Valletta - Il-Palazz tal-Granmastru (Pałac Wielkich Mistrzów)
W miejscu dzisiejszego pałacu pierwotnie znajdowało się kilka budynków. W 1571 roku, przeniesieniu siedziby Zakonu do Valletty Wielki Mistrz Pierre de Monte mieszkał w domu swojego siostrzeńca Eustachio del Monte zbudowanego w 1569 roku według projektu Girolamo Cassara. Trzy lata później Rada Zakonu zakupiła dom z przeznaczeniem na siedzibę Wielkich Mistrzów. W 1579 roku do pałacu przyłączono sąsiedni budynek zajmowany przez Auberge de Italia (Zajazd Włoski), również projektu Cassara.
Przez kolejne lata pałac był nieustannie modyfikowany i upiększany. W 1724 roku sufity głównych korytarzy zostały udekorowane freskami autorstwa Nicolau Nasoniego. W latach czterdziestych XVIII wieku za panowania Wielkiego Mistrza Manuela Pinto da Fonseca dokonano rozległych zmian w budynku i nadano budynkowi obecny wygląd utrzymując typowy dla Cassara surowy, manierystyczny styl. Upiększono fasady. Otwarto drugie, główne wejście. Ich łukowate drzwi otoczono ozdobnymi portalami a ponad nimi umieszczono otwarte balkony. Na narożnikach budynku dodano długie, zabudowane, drewniane balkony. Na jednym z dziedzińców dobudowano wieżę zegarową.
Podczas francuskiej okupacji Malty budynek został przemianowany na Palais National (Pałac Narodowy).
Po 1800 roku za panowania brytyjskiego pałac był oficjalną rezydencją gubernatora Malty. W tym czasie dokonano kilku modernizacji wnętrz. Kuchnia pałacu przekształcona została w anglikańską kaplicę.
Budynek ucierpiał w czasie bombardowania podczas II Wojny Światowej, zniszczona została sala mieszcząca zbrojownię.
Pałac w latach 1921-2015 był siedzibą parlamentu Malty. Początkowo posiedzenia odbywały się w Sali Tapestry a od 1976 roku w pomieszczeniach dawnej zbrojowni. Od 1974 roku mieści się tutaj urząd prezydenta.
4 maja 2015 roku Izba Reprezentantów przeprowadziła się do nowo wybudowanego budynku Parlamentu. Podczas pierwszej prezydencji Malty w Unii Europejskiej w 2017 roku była sala posiedzeń parlamentarnych była wykorzystywana do organizacji posiedzeń Rady Unii Europejskiej.
Części budynku otwarte są dla publiczności jako muzeum prowadzone przez Heritage Malta. Korytarze udekorowano gobelinami, obrazami, fryzami przedstawiającymi sceny z historii zakonu. Na ścianach wiszą portrety wielkich mistrzów. Każde pomieszczenie zdobią zapierające dech w piersiach marmurowe posadzki, będące dziełem snycerzy.
State Rooms (Pomieszczenia Rządowe)
Najważniejszym pomieszczeniem jest Is-Sala tat-Tron (The Throne Room) (Sala Tronowa). Zbudowana została za czasów panowania Wielkiego Mistrza Jeana de la Cassiere. Używana była przez kolejnych arcymistrzów do przyjmowania ambasadorów i odwiedzania wysokich rangą dygnitarzy. Obecnie wykorzystywana do pełnienia funkcji państwowych przez Prezydenta Malty.
Górną część sali zdobi cykl obrazów przedstawiających różne epizody Wielkiego Oblężenia są dziełem Matteo Perez d'Aleccio. Herb wielkiego mistrza Jean de Valette namalował Giuseppe Cali. Szczególnie interesujący jest oryginalny sufit kasetonowy i żyrandole z końca XVIII wieku.
Dla publiczności udostępnione są również: Is-Sala tal-Arazzi (Sala Tapestry), Is-Sala tal-Pranzu (Sala Jadalna), Is-Sala tal-Ambaxxaturi (Sala Ambasadora) i Is-Sala tal-Paggi (Poczekalnia).
L-Armerija tal-Palazz (Palace Armoury) (Zbrojownia)
Mimo tego, że do dzisiaj zachowała się jedynie niewielka część dawnych zbiorów kolekcja ta uważana jest za jeden z najcenniejszych zabytków kultury europejskiej. Przypuszcza się, że pewne części uzbrojenia zostały zrabowane podczas okupacji Malty przez Francuzów.
Od 1604 roku zbrojownia mieściła się w dużej sali na tyłach pałacu. Zgromadzono w niej uzbrojenia dla kilku tysięcy żołnierzy. Pierwotna sala zbrojowni została przekształcona w miejsce spotkań parlamentu Malty. Eksponaty przeniesione zostały do pomieszczeń dwóch dawnych stajni, gdzie pozostają do dzisiaj. Jest jedną z największych na świecie kolekcji broni wciąż mieszczących się w oryginalnym budynku. Jako muzeum otwarta dla publiczności 1860 roku. Około roku 1900 zbiory zostały skatalogowane przez Guy Francisa Lakinga, który wydał książkę zatytułowaną The Armoury of The Knights of St. John of Jerusalem.
W czasie II wojny światowej, 7 kwietnia 1942 roku, sala mieszcząca kolekcję została uszkodzona podczas bombardowania lotniczego. Po tym zdarzeniu zbiory i przeniesiono do piwnic oraz do Girgenti Palace. W 1948 roku zbrojownię ponownie otwarto. W 1969 roku UNESCO wysłało na Maltę polskich ekspertów, Aleksandra Czerwińskiego oraz Zdzisława Żygulskiego, z zadaniem opracowania programu ekspozycji, inwentaryzacji i konserwacji zbiorów. W swoim raporcie nazwali ją jednym z „najbardziej wartościowych historycznych pomników kultury europejskiej”.
Zbiory obejmują około 6000 okazów. Do najcenniejszych należy kilka, wykonanych głownie we Włoszech, kompletnych zbroi należących do rycerzy zakonu św. Jana, datowanych głównie na około 1550–1650. Niektóre z nich pochodzą z Francji, Hiszpanii i Niemiec. Osobiste zbroje Wielkiego Mistrza Martina Garzeza i inkrustowana złotem, wykonana w latach 1610-20 zbroja Wielkiego Mistrza Alofa de Wignacourt. Inna również to zbroja Wielkiego Komandora Jean-Jacques’a de Verdelin. Liczne egzemplarze broni palnej, armat, broni białej datowane od XVI do XVIII wieku. Prezentowana jest broń turecką zdobytą podczas Wielkiego Oblężenia w 1565 roku.
