LUKSEMBURG
Trasa piesza o łącznej długości 4.3 km
początek - Pont Adolphe (Most Adolfa)
koniec - St Quirin (Kaplica św. Kwiryna)
- Place de la Constitution (Plac Konstytucji)
B. Cathédrale Notre-Dame (Katedra Pani Naszej)
C. Place Guillaume II (Plac Wilhelma II)
- Cercle Municipal (Pałac Miejski)
D. Palais Grand-Ducal (Pałac Wielkiego Księcia)
E. Place Clairefontaine (Plac Clairefontaine)
- Musée d'Histoire de la Ville de Luxembourg (Muzeum Historii Miasta Luksemburga)
F. St Michel (Kościół św. Michała)
G. Château du Bock (Zamek Bock)
I. Neumünster Abbey (Opactwo Neumünster)
J. St Quirin (Kaplica św. Kwiryna)
A. (0.0 km) Pont Adolphe (Most Adolfa)
Kamienny most łączący dzielnice Ville Haute i Gare. Rozciąga się stąd wspaniały widok na park usytuowany w dolinie rzeki Petrusse. Zaprojektowany został przez architektów, Francuza Pawła Séjourné oraz Luksemburczyka Pawła Rodange. Kamień węgielny pod budowę długiego na 153 metry mostu położony został 14 lipca 1900 roku. Otwarty został po trzech latach budowy 24 lipca 1903 roku. Projekt był bardzo śmiałym przedsięwzięciem na owe czasy. Szeroka na 17 metrów jezdnia, która miała pozwolić na obsługę zarówno ruchu pieszego, kolejowego jak i drogowego, zawieszona została 42 metry nad doliną,. Jego centralne przęsło o rozpiętości 84,65 metra było wówczas największy na świecie kamienny łukiem. Do budowy użyto piaskowca z lokalnej kopalni. Aby utrzymać ciężar przy budowie wykorzystano żelbeton, materiał wchodzący wtedy do użytku.
Most nazwany został imieniem Wielkiego Księcia Adolfa, który był pierwszym Wielkim Księciem Luksemburga z niemieckiej dynastii Nassau. Panował w Luksemburgu w latach 1890-1905. Był on synem Wilhelma, księcia Nassau i jego pierwszej żony Charlotty Luizy Fryderyki von Sachsen-Altenburg. Adolf po śmierci swego ojca w 1839 roku został księciem niemieckiego państwa Nassau. W 1844 roku Adolf poślubił Elżbietę Michajłownę Romanową, wielką księżnę Rosji, wnuczkę cara Pawła I. Zmarła ona w połogu niecały rok po ślubie. W 1851 roku Adolf ożenił się po raz drugi, z Adelajdą Marią Anhalt-Dessau, najstarszą córką Fryderyka - księcia Anhalt-Dessau. W czasie wojny prusko-austriackiej w 1866 roku poparł cesarza Austrii, skutkiem czego Prusacy zajęli i anektowali Nassau, a jego samego detronizując. W 1890 roku zajął on tron Luksemburga po królowej Holandii Wilhelminie, która musiała zrezygnować w związku z panującym wówczas prawem salickim, wykluczające kobiety od następstwa tronu. Zakończyła się jednocześnie unia personalna łącząca Holandię i księstwo.
Budowla stała się jedną z głównych atrakcji turystycznych stolicy oraz nieoficjalnym symbolem narodowym kraju obrazującym Luksemburską niepodległość.
Konstrukcja ta skopiowana została przy budowie Walnut Lane Bridge w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych.
- Place de la Constitution (Plac Konstytucji)
Plac powstał w miejscu dawnego, należącego do systemu obronnego miasta bastionu. Dziś jest jednym z wielu doskonałym miejscem widokowym, chętnie odwiedzanym przez turystów. Widać stąd doskonale most Adolfa w całej okazałości. Centralne miejsce placu zajmuje Monument of Remembrance (Pomnik Pamięci) zwany potocznie Gëlle Fra, czyli Złota Pani. Dedykowany jest tysiącom Luksemburczyków, którzy na ochotnika służyli i ginęli w siłach zbrojnych mocarstw alianckich podczas I Wojny Światowej. Później zamieniony został w symbol luksemburskiej wolności i oporu.
Jest to 21 metrowej wysokości granitowy obelisk, na szczycie którego stoi wykonany z pozłacanego brązu posąg kobiety w zwiewnej sukience, trzymającej wieniec laurowy. U stóp obelisku umieszczono dwie postacie wykonane również z brązu. Jedna przedstawia luksemburskiego żołnierza poległego na polu bitwy. Druga siedząca nad nim i opłakująca zmarłego rodaka. Pomnik autorstwa rodzimego rzeźbiarza Mikołaja Cito odsłonięto 23 maja 1923 roku.
W czasie I Wojny Światowej Luksemburg został zajęty przez Niemców, mimo tego, że zobowiązał się do neutralności. Luksemburczycy w obawie, że Niemcy przyłączą ich kraj do imperium niemieckiego postanowili pomóc aliantom. 3700 obywateli tego kraju dobrowolnie zaciągnęło się do armii francuskiej, 2000 z nich zginęło, co stanowi niemal 1% przedwojennej populacji kraju liczącego 266.000 obywateli. Odsetek ten jest większy niż z pośród wielu innych walczących narodów. Po zajęciu Luksemburga przez nazistów w październiku 1940 roku pomnik został rozmontowany. Kilka części zostało uratowane, a po wojnie częściowo odrestaurowane. Na pełną rekonstrukcje dzieło to musiało czekać, aż do 1984 roku. W 2010 roku pomnik pozłacanej pani wystawiany był przy wejściu do pawilonu Luksemburskiego podczas wystawy World Expo w Szanghaju.
Montarz pomnika po powrocie z Szanghaju: https://www.youtube.com/watch?v=ZbzvRZCwjQk
- Petrusse Casemates
Na placu znajduje sie wejście do Petrusse Casemates.
Pierwsze fortyfikacje na skraju parowów z pionowymi ścianami wybudował w X wieku Zygfryd z Lotaryngii, który dawną rzymską osadę przekształcił w miasto. W 1340 roku podczas kolejnej faza fortyfikowania miasta wzniesiono nowe mury obronne. W 1684 roku miasto zostało zdobyte przez Francuzów, którzy na podstawie projektów Sébastiena Vaubana przekształcili Luksemburg w nowoczesną twierdzę o złożonym systemie obronnym. Zaczęto wtedy budować kazamaty. Trzynaście lat później twierdzę przejęli Hiszpanie. Zaczęli oni budowę Ravelin du Pate, wzmacniając obronność Beck Bastion. Po nich panowali tu Austriacy, którzy dobudowali l'Ecluse Burbon i Wielkie Schody oraz znajdujące się tutaj kazamaty Petrusse. W nich ulokowano 54 działa armatnie. W 1846 roku zaczęto budować drugi i trzeci pierścień obrony.
Wydrążono w sumie 23 kilometry tuneli i galerii, a niektóre z nich schodziły pod ziemię na głębokość 46 metrów. Pod ziemią umieszczono koszary, magazyny, piekarnie, zakłady rzemieślnicze, kuchnie, lazarety, centra dowodzenia czy stajnie. Cały system obronny składał się z trzech pierścieni murów, 24 fortów i 16 bastionów. Francuski inżynier Lazare Carnot w 1793 roku uznał, że jest to najlepsza twierdza w Europie poza Gibraltarem, co spowodowało, że nazywano Luksemburg „Gibraltarem Północy”. Po abdykacji Napoleona od roku 1815 do 1867 twierdza znajdowała się pod wojskową kontrolą Prus. Po Kryzysie Luksemburskim w 1867 roku na podstawie Traktatu Londyńskiego rozwiązującego spór o Luksemburg pomiędzy Francją i Prusami miasto opuścił garnizon pruski i rozpoczęto trwającą szesnaście lat rozbiórkę potężnych fortyfikacji twierdzy. W czasie wojen światowych w kazamatach urządzono schrony dla 35000 osób ludności cywilnej. Do dzisiaj przetrwało około 10% murów i 17 kilometrów tuneli. Ocalałe kazamaty Bock i Petrusse w 1933 roku udostępniono turystom do zwiedzania.
W 1994 roku kazamaty i fortyfikacje wraz ze Starym Miastem zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.
B. (0.6 km) Cathédrale Notre-Dame
(Katedra Pani Naszej)
Kamień węgielny pod budowę kościoła dla prowadzonej od 1603 roku szkoły jezuitów położono w 1613 roku. Powstała późnogotycka budowla z ozdobami wzorowanymi na holenderskim renesansie oraz na wczesnym baroku. W 1621 roku kościół został oddany do użytku i poświęcony Matce Boskiej Niepokalanego Poczęcia. Po opuszczeniu miasta przez jezuitów w 1773 roku świątynia za sprawą cesarzowej Marii Teresy stała się kościołem parafialnym, a jej wezwanie zostało zmienione na św. Mikołaja i św. Teresy. Kolejna zmiana patrona tym razem na św. Piotra nastąpiła w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej, tym razem za sprawą stacjonujących w mieście francuskim wojskom. Do rangi rzymskokatokickiej katedry podniesiona została przez papieża Piusa IX w 1870 roku. Po rozbudowie w latach 1935-38 świątynia jest trójnawowa.
Znajduje się tu wykonana z drewna lipowego XVII wieczna rzeźba Madonny z Dzieciątkiem „Pocieszycielki strapionych”, otoczona szczególnym kultem. Do niej to w okresie Ottawy przybywają liczne pielgrzymki. W tylnej części nawy znajduje się alabastrowa dekoracja z 1622 roku zdobiona girlandami i aniołami, autorstwa Saksończyka Daniela Mullera. W końcu XVIII wieku kościół otrzymał cudowny obraz Maria Consolatrix Afflictorum, świętego patrona zarówno miasta jak i kraju. W katedrze znajdują się cenne barokowe organy. W krypcie, w okratowanej kaplicy, znajdują się grobowce książąt oraz członków panującej rodziny książęcej. Jest tu między innymi barokowy sarkofag urodzonego w 1296 roku w Luksemburgu Jana I Ślepego. Znany również jako Jan Luksemburski był min. królem Czech oraz koronowanym królem Polski w latach 1310-35. To właśnie on po stracie Krakowa sprzymierzył się z Zakonem Krzyżackim. W 1328 roku wyprawił się do Prus i na Pomorze, gdzie potwierdził prawa Zakonu do tych ziem. Od 1330 roku był zaangażowany w wojnę w Lombardii. Nie zapominając o ziemiach Polskich nadał w tym samym roku Kujawy Zakonowi Krzyżackiemu. Osiem lat później mimo, że nie władał Pomorzem Gdańskim, odsprzedał do niego prawa Krzyżakom. W wyniku dziedzicznej choroby powoli tracił wzrok. W 1346 roku Jan, całkowicie już ślepy, walczył u boku Francuzów przeciwko Anglii, gdzie pod Crécy poległ.
Obok katedry znajduje się stare kolegium Jezuitów w którym dziś mieści się biblioteka narodowa.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Sobota 10:00–12:00 i 14:00–17:30
Niedziela 14:00–17:30
wstęp bezpłatny
C. (0.8 km) Place Guillaum II
(Plac Wilhelma II)
Do dziś w mowie potocznej używana jest nazwa Knuedler, a pochodzi ona od luksemburskiego słowa "ugniatać" oznaczającego węzeł w pasie zakonników franciszkańskich.
Najważniejszym budynkiem na placu jest Hotel de Ville czyli miejski ratusz. Gmach jest siedzibą miejskiej administracji z salą plenarną rady gminy. Do 1795 roku w miejscu tym znajdował się kościół i klasztor franciszkanów. Po ich odejściu z miasta w następnych latach budynki te systematycznie rozbierano, a cały plac został przeprojektowany. Później w miejscu klasztoru postanowiono zbudować neoklasycystyczny ratusz. Budowa ruszyła w 1830 roku z wykorzystaniem materiałów pozostałych po poprzednich budowlach i ukończona została po ośmiu latach prac. W 1838 roku po raz pierwszy obradowała tutaj Rada Miasta. Ze względu na panującą w tym czasie rewolucję belgijską uroczyste otwarcie ratusza jak i odsłonięcie pomnika nastąpiło dopiero 15 lipca 1844 roku. W czasie II Wojny Światowej budynek został poważnie zdewastowany przez okupanta.
Budynek ratusza 8 sierpnia 1952 roku był miejscem pierwszego posiedzenia Wysokiej Komisji Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.
Od 1931 roku wejścia do budynku strzeże ustawiona na postumentach para miedzianych lwów.
Przed ratuszem centralne miejsce placu zajmuje pomnik króla Wilhelma II, inicjatora utworzenia pierwszej konstytucji Luksemburga. Na wysokim postumencie stanął koń, a na nim postać władcy.
Na placu znajduje się biała fontanna na której umieszczona jest kamea przedstawiająca Mighela Rodange, XIX wiecznego luksemburskiego poety.
Na placu od 1628 roku na przełomie kwietnia i maja obchodzona jest Oktawa ku czci Najświętszej Marii Panny patronki Luksemburga. Jest to najważniejsze wydarzenie religijne w stolicy połączone z targiem Märtchen. Tysiące pielgrzymów z całego kraju przybywa na trwający dwa tygodnie odpust.
Każdego tygodnia, w środy i w niedziele organizowane jest na placu największe miejskie targowisko. Oprócz stoisk z owocami i warzywami sprzedaje się tutaj również inne artykuły. Turyści chętnie odwiedzają to miejsce w poszukiwaniu kolekcjonerskich pamiątek.
Na placu mieści się siedziba Luxembourg City Tourist Office.
- Cercle Municipal (Pałac Miejski)
Ten piękny neobarokowy budynek stoi na Place d'Armes (Plac Herbu). Nazwa tego miejsca związana jest z francuskimi wojskami Ludwika XIV. Żołnierze posadzili na nim drzewa lipowe. Na placu odbywały się wojskowe parady. Konkurs na projekt nowego budynku administracyjnego ogłoszono w 1902 roku, a jego rozstrzygnięcie nastąpiło dwa lata później. Wygrał projekt zespołu architektów złożony z ojca i syna Pierre and Paul Funck. Budowa została ukończona w 1909 roku, ale oficjalna inauguracja odbyła się rok później. Na elewacji, nad balkonem, jest fryz przedstawiający przyznanie praw miejskich Luksemburgowi w 1244 roku.
Budynek był siedzibą Trybunału Sprawiedliwości Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali w latach 1953-69.
Po gruntownej renowacji zakończonej w kwietniu 2011 roku organizuje się tutaj imprezy kulturalne oraz uroczystości państwowe. W 1998 roku w pałacu gościła prezydencka para Państwa Kwaśniewskich. Tutaj 10 lipca 2000 roku koronowany był Wielki Książę Henryk.
Przed pałacem ustawiona jest scena do organizacji koncertów. W soboty na placu organizowany jest pchli targ, a w okresie świątecznym Christmas Market.
Po drugiej stronie placu stoi pomnik upamiętniający narodowych poetów: Dicksa i Michela Lentza.
D. (1.3 km) Palais Grand-Ducal
(Pałac Wielkiego Księcia)
Na początku XVI wieku w miejscu tym zbudowano pierwszy ratusz miejski. W 1554 roku zniszczony został przez wybuch prochu. Odbudowa budynku zajęła 20 lat. W latach 1728 i 1741 ratusz przebudowywano i powiększano. W roku 1795 budynek stał się siedzibą francuskiej prefektury. Od 1817 roku rezydował tutaj gubernator Holandii.
Obecny budynek pałacowy zaprojektowany został w 1848 roku z przeznaczeniem na rezydencję Wielkiego Księcia. Powstał wspaniały budynek z bajkową elewacją w stylu flamandzkiego renesansu. Początkowo służył jako rezydencja zimowa książęcej rodziny.
W 1890 roku pałac oddano do wyłącznej dyspozycji księcia i jego rodziny. Został odnowiony i rozbudowany, przygotowano wiele pokoi dla gości. W czasie okupacji hitlerowskiej pałac był używany przez Niemców. Zrobiono tu salę koncertową i tawerny. Wnętrza pałacu zostały bardzo zniszczone. Dewastacji uległy meble i kolekcje dzieł sztuki. Kiedy w 1945 roku wielka księżna Charlotte powróciła do miasta z emigracji, zmuszona została do zamieszkania w innej książęcej rezydencji, w Colmar-Berg leżącej na północ od stolicy. Pod jej nadzorem w 1960 roku przeprowadzono generalny remont budynku. Od 1966 roku przed pałacem trzymana jest straż honorowa.
Obecnymi lokatorami pałacu jest rodzina panującego od 7 października 2000 roku Wielkiego Księcia Henriego właściwie Henri Albért Gabriel Félix Marie Guillaume. Urodził się on 6 kwietnia 1955, a jest synem wielkiego księcia Jana i księżniczki belgijskiej – Józefiny Charlotty Koburg. Jest w bezpośredniej linii męskiej potomkiem monarchów francuskich i hiszpańskich. W 1998 roku książę, jeszcze jako następca tronu, został wybrany na członka Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Na tron Luksemburga wstąpił po abdykacji ojca. Pełni głównie funkcje reprezentacyjne, ale może powołać premiera i rząd, rozwiązać Izbę Deputowanych i akredytować ambasadorów. Jest dowódcą armii luksemburskiej w randze generała, oraz ma honorową rangę majora w brytyjskim Regimencie Spadochronowym. 14 lutego 1981 roku poślubił Marię Teresę Mestre urodzoną w 1956 roku na Kubie. Mają pięcioro dzieci.
Podczas letnich wakacji pałac udostępniony jest do zwiedzania. Sprzedaż biletów prowadzi
Luxembourg City Tourist Office
Zwiedzanie wnętrz możliwe tylko z przewodnikiem. Uzyskane ze sprzedaży biletów fundusze zasilają książęcą fundację.
http://www.fondation-grand-ducale.lu/2653/visitez-le-palais-grand-ducal-et-soutenez-la-fondation-3
W latach 1859-60 pod kierownictwem Luksemburskiego inżyniera Antoine Hartmano do głównego budynku dobudowano kompleks Chambre des Deputes czyli siedzibę Izby Deputowanych (luksemburski parlament). Aby zrobić miejsce pod budowę zburzono starożytny kościół św. Mikołaja i okalający go cmentarz.
Po przeciwnej stronie pałacu znacznie później powstał Dom Europy mieszczący Przedstawicielstwa Komisji Europejskiej i Biura Informacyjnego Parlamentu Europejskiego Na parterze budynku znajduje się centrum informacyjne, które udziela odpowiedzi na pytania dotyczące Unii Europejskiej.
E. (1.4 km) Place Clairefontaine
Nazwa placu związana jest ze znajdującym się w pobliżu granicy z Belgią opactwem Clairefontaine. Schronisko prowadzone tutaj przez braci zakonnych zburzone zostało w 1933 roku.
Centralne miejsce placu zajmuje jeden z najsłynniejszych pomników miasta, a jest nim pomnik Wielkiej Księżnej Szarlotty. Jest to dzieło paryskiego rzeźbiarza Jeana Cardota. Pomnik odsłonięty został w kwietniu 1990 roku.
Księżna w czasie II wojny światowej po przyłączeniu Luxemburga do Rzeszy, stała się ambasadorem jednego z najaktywniej działających ruchów oporu. Za swoje zasługi odznaczona została najstarszym i najwyższym odznaczeniem państwowym Rzeczypospolitej Polskiej, Orderem Orła Białego. Odznaczenie to nadawane jest za znamienite zasługi cywilne i wojskowe dla pożytku Rzeczypospolitej Polskiej najwybitniejszym Polakom oraz przedstawicielom państw obcych.
Syn Księżnej, późniejszy Wielki Książę Jan walczył w brytyjskiej armii.
- Musée d'Histoire de la Ville de Luxembourg
(Muzeum Historii Miasta Luksemburga)
Muzeum otworzyło swoje podwoje w 1996 roku. Gromadzi stałe kolekcje, jak również wystawy czasowe, które w bardzo nowatorski sposób przedstawiają historię stolicy Wielkiego Księstwa Luksemburga. Część pierwsza budynku przedstawia ewolucję miasta z punktu widzenia ekonomicznego, społecznego, politycznego, architektonicznego i urbanistycznego. Prezentuje życie codzienne mieszkańców, kulturę na przestrzeni 1000 lat. Chronologicznie prezentowane są kluczowe daty z historii miasta, od jego pierwszej osady do niepodległości kraju w 1839 roku. Ciekawa instalacja multimedialna opowiada legendę nimfa Melusina, przypominając mityczne początki miasta. Za pomocą ekranów dotykowych i modeli topograficznych można zobaczyć jak wyglądał rozwój obszarów miejskich miasta we wszystkich jego aspektach. Kolejne dwa poziomy przedstawiają nowszą historię miasta. Podzielone są na pięć działów z których wszystkie tworzą związek między przeszłością i teraźniejszością. Górne poziomy zarezerwowane są na wystawy czasowe.
Godziny otwarcia:
Wtorek - Niedziela 10:00-18:00
Czwartek 10:00-20:00
Bilet normalny – 5.00 EUR
21-26 lat - 3.00 EUR
Do lat 21 oraz studenci do 26 lat – wstęp wolny
F. (1.7 km) St Michel (Kościół św. Michała)
Kościół ten jest najstarszą istniejącą świątynią w mieście. W miejscu tym w 987 roku z inicjatywy hrabiego Luksemburga zbudowana została kaplica zamkowa. W ciągu następnych stuleci, w wyniku kolejnych oblężeń twierdzy budynek był niszczony, po czym za każdym razem odbudowywany i odnawiany. Jego obecny gotycki wygląd pochodzi z 1519 roku. Wewnątrz uwagę zwraca gotyckie sklepienie oraz barokowy ołtarz, które tworzą harmonijną całość.
Godziny otwarcia:
codziennie 10:00-17:00
G. (1.9 km) Château du Bock (Zamek Bock)
Przez Pont du château (Zamkowy most) zbudowany w 1735 roku przez Austriaków, który stanowił kiedyś ważną część dawnych fortyfikacji prowadzi droga na skalisty cypel Bock. Miejsce to uznawane jest za kolebkę miasta. Stał tutaj kiedyś rzymski fort Lucilinburhuc. W średniowieczu wzniesiono tu zamek. Dzisiaj w krypcie archeologicznej eksponowane są fundamenty wieży zwanej "Dziurawy Ząb" pochodzące z 963 roku. Po 1443 roku w czasach panowania władców Burgundii i hiszpańskich Habsburgów zamek został rozbudowany. Za tych ostatnich zaczęto drążyć w skałach pierwsze kazamaty.
Ruiny zamku Bock są wspaniałym miejscem widokowym, często nazywane są „balkonem z najpiękniejszym widokiem w Europie”.
Bezpłatny i nieograniczony wstęp możliwy jest przez cały rok.
Znajduje się tutaj wejście do Bock Casemates, które są jedną z największych atrakcji turystycznych w Luksemburgu. Zespół kazamat Bock i Petruss jest największą tego typu budowlą na świecie. W 2010 roku odwiedziło go 105.000 osób.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Wrzesień 10:00-20:30
Październik - Marzec 10:00-17:30
Bilet normalny - 6.00 EUR
Studenci - 5.00
Do lat 14 - 3.00 EUR
www.lcto.lu/en/place/monument/bock-casemates
H. (2.6 km) Eicher Gate (Brama Eicher)
Warto wybrać się na spacer doliną wzdłuż biegu rzeki Alzette. Znajduje się tam fragment dawnych miejskich fortyfikacji. Brama Eicher leży na lewym brzegu rzeki, po prawej zaś stoi Brama Siechen. Oba obiekty połączone są murem. Pierwotnie cały kompleks obronny składał się z 875 metrów długości muru w którym umieszczono 37 wież i 15 bram. Wysokie kamienne wieże z otworami strzelniczymi, miały za zadanie powstrzymać wrogie wojska przemieszczające się wzdłuż doliny. Wieże nie były wyposażone w stanowiska artylerii, a jedynie w muszkiety.
I. (3.6 km) Neumünster Abbey
(Opactwo Neumünster)
Początkowo opactwo benedyktynów znajdowało się na płaskowyżu Altmünster, ale po jego zniszczeniu w 1542 mnisi przenieśli się tutaj i w roku 1606 wybudowali nowy klasztor oraz kościół. Budynki zniszczone zostały przez pożar w 1684 roku. Cztery lata później odbudowane, a 1720 roku zostały rozbudowane. Po Wielkiej Rewolucji Francuskiej zostały odebrane zakonnikom i umieszczono w nich m.in. komendę policji oraz więzienie. Po klęsce Napoleona w 1815 roku mieściły się tutaj pruskie koszary. Od 1997 roku jest tutaj siedziba Europejskiego Instytutu Szlaków Kulturowych.
W dniu 25 kwietnia 2005 roku przedstawiciele Bułgarii i Rumunii, właśnie tutaj podpisali traktaty akcesyjne do Unii Europejskiej.
W kościele St Jean du Grund zachowało się bogate barokowe wyposażenie, wśród którego wyróżnić należy organy z 1710 roku. W bocznej kaplicy znajduje się rzeźba Czarnej Madonny.
Figura wysokości 120 cm wykonana została około 1360 roku w orzechowym drewnie. Jak większość Czarnych Madonn uważana jest za cud pracy. Niektóre średniowieczne kroniki mówią, że została sprowadzona do Luksemburga z Bliskiego Wschodu w okresie wypraw krzyżowych. Początkowo nazywana była Matką Bożą i Gwiazdą Niebios. Później nazywano ją Królową Pokoju i Czarną Dziewicą, odpowiedzialnych za ochronę swoich dzieci od czarnej śmierci. Rzeźba ta początkowo umieszczona była w pobliskim klasztorze franciszkanów, ale w czasie Rewolucji Francuskiej klasztor został zlikwidowany, a budynki ostatecznie zniszczone. Figura została ukryta w bogatym i wpływowym klasztorze Marienthal. Od 1805 roku dzieło to umieszczone zostało w obecnym miejscu. Od tamtej pory szczególnie czczona jest w okresie Wielkiego Postu.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Niedziela 10:00-12:00 i 14:00-18:00
www.onsstad.lu/uploads/media/ons_stad_51-1996_12-15.pdf
J. (4.3 km) St Quirin (Kaplica św. Kwiryna)
Kaplica w skale jest uważana za jedną z najbardziej popularnych atrakcji turystycznych miasta. Przez wieki, kaplica była miejscem kultu i regularnego miejsca pielgrzymek, nie tylko do świątyni ale również do zlokalizowanego obok cudownego źródła. Wierzono, że woda ta może być pomocna w leczeniu chorób oczu. Legenda głosi, że już starożytni rzymianie w miejscu tym zorganizowali swoją wczesnochrześcijańską świątynię. Od XI wieku nosi ona wezwanie św. Kwiryna - poganina, który został chrześcijaninem i to w dodatku świętym. Nabożeństwa odbywały się w dwóch otwartych małych jaskiniach, aż do momentu kiedy to w 1355 roku zamknięte zostały ścianą. W latach 1884-85 budynek został odnowiony przez architekta Karola Arendta, który był również odpowiedzialny za prace przy kilku innych kościołach w Księstwie. Dodano wtedy małą dzwonnicę i dach. Święty Kwiryn był patronem miasta od 1544 do 1666 roku, kiedy to Luksemburg zawierzono Matce Boskiej. Świątynia poprzez tunel połączona jest z systemem luksemburskich kazamat.
W miarę upływu lat i rozwoju miasta, kaplica stała się zbyt mała i niewygodna dla wiernych. Została opuszczona i udostępniona do zwiedzania dla zorganizowanych grup turystów. Przez okna można zajrzeć do wnętrza, gdzie pozostało część wyposażenia pokrytego grubą warstwą kurzu. W nawie stoi jeszcze kilka drewnianych ławek. Na środku drewniana ambona. Na ołtarzu stoją trzy repliki oryginalnych rzeźb. Świętemu Kwirynowi (w środku) towarzyszą święci Ferréol i Firmin. Modląc się do każdego z tych świętych uważano, w można zapewnić sobie ochronę przed chorobami. Za ołtarzem w drugiej komorze znajduje się zakrystia.
Osoby pragnące zobaczyć wnętrze świątyni mogą uzyskać dodatkowe informacje od Luksemburg Katolickiego Urzędu Turystyki Urzędu poprzez formularz kontaktowy na stronie internetowej: web.cathol.lu/servicesdienste/tourismuspastoral/
marzec 2014 (data umieszczenia artykułu)
maj 2018 (ostatnia aktualizacja)