PRAGA
Trasa piesza o łącznej długości 7.9 km
początek - Staré zámecké schody (Stare schody zamkowe)
koniec - Staroměstské náměstí (Rynek Staromiejski)
A. Prazsky hrad (Praski Zamek)
- Staré zámecké schody (Stare schody zamkowe)
- Lobkovický palác (pałac Lobkowiczów)
- Zlatá ulička (Złota Uliczka)
- Bazilika sv. Jiří (Bazylika św. Jerzego)
- Starý Královský Palác (Stary Pałac Królewski)
- Staré proboštství (Stare Probostwo)
- Katedrala svateho Vita (Katedra św. Wita)
- Prašná věž Mihulka (Wieża Prochowa - Mihulka)
- Kaple sv. Křize (Kaplica św. Krzyża)
B. Královská zahrada (Królewski ogród)
C. Hradčanské náměstí (plac Hradczański)
D. Loretánské náměstí (plac Loretański)
E. Strahovský Klášter (Klasztor norbertanów na Strahowie)
F. Valdštejnský palác (Pałac Wallensteina)
G. Kostel svatého Mikuláše (Kościół św. Mikołaja)
H. Kampa
J. Staroměstské náměstí (Rynek Staromiejski)
A. Prazsky hrad (Praski Zamek)
Pod koniec IX wieku pierwszy książę przemyślidzki, Borzywoj I przeniósł swoją siedzibę z Lewego Hradca na wzgórze nad Wełtawą. Jak świadczą znaleziska archeologiczne w miejscu tym, zwanym Żiżi, od wieków, odbywały się zgromadzenia plemienne Czechów, gdzie składano ofiary pogańskim bożkom. Borzywoj kazał wybudować chrześcijański kościół pod wezwaniem Marii Panny i otoczyć go fosą.
Budowę zamku właściwego rozpoczął prawdopodobnie syn Borzywoja I, Spitygniew I. Pierwotny gród z każdej (oprócz zachodniej) strony otoczony był stromymi stokami, a na północy naturalną przeszkodę stanowił płynący tam potok. Od zachodu wykopano rów obronny o głębokości około 30 m. i szerokości 24 m. Przez ten rów przerzucono most do bramy głównej. Zamek otoczony był drewnianą palisadą wspartą na szańcach, wzmocnioną kilkoma wieżami, z których trzy pełniły również funkcję bram.
Za rządów Wratysława I wybudowano kolejny kościół, pod wezwaniem św. Jerzego, który to od roku 973 pełnił funkcję kościoła pałacowego i głównego kościoła całych Czech. Książę Wacław postawił rotundę św. Wita w której przechowywano relikwie świętego, będące darem od króla Henryka I Ptasznika. Po założeniu diecezji rotunda uzyskała status katedry.
Podczas rządów najpierw księcia, a potem pierwszego króla Czech, Wratysława II, siedzibą władcy był przez krótki okres czasu Wyszogród. Mimo tego zamek na Hradczanach nadal prężnie się rozwijał. Drewnianą fortyfikację zastąpiono kamiennym murem z trzema bramami: Czarną Wieżą na wschodzie, Białą na zachodzie, oraz Wieżą Południową.
Z rozkazu Sptygniewa II, w 1060 roku zburzono rotundę św. Wita i na jej miejscu postawiono bazylikę, poprzedniczkę późniejszej gotyckiej katedry. Trzynawowy romański kościół o długości 70 m był w tym czasie największym w całych Czechach. W tym czasie rozbudowano też kościół św. Jerzego, a drewniany pałac zastąpiono murowanym.
Za czasów panowania, króla Ottokara II, który był jednym z najpotężniejszych władców ówczesnej Europy, poprawiono fortyfikacje, poszerzono rowy obronne, bramę w Czarnej Wieży zlikwidowano oraz przebudowano pałac królewski.
W 1303 roku zamek został zniszczony przez pożar. Odbudowę rozpoczęto dopiero za czasów panowania królów czeskich z dynastii Luksemburgów. Tym razem w obowiązującym stylu gotyckim. W 1333 roku wrócił z Francji syn panującego wówczas Jana Ślepego, Karol (późniejszy król Czech i cesarz rzymski). Rozpoczął on prace na opustoszałych i zniszczonych Hradczanach. Rok później Karol, wówczas margrabia morawski, położył kamień węgielny pod budowę archikatedry św. Wita. Rozpoczęto też budowę wysokiej na 109 metrów wieży, którą ukończono dopiero w roku 1554. Budowę całej katedry ukończono dopiero w roku 1929. Dziś służy ona jako: skarbiec czeskich klejnotów koronacyjnych, mauzoleum królów i galeria ich portretów malarskich i rzeźbiarskich. Karol zapoczątkował również budowę dwupiętrowego, okazałego pałacu, która ciągnęła się bardzo długo, a ostateczny kształt zawdzięcza wielu jego następcom.
Dziś zamek zajmuje łącznie 45 hektarów i według wpisu w księdze rekordów Guinessa jest największym zamkiem na świecie. Cały kompleks składa się z trzech dziedzińców: První nádvoří (pierwszy dziedziniec zamkowy) oddzielony jest od Placu Hradczańskiego rzędem rzeźb Ignaza Platzera, z których szczególną uwagę skupiają, strzegący bramy Tytani. Po jego prawej stronie znajdują się reprezentacyjne pomieszczenia prezydenckie. Na druhé nádvoří (drugi dziedziniec) prowadzi droga przez Bramę Mateusza, najstarszą świecką budowlę barokową w czeskiej stolicy; na jego środku znajduje się fontanna. Z drugiego dziedzińca przejść można do Ogrodów Królewskich. Na trzecim dziedzińcu znajdują się najważniejsze budowle Praskiego Hradu: katedra św. Wita, Stary Pałac Królewski, Klasztor św. Jerzego oraz Wieża Prochowa.
Dzisiaj Zamek Praski mieści między innymi kancelarię prezydenta Republiki Czeskiej, odbywają się tu ważne ceremonie państwowe, podejmuje się tutaj zagraniczne głowy państw, urządza koncerty. Ogrody należące do zamkowego kompleksu są miejscem odpoczynku nie tylko dla turystów, ale przede wszystkim dla mieszkańców Pragi.
Godziny otwarcia:
Cały kompleks zamkowy 6:00 - 22:00
Obiekty historyczne 9:00 - 17:00 (zimą do 16:00)
Ceny biletów:
Wersja A - Katedra Świętego Wita, Stary Pałac Królewski, Bazylika św. Jerzego, Złota Uliczka z Wieżą Daliborką i Pałac Rosenberg.
Bilet normalny - 350 CZK
Dzieci(6-16), studenci - 175 CZK
Rodzinny 2+5 - 700 CZK
Do lat 6 wstęp wolny
Wersja B - Katedra Świętego Wita, Stary Pałac Królewski, Bazylika św. Jerzego, Złota Uliczka z Wieżą Daliborką.
Bilet normalny - 250 CZK
Dzieci(6-16), studenci, seniorzy - 125 CZK
Rodzinny 2+5 - 500 CZK
Do lat 6 wstęp wolny
Bilety wstępu ważne są w dniu zakupu oraz w dniu następnym.
Więcej informacji o biletach w zakładce Pražský hrad /Vstupenky na stronie:
- (0.00 km) Staré zámecké schody
(Stare schody zamkowe)
Schody prowadzące z dzielnicy Mala Strana do wschodniej bramy Praskiego Zamku zbudowane zostały w XVI wieku. Są jednym z najbardziej magicznych miejsc w Pradze. Mają około 150 m długośc. Nazwa "Staré zámecké schody" używana jest od 1829 roku.
Obecny kształt nadany został podczas rekonstrukcji w latach 1835/37 kiedy to zamontowano 121 kamiennych stopni. Atmosfery romantyczności temu miejscu dodał czeski patriota i kompozytor Charles Hasler pisząc o nich słynną piosenkę.
Na szczycie schodów znajduje się taras widokowy, z przepięknym widokiem na miasto i sąsiednie Fürstenberské zahrady, czyli pałacowe ogrody. Warto przyjrzeć się im dokładniej, tym bardziej, że tuż obok nich znajduje się przepięknie położona ambasada Rzeczypospolitej Polskiej.
- (0.3 km) Černá věž (Czarna Wieża)
Wschodnia, najstarsza brama miasta powstała w 1135 roku. Jest jednocześnie najstarszą praską wieżą. Zbudowana na planie czworoboku o wymiarach 11 m. x 11 m. z kamiennych bloków piaskowca, zachowała do dziś XII wieczny średniowieczny charakter. W XIII wieku bramę zamurowano i dodano piramidalny dach. Podczas panowania Karola IV pokryto ją ołowianymi, pozłacanymi płytami i odtąd nazywano ją „złotą“. W XV wieku wieża została nadbudowana, dzięki czemu osiągnęła 26 metrów wysokości. Na ostatnim piętrze zorganizowano mieszkanie strażnika. 10 kwietnia 1538 roku od uderzenia pioruna wieża zapaliła się. W wyniku pożaru jej ściany sczerniały od dymu, po czym przylgnął do niej przydomek "czarna".
Przed bramą codziennie około godziny 12:00 następuje uroczysta zmiana warty.
- (0.4 km) Lobkovický palác
(Pałac Lobkowiczów)
Dwukondygnacyjny pałac z prostą fasadą zbudowany wokół dwóch dziedzińców pałac wybudowany został w 1570 roku jako siedziba rodu Pernštejnów. W 1629 roku przeszedł na własność Polyxeny Lobkovicza. Swój barokowy wygląd zyskał po przebudowie w latach 1651-68, pod okiem architekta Carlo Luragho, dla Vaclava Euzebiusza Lobkowicza, byłego gubernatora Czech. W swojej pierwotnej formie zachowały się dwie sale oraz kaplica na pierwszym piętrze. W południowo-wschodniej części, od strony miasta, znajduje się duża sala o wysokości dwóch pięter ozdobiona malowidłami i rzeźbami z XVII wieku.
Cały pałacowy kompleks przeszedł gruntowny remont w 1973 roku. Rekonstrukcja pomieszczeń zakończona została w 1986 roku. Rok później zajęło je Muzeum Narodowe, które gospodarowało tu przez następne 20 lat. W styczniu 2006 roku budynek został zwrócony rodzinie Lobkowiczów. Prowadzą oni dalej działalność wystawienniczą. Zbiory muzealne gromadzą płótna Breugela i Cannelletta, Velásqueza. Do zwiedzania udostępniono 22 sale w których prezentowana jest duża kolekcja broni, ceramiki oraz instrumentów muzycznych oraz manuskryptów związanych z Ludvikiem van Beethovenem. W pałacu odbywają się koncerty, konferencje, pokazy mody, wystawiane są sztuki teatralne i widowiska baletowe. Prowadzone są aukcje. Działa restauracja serwująca tradycyjne potrawy czeskiej kuchni.
Godziny otwarcia 10:00-18:00
Bilet normalny - 295 CZK
Dzieci 7-15 - 220 CZK
Bilet rodzinny 2+2 - 690 CZK
https://www.lobkowicz.com/cs/sbirky/lobkowiczky-palac
- (0.5 km) Zlatá ulička (Złota Uliczka)
Pierwotna nazwa tego miejsca to Zlatnicka, a wzięła się prawdopodobnie od złotników, głównie żydów, mających tu swoje warsztaty. Dzisiejsza uliczka powstała około 1500 roku po wybudowaniu północnych murów obronnych. W 1597 roku cesarz Rudolf II postanowił oddać tą przestrzeń do zagospodarowania przez strzelców strzegących fortyfikacji. Było ich 24-ech, więc zmuszeni byli budować bardzo małe domy, aby wystarczyło miejsca dla wszystkich. Materiałami, które używano były: kamień, błoto i drewno. W ciągu kilkudziesięciu lat domy zostały zniszczone, a po roku 1657 zostało ich już tylko 14. Z biegiem lat zamkowi strzelcy przestawali być potrzebni, więc zaczęli tam mieszkać ludzie wykonujący inne zawody. Domy były schronieniem zarówno dla bogatych jak i biednych ludzi, artystów,urzędników, lokajów, itp.
W domku nr 22 w 1917 roku swoje dzieła pisał Franz Kafka. Pod nr. 12 u Jiřígo Mařánka zbierali się pisarze i poeci, m.in. František Halas, Jaroslav Seifert, zdobywca Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1984. Mieszkała tu również Madame de Teby, która została zabita przez gestapo za przepowiedzenie końca nazizmu. Po drugiej wojnie światowej domki przestały służyć jako miejsce zamieszkania. W 1952 roku swój dom opuścił ostatni lokator. Obecnie znajdują się w nich oryginalne sklepiki, galerie i wystawy, przyciągające uwagę tłumów turystów. Poddasza tych domków są połączone, tworząc zadaszone połączenie pomiędzy wieżami Białą i Daliborką.
Legenda głosi, że Złota uliczka wzięła swoją nazwę od historii związanej z mieszkającym tu alchemikiem. Pracował on nad eliksirem młodości, ale także nad przekształceniem zwykłego metalu w złoto. Natomiast prawdziwa historia, pochodzi z początku XX wieku, i głosi, że w jednym z domów mieszkał starzec, doktor filozofii Uhle, który wydał całe swoje oszczędności na stare książki o magii. Robił tajne eksperymenty w swoim laboratorium w domu. W 1831 roku doszło do wielkiego wybuchu w jego domu. Kiedy strażacy weszli do środka, znaleźli Uhle z żółtym kamieniem w ręku. Jak się później okazało kamień ów był złotem. Jaką drogą złoto dostało się do domu nie wiadomo, może spełniło się odwieczne marzenie alchemików. W rzeczywistości alchemicy mieszkali w innej części zamku.
Po zachodniej stronie uliczki stoi cylindryczna Biała Wieża, której dolna część służyła aż do połowy XVIII wieku jako więzienie i katownia. Więziony tu był m. in. XVI-wieczny angielski alchemik i szarlatan Edward Kelley. Ostatni więzień opuścił Białą Wieżę w 1743 roku.
Aby ograniczyć tłumy zwiedzających wprowadzono bilety wstępu, dostępny jedynie w pakiecie. Za darmo można odwiedzić to miejsce po godzinach obowiązywania biletów.
- (0.6 km) Daliborka (Wieża Dalibora)
Wieża Dalibora, zwana też Daliborką zbudowana została w XV wieku przez architekta z Niemiec, Benedykta Rieda, jako część fortyfikacji miejskich, powstałych na rozkaz króla Władysława Jagiellończyka. Przekształcono ją później w więzienie, którego pierwszym i najbardziej znanym pensjonariuszem był uwięziony tu w 1498 roku rycerz Dalibor z Kozojed. Skazany został, ponieważ stanął w obronie zbuntowanych chłopów przeciwko swojemu panu. Rycerz został stracony. Według legendy ów Dalibor, z nudów podczas odbywania kary uczył się gry na skrzypcach. Jego grę można było usłyszeć na całym zamku. Ludzie przychodzili posłuchać jego muzyki. Podobno nawet po jego śmierci można było usłyszeć rzewne dźwięki skrzypiec i zawodzenie dochodzące z wieży. Legenda ta zainspirowała czeskiego kompozytora Bedrzicha Smetanę do napisania opery Dalibor.
Obecnie w wieży znajduje się muzeum narzędzi tortur, które pochodzą z czasów od średniowiecza do czasów kiedy to w Czechach zakazano tortur, czyli do końca XVIII wieku.
- (0.8 km) Bazilika sv. Jiří
(Bazylika św. Jerzego)
Pierwszy kościół w tym miejscu powstał około 920 roku z inicjatywy księcia czeskiego Wratysława I (tutaj później pochowanego). Gdy w 973 roku ustanowiono w Pradze biskupstwo, książę Bolesław II Pobożny zarządził jego rozbudowę. Jego siostra, Mlada założyła przy nim klasztor sióstr Benedyktynek stając się jego pierwszą przeoryszą. Klasztor stał się miejscem bardzo ważnym dla całego rodu Przemyślidów. Siostry prowadziły szkółkę w której między innymi wychowywano liczne książęce córki. W roku 1782, za panowania króla Józefa II, klasztor przekształcony został na koszary. W latach 50-tych XX wieku kompleks klasztorny odnowiono i przeznaczono na galerię sztuki. Aktualnie ekspozycja obejmuje głównie kolekcje sztuki manierystycznej i barokowej czeskiej Galerii Narodowej.
Pod koniec XI wieku, świątynię przedłużono i podwyższono, dodano empory nad nawami bocznymi, a także postawiono wieżę północną. Bazylika zniszczona została podczas oblężenia Pragi w 1142 roku. Odbudowano ją jeszcze w tym samym roku. Po 1500 roku od strony południowej, przez Benedykta Rejta został wybudowany, renesansowy portal. W tympanonie przedstawiona jest scena walki św. Jerzego ze smokiem. Przebudowy kościoła dokonano około roku 1670 zmieniając jego fasadę na styl barokowy. Wnętrze na szczęście utrzymało swój romański charakter, dzięki czemu dzisiaj możemy oglądać najstarszy obiekt romański w Pradze. Podczas odbudowy postawiono drugą wieżę (południową), a także podwyższono poziom prezbiterium umieszczając pod nim kryptę. Na początku XIII wieku, w przyziemiu wieży południowej utworzono kaplicę św. Ludmiły, babki św. Wacława, która została zamordowana przez swoją synową w 921 roku. Ogłoszono ją pierwszą czeską męczennicą i świętą. W jej kaplicy grobowej zachowały się fragmenty trzynastowiecznych fresków. Na przeciwko prezbiterium znajduje się malowany, drewniany grobowiec Władysława I (zm. w 921 roku), oraz płyta nagrobna prawdopodobnie księcia czeskiego Bolesława II Pobożnego. Szkoda trochę starej fasady, bo to właśnie w niej św. Wojciech bronił kobiety przyłapanej na cudzołóstwie. Kiedy napastnicy pogwałcili święte prawo kościelnego azylu, Wojciech opuścił Pragę, by wraz z Bolesławem Chrobrym udać się do Prus, nawracać tamtejszych pogan. W XVIII wieku powstała kaplica św. Jana Nepomucena. W XIX wieku dokonano rekonstrukcji romańskiego wnętrza kościoła.
Obecnie często odbywają się tutaj koncerty muzyki organowej.
- (0.9 km) Starý Královský Palác
(Stary Pałac Królewski)
Pałac powstał w XII wieku, kiedy to książę Sobiesław przebudował starą drewnianą budowlę w kamienny romański pałac. W XIV wieku Karol IV Luxemburski podjął się jego przebudowy na modłę gotycką i uczynił zeń rezydencję królewską. Za panowania Wacława IV zakończono budowę głównego skrzydła zamkowego (południowego) i rozpoczęto stawianie następnej części pałacu. Pod koniec XV wieku nastąpiła kolejna przebudowa, zarządzona tym razem przez Władysława Jagiellończyka.
Pod koniec XVI wieku Władysław II Jagiellończyk, władca Czech i Węgier, podjął poważne prace. Sprowadzeni przez niego architekci, z Benedyktem Rejtem na czele, przeprowadzili przebudowę pałacu. Pośród tych prac powstała piękna Vladislavský sál, czyli sala władysławowska, licząca 62 m. długości, 16 m. szerokości i 13 m. wysokości, która nakryta została wspaniałym gotyckim sklepieniem. Służyła ona ważnym uroczystościom, odbywały się w niej uczty, bale jak i turnieje rycerskie, zaś w późniejszych czasach elekcje królów. Jej reprezentacyjny charakter wykorzystywany jest do dzisiaj np. przy składaniu przysiąg przez wybranych prezydentów Republiki Czeskiej. Jest to największa sala w Europie nie przeznaczona na cele sakralne. Pod kierownictwem Rejta dokonano też rozbudowy pałacu o nowe skrzydło południowo-zachodnie mieszczące tzw. Czeską Kancelarię. Dokonano w niej drugiej defenestracji praskiej, którą uważa się za początek wojny trzydziestoletniej. 23 maja 1618 roku protestancka szlachta, występująca przeciwko Ferdynandowi Habsburgowi wyrzuciła przez okna namiestników cesarza. Upadek z 15 metrowej wysokości zamortyzowała kupa końskiego łajna wyniesiona z królewskich stajni przez co on sam wyszedł z tego bez szwanku.
Kolejne zmiany na zamku miały miejsce, gdy szczególnie związany z Pragą cesarz Rudolf II Habsburg ufundował kolejne skrzydło pałacowe z pięknymi salami: Nową i Hiszpańską. Po jego śmierci, wzniesiona została barokowa brama Macieja. Następne zmiany nastąpiły w czasach cesarzowej Marii Teresy. Przebudowa mająca miejsce w latach 1753-1774 była tym intensywniejsza, iż pewna część zamku zniszczona została pożarem podczas oblężenia Pragi przez Prusaków w 1757 roku.
W pałacu znajdują się również słynne Schody Jeździeckie oraz Kaplica Wszystkich Świętych. Na niższych piętrach zachowane zostały pomieszczenia pałacu Karola IV, a pod nią sala tronowa Sobiesława II Przemyślidy z pierwszej połowy XII wieku.
Na placu przed pałacem znajduje się na pomnik św. Jerzego, walczącego ze smokiem, wykonany w XIV wieku. Jest jedną z najbardziej znanych czeskich gotyckich rzeźb z brązu. To co możemy oglądać to kopia - oryginał powędrował do muzeum.
- (1.0 km) Staré proboštství
(Stare Probostwo)
Po prawej stronie wejścia do Katedry znajduje się wczesnobarokowy budynek. Pierwotnie probostwo założone zostało w połowie XI wieku w budynku sądu biskupa rzymskiego. W połowie XVII budynek został przebudowany, tracąc swój średniowieczny wygląd.
Nad wejściem do budynku umieszczony jest znak proboszcza Jana Františka z Aschenfeldu, który zlecił przebudowę obiektu. W południowo-zachodnim narożniku znajduje się pomnik z piaskowca przedstawiający świętego Wacława wykonany przez Jan Jiří Bendla. Na południowej fasadzie znajduje się tablica pamiątkowa, zaprojektowana przez architekta Pavla Janáka, a poświęcona ofiarom okupacji hitlerowskiej.
Obecnie w budynku mieści się siedziba parafii St Vitus i metropolitalna kapituła.
- (1.1 km) Katedrala svateho Vita
(Katedra św. Wita)
Pierwszy kościół w tym miejscu był wczesnoromańską rotundą wzniesioną przez Wacława I w 925 roku. Świątynię poświęcono świętemu Witowi, którego relikwię (ramię) książę Wacław otrzymał z rąk króla Niemiec Henryka I. W 973 roku w związku z ustanowieniem w Pradze biskupstwa stał się katedrą. W roku 1039 złożone tu zostały relikwie św. Wojciecha, złupione przez księcia Brzetysława I z Gniezna.
W roku 1060, książę Spitygniew II zburzył rotundę i zastąpił ją nową, większą świątynią. Prawdopodobnie miała formę trójnawowej bazyliki z dwoma wieżami przy zachodnim transepcie. Grób św. Wacława, znajdujący się w dawnej rotundzie, znalazł się w prezbiterium nowej katedry. W tej świątyni odbyła się pierwsza czeska koronacja królewska – Wratysława II w 1085 roku. Dnia 26 maja 1303 roku miał tu miejsce ślub Wacława II z Ryksą Elżbietą i jej koronacja na królową Czech i Polski.
Gdy w 1344 roku praskie biskupstwo otrzymało godność arcybiskupstwa, zadecydowano o budowie nowej świątyni. 21 listopada 1344 roku położono kamień węgielny w obecności króla Jana Luksemburskiego. Przez pierwszych osiem lat budowy pracami kierował francuski architekt Mateusz z Arras. Założył on koncepcję budowy nowej wielkiej świątyni, wzorowanej na katedrach francuskich. Za jego życia wzniesiono dolne partie prezbiterium, pięć wschodnich kaplic, oraz dwie od strony południowej i jedną od północy. Po jego śmierci Karol IV powierzył budowę Peterowi Parlerowi, któremu przypisuje się ukończenie wzniesienia prezbiterium, południowe ramię transeptu, z reprezentacyjnym wejściem do świątyni oraz dolne partie wieży południowej. Ukończył on również kaplicę św. Wacława, gdzie przeniesiono zwłoki świętego. W 1385 roku zamknięty został pierwszy etap budowy katedry. Wyświęcone zostało jej prezbiterium, prowizorycznie zamknięte od zachodu (to prowizoryczne zamknięcie przetrwało kilka stuleci). Architekt zmarł w 1397 roku i pochowano go w kaplicy Św. Marii Magdaleny, obok grobowca Mateusza z Arras. Po tym budowę oficjalnie wstrzymano.
Za Władysława Jagiellończyka rozpoczęto stawianie gotyckiej nawy, za Leopolda I położono kamień węgielny pod budowę barokowego korpusu nawowego, kolejne projekty powstawały w XVIII i XIX wieku. Rozbudowę rozpoczęto na dobre dopiero w 1872 roku. Korpus zamknięto od zachodu monumentalną fasadą z dwoma wieżami. Okazałą rozetę ukończono w czasie I wojny światowej. Dopiero w 1929 roku ostatecznie ukończono prace nad katedrą. Powstała świątynia długości 124 metrów, szerokości 34 metrów i wysokości 34 metrów. Znajdują się w niej 22 kaplice. W roku 1950 katedrę na własność przejęła Republika Czechosłowacka, a później Republika Czeska. Decyzję o nacjonalizacji katedry potwierdził Czeski Sąd Najwyższy w 2009 roku, odrzucając odwołanie Kościoła katolickiego.
Historyczne wejście do katedry, zwane Złotą Bramą, znajduje się od strony południowej. Umieszczone jest pomiędzy wieżą, a kaplicą Św. Wacława. Wejście poprzedza przedsionek, dzieło Piotra Parlera, otwarty na zewnątrz trzema wysokimi ostrołukowymi arkadami. Powyżej arkad przedsionka Złotej Bramy mieści się Korunní komora, czyli skarbiec, w którym znajduje się pochodząca z czasów Przemyślidów, jedenasto i trzynastowieczna korona, przerobiona później na zlecenie Karola IV na tzw. koronę św. Wacława. Wykonano ją z 21 karatowego złota i ozdobiono drogocennymi kamieniami. Obecnie waży ona 2499 gramów. Oprócz korony jest tu także jabłko koronacyjne Rudolfa II, miecz św. Wacława z 1356 roku i krzyż z czerwonego złota, najprawdopodobniej z roku 1354. Bramę zdobi, na zewnątrz, mozaika datowana na lata 70 XIV wieku, ze sceną Sądu Ostatecznego. Należy do unikatowych dzieł tego typu na północ od Alp. Kompozycja podzielona jest na dwie strefy. W dolnej strefie po lewej ukazano zbawionych, po prawej potępionych. W centralnej części kompozycji umieszczony jest w górnej strefie Jezus w mandorli unoszony przez anioły w asyście Marii i Św. Jana Ewangelisty. Chrystus jest adorowany przez ukazanych w środkowej strefie świętych patronów Królestwa Czeskiego (świętych Prokopa, Zygmunta, Wita oraz Wacława, Ludmiłę i Wojciecha). Poniżej klęczą cesarz Karol IV z czwartą żoną Elżbietą Pomorzanką, którzy jednocześnie adorują Chrystusa i patronów czeskich.
W katedralnej wieży wzbijającej się w niebo na wysokość niemal 100 metrów wisi dzwon Zikmund czyli Zygmunt, odlany przez Tomasa Jarosa w 1548 roku. Ten największy dzwon w Republice Czeskiej ma 203 cm. wysokości i waży 16,5 tony. Jako ciekawostkę podać można, że polski dzwon Zygmunta, znajdujący się na katedrze wawelskiej, waży tylko 11 ton. Z wieży głównej, roztacza się niesamowity widok na miasto.
Katedra jest duchowym symbolem Czech i jednym z najcenniejszych zabytków miasta Pragi. Budowla stała się swoistym mauzoleum (spoczywają tu Jan Luksemburski, Karol IV i Rudolf II), była miejscem koronacji władców czeskich, siedzibą arcybiskupa, miejscem przechowywania klejnotów królewskich, a także punktem docelowym pielgrzymek zdążających do grobu św. Wacława, św. Jana Nepomucena i innych zgromadzonych tu relikwii (głowa św. Ignacego, prochy św. Prokopa, św. Zygmunta, św. Ludmiły, z bardziej wątpliwych to: fragment Krzyża Świętego, Ewangelii św. Marka czy część berła św. Piotra).
Do niewielkiej części świątyni wstęp jest bezpłatny. Do części średniowiecznej, chóru, grobów królewskich i wieży obowiązują bilety wstępu.
www.katedralasvatehovita.cz/cs
- (1.2 km) Prašná věž Mihulka
(Wieża Prochowa - Mihulka)
Licząca 44 metry wysokości i o średnicy 20 metrów cylindryczna wieża powstała z inicjatywy króla Władysława II Jagiellończyka. Zbudowana została przez niemieckiego architekta Benedykta Rieda w 1496 roku. Pierwotnie była częścią fortyfikacji miejskich. Po pożarze w 1541 roku odbudowana z przeznaczeniem na warsztat i dom rusznikarza i ludwisarza Tomasa Jarosa, wykonawcy dzwonu "Zygmunt" , znajdującego się w katedrze św. Wita. W okresie panowania Rudolfa II (1576–1612) wieża była pracownią alchemików. W roku 1649, podczas okupacji szwedzkiej, w wieży wybuchł proch strzelniczy powodując znaczne zniszczenia. Od 1574 roku, służyła jako mieszkania kościelnych z katedry. Mihulka została odbudowana w latach 1967-1980, a otwarta w 1982 jako muzeum z ekspozycją obejmującą ludwisarnię Tomáša Jaroša i praktyki alchemików. Od grudnia 2004 roku prezentowana jest stała wystawa dotycząca historii zamkowej straży.
Na północ od wieży mieści się stroma skarpa Jelení příkop czyli Jeleni rów.
- (1.4 km) Kaple sv. Křize
(Kaplica św. Krzyża)
Kaplica zbudowana została w czasie odbudowy Zamku Praskiego w latach 1756/64 przez Mikołaja Pacassi na drugim dziedzińcu zamku. Inicjatorką tej inwestycji była cesarzowa Maria Teresa. Dzisiejsza kaplica zastąpiła ośmioboczną kaplicę z 1644 roku. W latach 1852-1856 przebudowana została na styl klasycysty. Jej wnętrze bogato zdobione jest freskami Josefa Navrátila i złoceniami. Z zewnątrz ozdobiona rzeźbami św. Piotra i Pawła wykonanymi przez Emanuela Maxa w 1854 roku. Przy wejściu znajduje się marmurowy posąg św. Jana Nepomucena wykonany przez Emanuela Max'a.
Na drugim placu zamkowym znajduje się również Obrazárna Pražského hradu czyli Galeria Obrazów Praskiego Zamku.
Jeżeli na szczycie masztu po lewej stronie placu łopocze flaga Czech, oznacza to, że prezydent Republiki Czeskiej przebywa na zamku.
B. (2.0 km) Královská zahrada
(Królewski ogród)
Przez Prašný most (Prochowy most) można dotrzeć do położonego po drugiej stronie Jelení příkop czyli Jeleniej fosy, królewskiego ogrodu. Ma on powierzchnię 3,6 ha i jest jednym z sześciu ogrodów okalających zamek. Założony został przez króla Ferdynanda I w 1534 roku, na miejscu średniowiecznych winnic. Ogrody zostały zaprojektowane w stylu renesansowym jako pierwsze w Czechach. Królewski Ogród nie jest jednolity stylowo, lecz składa się z różnych części, które były przerabiane na przestrzeni wieków. Aktualna wersja opiera się na naturalnym "stylu angielskim" z XIX wieku, widoczne są również elementy renesansu.
W ogrodzie znajduje się wiele budynków, posągów, fontann. Najciekawsze z nich to:
- Letohrádek královny Anny (Letni domek królowej Anny) zwany Belvederem. Renesansowy budynek zbudowany został dla żony Ferdynanda I, Anny Jagiellonki w latach 1538-1565. Przy budowie pracowali włoski architekt Giovanni Spazio i kamieniarz Paola della Stella. W czasie panowania Józefa II był tu magazyn amunicji. Teraz organizowane są w nim okazjonalne galerie.
- Zpívající fontána (Śpiewająca fontanna) renesansowa fontanna zaprojektowana przez włoskiego artystę Francesca Terza. Wykonana została w 1568 roku przez ludwisarza Tomasa Jarosa. Woda spadająca do brązowej misy tworzy melodyjny dźwięk.
- Oranžérie – (Oranżeria - Szklarnia) powstała w czasie panowania Rudolfa II i przeznaczona była do uprawy cytrusów, migdałów i innych śródziemnomorskich krzewów.
- Míčovna (Sala balowa) renesansowy budynek zaprojektowany przez niemieckiego architekta Bonifacego Wohlmut w drugiej połowie XVI wieku. Wnętrze zniszczone zostało w czasie bombardowania w 1945 roku. Obecnie sporadycznie używana.
- Lví dvůr (Lwi dom) był pierwszym praskim zoo, założonym przez Rudolfa II. Funkcjonowało do 1740 roku. Obecnie znajduje się tu romantyczna restauracja z różanym ogrodem.
C. (2.9 km) Hradčanské náměstí
(Plac Hradczański)
Przez bramę obok Zahrada na Baste (Ogród na baszcie), którego nazwa przypomina starsze średniowieczne fortyfikacje na północno - zachodniej stronie zamku i obok Španělského sálu (Hiszpańska sala); wychodzimy na Hradcanskie namesti. Na tym placu znajduje się główna brama zamku. Ozdobiona jest stojącymi na filarach Zápasící Titáni (Walczącymi Tytanami). Oryginalne rzeźby z piaskowca wykonane zostały w latach 1761- 62. Obecni giganci są kopią stworzoną w 1902 roku.
ski jest jednym z najliczniej odwiedzanych przez turystów miejsce w całej Pradze. Stąd roztacza się wspaniała panorama miasta, a jest to widok jedyny w swoim rodzaju. Ktoś pięknie zarekomendował to miejsce mówiąc: "jeśli istnieje coś, z czym można by go porównać, to ja jeszcze tego nie widziałem".
W południowej części placu znajdują się Klasztor Karmelitów Bosych, Kościół św. Benedykta, oraz Salmovský Pałac i Schwarzenberg Zamek, w których mieści się Galeria Narodowa i Stała Wystawa Kolekcji Starych Mistrzów zatytułowana „Barok w Czechach”. W zachodniej części stoi Tuscan Pałac, ogromny barokowy budynek zajmowany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Czeskiej.
Od północnej strony placu znajdują się Pałac Martin, najpiękniejsza renesansowa budowla Pragi z 1541 roku, Pałac Arcybiskupi z rokokową fasadą, w którym raz w roku w Wielki Czwartek obejrzeć można osiem XVIII-wiecznych gobelinów z wyobrażeniami Nowych Indii oraz Pałac Sternberg w którym mieści się Galeria Narodowa z kolekcją sztuki starożytnej Grecji i Rzymu, sztuki włoskiej z XIV-XVI wieku, arcydzieł manieryzmu florenckiego, kolekcji ikon z najważniejszych ośrodków basenu Morza Śródziemnego i Wschodniej Europy, oraz wiele, wiele innych.
Plac zdobią również Marian Plague Column stojąca w jego centralnej części. Wykonana i poświęcona została w 1736 roku na pamiątkę ofiarom malarii z lat 1713-14. Kolumna Marii Panny Einsiedenske, spoczywający na cokole posąg Matki Boskiej z Chrystusem na kolanach, jest wczesnobarokowym dziełem z około 1672 roku. Pomnik Tomasa Tomáša Garrigue Masaryka stojący na przeciw głównej, przedstawiający pierwszego Czechosłowackiego prezydenta ufundowany w 150 rocznicę jego urodzin. Posąg św. Wacława, popularnie nazywany "rybak", zajął miejsce obok Matki Boskiej.
Na końcu ulicy Loretańskiej pod nr. 107/1 mieści się kultowa piwiarnia U Černého vola (Pod czarnym wołem), gdzie od lat króluje najlepsze czeskie piwo – Velkopopovicky Kozel, Svetle – jasne lub tmave – ciemne. Do piwa zamówić można michana vejce, czyli jajecznicę lub parky-parówki z horcicou- musztardą, a nawet słynną praską szynkę z jajkiem i ogórkiem.
D. (3.6 km) Loretánské náměstí
(Plac Loretański)
- Loreta
Włoskie Loreto było w XVII wieku jednym ze znanych miejsc pielgrzymkowych. Jak głosi legenda w 1278 roku dom Matki Boskiej w Nazarecie został w cudowny sposób przeniesiony przez anioły do Loreto we Włoszech i w ten sposób został ocalony przed niewiernymi. Zainspirowało to fundatorów w różnych częściach Europy i zaczęto budować podobne, także i tutaj.
Kamień węgielny pod budowę Svatá chýše, czyli Świętego domku, położono 3 czerwca 1626 roku. Fundatorem była czeska baronowa Katarzyna z Lobkovic. Pierwszym architektem był Giovanni Batista Orsi. Po nim przejął budowę ród Dienzenhoferów. Budowa postępowała stopniowo, aż do roku 1695. Do budowy użyto belkę, oraz kilka cegieł pochodzących z oryginału we włoskim Loreto. Domek konsekrowany został 25 marca 1631 roku. Wewnątrz znajduje się srebrny ołtarz z świętą figurą Matki Bożej z Loreto rzeźbioną z czarnego drewna. Po dobudowaniu kościoła pw. Narozeni Pane (Narodzenia Pana) konsekrowanego 7 czerwca 1737 roku, arkadowego dziedzińca i dziewięciu kaplic, Święty domek znalazł się wewnątrz dziedzińca. Cały kompleks Lorety został w ten sposób ukończony. W XVIII wieku dodano dwie fontanny jedna poświęcona Zmartwychwstaniu druga Wniebowzięciu.
W ołtarzu głównym, w kościele, na srebrnym ołtarzu (za kratką) znajduje się mały hebanowy pomnik Matki Boskiej. Bogate stiukowe płaskorzeźby, przedstawiające sceny z życia proroków, wykonane przez włoskich artystów. Wrażenie robią dwa relikwiarze ze szczątkami świętych w pozycji stojącej. Ołtarze boczne poświęcone są: jeden świętej Apolonii z wybitymi zębami, drugi świętej Agacie z obciętymi piersiami. Na wieży zegarowej dzięki staraniom praskiego kupca, zamontowano zamówiony w Holandii, składający się z 27 dzwonków, carillon. Codziennie od 15 sierpnia 1695 roku od 9-ej do 18-ej o każdej pełnej godzinie rozlega się piękna melodia, Tisíckrát pozdravujeme Tebe (Tysiąckrotnie pozdrawiamy Ciebie).
W skarbcu Lorety, znajdującym się obok wejścia, znajdują się przedmioty ofiarowane przez pątników. Sa to liczne dzieła sztuki oraz nieopisanej wartości przedmioty liturgiczne jak: złocony kielich z 1510 roku, XVII wieczna monstrancja wykonana z pozłacanego srebra w Wiedniu, wysadzana 6222 diamentami, mała monstrancja ozdobiona perłami i diamentami podarowana przez hrabinę Eleonorę Lobkowicz w 1680 roku, duża perłowa monstrancja, pacyfikał ze szlifowanych kryształów, hebanowy ołtarzyk ofiarowany przez fundatorkę i wiele innych cennych przedmiotów.
Godziny otwarcia:
Kwiecień-Październik 09:00-17:00
Listopad-Marzec 09:30-16:00
Bilet normalny - 150 CZK
Dzieci 6-15 - 80 CZK
Do lat 6 wstęp wolny
- Kapucínský klášter (Klasztor kapucynów)
Troska duchowa o pielgrzymów powierzona została zakonowi mniejszych braci kapucynów. W sąsiedztwie kościoła Matki Bożej Anielskiej mają oni swój klasztor połączony z Loretą krytym korytarzem.
Jest to najstarszy klasztor kapucynów w Czechach. Założony został przez Wawrzyńca z Brindisi w 1600 roku, który został później kanonizowany. W 1757 roku ostrzał pruskiej artylerii podczas bombardowania Pragi uszkodził budynek, o czym świadczą zachowane do dziś kule armatnie. W 1786 roku praskie miejsce pielgrzymkowe zostało zlikwidowane. W 1805 roku zburzono kaplicę, aby móc wykorzystywać ten obiekt do świeckich celów. Podczas II wojny światowej SS założyło tutaj więzienie. Zaraz po wojnie mnisi wrócili ponownie, ale na początku lat 50-tych komuniści ponownie zmusili braci do opuszczenia klasztoru. Od początku lat 90-tych XX wieku klasztor znów pełni swoją pierwotną funkcję.
- Černínský palác (Pałac Czerninów)
Po przeciwnej stronie placu stoi ogromny , ze 150 metrowej długości fasadą pałac. Wybudowany został przez włoskiego architekta Francesco Caratti w 1668 roku dla Jana Černína z Chudenic, pochodzącego z jednego z najstarszych rodów Czeskich, posła cesarskiego w Wenecji.
Najpiękniejszą ozdobą budynku jest 30 masywnych korynckich pół-kolumn. Wewnątrz główna sala pałacu sięga wysokości trzeciego piętra. W 1742 roku stacjonująca w Pradze załoga francuska pozostawiła po sobie wiele zniszczeń. Mieścił się tutaj szpital, a następnie koszary. Później w 1757 roku bombardowali go Prusacy. Właściciele pałacu w roku 1851 sprzedali go monarchii austriackiej, którym pałac służył jako budynek koszarowy. Następnie przeszedł na własność państwa Czeskiego. W 1919 roku został odrestaurowany. W 1934 roku umieszczono tu siedzibę Ministerstwo Spraw Zagranicznych. W czasie II Wojny Światowej był hitlerowską rezydencją protektoratu Czech i Moraw.
Dziś pałac jest ponownie siedzibą MSZ Republiki Czeskiej.
1 lipca 1991 roku podczas posiedzenia podpisano tutaj dokumenty prowadzące do rozwiązania Układu Warszawskiego.
E. (4.1 km) Strahovský Klášter
(Klasztor norbertanów na Strahowie)
Klasztor ufundowany przez księcia Władysława II założony został w 1140 roku na regule benedyktyńskiej. Jeszcze w tym samym roku zmieniono go na premonstratensów (norbertanów). Bracia przybyli tu z niemieckiego klasztoru Steinfeld położonego niedaleko Akwizgranu. Nowo powstały konwent stał się ich ważnym ośrodkiem w całej Europie Środkowo-Wschodniej. W roku uroczystego przeniesienia relikwii św. Norberta (1627) z Magdeburga, Strahow stał się ich główną siedzibą, którą pozostaje (z przerwą w latach 1950 - 1989) do dnia dzisiejszego.
Droga do całego kompleksu klasztornego prowadzi przez barokową bramę z posągiem św. Jerzego z 1742 roku wykonaną przez Jana Antonina Quartiera.
- Bazilika Nanebevzetí Panny Marie (Bazylika Wniebowzięcia NMP)
Dawna, imponujących rozmiarów, romańska bazylika zniszczona została w pożarze w 1258 roku i ostatecznie zburzona w roku 1420. Kościół przebudowano w stylu gotyckim i renesansowym w latach 1743-1752. W przebudowie gotyckiej, do nawy północnej dostawiono kaplicę św. Urszuli (obecnie św. Norberta), w której w 1873 roku umieszczono relikwie św. Norberta i św. Urszuli. W odbudowie renesansowej powiększono nawę południową o kaplicę Matki Bożej Pasawskiej, w której znajduje się fresk przedstawiający zwycięstwo króla Polskiego Jana III Sobieskiego pod Wiedniem. Wnętrze trzynawowej bazyliki zachwyca przestronnością i jasnością. Znajduje się tam ołtarz główny oraz dziesięć ołtarzy bocznych (z drugiej połowy XVIII wieku). Strop nawy głównej ozdobiony jest sztukateriami K.A. Palliardiego (z pierwszej połowy XVIII wieku), natomiast nad arkadami naw bocznych znajduje się dwanaście plafonów J. Neunhertza datowanych na 1774 roku. Przedstawiają one błogosławioną Najświętszą Maryję Pannę i żywot św. Norberta, założyciela zakonu. Na organach pochodzących z tego samego roku grywał W.A. Mozart (1787). Za pontyfikatu papieża Jana Pawła II kościół został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej.
- Kostel svatého Rocha (Kościół św. Rocha)
Dawny kościół parafialny (1603-1612) ufundowany został przez Rudolfa II, jako dziękczynienie za cofnięcie zarazy morowej. Obecnie sala wystawowa.
- Knihovna (Biblioteka)
Po kasacie klasztoru, w 1950 roku, trzy lata później utworzono tu Památník národního písemnictví czyli Pomnik Narodowego Piśmiennictwa. Biblioteka liczy ogółem około 200 000 tomów, w tym 3000 rękopisów oraz około 1500 starodruków i inkunabuł. Znajduje się tutaj najobszerniejszy, najstarszy i najcenniejszy księgozbiór w Czechach obejmujący prawie kompletną kolekcję piśmiennictwa zachodniego chrześcijaństwa, od jego początków do końca XVIII wieku.
Wnętrza biblioteki zobaczyć można w horrorze „From Hell” z Johnnym Deppem oraz w filmie o przygodach Jamesa Bonda „Casino Royal“ z Danielem Craigem.
Godziny otwarcia :
Codziennie 09:00-12:00 i 13:00-17:00
Ceny biletów:
Bilet normalny - 120 CZK
Dzieci 6+ i studenci (poniżej 27 lat) - 60 CZK
Dzieci do lat 6 wstęp wolny
- Teologický sál (Sala Teologiczna)
Zwana również Biblioteką Opata, wybudowana została w latach 1671-1679 (za czasów opata Jeronýma Hirnhaima) kosztem 2254 guldenów. Wewnątrz, na kracie w przejściu umieszczono niepozorny napis, który jest myślą przewodnią Sali Teologicznej: INITIUM SAPIENTIAE TIMOR DOMINI (początek mądrości – bojaźń przed Bogiem). Na ścianie północnej znajdują się przeróżne wydania Biblii. Wzdłuż regałów znajdują się zabytkowe globusy ziemskie i astronomiczne, także ze znanej XVII wiecznej rotterdamskiej pracowni rodziny Bleau. Okazały strop, dzieło Strahovskiego zakonnika F.S. Noseckýego nawiązuje do głównego przesłania sali i życia twórczego opata J. Hirnhaima. Księgozbiór liczy około 18 000 woluminów.
- Filosofický sál (Sala Filozoficzna)
Dwukondygnacyjna sala o długość 32 m, szerokość 10 m, wysokość 14 m, zbudowana została w latach 1783-1797 dla nowych nabytków, przez opata Václava Mayera. Budowę „wymusiła” kasata klasztoru Louka, z którego przejęto nie tylko unikatowy i niezwykle cenny księgozbiór, ale i wnętrze tamtejszej biblioteki wykonane z drewna orzechowego. Stolarkę wykończył Jan Lahofer z Tasovic, specjalnie sprowadzony z okolic klasztoru Louka. Na stropie znajduje się monumentalny fresk z 1794 roku przedstawiający duchowe dzieje ludzkości oraz rozwój nauki i religii (o bogatej symbolice) od najdawniejszych starotestamentowych czasów. Mojżesz i Aaron przed Arką Przymierza symbolizują Stary Testament, zaś Nowy Testament – św. Paweł przed ołtarzem nieznanego boga na Akropolu. Wzdłuż dłuższych ścian namalowano rzędy osób, przedstawiające wielkie postacie z historii, których osiągnięcia przyczyniły się do rozwoju ludzkości. Księgozbiór tej sali przekracza 42 tysiące woluminów.
Ta piękna sala cieszyła się kiedyś taką sławą, że przyjeżdżali podziwiać ją różni słynni ludzie. W najstarszej księdze odwiedzin znajduje się min. wpis admirała Horatio Nelsona czy arcyksiężniczki austriackiej Marii Luizy, późniejszej żony Napoleona Bonaparte.
- Kabinet kuriozit (Gabinet osobliwości)
Gabinet mieści się w łączniku między salami Filozoficzną i Teologiczną. Zakupiony został w 1798 roku od K.J. Ebena. W centrum znajduje się najcenniejszy eksponat całej biblioteki, bogato zdobiony Ewangeliarz Strahowski z Trewiru z lat 860-865. Ciekawostką jest ksyloteka czyli biblioteka dendrologiczna, z pierwszej połowy XIX wieku, zawierająca 68 woluminów, z których każdy z osobna jest monografią poszczególnych gatunków drzew. Okładki tomów są wykonane z omawianego drzewa, wewnątrz zielnik z korzeniami i liśćmi, grzbiety z kory. Wśród wielu zadziwiających przyrodniczych eksponatów znajdują się także świadectwa zaginionych gatunków zwierząt.
- Strahovská obrazárna (Strahowska Galeria Obrazów)
Galeria powstała w 1834 roku, za czasów opata J.J. Zeidlera, liczyła około 400 obrazów. Czterdzieści lat później galeria osiągnęła już 1000 pozycji malarstwa europejskiego z okresu XIV-XIX wieku. Dzisiaj jest jedną z największych niepaństwowych kolekcji malarstwa w Europie Środkowej.
Za kościołem znajdują się ogromne ogrody, skąd można podziwiać panoramę miasta.
Godziny otwarcia :
Codziennie 09:00-12:00 i 13:00-17:00
Bilet normalny - 120 CZK
Dzieci 6+ i studenci (poniżej 27 lat) - 60 CZK
Dzieci do lat 6 wstęp wolny
- Klasterni pivovar Strahov (Klasztorny browar)
Browar działa tutaj, z przerwami na przebudowy, od przełomu XII i XIV wieku. Oglądanie urządzeń służących do ważenia piwa połączone jest z degustacją. Produkowane tu piwo sprzedawane jest pod marką Sv. Norbert,na cześć założyciela zakonu. Roczna produkcja tego mini browaru kształtuje się na poziomie około 1000hl.
Hasło przewodnie: Žádný svatý není tak dobrý jako náš Norber (Żaden święty nie jest tak dobry jak Norbert).
Malá Strana
Dzisiejsza dzielnica miasta została założona w 1257 roku przez króla Przemysława Otokara II. Na miejscu dawnego podgrodzia osiedlili się niemieccy koloniści. Pierwszy okres świetności przeżywała za rządów Karola IV, który znacznie rozbudował miasto i otoczył murem (tzw. mur głodowy). Jej mieszkańcy bogacili się na rzemieślnictwie i handlu. Przekleństwem okazały się wojny husyckie i pożary, które począwszy od XV wieku regularnie niszczyły zabudowę. Zamieszkująca miasto biedota, nie mająca środków finansowych na odbudowę swoich domostw, odsprzedawała tereny arystokratom, których ściągała tutaj bliskość Hradczan. Wówczas Mała Strana zaczęła nabierać charakteru rezydencjalnego - powstawały rozległe rezydencje i pałace magnaterii i bogatej szlachty, z której najważniejsze były rody: Wallensteinów, Lichtensteinów, Michnów i Nosticów. Do 1784 roku Malá Strana była samodzielnym miastem. Później wraz z innymi historycznymi dzielnicami, stała się zalążkiem zjednoczonej Pragi. Wiele uliczek i budynków póżniej zostało przebudowanych w barokowym stylu.
Jest to przepiękne podzamcze, z urokliwymi zaułkami i uliczkami. Graniczy z jednej strony z Hradczanami, z innej z zielenią parku Petrzyn i otoczona rzeką Wełtawą. Znajdują się tutaj urokliwe winiarnie, piwnice i restauracje, które chętnie odwiedzają turyści.
Nerudova ulice
Ulica Nerudy prowadzi do Placu Małostrańskiego. Kiedyś była to główna droga prowadząca na Zamek i nazywała się Královská cesta (Królewska Droga). Dziś nazwana została imieniem czeskiego pisarza, poety i felietonisty Jana Nerudy (1834-1891). Mieszkał on w górnej części ulicy w domu noszącym nazwę U dvou slunců (pod dwoma słońcami).
Uwagę przyciągają niezwykle interesujące, historyczne fasady budynków, dekoracje drzwi oraz rzeźby i obrazy umieszczone przy wejściu do domów. Ciekawostką jest, że w średniowieczu nie używano numeracji domów lecz nazw i te historyczne nazwy przetrwały do dzisiaj. W zależności od symbolu umieszczonego na portalu nadawano nazwę domu. Wśród nich można odnaleźć dom U červeného lva (pod czerwonym lwem), U Bílého anděla (pod białym aniołem), U Zlatého klíče (pod złotym kluczem), czy U Tří housliček (pod trojgiem skrzypiec), w którym w latach 1667–1748 mieszkały trzy rodziny znanych czeskich lutników, a wśród nich Tomasz Edlinger.
Pod numerem 5 mieści się VII wieczny Morzinsky pałac, z postaciami Maurów podpierającymi balkon oraz attyką ozdobioną alegoriami czterech stron świata oraz dnia i nocy. Obecnie mieści się w nim ambasada Rumunii. Na przeciwko znajduje się ambasada Włoch, która zajmuje Thun-Hohenstejnsky Palace zbudowany w latach 1721-26. Fasadę zdobią rzeźby orłów. Kiedyś mieściła się tutaj pierwsza siedziba czeskiego parlamentu.
Kolejne godne uwagi miejsce to były klasztor Teatynów, zwanych tutaj kajetanami, oraz Kostel Panny Marie Ustavičné pomoci a svatého Kajetána z 1717 roku z przepięknym obrazem Jacquesa Callota z 1707 roku przedstawiający Marię i św. Kajetana. Po kasacji klasztoru działał tu narodowy teatr Josefa K. Tyla.
Pod numerem 32 prawdziwa perełka. Dittrichovu lékárnu z domu U zlatého lva, czyli Apteka pod złotym lwem, założona przez Vincence Dittricha około roku 1820. To tu w 1749 roku działała pierwsza przychodnia miejska. Obecnie Muzeum Narodowe.
F. (5.5 km) Valdštejnský palác
(Pałac Wallensteina)
Pałac został zbudowany w latach 1623-1630 przez Albrechta von Wallensteina, księcia Meklemburgii, który dorobił się ogromnego majątku jako komendant głównych cesarskich wojsk w czasie wojny trzydziestoletniej. Jest on pierwszym barokowym pałacem wybudowanym w Pradze.
Aby przygotować miejsce pod budowę wyburzono 23 domy, cegielnię i zlikwidowano 3 ogrody. Wnętrza zostały urządzone przez florenckiego mistrza Baccio del Bianco, który wykonał min. fresk sufitowy w auli głównej, obrazy w kaplicy św. Wacława i najważniejsze elementy dekoracji mitologicznej. Główna Sala o powierzchni 288 metrów kwadratowych i wysokości 10,5 metra ozdobiona została gobelinami i meblami sprowadzonymi z Włoch i Holandii. Była to wtedy druga co do wielkości sala po sali hiszpańskiej Zamku Praskiego. Wnętrza pałacu były przebogato wyposażone. Wyobrażenie tego daje inwentarz sporządzony po śmierci Cesarza Ferdynanda II, a zawiera on m. in. 185 ozdobnych kotar brukselskich oraz 65 kobierców, 70 000 sztuk złota oraz 134 000 sztuk złota w klejnotach i naczyniach wykonanych z metali szlachetnych. Niestety oryginalne wyposażenie zostało splądrowane w 1648 roku przez Szwedów, a co ocalało zniszczyli w 1742 roku Francuzi. Dodać należy, że w okresie największego rozkwitu pracowało tu 700 osób służby. Wdowa po Cesarzu Ferdynandzie II sprzedała nieruchomość swojemu bratankowi, dzięki temu pozostał on w rodzinie Wallenstein aż do 1945 roku.
Po II wojnie światowej, pałac przeszedł na własność państwa czechosłowackiego. Obecnie mieści się w nim czeski senat.
Pałac zamknięty jest dla zwiedzających, ale Valdštejnska zahrada czyli Ogrody Wallensteina dostępne są dla wszystkich za darmo. Wejście od ulicy Letenska.
Nad ogrodem dominuje przylegająca do pałacu piękna loggia Sala Terrana z 1672 roku, którą tworzą trzy monumentalne łuki arkadowe, z przedstawieniem wojny trojańskiej wewnątrz. W 1627 roku stworzono również ,w pobliżu tej części pałacu, sztuczną grotę z imitacją nacieków skalnych.
Atrakcją Ogrodów są pawie, leniwie i bez ograniczeń przechadzające się i pozujące do zdjęć. Podczas spaceru wśród kwietników, można na chwilę zatrzymać się i usiąść na ławeczce przy sztucznym stawie z fontanną i rybkami. Posągi z brązu, które zdobią ogrody to kopie oryginałów zrabowanych przez Szwedów w 1648 roku.
W lecie w Valdštejnský palác a zahrada odbywają się koncerty i przedstawienia teatralne.
Podążając dalej ulicą Valdštejnská można zatrzymać się pod numerem 8, gdzie mieści się Palac Fürstenbersky, a w nim od 1922 roku znajduje się Ambasada Rzeczpospolitej Polskiej.
Pałac zbudowany został po 1580 roku, obecny kształt przybrał około roku 1600. Po przebudowie latach 1743-47 zyskał cechy obiektu barokowego. Właścicielem od 1714 roku był hrabia z Vrbna, następnie od połowy XVIII wieku hrabia Václav Kazimír Netolicki z Eisenbergu. W 1822 roku majętność przejął Karel Egon Fürstenberg, członek Królewskiego Towarzystwa Naukowego, kolekcjoner pamiątek starożytności, przedstawiciel jednej z najbogatszych rodzin na ziemiach czeskich. Był on właścicielem huty żelaza w Nižboru, wsparł też finansowo utworzenie Muzeum Narodowego w Pradze (Národní muzeum). W piwnicy prowadził sprzedaż wyrobów metalowych wyprodukowanych przez swoją hutę.
Do ambasady przylega też przekształcony, w XVII wieku, z dotychczasowych winnic Velká Fürstenberská zahrada (Wielki ogród Fürstenbergów), o powierzchni 1.5 ha, w znacznej części udostępniony publiczności.
- Kostel sv. Tomáše (Kosciół św Tomasza)
Kościół jest częścią większego kompleksu klasztornego augustianów-pustelników, ufundowanego przez Wacława II w 1285 roku. Budowa całego kompleksu trwała do 1379 roku. Kościół zbudowany pierwotnie w stylu gotyckim, spalony został w trakcie wojen husyckich. W roku 1723 roku zniszczony został przez uderzenie piorunem. Przebudowa według projektu K. I. Dietzenhofera (z lat 1727-31) nadała mu obecny barokowo-gotycki wygląd. W bryle ciągle widoczne są elementy dawnych wysokich na 24 metry, jednych z największych w Pradze, gotyckich sklepień żebrowych.
Główny portal wejściowy z początku XVII wieku zdobi rzeźba św. Augustyna. Nad wejściem bocznym znajduje się kamiena figura św. Tomasza. W ołtarzu głównym umieszczono kopie obrazów Rubensa „Męczeństwo świętego Tomasza” oraz „Święty Augustyn” (oryginały przechowywane są w praskiej Galerii Narodowej). Freski w sklepieniu nawy głównej oraz we wnętrzu kopuły są autorstwa Václava Vavřinca Reinera.
Tutaj w XVI wieku pracował słynny czeski kronikarz Václav Hájek z Libočan.
W kościele odbywają się także msze święte w języku angielskim.
Na terenie dawnego klasztoru do dnia dzisiejszego funkcjonuje słynna piwiarnia z własnym browarem z XIV wieku.
G. (5.9 km) Kostel svatého Mikuláše
(Kościół św. Mikołaja)
Na Małostrańskim Rynku stoi barokowy jezuicki kościół, który jest jednym z najważniejszych zabytków barokowych w Pradze. W 1625 roku jezuici przejęli istniejący tu od 1283 roku kościół farny. Zakonnicy wykupili również sąsiednie domy, budując na ich miejscu kompleks klasztorny. Stary gotycki kościół istniał jeszcze do 1737 roku, podczas gdy obok budowano nową świątynię barokową. Budowa obecnego kościoła trwała 60 lat. Centralną nawę ukończono w 1711 roku. W latach 1751-56 wzniesiono smukłą wysoką na 80 metrów dzwonnicę, na której niegdyś służyli wartownicy, którzy ostrzegali przed ewentualnymi pożarami i nadciągającym wrogiem. Okazała budowla miała symbolizować znaczenie jezuitów dla Pragi i zademonstrować zwycięstwo katolików nad czeskimi heretykami. Powstał potężny kościół z bocznymi kaplicami, zwieńczony widoczną z daleka potężną kopułą o średnicy 17 m. Ostatnie prace trwały do 1775 roku a zakończył je Anselmo Lurago. Wtedy to świątynia uzyskała swój wystrój wewnętrzny z imponującymi freskami. Autorem olbrzymiego dzieła liczącego około 1500m kwadratowych powierzchni, jednego z największych w Europie, przedstawiającego życie św. Mikołaja, jest L.Kracker.
W 1773 zakon jezuitów został skasowany, a do kościoła św. Mikołaja na powrót przeniesiono siedzibę parafii małostrańskiej.
Godziny otwarcia:
Marzec - Październik codziennie 9:00-17:00
Listopad - Styczeń do 16:00
Luty - piętek - niedziela 9:00-17:00 pozostałe dni do 16:00
Bilet normalny - 70 CZK
Dzieci 10-15 lat, studenci - 50 CZK
Do lat 10 wstęp wolny
Ozdobą kościoła są pochodzące z 1746 roku organy. Dzięki swej akustyce kościół był i jest częstym miejscem koncertów. Grywał tu Wolfgang Amadeus Mozart, który w latach 1787-1791 często tutaj gościł. Dzisiaj w kościele organizuje się ponad 200 koncertów rocznie.
Ceny biletów na koncert:
Bilet normalny - 490.00 CZK
Dzieci 10-15 lat, studenci - 300 CZK
Do lat 10 wstęp wolny
Ciekawe kamienice na rynku to:
Pod nr. 37 naprzeciw kościoła stoi barokowy, kilka razy przebudowywany Palác Kaisersteinský (Pałac Kaisersteinów) z umieszczonym na balkonie herbem rodziny z 1720 roku. Budynek wieńczy attyka z alegorycznymi rzeźbami czterech pór roku.
Pod nr. 36 znajduje się dom U SplavÍnu, w którym warto obejrzeć na barokowej fasadzie duży fresk ze sceną Ukoronowania Marii Panny z około 1720 roku.
Pod nr. 35 wznosi się, sięgający swymi dziejami XV wieku, gmach dawnego ratusza Małej Strany. Budynek w dzisiejszym kształcie reprezentuje styl późnorenesansowy (1617–30). Pomieszczenia zajmuje Malostranská beseda, organizująca wiele ciekawych imprez kulturalnych jak koncerty czy wystawy.
Pod nr. 258 znajduje się gmach pałacu Karola z Lichtensteinu, który zasłynął jako kierujący krwawymi represjami wobec opozycji anty habsburskiej w czasie wojny trzydziestoletniej. Był on głównym sprawcą kaźni na Starym Mieście w 1621 roku. Elewacja pałacu pochodzi z okresu przebudowy w 1791 roku.
Pod nr. 261 stoi renesansowy budynek Pod Złotym Lwem z 1587 roku, w którym znajduje się stara winiarnia U Mecenáše.
Na placu stoi XVIII-wieczna kolumna św. Trójcy postawiona po przezwyciężeniu zarazy malarii.
- Kostel Panny Marie Vítězné (Kościół Panny Marii Zwycięskiej)
Kościół zbudowany został przez niemieckich luteranów pod wezwaniem Trójcy Świętej w latach 1611-13 i był pierwszą barokową budowlą Pragi. Po zwycięstwie katolików na Białej Górze, w 1624 roku świątynia przeszła w ręce sprowadzonych z Hiszpanii karmelitów bosych. Aktualny wygląd zewnętrzny pochodzi z roku 1644, natomiast wystrój wnętrza z początku XVIII wieku.
W kościele - na ołtarzu, na prawo od nawy głównej znajduje się mierząca 46 cm wysokości figurka tzw. Praskiego Dzieciątka Jezus. Kult woskowych figurek przywędrował z Hiszpanii. Gorącą czcicielką Bożego Dzieciątka była hiszpańska karmelitanka - święta Teresa z Avila. Woskowe figurki zamawiano w klasztorach hiszpańskich. Prawdopodobnie z Karmelu pod Kordobą pochodzi najsłynniejsza w Europie figura Dzieciątka - Praskie Jezulatko. Dostała je w posagu, córka czeskiego szlachcica i hiszpańskiej dwórki, Polixena Lobkovic. Wiele wydarzeń uznawanych za cudowne doprowadziło w końcu do tego, że w połowie wojny trzydziestoletniej w 1628 roku Polixena ofiarowała figurkę Jezulatka czeskim karmelitom. Pod wrażeniem jego sławy i czci okazywanej przez Prażan był nawet szwedzki król Karol Gustaw, który nie tylko że oszczędził kościół Matki Boskiej Zwycięskiej podczas oblężenia miasta, ale jeszcze ofiarował 300 dukatów na świece do ołtarza Jezulatka.
Figurka z osadzonymi setkami kamieni szlachetnych ma zmieniane regularnie ubranka, a zakładane są w zależności od pory roku. Ciekawostką jest to, że jedną z szat uszyła i wyhaftowała własnoręcznie cesarzowa Maria Teresa.
26 września 2009 roku, kościół odwiedził papież Benedykt XVI.
H. (6.7 km) Kampa
Wyspa, a właściwie półwysep oddzielony jest od Malej Strany odnogą Wełtawy zwaną Čertovką czyli Czarcim Potokiem. Zajmuje powierzchnię około hektara. Jest najspokojniejszym zakątkiem tej dzielnicy i znakomitym punktem widokowym na Most Karola i rzekę Wełtawę. Doskonałe miejsce do nabrania sił do dalszej wędrówki.
Wyspa zwana też Praską Wenecją powstała przez wykopanie młynówki w celu wykorzystania energii wody do napędzania 3 istniejących tu kiedyś młynów. Obecnie zrekonstruowane zostało jedno koło, zasilające kiedyś młyn Wielki Przeor, który funkcjonował do II Wojny Światowej.
Na Kampie zorganizowany jest park, w którym rośnie piękny 200-letni platan klonowy, który osiągnął już swoją pełną wysokość. W parku odbywają się liczne imprezy i koncerty. Tutaj znajdują się słynne bobasy autorstwa kontrowersyjnego artysty Davida Černego.
Okolice Kampy były ulubionym miejscem spotkań dzieci-kwiatów. Kolorowe malowidła na murach, choć częściowo zamalowywane nową twórczością grafficiarzy przypominają o tych czasach. Kilka kroków stąd na ulicy Lažanská znajduje się słynna już Lennonova Zed, czyli pokryta graffiti Ściana Johna Lennona.
Nad brzegiem Wełtawy znajduje się Pałac Lichtensteinów, zbudowany w 1541 roku. Dziś służy jako rezydencja dla najważniejszych gości rządu Czech.
Tutaj znajduje się mierząca 27 metrów długości uliczka Jiříego Červený, jest ona najkrótszą ulicą w mieście.
Na murze mostu Karola, obok schodów prowadzących na Kampę znajduje się tabliczka pokazująca poziom wody w dniu 14.08.2002 roku. Łatwo ją odnaleźć i uświadomić sobie ogrom zniszczeń jakie poczyniła powódź.
I. (6.9 km) Karlův most (Most Karola)
Budowę mostu, który dziś jest symbolem Pragi rozpoczęto od położenia kamienia węgielnego w 1357 roku, 9-ego dnia lipca. Dokonał tego cesarz Karol IV Luxemburski o godzinie 5:31 rano. Jedna wersja mówi, że powodem wyboru tej godziny był odpowiedni układ gwiazd Słońca i Saturna. Inna, że data odpowiada układowi wszystkich cyfr nieparzystych 1-3-5-7-9-7-5-3-1 - czytana również od tyłu brzmi tak samo.
Miejsce budowy wybrano niemal dokładnie na miejscu wcześniejszego, pochodzącego z XII wieku mostu kamiennego, zniszczonego przez powódź w 1342 roku. Poprzedni most posiadał wieże na obu końcach, z których małostrańska, choć przebudowana, istnieje do dziś.
Most spoczywa na 15 filarach i ma prawie 516 m długości i około 9,50 m szerokości. Jest to najstarszy zachowany kamienny most na świecie o tej rozpiętości przęseł. Początkowo nazywano go Kamiennym lub Praskim Mostem. Nazwa Most Karola przyjęła się dopiero, od mniej więcej 1870 roku. Do 1741 roku był jedynym mostem na Wełtawie w mieście.
W okresie baroku most ozdobiono 30 posągami świętych, które są dziełami Matthiasa Bernarda Brauna i rodziny Brokoff (Jan Brokoff, Michał Jan Józef Brokoff, Ferdynand Maksymilian Brokoff). Najstarszą z nich jest rzeźba Jana Nepomucen, zamontowana tutaj w 1683 roku. Najmłodsza z nich to rzeźba św. Cyryla i Metodego z początku XIX wieku. Dzisiaj posągi te zastąpione są kopiami.
Na jednej z balustrad jest miejsce poświęcone pamięci wikariuszowi generalnemu, Janowi Nepomucenowi, którego później uznano za świętego. 20 marca 1393 roku w tym miejscu według tradycji wrzucono go z rozkazu króla Wacława IV do Wełtawy. Była to kara za odmowę wyjawienia królowi tajemnicy spowiedzi jego żony, królowej Zofii. Miejsce to oznacza mały mosiężny krzyż z pięcioma gwiazdami przymocowany do balustrady. Według legendy, człowiekowi, któremu uda się położyć rękę na krzyżu w ten sposób, żeby każdy palec dotykał jednej z gwiazd, spełni się jego życzenie. Gwiazd jest pięć ponieważ właśnie tyle rozbłysło w falach rzeki, gdy wrzucono do niej ciało św. Jana Nepomucena. Podobna przepowiednia związana jest z wypolerowaną przez setki rąk rzeźbą świętego, dotykaną na szczęście.
Od Malej Strany wejścia na most strzegą dwie Malostranské mostecké věze. Historia pierwszej niższej wieży sięga czasów pierwszego kamiennego mostu z XII wieku, natomiast druga, została zbudowana w XV wieku. Obie pełniły ważną funkcję w systemie fortyfikacji miasta. Zdobią ją czeskie średniowieczne herby, które są kontynuacją zdobień ze Staromiejskiej Wieży Mostowej. W wyższej wieży urządzono wystawę „Na moście o moście”. Wieżę niższą zajmuje siedziba istniejącego od 1900 roku Klubu Za starou Prahu.
Od strony Starego Miasta znajduje się Staroměstská mostecká věz dekorowana herbami ziemi Korony Czeskiej, oraz rzeźbami z końca XIV wieku, które przedstawiają cesarza Karola IV, jego syna Wacława IV oraz postacie świętych: Wita – patrona mostu, Wojciecha i Zygmunta – patronów królestwa.
Podobno podczas remontu znaleziono pod dachem wieży dwa tajemnicze napisy, które zawierają czytając je od przodu, jak i od tyłu jednakowy tekst. Podobno napisy ukrywają magiczne zaklęcie siły i mocy. Aby obejrzeć przepiękną panoramę z wieży należy pokonać 138 krętych schodów.
W podziemiach budowli znajdowało się niegdyś więzienie, o czym świadczą zachowane na ścianach napisy wyryte przez jego „pensjonariuszy”.
Podczas powodzi w 1890 roku most bardzo ucierpiał. Zawaleniu uległo kilka przęseł. Zniszczeniu uległy posągi św. Ignacego Loyoli oraz św. Franciszka Ksawerego. Pierwszy z nich na most już nie wrócił.
Również w czasie powodzi z 2002 roku, która dotknęła i Polskę, istniało realne prawdopodobieństwo naruszenia konstrukcji mostu. Na szczęście ocalał. Na jednym z filarów mostu, przy schodach na Kampę umieszczono tabliczkę oznaczającą poziom wody jaki osiągnęła wtedy Wełtawa.
Na moście, jak i w jego bezpośrednim sąsiedztwie nakręcono pierwsze sceny z filmu Mission Impossible z 1996 roku.
Miniaturą, zbudowaną na wzór mostu praskiego jest gotycki most kamienny znajdujący się w Kłodzku. Zarówno on, jak i kilka okolicznych kamieniczek dodanych później, mających przypominać Złotą Uliczkę, powstał w latach 1280-1390, za panowania czeskiego, na tych ziemiach.
Godziny otwarcia wieży:
listopad-luty 10:00-18:00
marzec 10:00-20:00
kwiecień-wrzesień 10:00-22:00
październik 10:00-20:00
Ceny biletów:
Bilet normalny - 100 CZK
Dzieci, studenci (6-26) - 70 CZK
Rodzinny - 250 CZK
http://www.muzeumprahy.cz/201-staromestska-mostecka-vez
Stare Miasto
Pierwsze wzmianki o Starym Mieście pojawiają się w VIII wieku. Większego znaczenia zyskało po wybudowaniu zamków na Hradczanach oraz Wyszehradzie. W XII wieku powstał Most Judyty, zaczęto budować coraz więcej murowanych budynków mieszkalnych i kościołów. W latach 20-ych XIII wieku Stare Miasto otrzymało prawa miejskie, a jego mieszkańcy byli przeważnie Niemcami. Rosła też liczba ludności żydowskiej. Okresem największej świetności Starego Miasta było XIV stulecie, kiedy to powstał m. in. ratusz staromiejski. W XV wieku teren miasta był centrum ruchu husyckiego wszystkich miast praskich. W 1689 roku wielki pożar zniszczył spore połacie miasta, nie naruszył jednak średniowiecznego układu ulic oraz wielu cennych, zabytkowych budowli. Z wyjątkiem okolic siedziby jezuickiego Clementinum, zabudowa jest bardzo podobna do tej sprzed wieków.
W 1784 roku Staré Město włączono do Królewskiego Miasta Pragi. Dziś jest dzielnicą wąskich uliczek, niewielkich sklepików oraz urokliwych knajpek ukrytych często w podziemiach budynków pamiętających czasy średniowiecza.
- Clementinum (Klementinum)
Zakon jezuitów został sprowadzony do Pragi w 1556 roku przez cesarza Ferdynanda I Habsburga. On to w pobliżu Mostu Karola oddał im zabudowania byłego klasztoru dominikańskiego św. Klemensa. Później zajmowano kolejne nieruchomości. Ogromny kompleks kolegium jezuickiego powstał na obszarze, gdzie znajdowały się wcześniej trzydzieści dwa mieszczańskie domy, siedem zajazdów, trzy kościoły, klasztor i kilka ogrodów. Na tym gruncie powstał zespół budynków o powierzchni 2 hektarów, który jest jednym z największych zabytkowych kompleksów budynków w Europie.
Miejsce to stało się centrum jezuitów w Czechach, a zarazem centrum polityki kontrreformacyjnej cesarzy z dynastii Habsburgów. Jezuici przez stulecia rozbudowywali swą siedzibę. Zadbali oni o budowę nowego kościoła św. Salwatora w 1578 roku z kopułą ukończoną w roku 1648, a także o przebudowę gotyckiego kościoła św. Klemensa. Wzniesiono także dwie piękne kaplice: włoską w XVI wieku oraz zwierciadlaną w XVIII wieku. W całym kompleksie znalazły się także szkoła, kolegium, biblioteki, ale także teatr i obserwatorium astronomiczne. Działające tu kolegium szybko zdobyło przewagę nad uniwersytetem założonym przez Karola Luksemburskiego zwanym Karolinum.
W 1622 roku Jezuici uzyskali kontrolę nad całym szkolnictwem wyższym w Pradze. W XVII wieku pobierał tutaj nauki, późniejszy król Polski, Michał Korybut Wiśniowiecki.
Gdy po 240-letniej działalności, w czasie której Jezuici urośli w siłę tak bardzo, że zagrozili interesom Kościoła, papież Klemens XIV w 1773 roku dokonał kasacji zakonu. Po tym czasie Klementinum przechodziło różne losy. Przeważnie znajdowały się w nim instytucje edukacyjne takie jak: seminarium arcybiskupie, Uniwersytet Karola, czy obecnie Národní knihovna České republiky czyli po prostu Biblioteka Narodowa. Zgromadzono w niej około 5 milionów książek, a wśród nich dzieła takie jak Kodeks Wyszehradzki, Pasjonał przeoryszy Kunegundy, Biblia Velislava i rękopis Husa.
W budynku mieści się również obserwatorium meteorologiczne, które funkcjonuje w tym samym miejscu nieprzerwanie od 1775 roku.
Do najbardziej cennych części Clementinum zaliczane są:
- Zrcadlová kaple (Kaplica lustrzana)
Kaplica pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny powstała w 1720 roku. Wyposażona jest w powściągliwe dekoracje. Do wyłożenia podłogi i ścian użyto marmuru ze złoconymi sztukateriami. Unikatowe, na skalę światową, są malowane freski uzupełnione kawałkami luster. Autorem ich jest Jan Hiebl, który w mistrzowski sposób zilustrował poszczególne wersety modlitwy Ave Maria. Obrazy Wacława Wawrzyńca Reinera przedstawiają motywy z życia Maryi.
- Barokní knihovní sál (Barokowa sala biblioteki)
Pomieszczenie biblioteki zbudowane zostało w 1722 roku. Jej wygląd i wykończenie jak napisy na szafach bibliotecznych pozostały nienaruszone do dzisiejszych czasów. Księgozbiór obejmuje zestaw drukowanej literatury teologicznej od 1600 roku aż do czasów współczesnych. Wiele ksiąg posiada czerwony znak używany jeszcze przez jezuitów. Znajduje się tutaj również wiele geograficznych i astronomicznych globusów, które są świadectwem pracy zakonników.
Dekoracja sufitu symbolizująca starożytną edukację jest dziełem Jana Hiebla.
- Astronomická věž (Wieża astronomiczna)
W roku budowy biblioteki oddano do użytku również wysoką na 68 metrów wieżę. Na jej szczycie znajduje się posąg Atlasa, trzymającego w ramionach kulę ziemską. Budowla ta początkowo służyła jako wieża widokowa. W przyrządy astronomiczne wyposażana była od połowy XVIII wieku. Później pojawił się na niej obserwator nieba, do którego należał codzienny obowiązek sygnalizowania chwili w której następował moment południa. Machał on wówczas z wieży chorągiewką, a na ten sygnał oddawano wystrzał z działa stojącego na wysokiej skarpie po przeciwnej stronie rzeki. Huk był słyszalny w całym mieście aby wszyscy mogli wyregulować zegarki na godzinę dwunastą. Praktyka ta trwała aż do pierwszej połowy XX wieku, kiedy to podawaniem dokładnego czasu zajęło się radio. Na szczyt wieży prowadzą 172 stopnie.
Clementinum zwiedzać można ale jedynie z przewodnikiem w grupach do 22 osób.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-18:00
Bilet normalny - 300 CZK
Dzieci, studenci (6-26) - 200 CZK
Dzieci (do 6 lat) wstęp wolny
- Kostel svatého Františka z Assisi (Kościół św. Franciszka z Asyżu)
Kościół wybudowany został w barokowym stylu w latach 1679-1685 przez Gaudenzio Casanova i Domenico Canevall, według projektu Jean Baptiste Mathey. Został konsekrowany w roku 1688 przez abp. John Frederick von Wallensteinto. Jest świątynią zakonu rycerzy krzyżowych z czerwoną gwiazdą.
Obok kościoła postawiono tzw. vinařský sloup z figurą św. Wacława z 1846 roku, który przypomina o istniejących tutaj kiedyś winnicach.
Tuż obok znajdują się fragmenty starego XII wiecznego mostu Judyty.
Ulica Karlova
Kręta ulica Karlova jest jakby przedłużeniem mostu w kierunku Starego Miasta. Niegdyś była najważniejszą ulicą prawobrzeżnej Pragi, łącząc Most Karola z Rynkiem Staromiejskim. Panuje tu niemal tak wielki ścisk, jak na samym moście.
Pod nr. 188 znajduje się renesansowy dom Pod Francuską Koroną, gdzie w latach 1607–12 mieszkał wybitny niemiecki astronom Jan Kepler. W tym domu powstało jedno z najważniejszych dzieł astronomicznych: Astronomia Nova, w którym wykazał, iż orbita Marsa jest elipsą.
Pod nr. 18 stoi dom U Zlatého hada (U Złotego węża), w którym Georgius Deotaus Damascenus nazywany "arabem" w roku 1714 otworzył pierwszą w mieście kawiarnię. Chodził on po mieście w orientalnym stroju, a na turbanie zamontowaną miał specjalną płytkę, na której ustawiony był specjalny dzbanek podgrzewany węglem. Kawę nauczył się przyrządzać w Wiedniu, gdzie w owym czasie była już bardzo popularna. Za zarobione pieniądze otworzył w domu, w pobliżu Mostu Karola, pierwszą praską kawiarnię. Kawę przyrządzał i sprzedawał aż do śmierci w roku 1730. Dodać należy, że kawa w Pradze do 1707 roku sprzedawana była w aptekach.
Ulica Husova przecina ulicę Karlową, a na niej pod numerem 234/8 stoi Dominikánský kostel sv. Jiljí (Kościół oo. dominikanów pw. św. Idziego). Mieści się w nim Polska Rzymskokatolicka Parafia w Pradze.
J. (7.9 km) Staroměstské náměstí (Rynek Staromiejski)
Najstarszym i najważniejszym rynkiem Pragi jest Rynek Starego Miasta. Jest to miejsce wielu ważnych dla Pragi wydarzeń. Kiedyś schodziły się tu najważniejsze szlaki handlowe Europy. Od XI wieku było tu największe, na ziemiach czeskich, targowisko miejskie. Pierwsze zapiski na jego temat pochodzą z roku 1091. Jego rozwój podobnie jak całego miasta, które uzyskało prawa miejskie w XIII wieku, trwał do roku 1621, kiedy to nastąpiło przeniesienie stolicy państwa do Wiednia. Podczas panowania dynastii Habsburgów znajdowało się tu miejsce straceń, gdzie wykonywano wyroki śmierci. W chodnik przed ratuszem wbudowano 27 białych krzyży symbolizujących straconych w 1621 roku po bitwie pod Białą Górą (niedaleko Pragi), przywódców powstania protestanckiego przeciwko władzy Habsburgów, gdzie armia habsburska rozgromiła wojska czeskie. 24 szlachcicom ze względu na pochodzenie przysługiwało ścięcie, trzech powieszono i poćwiartowano. Przez 10 następnych lat, 12 ściętych głów wisiało na Staromiejskiej Bramie Mostowej. Później, potajemnie pochowano je prawdopodobnie w Tyńskim kościele, gdzie jak głosi legenda, co roku w noc poprzedzająca egzekucję, spotykają się ich duchy, aby przyjąć komunię.
Do listopada 1918 roku na rynku znajdowała się barokowa kolumna maryjna z 1650 roku uważana za symbol zniewolenia Czech przez Austrię i kościół katolicki. Została rozebrana wkrótce po powstaniu Czechosłowacji. Jej kontur zaznaczono współcześnie na bruku rynku, a nazywany jest Pomnikiem nieistniejącego cienia.
Rynek otaczają kilkusetletnie kamienice, reprezentujące głównie barok, ale często pochodzące jeszcze z okresu średniowiecza.
W centralnej części rynku znajduje się pomnik urodzonego w 1369 roku reformatora religijnego i nacjonalisty Jana Husa. Był on pierwszym rektorem Uniwersytetu Karola. Nie bał się mocno krytykować papieży i praktyk stosowanych w kościele katolickim takich jak korupcja. W 1415 roku został uznany za heretyka i spalony na stosie w Konstancji. Doprowadziło to do wojen husyckich w XIV i XV wieku. Pomnik wzniesiony został 6 lipca 1915 z okazji 500 rocznicy jego śmierci.
- U minuty (dom Pod Minutą)
Pod nr 3 stoi dom ozdobiony renesansową figuralną dekoracją sgraffitową. Właśnie tutaj w latach 1889-96 mieszkał wraz z rodzicami Franz Kafka. Inne miejsca w pobliżu, związane z Kafką, to znajdujące się po lewej stronie wejścia do kościoła św. Mikołaja náměstí Franze Kafky. Jest to plac zwany w średniowieczu Kurzym Targiem, gdzie w pobliżu stał dom nr 24, w którym Kafka w 1883 roku przyszedł na świat. Inne to Pałac Golz-Kinskich, gdzie Kafka chodził do szkoły, a jego ojciec prowadził sklep. Dom na rogu Dlouhej i Masnej, gdzie samotnie mieszkał jako dorosły człowiek, kawiarnia Milena – nazwana tak od imienia ukochanej, naprzeciw ratusza Starego Miasta, i wreszcie cmentarz żydowski na Žižkovie, gdzie spoczął powalony przez gruźlicę.
- Staroměstská radnice
(Ratusz Staromiejski)
Jest najciekawszym budynkiem i główną atrakcją rynku. W 1338 roku rajcy miejscy zajęli narożną kamienicę. Do dzisiaj jest to część ratusza znajdująca się pod wieżą. Potem rozpoczęto stawianie 70 metrowej gotyckiej wieży ratuszowej, ukończonej w 1364 roku, w której przyziemiu w 1381 roku utworzono kaplicę. W 1387 roku na potrzeby rady dołączono sąsiednią kamienicę. W 1402 roku na wieży zamontowano pierwszy zegar, a w roku 1410 zastąpiono go nowym, istniejącym do dzisiaj. W 1548 roku ratusz powiększono o kolejną kamienicę. Do kolejnej sporej przebudowy ratusza doszło pod koniec XVIII wieku w momencie połączenia wszystkich miast praskich w jedno. W latach 30-ch i 40-ch XIX wieku zbudowano skrzydło północne, które uległo zniszczeniu w 1945 roku podczas powstania praskiego. Ta część nigdy nie została odbudowana. Ozdobę ratusza stanowią drewniane drzwi.
- Staroměstský Orloj
(Zegar Ratuszowy Orloj)
Znajduje się na południowej ścianie Ratusza. Jest najstarszą tego typu konstrukcją w Europie. Jego twórcą był zegarmistrz Mikuláš z Kadania wraz z Janem Sindelem, matematykiem i astronomem. Dzieło dokończył i udoskonalił Jan Růže ( znany jako mistrz Hanus) ze swym pomocnikiem Jakubem Čechem. Zbudowany został w 1410 roku i dziś jest jednym z najbardziej znanych zegarów astronomicznych na świecie i popularną atrakcją turystyczną. Stanowi szczytowe dzieło czeskiej nauki i techniki tamtego okresu. Według legendy, radni Pragi pozbawili wzroku mistrza, który go skonstruował, aby nie mógł w innym mieście zbudować jego kopii.
Zegar składa się z trzech głównych części:
- astronomicznej - pokazującej położenie ciał niebieskich. Podkreśla przedstawienie globu ziemskiego i krążące wokół niego Słońce i Księżyc (era przed kopernikańska).
- kalendarzowej - dolna część zegara pochodzi z 1865 roku. Wnętrze koła zajmuje herb Pragi, wokół którego widnieją symbole miesięcy. Dwanaście scenek na zewnętrznym okręgu, obrazuje jakie prace gospodarskie wykonuje się w poszczególnych porach roku. Po lewej stronie czuwa Anioł z tarczą i mieczem, a za nim postać filozofa, po drugiej stoją kronikarz i astronom.
- animacyjnej - o każdej pełnej godzinie między 9.00 - 21.00 pojawiają się w dwóch okienkach rzeźby 12 apostołów. Po obu stronach zegara równocześnie ożywiają postacie. Kostucha przekręca klepsydrę, która odmierza czas ludzkiego życia, a drugą bije w dzwon, Turek w turbanie kręci głową, Żyd trzyma w ręku mieszek i wygraża laską oraz Próżność podziwia swoje odbicie w lustrze, symbolizuje pychę. Po ukazaniu się wszystkich apostołów pieje Kogut symbolizujący życie, a zegar na wieży zaczyna wybijać właściwą godzinę.
„Orloj“ pokazuje cztery rodzaje czasu:
- Czas środkowoeuropejski (staroniemiecki) – oznaczony cyframi rzymskimi, pokazuje go wskazówka słoneczna.
- Czas staroczeski – według tego czasu nowy dzień zaczyna się o zachodzie słońca. Jest oznaczony złotymi cyframi gotyckimi na odrębnym pierścieniu.
- Czas babiloński (nierówny) – według tego typu czasu dzień trwa od wschodu do zachodu słońca, dlatego latem godziny są dłuższe niż zimą. Praski „orloj“ jako jedyny na całym świecie potrafi mierzyć w ten sposób.
- Czas kosmiczny – przedstawiony jest przez cyfry rzymskie. W dolnej części fasady znajduje się tarcza kalendarzowa, która pokazuje dzień i jego miejsce w tygodniu, miesiącu oraz roku.
Zwiedzanie ratusza: Gotycka kaplica, Orloj, holl burmistrza, stara sala rady,
sala spotkań, sala Georgea, gotyckie podziemia:
Godziny otwarcia:
Poniedziałek 11:00 - 18:00
Wtorek - niedziela 9:00 - 18:00
Ceny biletów:
Bilet normalny - 250 CZK
Dzieci 6-15 lat i studenci - 150 CZK,
Dzieci 4-6 lat - 50 CZK
Rodzinny 2+4 - 500 CZK
Podobno najlepsze lody w mieście, możemy kupić w Cukrárna Golden Pot jednej z kawiarni w podcieniach, naprzeciwko zegara.
- Kostel Matky Boží před Týnem
(Kościół Najświętszej Marii Panny przed Tynem)
Kościół zwany również Týnský chrám stoi w miejscu, gdzie stał niegdyś mały kościółek romański, wybudowany w roku 1135. Należał on do Dworu Tyńskiego, gdzie zatrzymywali się przybywających do Czech kupcy. Został on zastąpiony w drugiej połowie XIII wieku budynkiem gotyckim. To właśnie w nim wygłaszali kazania poprzednicy Husa: Konrad Waldhauser, Jan Milicz z Kromieryża i Thomas Münzer, przedstawiciele radykalnego skrzydła reformacji niemieckiej. W roku 1365 rozpoczęto budowę trzeciej już świątyni, która przetrwała do dzisiaj. Budowa finansowana ze składek okolicznych mieszczan trwała prawie 150 lat. Oddana została 1511 roku pod koniec panowania Karola Luksemburskiego. Stał się on głównym kościołem staromiejskim. Nad projektem pracowali Mateusz z Arras oraz przede wszystkim Peter Parlera, którego dziełem jest ozdobne okno frontowe o wysokości 28 m, okna nawy i prezbiterium oraz północny portal uznawany za arcydzieło. Później, w czasach husytyzmu opanowany został przez grupę zwolenników Husa. Wybrano tu husyckiego arcybiskupa Jana Rokycanę, i tu go później pochowano. Wojny husyckie nie pozwalały dokończyć inwestycji. Brakowało dachu i jednej wieży. Drewno na przykrycie świątyni zostało wykorzystane do budowy szubienic dla husyty Jana Roháče z Dubé i jego 50 towarzyszy, straconych przez Zygmunta Luksemburskiego na Rynku Staromiejskim, po zdobyciu ostatniego zamku husyckiego Sion.
Na przykrycie dachem świątynia musiał czekać jeszcze 20 lat, a stało się to za sprawą Jerzego z Podiebradów, husyckiego króla wybranego w pobliskim ratuszu staromiejskim. Nad rynkiem zaczęły górować nakryte ostrymi hełmami z czterema wieżyczkami, dwie 80-metrowe wieże. Północna nazwana imieniem Eva i południowa wyższa od niej o metr imieniem Adam. Pomiędzy nimi znajduje się późnogotycki szczyt ozdobiony rzeźbą króla Jerzego z Podiebradów, a nad nią olbrzymi złocony kielich, symbol komunii pod dwiema postaciami.
Po bitwie pod Białą Górą jezuici objęli kościół. Posąg króla został w okresie rekatolizacji (w 1626 roku) zastąpiony postacią Madonny od Kašpara Bechtelera, aureolę Madonny zrobiono z kielicha. W roku 1679 w kościele wybuchł pożar, w wyniku tego w czasie odbudowy obniżono nawę główną i zasklepiono ją w stylu barokowym. Świątynia ma długość 52 m, szerokość 28 m i wysokość 44 m.
Wewnątrz szczególnie cenna jest, najstarsza w Pradze, cynowa gotycka chrzcielnica z 1414 roku, gotycka ambona, dwie gotyckie kamienne ławki z uchwytami w kształcie głów koronowanych i umieszczony na filarach późnogotycki baldachim z 1493 roku. W tympanonie północnego portalu znajduje się pochodząca z 1390 roku płaskorzeźba przedstawiająca Mękę Pańską.
Organy zbudowane przez niemieckiego architekta Hansa Heinricha Mundt i jego współpracowników w 1673 roku są najstarszymi w Pradze. Przez fachowców uznawane są za jedne z najwspanialszych w Europie.
W kościele znajdują się, pośród około 60 innych, nagrobek duńskiego astronoma Tychona Brahe, oraz arcybiskupa Jana Rokycany. Pochowana jest tutaj również zwykła kobieta, matka 6 córek i 6 synów.
Do świątyni wchodzi się przez stojącą przed nią kamienicę nr 14, w której od XVI do XIX wieku
mieściła się szkoła.
Świątynia otwarta jest: wtorek-sobota 10:00-13:00 i 15:00-17:00 niedziela 10:30-12:00
Zwiedzanie jest niemożliwe w czasie codziennie odprawianych mszy świętych.
Wstęp wolny, mile widziana dobrowolna opłata - 25 CZK (1 euro)
- Kostel svätého Mikuláša
(Kościół Świętego Mikołaja)
Obecny kościół został wybudowany na miejscu wcześniejszego pochodzącego z 1273 roku. Prace nad projektem Kiliana Ignacego Dientzenhofera rozpoczęły się w 1732 roku. Pięć lat później kościół został konsekrowany. Kopułę i sklepienie kościoła zdobią freski przedstawiające życie świętego Mikołaja oraz świętego Benedykta, wykonane przez bawarskich malarzy Petera Asamów i Kosmę Damiana.
W związku z reformami cesarza Józefa II, które miały miejsce w 1787 roku, zarówno kościół jak i pobliski klasztor został rozwiązany. Cenne meble, całe wyposażenie wnętrza wraz z dzwonami zostało usunięte i wyprzedane. Budynek zajęła rada miasta i dlatego uratowany został od zagłady. Później mieścił się tu spichlerz, a następnie archiwum. W 1865 roku kościół był tymczasowo używany jako sala koncertowa. W 1871 roku wrócił do celów religijnych, kiedy to został wynajęty przez rosyjską Cerkiew prawosławną. Z tego okresu wyróżnić można wspaniały ważący 1400 kilogramów kryształowy żyrandol poświęcony osobiście przez cara Mikołaja II. Ma on kształt korony cesarskiej a wyprodukowany został w hucie szkła w Harrachovie w 1880 roku. Ma budowę okręgu o średnicy 4 metrów i składa się z ośmiu segmentów. W środku zawieszony jest kryształowy krzyż.
W 1916 roku świątynię gruntownie wyremontowano i zaadoptowano na kościół garnizonowy. Wnętrze uzupełniono przez szereg nowych rzeźb, obrazów, i akcesoriów rzemieślniczych w stylu neobarokowym. Od 1920 roku służy Czeskiemu Kościołowi Husyckiemu.
Po prawej stronie kościoła zaczyna się Pařížská třída czyli ulica Paryska . Jeśli spojrzymy wzdłuż ulicy, na przeciwległym brzegu Wełtawy na wzgórzu Letenske sady stoi kyvadlo. Charakterystyczne wahadło stoi na postumencie, który niegdyś służył największemu na świecie pomnikowi Stalina.
- Paláci Kinských (Pałac Kinskich)
Pałac został wybudowany w latach 1755–65 dla hrabiego Jana Ernesta Goltza. Po śmierci hrabiego Golza jego żona sprzedała pałac hrabiemu Rudolfowi Kinskiemu. W XIX wieku właściciele zakupili stojącą z lewej strony sąsiednią kamienicę oraz fragment kamienicy z prawej. W latach 1836–39 zostały one połączone z pałacem według projektu J. O. Krannera.
9 czerwca 1843 w pałacu urodziła się austriacka pisarka i dziennikarka Bertha von Suttner. W 1905 roku została pierwszą kobietą, która otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla.
Pod koniec XIX wieku znajdowało się tam niemieckie gimnazjum, do którego w latach 1893–1901 uczęszczał Franz Kafka.
25 lutego 1948 Klement Gottwald z balkonu pałacu ogłosił przejęcie władzy przez komunistów. W 1949 roku zabytek stał się siedzibą kolekcji grafiki Galerii Narodowej w Pradze. Obecnie mieści się w nim Stała wystawa sztuki Azji i basenu Morza Śródziemnego. Dzieła sztuki ze zbiorów Muzeum Narodowego i Uniwersytetu Karola prezentują rozwój sztuki od siedmiu tysięcy lat i obejmują tysiące zabytków dawnych kultur świata: Azji, Europy i Afryki Północnej.
- Dům U Kamenného zvonu (Dom pod Kamiennym dzwonem)
Kamienica pod numerem 13 przylega bezpośrednio do pałacu. Nazwa jej pochodzi od wykonanego w kamieniu dzwonu, znajdującego się na narożniku kamienicy (od strony ulicy Týnskiej), który według starych podań przypominać ma dzwon wzywający do zwycięskiej bitwy przeciwko poganom za władania księżnej Dragomiry. To jeden z najciekawszych i najstarszych gotyckich zabytków architektury mieszczańskiej w Pradze.
Obecny budynek jest pozostałością większej rezydencji z XIII wieku, prawdopodobnie służącej rodzinie królewskiej. Możliwe jest, że po pożarze Zamku Praskiego w 1303 roku był zamieszkiwany przez Jana Luksemburskiego i Elżbietę Přemyslovna i że tu w 1316 roku urodził się Karol IV. Pierwsze dokumenty pochodzą dopiero z 1363 roku, kiedy to dom należał do Burgess Henslin Pesoldovi. Dom został przebudowany w XV i XIX wieku. Od 1988 roku jest używany na wystawy i koncerty przez Galerie hlavního města Prahy czyli Praską Galerię. W piwnicy jest małe lapidarium z zachowanymi architektonicznymi i artystycznymi fragmentami oryginalnego budynku.
- Tuż obok znajdują się dwie bardzo ładne kamienice pod nr 14 i 15. Jest to budynek dawnej Týnskie szkoły parafialnej, który jest najstarszą budowlą na placu. Dom pod nr 15 U bílého jednorožce, czyli dom pod białym jednorożcem, z gotyckimi portalami w którym od 1848 roku szkołę muzyczną prowadził Bedrich Smetana, o czym przypomina kamienna tablica.
- Ungelt zwany z niemiecka lub po czesku Týn to dziedziniec znajdujący się z tyłu kościoła, na który dostać się można przez jedną z dwu bram. Już w X wieku była tu samodzielna osada handlowa z komorą celną, do której przybywali kupcy z całej Europy, aby przeładowywać tu swoje towary.
Wokół placu na fundamentach gotyckich budynków powstały nowe - renesansowe, a najciekawszy z nich to Gronovsky palac z około 1560 roku, oraz stojący nieopodal barokowy kościół św. Jakuba.
luty 2013 (data umieszczenia artykułu)
październik 2018 (aktualizacja)
Daliborka (Wieża Dalibora)
Wieży Dzwonowej