazji wielu ceremonii. Wystawia się tu trumny wybitnych zmarłych po ich śmierci, jak miało to miejsce w przypadku Winstona Churchilla w 1965 roku oraz Królowej Matki w 2002 roku.
-Izba Lordów (Chamber of The House of Lord)s to bogato zdobiona komnata. Znajduje się ona w północnej części pałacu i ma powierzchnię ponad 330 m2.
-Izba Gmin zajmuje komnatę położoną w południowym skrzydle. Jest ona podobnej wielkości jak Izba Lordów, ale charakteryzuje ją dużo skromniejszy wystrój.
Podczas obrad parlamentu, na wieżach Wiktorii i Zegarowej powiewają flagi brytyjskie.
W 1987 roku Houses of Parliament zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Rezydenci Wielkiej Brytanii mogą zwiedzać Houses of Parliament oraz Big Ben przez cały rok, a turyści zagraniczni tylko latem. Ze specjalnych galerii można obserwować posiedzenia obu Izb.
Godziny otwarcia:
Dostępne terminy uzależnione są od dnia tygodnia, pory roku i obrad Parlamentu.
https://www.parliament.uk/visiting/visiting-and-tours/tours-of-parliament/guided-tours-of-parliament
Ceny biletów online:
Bilet normalny - 22.50 F
Dzieci (5-15) - 11.00 F
Do lat 5 wstęp wolny
Studenci,seniorzy 60+ - 21.00 F
Istnieje możliwość zakupu biletu w dniu zwiedzania ale jego koszt jest znacznie wyższy.
-Big Ben Początkowo nazwa ta odnosiła się do dzwonu z Wieży św. Szczepana, zwanej również Wieżą Zegarową (Clock Tower), należącą do Pałacu Westminsterskiego. Dziś nazwa Big Ben odnosi się często zarówno do dzwonu, jak i zegara i samej Wieży.
Budowę tej neogotyckiej wieży podjęto po pożarze Pałacu w 1834 roku. Odbudowa trwała do roku 1858. Wieża ma 96,3 m. wysokości, a na jej szczyt prowadzą spiralne schody liczące 334 stopnie.
Projekt zegara został wybrany w drodze konkursu. Wytyczne, jakim miał sprostać projektant, opracował królewski astronom Sir George Airy. Głównym ich założeniem było precyzyjne odliczanie czasu (z dokładnością do jednej sekundy), który miał być skoordynowany z czasem wybijanym w obserwatorium w Greenwich. Dwa razy dziennie drogą telegraficzną miano podawać czas do obserwatorium, a tam sprawdzać i wysyłać koordynaty. Zegar spełniający te kryteria został zbudowany przez Edmunda Becketta Denisona oraz firmę EJ Dent&CO w roku 1854.
Pięcio metrowej średnicy tarcza zegara zaprojektowana przez Augustusa Pugina i osadzona została w stalowej ramie o średnicy siedmiu metrów, podtrzymującej 312 kawałków opalizującego szkła. Wskazówka godzinna mierzy 2,7 m, a minutowa 4,3 metra. Rzymskie cyfry maja po 60 cm wysokości. Na każdej tarczy widnieje napis Domine salvam fac reginam nostram Victoriam primam (Panie zachowaj naszą królową Victorię I).
Big Ben jest największym zegarem w Wielkiej Brytanii.
Obecnie zegar jest bardzo precyzyjny. Jego połączenie z obserwatorium zostało zniszczone podczas II wojny światowej, co oczywiście zostało naprawione. W całej historii zdarzały się jednak opóźnienia. Po tym jak w 1949 roku stado ptaków usiadło na wskazówce pokazującej minuty, zegar opóźnił się o 41 minut. W 1962 roku w noc sylwestrową Big Ben spóźnił się o 10 minut, a przyczyną tego były niezwykle obfite opady śniegu. W 1972 roku nastąpiła pierwsza i jedyna usterka dotycząca metalowych części mechanizmu odpowiedzialnego za uderzenia w dzwony. W wyniku tej awarii Big Ben milczał od 5 sierpnia 1975 roku aż do 9 maja 1977 roku. W 1997 roku zegar zatrzymał się dwukrotnie, a 27 maja 2007 roku zegar przestał tykać na 90 minut.
Pierwszy dzwon był gotowy w 1856 roku. Ważył szesnaście ton i w związku z tym, że wieża nie była jeszcze gotowa, testowany był na pałacowym dziedzińcu. Próby okazały się niepomyślne, gdyż dzwon się rozpadł. Z jego kawałków wytopiono nowy. Dwa lata później dzwon ważący 13,5 tony, wysokości 2,3 m i średnicy 2,9 m, został przetransportowany i zamontowany na wieży. Po raz pierwszy odezwał się 31 maja 1859 roku. Z powodu zamontowania zbyt ciężkiego młota po dwóch miesiącach dzwon pękł. Po trzech latach wymieniono go na lżejszy. Sam dzwon jednak nigdy nie został naprawiony.
Na wieży znajdują się dwa mniejsze dzwony słyszalne co kwadrans, wybijając melodię wzorowanych na tej z kościoła św Marii z Uniwersytetu Cambridge. Dzwony można również usłyszeć w radio BBC, a pierwszy taki sygnał został nadany 31 grudnia 1923 roku.
- St. Margaret Church
(Kościół św. Małgorzaty)
Kościół pod wezwaniem św. Małgorzaty z Antiochii, o której niewiele wiadomo, choć jej kult był bardzo popularny w średniowieczu.
W 1065 roku Edward Wyznawca założył w Westminster benedyktyńskie opactwo. Według reguł św. Benedykta, mnisi zbierali się o stałych porach każdego dnia, aby czcić Boga poprzez śpiew i nic nie mogło przeszkadzać im w realizacji tego podstawowego obowiązku. Zakonnicy z nowo założonego klasztoru św Piotra w Westminster byli niepokojeni przez wiernych, którzy przychodzili uczestniczyć w nabożeństwach.
W XII wieku postanowiono wybudować mniejszy kościół obok opactwa, gdzie miejscowi ludzie mogliby otrzymać wszystkie sakramenty i posługi kościoła, pozostawiając mnichów w spokoju.
Ciekawostką jest, że w lipcu 1189 roku opat i klasztor Westminster otrzymał dotację bezpośrednio od papieża Klemensa III, który tym samym potwierdził, że kościół św. Małgorzaty jest poza jurysdykcją biskupa Londynu. Natomiast w 1222 roku, został także wyłączony z arcybiskupstwa Canterbury. Taki stan przetrwał aż do roku 1840 kiedy to kościół włączono do diecezji Londyn.
Pod koniec XV wieku kościół popadł w całkowitą ruinę, potrzebował całkowitej rekonstrukcji. Robert Stowell rozpoczął odbudowę kościoła w 1482 roku, a prace kontynuowano przez wiele lat. Świątynia doczekała się konsekracji w dniu 9 kwietnia 1523 roku. Od 1614 roku jest oficjalnym kościołem w Izbie Gmin.
Galerie zostały dodane w latach 1641 i 1681. Północno - zachodnia wieża została dobudowana przez Jana Jakuba w latach 1734 - 1738. Zarówno wschodnia i zachodnia kruchta zostały dodane później przez JL Pearson.
Wnętrze kościoła było zmienione na obecny wygląd przez Sir George'a Gilberta Scotta w 1877 roku. Kolejny remont należało przeprowadzić po bombardowaniach, które spustoszyły w Londyn podczas II wojny światowej.
Na szczęście zachowało się okno na wschód z 1509 roku, które jest charakterystyczną cechą tej budowli. Znajduje się ono nad grobem Raleigh. Zdobi je flamandzki witraż , który został stworzony dla uczczenia zaręczyn Henryka VIII z Katarzyną Aragońską.
W 1987 roku kościół został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Piątek 09:30-15:30
Sobota 09:30-13:30
Niedziela 14:00-16:30
Wstęp wolny
www.westminster-abbey.org/st-margarets/
C. (1,0 km ) Westminster Abbey (Opactwo Westminster)
Oficjalna nazwa – The Collegiate Church of St Peter Westminster (Kościół kolegiacki św. Piotra w Westminster)
Według legendy pierwsza świątynia powstała w roku 616, natomiast pierwszy klasztor około roku 800. Prawie 250 lat później król Edward Wyznawca, który z powodów politycznych nie mógł dotrzymać ślubów udania się na pielgrzymkę do Rzymu, w zamian za zwolnienie z tych ślubów, zgodnie z sugestią papieża, miał przebudować opactwo. Przebudowa miała miejsce w latach 1045-1050 (w stylu romańskim), a nowe opactwo konsekrowano 28 grudnia 1065 roku (na tydzień przed śmiercią króla, który został tu pochowany).
W roku 1220 Henryk III dobudował Lady Chapel, a 25 lat później rozpoczął gruntowną przebudowę całego opactwa w kształcie, który zachował się do dziś.
Następna poważna przebudowa miała miejsce za Henryka VII w XVI wieku w stylu gotyku angielskiego.
W roku 1534 Henryk VIII przejął opactwo w czasie swojej walki z Kościołem katolickim, a w roku 1540 zlikwidował opactwo benedyktyńskie. Maria I Tudor wskrzesiła opactwo na kilka lat, ale potem Elżbieta I ponownie je zlikwidowała.
Dwie zachodnie wieże sięgające 69 metrów dobudowano dopiero w roku 1745 w stylu neogotyckim, są dziełem Nicholasa Hawksmoora, ucznia Wrena. Dalsza przebudowa i renowacja miała miejsce w XIX wieku.
Opactwo Westminsteru ściśle związane jest historią Anglii. Katedra jest kościołem koronacyjnym od roku 1066, czyli od roku koronacji Wilhelma Zdobywcy koronuje się tutaj wszystkich królów z wyjątkiem Edwarda V i Edwarda VIII. Do tej pory takich uroczystości było 67, również do dziś używa się tronu koronacyjnego z 1307 roku. Katedra jest także miejscem spoczynku 17 monarchów oraz najwybitniejszych angielskich pisarzy, aktorów, uczonych i polityków. Łącznie na terenie opactwa spoczywa około 3300 zmarłych. Znajduje się tu również ponad 600 pomników.
Dzisiaj opactwo odwiedza milion turystów rocznie, których celem między innymi jest Poets’ Corner (Zakątek Poetów) w południowej nawie poprzecznej, z grobem Karola Dickensa. W innym miejscu znajdują się groby Isaaca Newtona, Karola Darwina... lista nazwisk jest baaardzo długa. Kaplica Edwarda Wyznawcy, Grób Nieznanego Żołnierza, kaplica św. Jerzego, pamięci miliona Brytyjczyków poległych w wojnach. Zakątek Wigów, kaplica św. Pawła, grobowiec Elżbiety I, nagrobek Margaret Beaufort, Sala Kapitulna (Chapter House), Kaplica Pyxu. Kolegium św. Piotra, College Gardens, Krypta Normandzka (Norman Undercroft), Kaplica Królewskich Sił Powietrznych - witraże poświęcone Dywizjonom 302 i 303, widać tam polskie orły i polską flagę.
Za dodatkową opłatą można wybrać się na zorganizowaną wycieczkę, dla pojedynczych osób i grup rodzinnych. Zaczyna się ona przy północnych drzwiach i trwa 90 minut. Obejmuje zwiedzanie kaplicy, w której mieści się grobowiec Św. Edwarda Wyznawcy, grobowców królewskich, zakątka poetów, krużganków i nawy katedralnej.
Niedziele przeznaczone są na cele religijne. Biorąc więc udział w jednej z mszy możemy dostać się do środka oszczędzając kilkanaście funtów.
Wnętrza katedry wykożystane do filmu "Kod Leonarda Da Vinci". Kilka scen filmu toczy się właśnie tutaj.
W 1987 roku Westminster Abbey zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Godziny otwarcia:
Dostępne do zwiedzania dni i godziny należy sprawdzać na stronie.
W niedzielę odprawiane są nabożeństwa w których można bez ograniczeń uczestniczyć.
Bilet normalny - 22.00 F online - 20.00 F
Dzieci 6-16 - 9.00 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny (2+1) 40.00 F, (2+2) 45.00 F
Wieczorne zwiedzanie we środy od 16:30 - 19:00
Bilet normalny - 10.00 F
Dzieci - 5.00 F
www.westminster-abbey.org/home
wirtualne zwiedzanie:
www.sphericalimages.com/virtual-tours/bbc-westminster-abbey#content
D. ( 1,4 km ) Churhill War Rooms
(Pokoje wojenne Churchilla)
Jest dziś jednym z pięciu muzeów które tworzą Imperial War Museum. Wszyscy, którzy interesują się historią II wojny światowej mogą zwiedzić tajną siedzibę, gdzie sir Winston Churchill w 1940 roku oświadczył: "To jest pokój, z którego będę kierować wojną".
Obejrzeć można tu Pokój Map, który w czasie wojny obsadzony był przez całą dobę przez funkcjonariuszy Royal Navy, British Army i Royal Air Force. Gabinet, w którym Churchill spotykał się z najwyższymi rangą politykami brytyjskimi, pokój telefoniczny, ze słynnym SIGSALY (zaszyfrowanym telefonem) umożliwiającym Churchillowi bezpieczne rozmowy z amerykańskim prezydentem Rooseveltem w Waszyngtonie oraz pokój, w którym nocował gdy niemożliwy był powrót do domu przy Downing Street. Większość pomieszczeń znajduje się w takim stanie w jakim opuszczono je w momencie kapitulacji Japonii w sierpniu 1945 roku.
W 1936 roku departament rządowy odpowiedzialny za Royal Air Force zasugerował, że gdyby wybuchła wojna, niezbędne stałoby się przeniesienie głównych urzędów w miejsce jak najbardziej oddalone i bezpieczne. Po wielu negocjacjach i konsultacjach ustalono, że najbardziej nadawały by się do tego piwnice budynku rządowego zwane New Public Offices, mieszczące się blisko Parliament Square, gdzie obecnie znajduje się HM Treasury. Budowa War Rooms (gabinetu), rozpoczęła się w czerwcu 1938 roku. Działalność rozpoczął 27 sierpnia 1939 roku, na krótko przed wybuchem wojny. W maju 1939 roku postanowiono, że Rada Ministrów będzie mieścić się właśnie tutaj. W gabinecie tym odbyło się w sumie 115 posiedzeń rządu a ostatnie w dniu 28 marca 1945 roku. W dniu 22 października 1940 roku, po ciężkich bombardowaniach, postanowiono wzmocnić mury grubą warstwą betonu zwaną "The Slab" do 1,5 m grubości. Do 1941 roku grubość tą potrojono.
Pod koniec wojny biura te zostały porzucone i pozostawione pod ziemią.
Do 1975 roku obiekt znajdował się w posiadaniu Departamentu Ochrony Środowiska. Rocznie wpływało kilkadziesiąt tysięcy wniosków z prośbą o umożliwienie zwiedzania, ale co roku tylko 5000 szczęśliwców otrzymywało taką możliwość.
W 1974 roku Imperial War Museum zostało poproszone o przejęcie pomieszczeń i w dniu 4 kwietnia 1984 roku udostępniono je do zwiedzania po otwarciu przez Margaret Thatcher, która była wielkim wielbicielem Churchilla .
W latach 2009-2011 Muzeum odwiedzało ponad 300.000 zwiedzających rocznie.
Godziny otwarcia:
Codziennie 09:30-18:00
Bilet normalny 21.00 F online - 18.50 F
Dzieci 5-15 - 10.50 F online - 9.45 F
Do lat 5 wstęp wolny
- Downing Street (ulica Downing)
Nazwa tej pilnie strzeżonej "uliczki" wywodzi się od nazwiska sekretarza skarbu Sir Georga Downing'a, który wykupił grunt i zbudował na niej wiele budynków. Oficjalnie jest siedzibą Pierwszego Lorda Skarbu, który to tytuł po 1905 roku połączony został z funkcją szefa brytyjskiego rządu czyli premiera (prime minister).
Numer 10, to zapewne najbardziej znany adres w Londynie. Pierwotnie składał się z trzech budowli: tzw. "domu na tyłach", samego Numeru 10 oraz niewielkiego budynku obok. "Dom na tyłach" był pałacykiem wzniesionym około roku 1530. Numer 10 to nieco nowsza kamienica z roku 1685.
W roku 1732 król Jerzy II Hanowerski podarował te nieruchomości Robertowi Walpole (często nazywanemu pierwszym premierem) w dowód uznania za jego służbę dla państwa. Walpole przyjął podarek, ale pod warunkiem, że będzie to dar dla Pierwszego Lorda Skarbu, a nie dla niego samego. Król wyraził zgodę i od tego czasu lokatorem i "właścicielem" posesji zostawał każdy następny Pierwszy Lord Skarbu.
Walpole zlecił architektowi Williamowi Kent połączenie budynków w jedną całość. W ten sposób powstał potężny gmach. 23 września 1735 roku gazeta "London Daily Post" doniosła, że Walpole z rodziną wprowadził się do domu pod adresem 10 Downing Street. Nowy, choć tymczasowy, dom rodziny Walpole miał 60 pokoi o dębowych lub marmurowych podłogach i stiukowych sufitach, zdobionych marmurowymi kolumnami i parapetami. Największym pomieszczeniem, o wymiarach 14 na 7 m, był gabinet Walpole'a. "Gabinet mojego pana" (jak podpisał Kent jeden ze swych szkiców) stał się później pokojem narad, gdzie premierzy spotykali się ze swoimi ministrami. Do dzisiejszego dnia nad kominkiem, za plecami premierowskiego fotela wisi portret Walpole'a i jest to jedyny obraz w tym pomieszczeniu.
W latach pięćdziesiątych XX wieku specjalna komisja stwierdziła, że kolumny podtrzymujące strop w gabinecie premiera składają się głównie z nakładanych przez 200 lat warstw farby, bo drewno wewnątrz rozsypało się ze starości w proch. Najpierw rozważano wyburzenie całej ulicy, ale w końcu zdecydowano zostawić nietknięta fasadę, podczas, gdy wnętrze kompleksu wyburzyć do fundamentów, a w to miejsce postawić ze stali i betonu kopię wcześniejszej budowli. Te prace trwały do połowy lat osiemdziesiątych.
Numer 10 przetrwał i zaczął być kojarzony z wieloma wybitnymi politykami i ważnymi wydarzeniami czasów najnowszych. Brytyjczycy zaczęli doceniać jego historyczną wartość. Jak powiedziała w roku 1985 premier Margaret Thatcher: "Numer 10 stał się jednym z najcenniejszych klejnotów dziedzictwa narodowego".
Pod numerem 11 mieszka kanclerz skarbu, a pod 12 minister pełniący funkcję rzecznika dyscyplinarnego rządzącej frakcji w parlamencie. Na tej ulicy znajduje się również Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Ministerstwo Gospodarki Mieszkaniowej i Samorządów Lokalnych oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
- The Household Cavalry Museum
(Muzeum Kawalerii)
Muzeum Kawalerii mieści się w jednym z najważniejszych zabytkowych budynków Londynu pochodzącym z 1750 roku.
Pułk kawalerii powstał w 1661 roku na bezpośrednie polecenie króla Karola II. Obecnie składa się z dwóch regimentów Brytyjskiej Armii. - The Life Guards and the Blues and Royals. Uczestniczą one w codziennych ceremoniach, które pozostają niezmienione od ponad 350 lat. Zwiedzający mogą oglądać gromadzone przez wieki bogate kolekcje rzadkich eksponatów, jak również mogą zwiedzić stajnie uczestnicząc w codziennych obowiązkach i przyjrzeć się rygorystycznemu szkoleniu koni oraz ich jeźdźców.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Październik 10:00-18:00
Listopad - Marzec 10:00-17:00
Bilet normalny - 8.00 F
Dzieci 5-16 - 6.00 F
Do lat 11 wstęp wolny
Rodzinny (2+3) 20.00 F
www.householdcavalrymuseum.co.uk
E. (2,3 km ) Trafalgar Square
(Plac Trafalgar)
W 1829 roku rozpoczęto budowę placu dla upamiętnienia bitwy morskiej pod Trafalgarem, w której wojska brytyjskie pokonały francusko-hiszpańską armię Napoleona w 1805 roku. Dawniej znajdowały się w tym miejscu stajnie królewskie. Plac zdobią dwie fontanny sir Lutyensa oraz cztery cokoły, a na nich postacie Jerzego IV, Henryka Havelock'a i gen. Charlesa Jamesa Napiere. Czwarty z nich pozostał pusty ponieważ nie zdołano uzbierać pieniędzy na pomnik Wilhelma IV. Dlatego do dzisiaj jest używany na potrzeby wystaw czasowych.
-Kolumna Nelsona
Na środku placu w 1843 roku ustawiono 51–metrową kolumnę na pamiątkę admirała Horatio Nelsona, który zginął w bitwie właśnie pod Trafalgarem. Granitowa kolumna została zaprojektowana w tzw. porządku korynckim. Uroczysta ceremonia rozpoczęcia prac odbyła się 30 września 1840 roku. Konstrukcja monumentu trwała do listopada 1843 roku.
Pomnik Nelsona, znajdujący się na górze kolumny, został wyrzeźbiony z piaskowca przez Edwarda Hodgesa Baily'ego i mierzy 5,5 m. Posąg stoi na kolumnie wykonanej z granitowych bloków. Koryncki kapitel (najwyższa część kolumny), wzorowany na forum Augusta, został wykonany z brązowych elementów odlanych z armat, wydobytych z wraku brytyjskiego okrętu HMS "Royal George".
Instalacja płaskorzeźb z brązu pozyskanego z armat zdobytych na Francuzach rozpoczęła się dopiero pod koniec 1849 roku. Pierwsza z nich przedstawia moment śmierci Nelsona podczas bitwy pod Trafalgarem. Na początku kolejnego roku po przeciwnej stronie zainstalowano płaskorzeźbę obrazującą bitwę pod Abukirem w 1798 roku. Następnie na miejscu znalazła się bitwa pod Kopenhagą 1801 roku. Ostatnia wykonana została płaskorzeźba przedstawiająca bitwę koło Przylądka św. Wincentego w 1797 roku. Cztery identyczne lwy przy podstawie dodano w 1867 roku.
- National Gallery (Galeria Narodowa)
W kwietniu 1824 rok Izba Gmin zgodziła się zapłacić 57 000 funtów za kolekcję 38 obrazów własności bankiera Johna Juliusa Angersteina. Stanowiły to podstawę nowej narodowej kolekcji dla edukacji i rozrywki przeznaczonej dla wszystkich. Galeria od 1838 roku mieści się w budynku na Trafalgar Square. Zgromadzonych jest tam ponad 2300 dzieł najwybitniejszych artystów Europy od roku 1250 aż do roku 1900, takich twórców jak: Leonardo da Vinci, Rembrandt van Rijn, Vincent van Gogh, Tycjan, Sandro Botticelli, Jan van Eyck, Claude Monet, Diego Velasquez, Pierre-Auguste Renoir i wielu innych.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-18:00
Piątek 10:00-21:00
Wstęp wolny
wybrana kolekcja - www.googleartproject.com/pl/collection/the-national-gallery-london
wirtualne zwiedzanie - www.googleartproject.com/pl/collection/the-national-gallery-london/museumview
- National Portrait Gallery (Narodowa Galeria Portretu)
Została otwarta w 1856 roku i była to pierwsza galeria portretów na świecie. W 1896 roku galeria przeniosła się do swojej obecnej siedziby. Wszystko to za sprawą Philipa Henrego Stanhope, który w 1846 roku jako członek parlamentu, pierwszy zaproponował ideę utworzenia National Portrait Gallery. Dopiero po jego trzecim podejściu w 1856 roku propozycja ta została przyjęta. Za zgodą królowej Wiktorii, Izba Gmin uchwaliła sumę 2000 Funtów na utworzenie galerii.
Poznać tu można historię Wielkiej Brytanii na podstawie portretów wszystkich angielskich monarchów, także wybitnych pisarzy, malarzy, kompozytorów, architektów, a nawet przestępców i innych osobliwości.
Godziny otwarcia:
Codziennie 11:30-19:00
Wstęp wolny
- The Church of St. Martin in the Fields (Kościół św. Marcina na Polach)
Anglikański kościół Świętego Marcina został zbudowany w północno wschodniej części placu przez James'a Gibbs'a w 1721 roku na fundamentach świątyni, która została zniszczona przez Wielki Pożar Londynu w 1666 roku. Stał się sztandarowym przykładem architektury kolonialnej w Stanach Zjednoczonych, gdzie większość świątyń anglikańskich była budowana w tym stylu.
W kościele można dopatrzyć się elementów barokowych w szczególności, jeżeli chodzi o plan, na którym została postawiona budowla oraz wystrój i wewnętrzną strukturę świątyni. W środku znajduje się imponujące sklepienie kolebkowe, urządzone w stiuku przez włoskich artystów Giovanniego Bagutti i Giuseppe Arturi. Główne wejście przypomina klasyczny portyk z korynckimi kolumnami zwieńczonymi trójkątnym przyczółkiem. Na dachu znajduje się wieża zegarowa.
W środku kościoła panuje przepiękna akustyka. Mówi się, że jest to jedno z najlepszych miejsc w Londynie do organizowania koncertów muzyki klasycznej, jazzu czy występów chóralnych.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek, Wtorek, Piątek 08:30-13:00 i 14:00-18:00
Środa 08:30-13:15 i 14:00-17:00
Czwartek 08:30-13:15 i 14:00-18:00
Sobota 09:30-18:00
Niedziela 15:30-17:00
Wstęp wolny
- The Mall (Ulica The Mall)
Przez Admiralty Arch (biurowiec będący jednocześnie bramą) wchodzimy na The Mall. Jest ona zamknięta dla ruchu drogowego w niedziele i święta oraz podczas oficjalnych uroczystości. Powierzchnia The Mall ma kolor czerwona przez co przypomina wielki czerwony dywan prowadzący do Pałacu Buckingham. Na południe od The Mall znajduje się St. James's Park, a na północ Green Park i St. James's Palace.
The Mall powstała na początku 1911 roku według projektu angielskiego architekta Astona Webba, na wzór podobnych znajdujących się w Berlinie, Meksyku, Oslo, Paryżu, Petersburgu, Wiedniu i Waszyngtonie. Od tego czasu zawsze podczas różnych uroczystości gromadzi się tutaj wielu gapiów.
W 2002 roku, podczas uroczystości z okazji 50 lecia panowania królowej Elżbiety II, na The Mall zebrało się ponad milion ludzi pragnących zobaczyć rodzinę królewską na balkonie Pałacu Buckingham.
F. (3,6 km ) Buckingham Palace
(Pałac Buckingham)
Od 1837 roku jest oficjalną siedzibą monarchów brytyjskich oraz największym na świecie pałacem królewskim wciąż pełniącym swą pierwotną funkcję. Znajduje się w nim 19 salonów, 52 sypialnie, 98 biur, 78 łazienek i aż 188 pokoi sypialnych dla służby.
Pałac został oddany do użytku w 1703 roku jako rezydencja miejska Księcia Buckingham. W 1762 roku król Anglii Jerzy III zakupił ją jako prezent dla swojej małżonki. Na polecenie kolejnego monarchy rezydencję przekształcił w pałac John Nash. Pierwszym monarchą, który zamieszkał w pałacu Buckingham, była królowa Wiktoria. Gmach przetrwał bez uszczerbku I wojnę światową, zaś podczas drugiej został siedmiokrotnie zbombardowany. Obecnie Pałac Buckingham jest również miejscem uroczystości państwowych oraz oficjalnych spotkań głów państw. Latem na czas, kiedy królowa wyjeżdża na wakacje, apartamenty udostępniane są zwiedzającym.
Obecność królowej w pałacu oznajmia pojawienie się na maszcie czerwono-żółto-niebieskiej flagi monarszej. Od czasu tragicznej śmierci księżnej Diany wprowadzono też nowy zwyczaj wywieszania brytyjskiej flagi Union Jack w połowie wysokości masztu na czas żałoby. Ciekawostką jest, że Pałac jest własnością państwa, a nie monarchii jak jest powszechnie uważane.
W pałacu funkcjonuje również Queens Galery gdzie zwiedzić można słynną królewską galerię obrazów, m. in. arcydzieła Rembrandta, Rubensa i Canaletta, rzeźby Canovy i Chantrey'a, porcelana, meble oraz ogrody i stajnie królewskie. Przy stajniach znajduje się Muzeum Powozów, w którym możemy ujrzeć słynną Złotą Karetę Państwową.
Warto zobaczyć kolekcję diamentów które zdobią stroje brytyjskich władców od ponad 200 lat. Znajduje się tam koronacyjny naszyjnik i kolczyki wykonane specjalnie dla królowej Wiktorii, a noszone później przez królową Aleksandrę, królową Marię, królową Elżbietę (matkę) i Elżbietę II w dniu ich koronacji. Ostatnio zbiory galerii powiększyły się o słynne jajka Fabergé - dzieła sztuki złotniczej z XIX wieku, a także o suknię Kate Middleton, księżnej Cambridge, którą przygotował (na ślub który odbył się 29 kwietnia 2011 roku) dom mody Alexander McQueen. Suknia projektu Sarah Burton – zrobiona jest z satyny i organzy i ozdobiona koronkami. W pałacu Buckingham jest ona pokazywana wraz z wykończonymi satyną pantofelkami Katie, diamentowymi kolczykami oraz diademem, który pożyczyła pannie młodej królowa Elżbieta II, jak również imponujące ozdoby ze ślubnego tortu, na które składało się osiem pięter cukrowych kwiatów - każdy inny, każdy wykonany ręcznie.
Przed południem na dziedzińcu pałacu można podziwiać uroczystą zmianę królewskiej warty, która odbywa się od kwietnia do lipca codziennie o 11.30, a w pozostałych miesiącach roku co drugi dzień.
Pałac Buckingham
Godziny otwarcia:
W okresie szkolnych wakacji codziennie 09:30-19:00
We wrześniu codziennie 09:30-18:00
Bilet normalny - 24.00 F
Dzieci 5-17 - 13.50 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny (2+3) - 61.50 F
Powozownia
Godziny otwarcia:
Luty - Marzec 10:00-16:00
Kwiecień - Październik 10:00-17:00
Listopad 10:00-16:00
Bilet normalny - 11.00 F
Dzieci 5-17 - 6.40 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny (2+3) - 28.40 F
Galerie Królewskie
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:30
Bilet normalny - 11.00 F
Dzieci 5-17 - 5.50 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny (2+3) - 27.50 F
- Victoria Memorial (Pomnik Królowej Wiktorii)
Ta 25 metrowej wysokości budowla wykonana przez Thomasa Brocka została ukończona w 1911 roku (10 lat po śmierci królowej matki). Trzy lata później dodano brązowe posągi. Podstawę pomnika, zbudowaną z 2300 ton białego marmuru, zaprojektował angielski architekt Sir Aston Webb.
Posąg królowej, która panowała w latach 1837 - 1901 zwrócony jest w stronę The Mall. U jego podstawy znajdują się posągi Angel of Justice (Anioł Sprawiedliwości) - zwrócony w kierunku Green Parku, Angel of Truth (Anioł Prawdy) - zwrócony na południowy-wschód i Charity - zwrócony w stronę Buckingham Palace. Na szczycie znajdują się również dwie figury nazwane Peace (Pokój) i Victory (Zwycięstwo). Rzeźba jest zabytkiem I stopnia.
- Była Siedziba Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie
W latach 1939-1990 był legalną kontynuacją władz II RP po tym jak rząd zmuszony był opuścić Polskę po agresji III Rzeszy i ZSRR we wrześniu 1939. Na początku siedzibą rządu był Paryż, później Angers a od końca czerwca 1940 roku Londyn. Nieopodal Pałacu Buckingham przy Buckingham Palace Road 39 w Hotelu Rubens miał swoje miejsce Sztab Naczelnego Wodza RP. W sąsiedztwie pałacu miały swoje siedziby również inne placówki Polskiego Rządu i tak:
- siedziba Prezydenta RP mieściła się przy Great Cumberland Place 56;
- Prezydium Rady Ministrów RP spotykało się przy Beaumont 22, a od 1942 roku w Pałacu Rothschildów przy Kensington Palace Garden 18-19;
- Rząd RP przy Portland Place 47, następnie po zbombardowaniu obiektu, przy Stratton Street 5 (niektóre komórki mieściły się też w budynkach Polskiej Misji Katolickiej przy Devonia Road 4);
- Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP przy Queen Gate 70
- Gen. Władysław Sikorski mieszkał przy Arlington Street 7-20.
G. (4,3 km ) Wellington Arch
(Arkady Wellington)
Wellington Arch, znany również jako Constitution Arch lub Green Park Arch znajduje się na południe od Hyde Parku i na północno-zachodnim krańcu Green Parku.
Powstał z inicjatywy króla Jerzego IV w 1825 roku i razem z Marble Arch miał upamiętniać zwycięstwa wojsk brytyjskich w wojnach napoleońskich. Wellington Arch miał również stanowić bramę do Constitution Hill, a tym samym oficjalną bramę do centralnego Londynu od strony zachodniej.
Budowa łuku trwała 4 lata (1826-1830), zaprojektowany został przez angielskiego architekta Decimusa Burtona. Duża część zewnętrznych ornamentów została pominięta z powodu wysokich kosztów remontu Buckingham Palace, który odbywał się w tym samym czasie.
Początkowo łuk stał dokładnie naprzeciw Apsley House, w niewielkiej odległości i pod kątem prostym do obecnego położenia. Miał być częścią wielkiej trasy ceremonialnej w kierunku pałacu.
W 1846 roku podjęto decyzję, iż na szczycie Wellington Arch zostanie umieszczony posąg Arthura Wellesley'a, księcia Wellington. Pomnik konny księcia wyrzeźbił Matthew Cotes Wyatt. Statua miała 8,5 metra wysokości i w momencie powstania była największą w Wielkiej Brytanii. Rozmiary pomnika budziły kontrowersje, dlatego sugerowano jego przeniesienie w inne miejsce. Ponieważ mogło to okazać się obraźliwe dla księcia, ale z rozkazu królowej pomnik pozostał na miejscu.
W latach 1882-1883 łuk został przesunięty bliżej obecnej lokalizacji, z powodu programu poszerzania dróg. W 1885 roku usunięto statuę księcia, która została przeniesiona do Aldershot, w hrabstwie Hampshire. W 1912 roku na górze łuku umieszczono odlaną z brązu kwadrygę, autorstwa angielskiego rzeźbiarza Adriana Jonesa. Rzeźba przedstawia anioła pokoju zstępującego na rydwanie wojny. Twarz woźnicy należy do małego chłopca (w rzeczywistości syna Herberta Sterna, barona Michelham - fundatora rzeźby). Pomnik jest największą rzeźbą z brązu w Europie.
Łuk jest w środku pusty i do 1992 roku mieścił się w nim drugi najmniejszy posterunek policji w Londynie (najmniejszy znajdował się na Trafalgar Square). Od 1999 roku należy do English Heritage i jest otwarty dla publiczności. W środku znajdują się trzy piętra eksponatów obejmujących historię łuku. Zwiedzający mogą również wejść na tarasy, znajdujące się po obu stronach górnej części łuku, skąd dobrze widać Constitution Hill, Hyde Park, Green Park, a nawet prywatne ogrody Buckingham Palace.
Od 9 stycznia 1970 roku Wellington Arch figuruje na brytyjskiej liście zabytków I stopnia.
H. (5,7 km ) Hyde Park
Jest jednym z kilku parków królewskich w Londynie. Leży po obu stronach jeziora Serpentine na powierzchni 360 akrów, czyli 159 ha.
Hyde Park założony został w 1536 roku przez króla Henryka VIII, który pozyskał tutejsze grunty od mnichów z Opactwa Westminsterskiego. Większa część obiektów architektonicznych w parku zaprojektowana została w latach 20 XIX wieku przez Decimusa Burtona. Pózniej z przed Pałacu Buckingham przeniesiono oryginalną bramę Marble Arch, która okazała się zbyt wąska dla pałacowych karet. Obok bramy znajduje się słynny Speaker's Corner, czyli forum dla swobodnego wypowiadania wszelkich poglądów w imię wolności słowa (pod warunkiem nieobrażania królowej). Każdy kto miał coś do powiedzenia mógł w tym właśnie miejscu wygłaszać swoje racje. Przemawiali tu m. in. Karol Marks i Włodzimierz Lenin.
W parku organizuje się koncerty. Występowali tu m. in. The Rolling Stones (1969), King Crimson (1969), Pink Floyd (1970), Roy Harper (1971), The Who (1973), Queen (1976), Eric Clapton (1996), Bon Jovi (2003, 2011). 30 lipca 1991 na bezpłatny koncert tenora Luciano Pavarottiego przyszło 100000 osób.
-Serpentine Lake jest to sztuczne jezioro, które powstałow 1730 rokupo wybudowaniu tamy na rzece Westbourne.
Jezioro ma powierzchnię ok. 11 hektarów, spośród których jest wydzielony fragment przeznaczony do kąpieli. Istnieje możliwość wypożyczenia łódek, którymi można wypłynąć na jezioro. Serpentine Bridge, położony na zachodnim krańcu jeziora wyznacza granicę pomiędzy obszarem Hyde Parku, a Kensington Palace Gardens.
Park otwarty jest od 5 rano do północy przez cały rok.
www.royalparks.org.uk/parks/hyde-park
- Albert Memorial (Pomnik Alberta)
Albert Memorial, ze złoconego brązu, znajduje się w Kensington Park. Budowa została zlecona przez królową Wiktorię ku pamięci ukochanego męża, księcia Alberta , który zmarł na tyfus w wieku 42 lat w dniu 14 grudnia 1861 roku. Pomnik został zaprojektowany przez Sir George'a Gilberta Scotta w neogotyckim stylu. Otwarty został w lipcu 1872 roku przez królową Wiktorię. W 1875 roku dodano ozdobny baldachim w stylu gotyckim.
Centralną część pomnika otacza skomplikowany fryz rzeźbiarski z Parnasu ( góra Parnas - ulubione miejsce odpoczynku greckich muz), który przedstawia 169 różnych twórców. Muzycy i poeci zostali umieszczeni od strony południowej, malarze po wschodniej, rzeźbiarze po zachodniej stronie, a architekci po północnej. Na narożnikach podstawy ustawiono wiktoriańskie rzeźby przedstawiające rolnictwo , handel , inżynierię i produkcję. W czterech rogach ogrodzenia rzeźby obrazujące kontynenty: wielbłąd - Afryka, żubr - Ameryka, słoń - Azja i byk Europa.
I. (6,8 km ) Royal Albert Hall
(Sala Króla Alberta)
Jest jedną z najbardziej znanych sal koncertowych na świecie, a poświęcona została mężowi królowej Wiktorii, księciu Albertowi. Ma owalny kształt o wymiarach 83m i 72m i została zaprojektowana do pomieszczenia 8 tysięcy widzów. Jednak ze względu na dzisiejsze środki bezpieczeństwa ilość miejsc została ograniczona do 5 544.
Przeszklona kopuła dachu sięga 41m wysokości. Znajdują się tutaj drugie największe w Wielkiej Brytanii organy z 9999 rurami ( Największe są w Katedrze Liverpoolu, które mają 10,268 rur). Kamień węgielny pod budowę wkopano 20 maja 1867 roku. Do budowy użyto głównie czerwonej cegły. Od samego otwarcia przez królową Wiktorię, co miało miejsce 29 marca 1871 roku był miejscem różnych wydarzeń kulturalnych, koncertów, konferencji, balów i odczytów naukowych. Pierwszy koncert (a był to koncert muzyki poważnej) odbył się w dniu 1 maja 1871 roku. Prawie 100 lat później 26 listopada 1968 roku legendarny Cream zagrał dwa koncerty pożegnalne. W oryginalnym składzie Jimi Hendrix Experience zagrał swoje ostatnie europejskie koncerty w dniach 18 i 24 lutego 1969 roku. 9 stycznia 1970 roku grał tutaj Led Zeppelin. W dniu 24 września 1969 roku Deep Purple zagrał wspólnie z Royal Philharmonic Orchestra. Na liście wykonawców znaleźć można wiele znakomitych nazwisk. Eric Clapton który jest stałym wykonawcą od ponad 20 lat, a koncertuje niemal corocznie twierdzi że jest to jego najbardziej ulubione miejsce występów na świecie.
W 1968 roku odbył się tam 13 finał Eurowizji, a w latach 1969-1988 królewska sala koncertowa była świadkiem finałów konkursu Miss World. Każdego roku odbywa się tutaj ok 350 imprez. Tutaj nakręcono film Alfreda Hitchcocka : Man Who Knew Too Much.
https://www.royalalberthall.com
- Stara Siedziba Biblioteki Polskiej
Przy Princess Gardens od 1953 roku najpierw pod nr. 5 w dzierżawionym budynku, której uroczystego otwarcia dokonali prezydent August Zaleski i generał Władysław Anders, a później pod nr. 9 miała swoja siedzibie Biblioteka Polska,
W grudniu 1939 roku z inicjatywy ambasadora Edwarda Raczyńskiego powstało Polskie Biuro Badań Politycznych (Polish Research Centre), już w roku następnym utworzyło swoją bibliotekę. Jej pierwszym lokum było przy Buckingham Palace Road. W czerwcu 1945 roku zbiory biblioteki liczyły już około 16 tys egzemplarzy. Na przełomie lat 1946/1947 w ramach pomocy bibliotekom krajowym The Polish Library wysłała do Polski około 15 tys. książek, oraz duży zbiór czasopism. Z dniem 1 kwietnia 1948 roku władze oświatowe przyznały jej status biblioteki uniwersyteckiej, jako integralną część Polish University College. Po "polskim październiku" w 1956 rokuzaczęto prowadzić wymianę książek z bibliotekami krajowymi a liczni przyjezdni z Kraju zaczęli korzystać z Biblioteki. Dla nich powstał wydzielony dział z książkami publikowanymi poza Polską i niedostępnymi w Kraju. Przybysze z Polski mogli książki wypożyczyć bez oficjalnego zapisywania się do Biblioteki, lub też otrzymać je do zabrania do Polski. Na koniec roku 1966 w bibliotece zgromadzonych zostało 63000 druków zwartych, czasopisma, rękopisy, nuty, mapy i fotografie.
W dniu 3 maja 1977 roku nastąpiło oficjalne otwarcie Biblioteki w nowej siedzibie przy Kensington Street.
J. (7,5 km ) Science Museum
(Muzeum Nauki)
Zorganizowaną w 1851 roku Światową Wystawę w Londynie uznano za wielki sukces. Była to pierwsza tego typu inicjatywa o zasięgu międzynarodowym. Odwiedziło ją ponad 6 mln. osób, a swoje dokonania zaprezentowało 17 160 wystawców. Prezentowano głównie dorobek przemysłu, górnictwa i rolnictwa, w tym wiele ówczesnych nowości technicznych oraz naukowych. Po jej zakończeniu zrodziła się inicjatywa, aby utworzyć instytucję, gdzie byłyby stale pokazywane najbardziej wartościowe i interesujące eksponaty, reprezentujące rozwój brytyjskiej nauki, techniki, przemysłu i żeglugi
W muzeum znajdziemy ponad 300 000 eksponatów - od najmniejszych układów elektronicznych do naturalnej wielkości samolotów.
Muzeum jako pierwsze na świecie zorganizowało specjalny dział przeznaczony dla dzieci pod nazwą Children Gallery, gdzie w formie zabawy młodociani zwiedzający zdobywają wiedzę o otaczającym ich świecie, a zwłaszcza o prawach fizyki.
Parter:
Eksponaty związane z działalnością brytyjskich wynalazców, np. Jamesa Watta - czyli pionierskie maszyny parowe, które zapoczątkowały rewolucję przemysłową wszystko związane z kosmosem, min. oryginalny Apollo 10 oraz replika lądownika Apollo11, którym to Buzz Aldrin i Neil Armstrong wylądowali na księżycu. Znajduje się tu również niemiecka rakieta V2, która spadła na Londyn 8 września 1944 roku.
Wśród eksponatów związanych z motoryzacją wyróżnić można Buffing Billy czyli najstarszą lokomotywę parową z 1813 roku czy pierwszą seryjnie produkowaną lokomotywę Rocket George'a Stephensona. Ciężarówkę Foden F1 z 1931 roku z pierwszym udanym zastosowanie silnika diesla. Jest tu również samochód Rover rocznik 1950 napędzany pierwszą w historii turbiną gazową, traktor z 1871 roku., itd. itd itd.
1 piętro
Eksponaty związane z telekomunikacją, rolnictwem, budownictwem, obserwcją pogod oraz pomiarem czasu.
2 piętro
Dział poświęcony matematyce, informatyce, a także marynistyce. Znajduje się tutaj słynna maszyna Charlesa Bobbage, która uważana jest za prototyp komputera; dla miłośników modelarstwa prawdziwa mekka, wśród modeli statków, łodzi, różnego rodzaju pojazdów znajduje się misternie wykonany model XVIII wiecznej hali fabrycznej z mnóstwem obrabiarek do metalu które po naciśnięciu guzika ożywają za pomocą zmyślnie rozprowadzonego systemowi napędowemu wykorzystującego pasy transmisyjne.
3 piętro
Interaktywna wystawa "W przyszłości", dzięki niej możemy zobaczyć jak wkrótce będzie wyglądać życie wystawy o lotnictwie i nauce w XVIII wieku, oraz bolid F1 którym w 1999 roku podczas Grand Prix Niemiec Mikka Hakkinen z prędkością 207mph czyli 331km/h uderzył w bandę z opon.
4 i 5 piętro
W całości poświęcone jest medycynie i weterynarii.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:50
Wstęp wolny
- Natural History Museum (Muzeum Historii Naturalnej)
Podstawą powstania muzeum było zakupienie przez rząd brytyjski (w cenie znacznie poniżej ich wartości rynkowej) prywatnej zawierającej suszone rośliny oraz zwierzęce i ludzkie szkielety, kolekcji lekarza Sir Hans Sloane (1660/53). Prace nad obecnym budynkiem rozpoczęto w 1873 roku, a zakończono w roku 1880. Oficjalne otwarcie odbyło się rok później. W 1986 roku, muzeum wchłonęło przylegającą Geological Museum z British Geological Survey. W 2008 roku otworzono w nowo wybudowanym skrzydle Centrum Darwina.
Natural History Museum to jedna z największych tego typu placówek na świecie, liczy bowiem około 70 mln eksponatów. Ważną część kolekcji stanowią eksponaty pochodzące z wypraw kapitana Jamesa Cooka, a także Karola Darwina.
Zbiory podzielone są na pięć sekcji tematycznych: Botanika, Entomologia, Mineralogia, Zoologia i jedna z najbardziej znanych na świecie kolekcja Paleontologii. W hallu głównym muzeum znajduje się ogromna replika szkieletu diplodoka.
Muzeum jest w dużej części interaktywne i multimedialne. Można tu przeżyć symulowane trzęsienie ziemi, poznać mechanizmy wybuchu wulkanu oraz poruszające się, wydające odgłosy dinozaury. Na samym szczycie galerii znajduje się plaster wycięty z pnia sekwoi o średnicy 6 metrów. Wiele wystaw przygotowano specjalnie z myślą o najmłodszych, jak na przykład Butterfly Explorer. Po wejściu do niej przez wielki globus młody odkrywca otrzyma specjalny paszport, w którym będzie zbierał pieczątki. W internecie dostępny jest przewodnik rodzica.
Dzięki podziałowi na kolorowe strefy znacznie ułatwia poruszanie się po obiekcie.
Strefa pomarańczowa
- Centrum Darwina
- Ogród (na zewnątrz budynku)
Strefa czerwona
- Ziemia dzisiaj i jutro
- Skarby Ziemi
- Początki Ziemi
- Wulkany i trzęsienia Ziemi
Strefa zielona
- Ptaki
- Ekologia
- Skamieniałości morskich gadów
- Gigantyczna Sekwoja
- Centrum badawcze
- Minerały i meteoryty
- Ssaki naczelne
Strefa niebieska
- Dinozaury
- Ryby, gady i płazy
- Człowiek
- Bezkręgowce morskie
- Ssaki
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:50
Wstęp wolny
- Victoria and Albert Museum
(Muzeum Wiktorii i Alberta)
Muzeum to jak i Science Museum ma swoje korzenie również w Światowej Wystawie w Londynie. Henry Cole, który był zaangażowany w planowanie wspomnianej wystawy w 1851 roku został pierwszym dyrektorem muzeum, które zostało założone w roku 1852 jako Muzeum Produkcji. Dwa lata później przemianowane zostało na South Kensington Museum.
Muzeum mieściło się w różnych budynkach i organizowało wystawy w często improwizowanych pomieszczeniach. Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego, w dniu 17 maja 1899 roku pod budowę obecnej siedziby, było ostatnim oficjalnym publicznym wystąpieniem królowej Wiktorii. Podczas tej uroczystości, zmieniona została nazwa z South Kensington Museum na Victoria and Albert Museum. Uroczyste otwarcie, którego dokonali król Edward VII i królowa Aleksandra miało miejsce w dniu 26 czerwca 1909 roku.
Ten wiktoriański budynek o powierzchni ponad 5 hektarów (zawiera 145 galerii) jest największym londyńskim muzeum gromadzącym dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego. Jego stała kolekcja liczy ponad 4,5 mln przedmiotów.
Są tutaj zarówno obrazy, rzeźby, fotografie, jak i ceramika, stroje, meble czy biżuteria. Zbiory muzeum pochodzą właściwie ze wszystkich części ziemskiego globu, a najbardziej popularna jest kolekcja obrazów Johna Constable'a. Imponująco prezentuje się największy zbiór renesansowych rzeźb włoskich pozostający poza granicami Włoch.
Niektóre z eksponatów pochodzą nawet sprzed 5000 lat.
Zbiory muzeum zawierają między innymi The Raphael Cartoons - gobelin namalowany przez renesansowego malarza Raphaela, który miał znajdować się w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie, przedstawiający sceny z Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Pośród artystów możemy odnaleźć dzieła Botticellego, Tintoretto, Adriaen Brouwer, Jeana-Baptiste Camille Corota, GustaveCourbeta, Eugene Delacroix'a, Theodore'a Rousseau, Edgara Degasa, Jeana-François Milleta, Dantego Gabriela Rossetti, Edwarda Burne-Jones'a.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:45
Piątek 10:00-22.00
Wstęp wolny
kolekcja: www.googleartproject.com/pl/collection/victoria-and-albert-museum
wrzesień 2012 (data umieszczenia artykułu)
marzec 2013 (aktualizacja)
maj 2018 (ostatnia aktualizacja tekstu)