Dzień I
Trasa piesza o łącznej długości 9.2 km
początek - Musee d'Orsay (Muzeum Orsay)
koniec - Hotel National des Invalides (Hotel Inwalidów)
A. Musee d'Orsay (Muzeum Orsay)
B. Bibliotheque Mazarine (Biblioteka Mazarine)
- Pont des Arts (Most Sztuk Pięknych)
D. Place de la Concorde (Plac Zgody)
- Pont Alexandre III (Most Aleksandra III)
F. Avenue des Champs Elysees (Pola Elizejskie)
G. Arc de Triomphe (Łuk Triumfalny)
H. Place du Trocadero (Plac Trocadero)
I. Tour Eiffel (Wieża Eiffel’a)
J. Hotel National des Invalides (Hotel Inwalidów)
- Musee de l’Armee (Muzeum Wojska)
A. (0.0 km) Musee d'Orsay (Muzeum Orsay)
W 1870 roku stał w tym miejscu gmach Najwyższej Izby Kontroli. Został on zniszczony w czasie Komuny Paryskiej. W 1898 roku Spółka Kolejowa Paryż-Orlean zaproponowała architektowi Wiktorowi Laloux wykonanie projektu nowego dworca kolejowego. Dwa lata później na Wystawę Światową Gare d’Orsay był już gotowy.
Powstała budowla halowa, która miała 135 m długości i 40 m szerokości. Do budowy obiektu wykorzystano około 12,000 ton metalu, a więc więcej niż potrzebowano do konstrukcji Wieży Eiffla. Wewnątrz mieściło się 16 peronów, restauracje i luksusowy hotel na 400 miejsc noclegowych. Dworzec funkcjonował do 1939 roku. W czasie II wojny światowej budynek zaadaptowano jako punkt, w którym dokonywano zbiórek na rzecz jeńców wojennych. Później działał tu teatr Renault-Barrault oraz dom aukcyjny (słynny Hôtel Drouot). W 1973 roku utworzono tu muzeum sztuki z okresu od Drugiego Cesarstwa aż do początków kubizmu. Projekt modernizacji wnętrza dworca powierzono włoskiej architekt, pani Gae Aulenti.
Na powierzchni około 45 tys. m. kw. zebrano ponad 4 tys. eksponatów ze wszystkich dziedzin twórczości artystycznej. Na dole zorganizowano wystawę zbiorów malarstwa, rzeźby i sztuk zdobniczych z lat 1850-1870. Są tu dzieła Delacroix, Maneta, Puvisa de Chavannesa, Gustawa Moreau i innych. Na piętrze znajdziemy największą na świecie kolekcję malarstwa impresjonistów: Moneta, Reinora, Degasa i innych. Są tu również postimpresjoniści reprezentowani przez dzieła Seurata, Signaca, Gauguina, Van Gogha… Na półpiętrze wyeksponowano dzieła z lat 1870-1914 oraz sztukę okresu III Republiki. Według niektórych jest to najpiękniejsze muzeum w Europie.
Na obu poziomach znajdują się kawiarnie i restauracje. Na górze zorganizowano taras widokowy.
We wnętrzach muzeum toczy się akcja filmu „Proces” według powieści Franza Kafki, według adaptacji Orsona Wellesa.
Godziny otwarcia:
poniedziałek nieczynne
wtorek - niedziela 09:30-18:00
czwartki czynne do 21:45
Ceny biletów:
12,00 EUR - bilet normalny
9,00 EUR - obywatele z poza Unii Europejskiej w wieku 18-25 oraz dla wszystkich codziennie po 16:30 (wyłączając czwartek) i w czwartek po 18:00
wstęp wolny - dla wszystkich w pierwszą niedzielę miesiąca oraz codziennie dla wszystkich do 18 roku życia i obywateli Unii Europejskiej do 25 roku życia.
Istnieje możliwość zakupu biletu łączonego: Combined Ticket Musée d'Orsay /Musée de l'Orangerie, Passport Musée d'Orsay - Musée Rodin.
B. (0.9 km) Bibliotheque Mazarine (Biblioteka Mazaire)
Imponujący budynek biblioteki założonej przez kardynała Jules Mazarin Raymond. Urodził się on w Neapolu, w biednej rodzinie szlacheckiej. Studiował w kolegium jezuitów w Rzymie. Przejawiał wybitne umiejętności dyplomatyczne, polityczne i wojskowe i to zaprowadziło go do starszego kardynała Richelieu, głównego ministra Ludwika XIII. Kiedy przybył z Rzymu do Paryża, zabrał ze sobą imponującą kolekcję pięciu tysięcy książek. Jego prywatne zbiory dały początek utworzonej później Narodowej Bibliotece Francji. Po śmierci Ludwika XIII w 1643 roku, przy wsparciu królowej Anny Austriaczki został mianowany premierem. Natychmiast rozpoczął budowę pałacu mogącego pomieścić swoje zbiory. Wyjeżdżał wielokrotnie do Włoch, Szwajcarii, Niemiec, Anglii i Holandii w celu zakupu całych bibliotek. W szybki czasie zgromadził ok 40.000 woluminów. Jego kolekcja szybko zyskała miano największej biblioteki w Europie w tym czasie. Biblioteka powiększała swoje zbiory w imponującym tempie aby w 1771 roku osiągnąć liczbę 50.000. Rewolucja francuska na szczęście nie zrobiła nic złego do kolekcji a nawet pozwoliła na powiększenie jej zasobów. Bibliotekarz, Gaspard Michel kupował skonfiskowane książki powiększając zbiory do ponad 60.000 woluminów. On również zbierał dzieła sztuki i meble, które zdobią czytelnię do dzisiaj.
Dzisiaj biblioteka jest częścią Instytutu Francuskiegiego gromadząc około 600.000 woluminów. Wśród kolekcji biblioteki jest 2,370 inkunabułów czyli druków z przed 1500 roku a wśród nich znajduje się Biblia Gutenberga nazywana również Biblią Mazarine. Oryginał przechowywany jest w skarbcu, a kopia dostępna jest na wystawie w czytelni.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Piątek 10:00-18:00
Galeria i wystawy Mazarine Biblioteki można zwiedzać, gdy biblioteka jest otwarta dla publiczności. Goście są proszeni o nie przeszkadza czytelnikom.
Biblioteka organizuje bezpłatne wycieczki z przewodnikiem na koniec dnia. Trwają około półtorej godziny. Można dowiedzieć się o historii biblioteki i jej zbiorów, obiektów, zasobów i usług. Chętni muszą rejestrować się na stronie internetowej.
Wstęp wolny
http://www.bibliotheque-mazarine.fr
- Pont des Arts (Most Sztuk Pięknych)
Popularnie nazywany jest mostem zakochanych. Jest pierwszym paryskim mostem wykonanym z żelaza. Budowę zainicjował sam Napoleon w 1801 roku. W 1804 roku w dniu otwarcia ozdobiono go drzewami i krzewami i przez ten wiszący ogród przeszło 65 tys. osób. Za przejście pobierano wtedy opłatę. Ten składający się z dziewięciu łuków most przetrwał do I Wojny Światowej. Został poważnie uszkodzony w czasie bombardowania. Później kilkakrotnie został uszkodzony przez przepływające barki. W 1977 roku został całkowicie zamknięty, a w dwa lata później zawalił się po kolejnym zderzeniu z barką. Nowy most został wybudowany w latach 1981–1984. Liczba łuków została ograniczona do siedmiu.
Od 2008 roku zakochani z całego świata wieszają tutaj niezliczone ilości kłódek.
Obyczaj zawieszania kłódek zrodził się podobno w Rosji, gdzie moskiewscy nowożeńcy zaczęli w ten sposób „łączyć się na zawsze”. Po zapięciu kłódki, kluczyk wrzucali do wody. Moda rozwinęła się kiedy, we Włoszech, nakręcono film według powieści Federico Moccia „Ho voglia di te” (Pragnę Ciebie). Zakochani przyczepiają w nim kłódkę do latarni jednego z rzymskich mostów, a kluczyk wrzucają do Tybru.
C. (1.6 km) Musée de Louvre (Luwr)
Dawna rezydencja królewska leżąca nad prawym brzegiem Sekwany. Dziś znana jest przede wszystkim jako największy pałac i jedno z najbogatszych, najstarszych i największych muzeów sztuki, oraz najczęściej odwiedzaną placówka tego typu na świecie. Składa się z siedmiu działów: starożytna sztuka Wschodu, Egiptu, Grecji i Rzymu, malarstwo, rzeźba, sztuka dekoracyjna, rysunek. Kolekcja malarstwa jest największa na świecie. Do najświetniejszych eksponatów należą z pewnością Mona Lisa Leonarda da Vinci, Nike z Samotraki, Wenus z Milo czy stela z kodeksem Hammurabiego. Muzeum zostało otwarte w 1793 roku z okazji pierwszej rocznicy końca monarchii francuskiej. Ekspozycja liczyła wtedy 537 obrazów i 184 inne dzieła. Dziś w kompleksie budynków o całkowitej powierzchni wynoszącej 60,600 metrów kwadratowych znajdują się zbiory liczące 380,000 dzieł. Tylko nie całe 10 % z nich czyli ok 35,000 tworzą stałe ekspozycje, reszta zalega w magazynach.
Początki Luwru sięgają XII wieku. Wtedy to Filip II August zlecił budowę warownej fortecy usytuowanej na brzegu Sekwany.
Miała ona strzec dostępu do miasta. Budowla ta zajmowała jedną czwartą dzisiejszego Cour Carrée (Kwadratowego Dziedzińca). W tym okresie monarcha mieszkał jeszcze na wyspie Cite a w Luwrze znajdował się koronny skarbiec i archiwum.
W XIV wieku Karol V Mądry przeniósł swą rezydencję do Luwru i rozbudował go. Po jego śmierci w Luwrze nie zamieszkał żaden władca, aż do 1546 roku, kiedy to Pierre Lescot na polecenie Franciszka I zaczął przebudowę starej fortecy. Na jej miejscu miał stanąć pałac w renesansowym stylu. Na fundamentach warowni zaczęto wznosić południowo-zachodnie skrzydło dzisiejszego pałacu – Cour Carrée. Dalszą rozbudowę prowadzono za czasów Henryka II i Katarzyny Medycejskiej. Po śmierci króla zleciła ona budowę pałacu Tuileries i połączenie go z Luwrem długą galerią wzdłuż Sekwany. Dzieło kontynuowano za czasów Henryka IV i ukończono wtedy Wielką Galerię oraz Pawilon Flory. O dalszą rozbudowę pałacu dbali Ludwik XIII i Ludwik XIV. W roku 1667 zbudowano Colonnade (Kolumnadę ) zamykającą rezydencję od wschodu.
W 1682 roku dwór królewski przeniósł się do Wersalu. Później budynek stał się siedzibą dwóch akademii artystycznych, ale zaczął popadać w ruinę bo zaprzestano wszystkich prac na jego terenie. W 1750 roku planowano rozebrać pałac, ale uratowały go kobiety z paryskich targowisk, które podobno ruszyły marszem na Wersal, by zmusić dwór do powrotu do Luwru. Gdy zakończyła się Wielka Rewolucja, Napoleon I zezwolił na rozbudowę pałacu. Wzniesiono wtedy skrzydło północne.
Jako muzeum Luwr zaczął funkcjonować od 10 sierpnia 1793 roku. Prezentowane tu obrazy, rzeźby i inne dzieła sztuki pochodzą ze zbiorów kolejnych władców Francji. Kolekcjonowano je przez prawie pięć wieków.
Jest to ogromne muzeum i nie sposób zwiedzić je dokładnie w ciągu kilku godzin. Pozostaje ogromny niedosyt, zmęczenie bieganiem w tym labiryncie i chaos w głowie.
Na głównym placu muzeum wznosi się szklana piramida o wysokości 21 m. Obok są trzy inne mniejsze piramidki. Okolone one są siedmioma basenami i fontannami. Piramidy przepuszczają światło do holu podziemnego. W wielkiej piramidzie jest jedno z wejść do Luwru. Są jeszcze inne, które wprowadzają od razu do hali głównej. Pod piramidą jest kilkupoziomowy hall w którym znajdują się przejścia do wszystkich trzech skrzydeł Luwru - Richelieu, Sully i Denon. Tutaj są stanowiska kasowe, gdzie należy zakupić bilet w jednej z 4 dostępnych kas (musimy się do niej zgłosić również w przypadku gdy nie obowiązuje nas opłata za wstęp, a po okazaniu dowodu tożsamości otrzymamy bezpłatny bilet).
W 2006 roku muzeum odwiedziło 8 mln turystów, natomiast liczba około 15,000 zwiedzających dziennie, daje mu tytuł najczęściej odwiedzanego muzeum na świecie.
Ciekawostka: muzeum zarobiło ok. 2,5 mln dolarów za udostępnienie swoich pomieszczeń twórcom fimu „Kod Da Vinci”
Skrzydło Richelieu
Malarstwo francuskie z wieków XIV - XVII
Sztuka średniowiecza
Rzeźba francuska
Obrazy z apartamentów Napoleona III
Sztuka Mezopotamii
Sztuka Islamu
Skrzydło Sully
Malarstwo francuskie z wieków XVII - XIX
Pastele i rysunki z wieków XVII - XIX
Sztuka starożytnych Greków, Rzymian i Etrusków
Starożytny Iran
Historia Luwru
Skrzydło Denon
Malarstwo włoskie i hiszpańskie
Malarstwo francuskie z wieku XIX
Klejnoty koronne
Egipt z czasów panowania Rzymian
Sztuka Afryki, Azji, Oceanii i obu Ameryk
Rzeźba włoska, hiszpańska i północnoeuropejska
Godziny otwarcia:
wtorek nieczynne
poniedziałek, czwartek, sobota, niedziela - 09:00-18:00
środa, piątek - 09:00-21:45
Ceny biletów:
17,00 EUR - bilet normalny
wstęp wolny - dla wszystkich w wieku do 18 lat oraz obywateli Unii Europejskiej do 25 lat oraz dla wszystkich od października do marca w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.
Bilety wstępu są ważne przez cały dzień i warto kupić je online aby uniknąć kolejek.
Na w miarę dokładne obejrzenie wszystkich sal potrzeba poświęcić kilka dni, dobrze jest więc wcześniej zaplanować co chce się zobaczyć. W holu wejściowym znajduje się punkt informacyjny w którym można otrzymać wielojęzyczny (nie ma w nim polskiego) bardzo dokładny plan muzeum, na którym zaznaczono wszystkie działy i dokładną lokalizację najsłynniejszych eksponatów.
- Ogrody Tuileries (Jardin des Tuileries)
Tereny te zakupiła Katarzyna Medycejska w 1564 roku z zamiarem stworzenia tu ogrodu w stylu włoskim aby przypominał jej rodzinną Toscanię. Upiększył go w 1663 roku tym razem w stylu francuskim Le Notre, autor ogrodów w Wersalu. Jego popiersie znajduje się w pobliżu bramy wejściowej. W 1667 roku ogród został otwarty dla wszystkich i jest najstarszym publicznym ogrodem Paryża. Ogrody mają długość około 1 km i ciągną się od Luwru do Placu Zgody na który wychodzi się przez piękną bramę. Wejście zaś od strony Luwru stanowi Arc de Triomphe du Carrousel (Łuk Triumfalny Karuzeli). Nazwa upamiętnia wielki festyn rycerski, zorganizowany z okazji narodzin następcy tronu pierwszego syna Ludwika XIV, który odbył się w 1662 roku na pobliskim placu a nazywał się właśnie carrousel. Budowę wysokiego na 19 m i szerokiego na 23 m łuku przeprowadzono w latach 1806-08 według projektu Charlesa Perciera i Pierre'a Fontaine'a. Brama główna ma 6,4 m wysokości, a bramy mniejsze po 4,3 m. Na kolumnach znajdują się rzeźby z różowego marmuru przedstawiające żołnierzy armii napoleońskiej. Na szczycie łuku umieszczono rumaki Lizypa, które w 1798 roku Napoleon wywiózł z Wenecji. Zwrócono je w 1815 roku i zastąpiono w 1828 roku rydwanem autorstwa Francois Josepha Bosio.
Po obu stronach zachodniego wejścia do ogrodu stoją budynki Muzeum Jeu de Paume i Musée de l’Orangerie czyli pawilon wystawowy w budynku dawnej oranżerii. To tu znajduje się m.in. seria obrazów ze słynnymi Nenufarami autorstwa Moneta, oraz dzieła Picassa, Renoira i innych.
D. (2.6 km) Place de la Concorde
(Plac Zgody)
Ten największy plac miasta zajmujący powierzchnię 8 ha usytuowany jest na wschodnim krańcu Pól Elizejskich. Powstał w latach 1755-75 i wtedy nosił nazwę Placu Królewskiego. Pośrodku wznosi się obelisk z czerwonego granitu ofiarowany w 1831 roku Francji przez wicekróla i paszę Egiptu, Muhammada Ali. Pochodzi on z jednej ze świątyń Ramzesa w Tebach- obecnym Luksorze. Jest to autentyczny obelisk staroegipski, wykute na nim hieroglify sławią czyny Ramzesa II. Ma 23 m wysokości i waży 230 ton. Jest to jeden z trzech ofiarowanych obelisków i jedyny przewieziony do Paryża.
Na placu początkowo stał posąg Ludwika XV. Usunięty został w czasie Wielkiej Rewolucji, a na jego miejscu stanął szafot. Ścięto tu 1343 osoby wśród których znajdowali się: G. Dan-ton i przyjaciele, M. Robespierre i jego poplecznicy, królowa Maria Antonina, Madame Roland i wielu innych. Ludwik XVI zginął na szafocie wzniesionym koło pomnika Brestu. Nową nazwę, czyli Plac Zgody, otrzymał w 1795 roku Wyrażała ona nadzieję, że lata terroru nigdy już nie wrócą.
W latach 1836-40 plac został przebudowany i wtedy postawiono darowany obelisk. Po obu stronach obelisku stoją fontanny zbudowane na wzór rzymskich fontann z Placu św. Piotra, są to La fontaine des Mers i Élévation de la fontaine Maritime, czyli fontanna rzek i fontanna mórz. Wokół placu stoi osiem kobiecych posągów symbolizujących największe francuskie miasta.
Od południa na przeciwległym brzegu Sekwany perspektywę zamyka Pałac Burbonów (siedziba parlamentu) i budynek Ministerstwa Spraw Zagranicznych, od północy Pałac Crillon z siedzibą Federation Internationale de l'Automobile, czyli Międzynarodowej Federacji Samochodowej zajmująca się zarządzaniem sportem samochodowym oraz Hotel de la Marine - gmach Ministerstwa Marynarki.
Patrząc w kierunku północnym w głąb rue Royale widać kościół świętej Marii Magdaleny z pierwszej połowy XIX wieku, skąd w 1849 roku wyprowadzono zwłoki F. Chopina. Tu też została wystawiona trumna A. Mickiewicza po sprowadzeniu zwłok w 1856 roku z Konstantynopola. Od Placu Concorde odchodzi wzdłuż Sekwany spacerowa aleja Cour la Reine. U jej początku stoi posąg króla Belgów Alberta I, sojusznika Francji z czasów I wojny światowej.
E. (3.4 km) Petit Palais ( Mały Pałac)
Zbudowano go na Wystawę Światową w 1900 roku. Obecnie ma tu siedzibę Muzeum Sztuk Pięknych Miasta Paryża (Musee des Beaux – Arts de la Ville de Paris ). Prezentowane są tu średniowieczne i renesansowe wyroby ceramiczne i zegary, arrasy i rysunki oraz XIX wieczne francuskie malarstwo i rzeźba. Między tymi budynkami stoi pomnik Winstona Churchilla.
Godziny otwarcia:
poniedziałek nieczynne
wtorek - niedziela 10:00-18:00
piątek do 21:00 można oglądać wystawy tymczasowe
Ceny biletów:
wystawa stała wstęp wolny
wystawy tymczasowe 5,00-11,00 EUR
http://www.petitpalais.paris.fr
- Grand Palais (Wielki Pałac)
Zbudowany również na Wystawę Światową. Zewnętrzna część Grand Palais została zbudowana w stylu secesyjnym, uzupełnionym klasycznymi fasadami. Pałac rozpoznawalny jest po żelaznej konstrukcji ze szklaną kopułą. Mieści się tu Galerie Nationale du Grand Palais organizująca wystawy czasowe. Główne wejście do pałacu znajduje się od strony Pól Elizejskich. Każdego roku pałac odwiedza 2,5 miliona zwiedzających.
Godziny otwarcia i ceny różnią się w zależności od wystawy. We wtorek nieczynne. Wstęp wolny dla osób do 16 roku życia.
- Pont Alexandre III (Most Aleksandra III)
Most zbudowano w latach 1896-1900 dla uświetnienia sojuszu francusko-rosyjskiego. Nazwany został imieniem cara Aleksandra III, a w otwarciu uczestniczył jego syn, już wtedy car Mikołaj II.
Most ma jedno żelazne przęsło o długości 107 m i szerokości 40 m. Na dwóch filarach na prawym brzegu Sekwany widnieją posągi symbolizujące Francję średniowieczną i Francję nowożytną. Po przeciwnej stronie są posągi symbolizujące Francję renesansową i Francję okresu Ludwika XIV. Na filarach u wejścia na most umieszczono symboliczne postaci Sekwany i Newy, czyli Francji i Rosji. Most jest bogato zdobiony postaciami puttów, bóstw morskich, girlandami i misternie wykonanymi latarniami.
F. (4.2 km) Avenue des Champs Elysees
(Pola Elizejskie)
Jest najbardziej reprezentacyjną ulicą miasta. Francuzi uważają ją za najpiękniejszą aleję świata. Jeszcze 400 lat temu były tam tylko pola uprawne, a dzisiaj znajdują się tam ekskluzywne hotele, restauracje, teatry, kawiarnie oraz sklepy i butiki. Opłaty za 100 metrów kw. dzierżawionej powierzchni sięgają ponad milion euro rocznie. Podobno drożej jest tylko na Bond Street W Londynie.
Przy Champs Élysées mieści się około 150 kawiarni i restauracji. Przechodzi tędy 100 milionów ludzi rocznie, w tym 70 procent to zagraniczni turyści a w piątki i soboty zjawia się tu około 600 tys. paryżan i turystów oraz bywalców dyskotek bo tutaj jest ich największa koncentracja.
Tutaj każdego roku odbywają się głównie obchody święta narodowego 14 lipca. Przechodzi wtedy największa w Europie, niebiesko-biało-czerwona defilada wojskowa. Od 1975 roku znajduje się tutaj meta najsłynniejszego wyścigu kolarskiego Tour de France. Paryżanie na polach świętują sylwestra.
G. (5.0 km) Arc de Triomphe
(Łuk Triumfalny)
W 1806 roku po bitwie pod Austerlitz cesarz Napoleon I oświadczył swoim żołnierzom "Pomaszerujecie do domu z powrotem przez Łuk Triumfalny", jednocześnie wydając dekret o wybudowaniu Łuku. Projekt zatwierdzony został dopiero w 1809 roku. Ruszyły prace, ale z uwagi na abdykację cesarza budowa została wstrzymana. Budowa w stylu neo-klasycystycznym dokończona została dopiero za panowania Ludwika Filipa w 1836 roku.
Konstrukcja ma wymiary 49x46x16 metrów i jest bogato zdobiona rzeźbami. Łuk stoi pośrodku ronda imienia Charlesa do Gaulle’a . Rozchodzi się od niego promieniście 12 ulic. Na prawej części łuku znajduje się bardzo znany relief François Rude'a o nazwie "Wymarsz ochotników w 1792 roku" (powszechnie znany jako "Marsylianka"). Na filarach łuku wypisane są nazwy 128 bitew Republiki i Cesarstwa min. Ostrołęka, Pułtusk czy Gdańsk, oraz nazwiska 660 generałów i marszałków, wśród których można znaleźć Poniatowskiego, Chłopickiego, Kniaziewicza, Sułkowskiego, Dąbrowskiego, Zajączka i Łazowskiego. Nazwiska poległych w bitwach zostały podkreślone.
Pod Łukiem znajduje Grób Nieznanego Żołnierza.
Pochowany tu żołnierz został wybrany spośród poległych w obronie twierdzy Verdun (zwanej piekłem Verdun). W 1920 roku komendanci ośmiu wojskowych sektorów walk pod Verdun otrzymali polecenie ekshumacji zwłok żołnierza o nieznanym nazwisku. Miejsce ekshumacji na zawsze ma zostać utrzymane w tajemnicy.
10 listopada 1920 roku, w podziemnej kaplicy pod Verdun ustawiono osiem trumien przykrytych francuską flagą. Jeden z żołnierz 132 pułku piechoty, otrzymał rozkaz wyboru jednej trumny. Minister ówczesnego rządu, Maginot (ten od linii Maginota) wręczył żołnierzowi bukiet kwiatów spod Verdun, a ten położył go na jednej z trumien, szóstej. Pozostałe zajęły miejsca na cmentarzu w Verdun.
W listopadzie trumna dotarła do Paryża koleją. 21 stycznia 1921 roku spoczęła pod Łukiem. Napis na płycie głosi: W tym miejscu spoczywa francuski żołnierz, poległy za ojczyznę. 1914-1918. Od 1923 roku na grobie nieznanego żołnierza zapalany jest codziennie o 18.30 wieczny płomień pamięci.
Łuk Triumfalny jest drugim największym łukiem tego typu na świecie (po Łuku Triumfalnym w Pyongyang). O jego wielkości może świadczyć fakt, że w 1919 roku Charles Godefroy w celu upamiętnienia końca I wojny światowej przeleciał dwupłatowym samolotem Nieuport wewnątrz Łuku.
Droga na górę prowadzi po 284 schodach, zkąd rozciąga się dookoła wspaniała panorama miasta, szczególnie po zapadnięciu zmierzchu. Widać dobrze dzielnicę La Défense, Wieżę Eiffla, Pola Elizejskie i Luwr, katedrę Notre-Dame oraz Wielki Pałac, wzgórze Montmartre z bazyliką Sacré-Cour.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Wrzesień 10:00-23:00
Październik - Marzec 10:00-22:30
Ceny biletów:
12,00 EUR - bilet normalny
9,00 EUR - obywatele z poza Unii Europejskiej w wieku 18-25
wstęp wolny - dla wszystkich do 18 lat oraz obywateli Unii Europejskiej do 25 lat.
http://arc-de-triomphe.monuments-nationaux.fr
H. (6.7 km) Place du Trocadero
(Plac Trocadero)
Wzgórze Chaillot zostało po raz pierwszy zagospodarowane w 1867 roku na potrzeby Wystawy Światowej. Zbudowano wtedy Palais du Trocadéro jako miejsce spotkań organizacji międzynarodowych w czasie targów.
Na Exposition Internationale w 1937 roku stary pałac zburzono i zastąpiono go Palais de Chaillot. Pałac tworzą dwa skrzydła zbudowane na fundamentach dawnego budynku. Połączone są tarasem, pomiędzy którymi znajduje się basen. Całość otoczona jest parkiem o powierzchni 93.930 m2.
Na placu tym po zdobyciu Paryża w 1940 roku odbyła się sesja fotograficzna Adolfa Hitlera z wieżą Eiffla w tle.
W Pałacu w dniu 10 grudnia 1948 roku na Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Pałac Chaillot był również pierwszą siedziba NATO.
Obecnie mieszczą się tu trzy muzea i teatr z widownią na tysiąc osób. Musée national de la Marine (Narodowe Muzeum Morskie; w zachodnim skrzydle) poświęcone jest dziejom francuskiej żeglugi morskiej. We wschodnim skrzydle znajdziemy Cité de l'architecture et du patrimoine (Centrum Architektury i Dziedzictwa), pełniące funkcję muzeum oraz centrum szkoleniowo-badawczego. W Musée de l'Homme (Muzeum Człowieka) można zobaczyć m.in. szkielety hominidów, mumie oraz ekspozycję afroazjatycką.
U stóp pałacu, rozciągajac sie na powierzchni 10 hektarów wielkie Jardins du Trocadéro (Ogrody Trocadero), a w nich centralny basen z największą i najbardziej spektakularną fontanną Paryża.
Godziny otwarcia:
Musée de la Marine: wtorek nieczynne, w pozostałe dni 10:00-18:00
Cité de l'Architecture et du Patrimoine: wtorek nieczynne, w pozostałe dni 11:00-19:00, czwartek do 21:00
Musée de l'Homme: wtorek nieczynne w pozostałe dni 10:00-18:00, środa do 21:00
Ceny biletów:
Musée de la Marine
- bilet normalny 6,50 EUR
- wstęp wolny do 18 lat dla wszystkich i obywateli Unii Europejskiej do 25 lat
Cité de l'Architecture et du Patrimoine
- bilet normalny 8,00 EUR
- wstęp wolny do 18 lat dla wszystkich i obywateli Unii Europejskiej do 25 lat
Musée de l'Homme
- bilet normalny 10,00 EUR
- ulgowy dla osób w wieku 13-25 lat 8,00 EUR
- wstęp wolny do 12 lat
I. (7.4 km) Tour Eiffel (Wieża Eiffel’a)
Jest najbardziej znanym obiektem architektonicznym Paryża, uważanym również za symbol Francji. Jest najwyższą budowlą w mieście i piątą co do wysokości w kraju, wraz z iglicą mierzy 320-metrów wysokości. Status najwyższej budowli świata zachowywała przez 41 lat, aż do 1930 roku, gdy w Nowym Jorku wzniesiono 40 Wall Street, który jednak po zaledwie 28 dniach został zdetronizowany przez Chrysler Building.
Wieża skonstruowana została z okazji Wystawy Światowej w 1889 roku i upamiętnia setną rocznicę Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Miała zademonstrować poziom wiedzy inżynierskiej i możliwości techniczne epoki, być symbolem ówczesnej potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji. Stała się jedną z głównych atrakcji Paryża i jedną z najbardziej rozpoznawanych budowli na świecie. Powstała w czasach rewolucji przemysłowej, wielkich odkryć naukowych oraz nowych trendów w architekturze.
W 1886 roku rozpoczęto prace przygotowujące teren pod budowę. Zbudowano cztery kamienne fundamenty o powierzchni ponad 650 m2 każdy i sięgające 14 m pod ziemię od strony Pola Marsowego, a z drugiej strony 8 m. Prace nad fundamentami zakończono 30 czerwca 1887. Po roku 4 słupy zostały połączone w platformę. 31 marca 1889 roku Eiffel wywiesił flagę francuską, tak szybkie tempo prac uznano za fenomenalne zważywszy, że przy budowie pracowało jedynie 250 robotników.
Budowla waży 7 000 ton, a uwzględniając jej betonowe filary około 10 000 ton. Zbudowana została z 18 038 metalowych części połączonych ze sobą. Użyto do tego 2.5 miliona nitów. Konstrukcja wsparta jest na czterech masywnych filarach o boku 25 m każda osadzonych na cementowych podkładach. Zajmuje obszar kwadratu o boku 125 m. Wieża reaguje na zmiany temperatury i w związku z tym albo się kurczy, albo rozszerza. Różnica wysokości wynosi nawet 18 cm. Pod wpływem wiatru wieża kołysze się na 6–7 cm.
Wieża Eiffel’a składa się z trzech kondygnacji. Pierwsza znajduje się na wysokości 57 m (ok 19 pięter), druga na 115 m. Na drugiej kondygnacji znajduje się najlepsza francuska restauracja „Jules Verne”, a można się do niej dostać prywatną windą. Trzecia, najwyższa kondygnacja składa się z dwu tarasów widokowych z czego jeden jest całkowicie przeszklony i znajduje się na wysokości 275 m. W pomieszczeniu za szybą znajdują się figury woskowe konstruktorów wieży.
Na sam szczyt wieży prowadzi 1665 stopni.
Na budowę przeznaczono 7,8 mln franków, czyli około 65 mln dzisiejszych złotych, z czego około 75% zwróciło się już w ciągu pierwszych 5 miesięcy.
Po 20 latach budowla miała być rozebrana. Jej konstruktor, nie chciał do tego dopuścić i postanowił przekazać ją nauce. Założył na wieży laboratorium aerodynamiczne i meteorologiczne. Jednak dopiero udane eksperymenty z udziałem Juliana Ochorowicza z umieszczonym na szczycie telegrafem bez drutu ocaliły wieżę i odstąpiono od jej demontażu.
Julian Leopold Ochorowicz (ur. 23 lutego 1850 w Radzyminie, zm. 1 maja 1917 w Warszawie). Psycholog, filozof, wynalazca, poeta i publicysta i fotografik. W 1877 roku opracował teoretyczne zagadnienie telewizji monochromatycznej (ekran zbudowany z żarówek, które wyświetlają nadawany obraz zamieniony na zbiór punktów). W 1885 roku kilkakrotnie prezentował udoskonalony przez siebie telefon (w Paryżu – połączył budynek Ministerstwa Poczty i Telegrafów z gmachem Opery Paryskiej. Na Wystawie Powszechnej w Antwerpii połączył się z oddaloną o 45 km Brukselą, a w Petersburgu – z oddalonym o 320 km Bołogoje). Oprócz rozważań filozoficznych podejmował szereg interesujących badań, głównie technicznych (wynalazki mikrofonów, aparatów do przenoszenia na odległość dźwięku i światła itp. Uważany jest za prekursora radia i telewizji.
W latach 1980–1985 została przeprowadzona renowacja obiektu, w wyniku której budowla straciła na wadze 34 tony. Podczas tych prac zamocowano na wieży nowe oświetlenie składające się z 352 reflektorów, każdy po 1000 W. W roku 2000 na szczycie wieży zainstalowano na stałe 2 reflektory, które każdej nocy kręcą się jak latarnia morska i są widoczne z odległości 80 km. W 2004 roku wymieniono lampy na bardziej oszczędne, bo mające 400 i 600 W). Co siedem lat, aby zapobiec korozji, wieża jest malowana, a do tego celu zużywa się 50–60 ton farby.
Według analizy Włoskiej Izby Turystyki Wieża Eifela jest najcenniejszym zabytkiem Europy. Została wyceniona na - 544 bilion USD.
Uwaga: droga na szczyt odbywa się z przesiadką na drugim poziomie do dwupoziomowej windy. Czas oczekiwania w kolejkach uzależniony jest nie tylko od ilości osób w nich oczekujących ale również od ilości osób przebywających na samej górze. Liczba ich ograniczona jest do 400. Dla urozmaicenia chętni drogę z drugiego poziomu na dół mogą pokonać schodząc po schodach z możliwością odpoczynku na 1 tarasie.
Aby zaoszczędzić trochę czasu, w przypadku wyboru wjazdu windą na samą górę, można wcześniej kupić bilet online ale trzeba to zrobić z dużym wyprzedzeniem, podając czas przybycia. Taki wirtualny bilet zostanie wówczas wysłany na nasz telefon komórkowy, co pozwoli nam ustawić się od razu przy wejściu, w kolejce dla osób posiadających bilet. Bilet online kupowany jest na określoną godzinę +- 30 min.
O pełnych godzinach wieża migocze białymi światełkami przez 5 minut.
Godziny otwarcia:
Codziennie od 9:30-23:00 latem do 24:00
Ceny biletów:
trzeci poziom
25,00 EUR - bilet normalny
12,50 EUR - 12-24 lata
6,30 EUR - 4-11 lat
wstęp wolny - do 4 lat
drugi poziom windą
16,00 EUR - bilet normalny
8,00 EUR - 12-24 lata
4,00 EUR - 4-11 lat
wstęp wolny - do 4 lat
- Champ de Mars
Wieża Eiffla stoi na skraju rozległego parku Champ de Mars (Pole Marsowe), nazwanego tak od imienia rzymskiego boga wojny. Utworzony został w 1751 roku, gdy założono tu szkołę wojskową. Było to więc miejsce dawnych parad wojskowych z udziałem kadetów École Militaire. W roku 1790, rok po zburzeniu Bastylii, w obecności upokorzonego Ludwika XVI odprawiono uroczystą mszę.
Tutaj 27 sierpnia 1783 roku miało miejsce lądowanie pierwszego na świecie balonu wypełnionego wodorem. Tutaj odbyły się Wystawy Światowe w latach 1867, 1878, 1889 oraz 1900. Na skutek budowy pobliskich obiektów obszar Pola zmniejszył się do około 20 ha. Na początku XIX wieku funkcjonował tu tor wyścigów konnych.
- École Militaire (Szkoła Wojskowa)
Na wschodnim krańcu Pola Marsowego wznosi się pałac z XVIII wieku, w którym do dziś mieści się wyższa uczelnia wojskowa. Kuźnia kadr dla wojsk lądowych, artylerii, marynarki i lotnictwa. Budynek powstał na polecenie Madame de Pompadour, a pierwsi studenci zaczęli tutaj naukę w 1760 roku. Jednym z jej absolwentów był sam Napoleon Bonaparte, uzyskując stopień porucznika. W monumentalnym pałacu zachowała się kaplica szkolna z wystrojem z czasów Ludwika XV. Na wzór paryskiej École Militaire, w Warszawie w 1765 roku utworzono Szkołę Rycerską.
wstęp wolny
- Siedziba UNESCO
Z tyłu (patrząc od strony Pola Marsowego) za École Militaire przy place de Fontenoy mieści się główna siedziba Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO). Gustowny modernistyczny gmach na planie litery "Y" mieści Sekretariat UNESCO. Siedziba Organizacji to także świątynia sztuki nowoczesnej: wystawiane są tutaj dzieła Miro (ceramiczne dekoracje ścian), rzeźby Moore'a i Caldera (na dziedzińcu) oraz wielkie malowidło ścienne Picassa (w głównej sali konferencyjnej). Warto udać się również do przyległego ogrodu japońskiego, w którym można zobaczyć relikt ery atomu - kamienny posąg anioła, znaleziony po wybuchu bomby atomowej w Nagasaki w 1945 roku.
Godziny otwarcia:
poniedziałek - piątek 9:00-18:00
Wstęp wolny ale zwiedzający muszą okazać dokument ze zdjęciem.
Ciekawostka - Statua Wolności
Nie daleko, na południowy zachód od wieży (ok 1.4 km) na Sekwanie znajduje się Île aux Cygnes (Wyspa Łabędzia). Wyspa została sztucznie zbudowana w 1827 w celu ochrony portu w Grenelle i liczy 850 m długości. Aleja wzdłuż całej wyspy obsadzona jest drzewami i nosi nazwę Allée des Cygnes. Na jej końcu stoi Replika Statui Wolności Wolności z Nowego Jorku. Stanęła na wyspie 15 listopada 1889 roku i została sfinansowana przez mieszkających w Ameryce Francuzów dla uczczenia stulecia rewolucji francuskiej. Na tablicy znajdującej się w lewej ręce statui znajduje się inskrypcja IV Juillet 1776 = XIV Juillet 1789, co odpowiednio oznacza daty amerykańskiego Dnia Niepodległości oraz dnia zdobycia Bastylii.
Jest dziełem francuskiego rzeźbiarza Auguste Bartholdi, który zbudował ją według projektu Gustava Eiffla. Koncepcja projektu posągu powstała pod wpływem obrazu namalowanego przez Eugene Delacroix „Wolność Prowadząca lud na barykady". Bartholdi nadał posągowi rysy twarzy własnej matki, natomiast ciało przyjęła jego kochanka.
Jest czterokrotnie mniejsza od oryginału, waży 4 tony i mierzy 11,5 m wysokości.
J. (9.2 km) Hotel National des
Invalides (Hotel Inwalidów)
W 1671 roku budowę tego ogromnego kompleksu pałacowego zainicjował Ludwik XIV. Miał on zapewnić schronienie bezdomnym i chorym żołnierzom. Służył jako pensjonat i szpital dla inwalidów wojennych oraz punkt informacyjny dla weteranów wojennych.
Fasadę pałacu długą na 196 m. zdobi portal z płaskorzeźbą przedstawiającą Ludwika XIV i dwie postaci kobiece symbolizujące Rozwagę i Sprawiedliwość. Dziedziniec wewnętrzny otaczają dwie kondygnacje arkad. Pośrodku stoi posag Napoleona zdjęty z kolumny na placu Vednome.
Na dziedzińcu wewnętrznym wzniesiono kościół pałacowy Saint-Louis des Invalides, który w czasie rozbudowy kompleksu połączono z nową, monumentalną świątynią - Église du Dôme des Invalides - wzniesioną na polecenie Króla Słońce, Ludwika XIV. Kościół z przepiękną kopułą zakończoną iglicą, uważany jest za jedną z piękniejszych budowli sakralnych wzniesionych w tym okresie.
W lipcu 1789 roku wtargnęła tu grupa rewolucjonistów aby po uzbrojeniu się ruszyć na Bastylię.
W 1800 roku utworzono tu mauzoleum zasłużonych wojskowych. Pochowano tu szczątki Napoleona Bonaparte, zamknięte w sześciu koncentrycznych trumnach i sarkofagu z czerwonego porfiru.
Prochy Napoleona powróciły do Francji w czasie rządów ostatniego króla Ludwika Filipa. Ekshumacja zwłok na Wyspie Świętej Heleny odbyła się 15 października 1840 roku. 30 listopada okręt „Belle Poule” (Piękna Kura) przybił do portu w Hawrze, zkąd trumna popłynęła w górę Sekwany. Na miejscu, w Paryżu, rydwanem zaprzężonym w 16 koni przywieziono trumnę na plac przed Pałacem Inwalidów, gdzie przed główną bramą książę Joinville, syn króla, przekazał ojcu ciało Napoleona, a król przyjął trumnę w imieniu Francji.
Po 20 latach, 2 kwietnia 1861 roku, Napoleon definitywnie spoczął w krypcie Kościoła Inwalidów.
Nad wiecznym snem cesarza czuwa 12 ogromnych posągów Wiktorii. Mają one symbolizować cały francuski naród zgromadzony przy swoim wielkim bohaterze.
- Musee de l’Armee (Muzeum Wojska)
W budynkach po drugiej stronie dziedzińca mieści się olbrzymie muzeum, w którym znajdują się bogate zbiory broni, mundurów oraz makiety licznych fortyfikacji. Wewnątrz kompleksu znajduje się 15 dziedzińców.
Duża część turystów ogranicza się tylko do odwiedzenia Kościoła i grobu Napoleona. Niestety, żeby się tam dostać trzeba kupić bilet do całego muzeum. Nie ma opcji "tylko Grób Napoleona". Bez opłat dostępny jest tylko kościół, ale kaplica z grobem jest już w części "płatnej". Zbiory muzeum są imponujące, ale tak jak przy tego typu obiektach zwiedzający musi sobie odpowiedzieć na pytanie o obszar zainteresowań, gdyż dokładne zwiedzenie wszystkiego zajmuje praktycznie cały dzień.
Godziny otwarcia:
Hôtel National des Invalides
codziennie 7:30-19:00
Kwiecień - Wrzesień w czwartek do 21:00
The Army Museum codziennie
Kwiecień - Październik 10:00-18:00
Listopad - Marzec 10:17:00
Ceny biletów:
The Museum który upoważnia do zwiedzenia: Army Museum's, Dome Church i grób Napoleon I, Charles de Gaulle Monument, Museum of Relief Maps oraz Museum of the Order of the Liberation.
12,00 - bilet normalny
10,00 - po godzinie 17:00 latem i po 16:00 zimą
wstęp wolny - dla wszystkich do 18 lat i dla obywateli Unii Europejskiej do 25 lat
- Musée Rodin
Tuż obok swoją siedzibę ma Muzeum Rodina, które otwarte zostało w 1919 roku. Poświęcone jest twórczości francuskiego rzeźbiarza Auguste Rodina. Swoją siedzibę ma w dwu miejscach. Tutaj, w Hotel Biron oraz na obrzeżach Paryża w starym domu Rodina w Villi Bright w Meudon. Kolekcja obejmuje 6.600 rzeźb, 8000 rysunków, 8000 zdjęć oraz 7000 innych obiektów sztuki. Muzeum odwiedza około 700.000 osób rocznie.
Godziny otwarcia:
poniedziałek nieczynne
pozostałe dni 10:00- 17:45 środa do 20:45
Ceny biletów:
10,00 EUR - bilet normalny
7,00 EUR - dla osób z poza EU 18-25 lat oraz dla wszystkich we środy po 18:00
4,00 EUR - dla obywateli EU 18-25 lat oraz dla wszystkich w każdą pierwszą niedzielę miesiąca.
istnieje możliwość zakupu tańszego biletu upoważniającego do zwiedzania jedynie ogrodu.
Dla poszukiwaczy polskich akcentów informacja, że przy małej uliczce rue de Talleyrand odchodzącej od placu znajduje się ambasada Rzeczpospolitej Polskiej.
Dalej niedaleko przystani Statków Bateaux u wylotu ulicy Cours Albert na Place d' Alma stoi pomnik Adama Mickiewicza. Jest to dzieło dłuta Bourdelle'a, ucznia A. Rodina. Przedstawia on poetę jako pielgrzyma prowadzącego emigrantów do niepodległej Polski. W dolnej części kolumny znajduje się cytaty z dzieł poety, w górnej umieszczono postać kobiety. tzw. "Walczącego Anioła". W 1909 roku powstał komitet budowy pomnika, w jego skład wchodzili, między innymi H. Sienkiewicz, l. Paderewski, W. Gąsiorowski, ks. A. L. Czartoryski, pisarze francuscy A. Gide, A. France i słynny rzeźbiarz A. Rodin. Pomnik został odsłonięty w 1929 roku.
W Paryżu Mickiewicz mieszkał przez 20 lat. Jako profesor College de France, prowadził w latach 1840-44 wykłady na temat literatury słowiańskiej (tzw. prelekcje paryskie), następnie wydane i przetłumaczone na wiele języków. Był on również redaktorem wydawanego w 1849 roku w języku francuskim tygodnika "Trybuna Ludów" (“La Tribune des Peuples"), w którym propagowano rewolucje jako sposób walki wyzwoleńczej oraz podkreślano znaczenie solidarności międzynarodowej.
Tu w podziemnym tunelu pod Place d' Alma 31 sierpnia 1997 roku o godz. 0.24 Mercedes S280 wiozący księżnę Dianę i Dodi Al-Fayeda udeżył w 13 filar tunelu. Dodi zginął na miejscu, Diana zmarła w szpitalu 3,5 godziny później.
grudzień 2015 (data umieszczenia artykułu)
sierpień 2018 (aktualizacja)