DZIEŃ DRUGI
Trasa piesza o łącznej długości 8,2 km
początek - The Clink Prison Museum (Więzienie Muzeum)
koniec - Piccadilly Circus (Plac Piccadilly)
A. The Clink Prison Museum (Więzienie Muzeum)
- The Golden Hinde Ship (Statek Złota Łania)
- Southwark Cathedral (Katedra Southwark)
- Borough Market (Targowisko Borough)
B. HMS Belfast (Krążownik HMS Belfast)
D. Tower of London (Twierdza Londyn)
E. Monument to the Great Fire of London (Pomnik Wielkiego Pożaru Londynu)
F. St Pauls Cathedral (Katedra Św. Pawła)
G. The British Museum (Muzeum Brytyjskie)
I. Chinatown (Chińskie Miasto)
- Leicester Square (Plac Leicester)
J. Piccadilly Circus (Plac Piccadilly)
A. (0,0 km) The Clink Prison Museum
(Więzienie Muzeum)
Kiedyś więzienie jak i dwór były własnością biskupa Winchester. Było ono jednym z najstarszych więzień w Anglii, a jego historia sięga roku 1144. W czasie zamieszek, które wybuchły w 1450 roku, zostało spalone, po czym w krótkim czasie odbudowane. 330 lat po tym zdarzeniu historia powtórzyła się raz jeszcze. W zniszczonym budynku więzienie funkcjonowało jeszcze przez dwa lata, kiedy to w roku 1782 podjęto decyzję o jego definitywnym zamknięciu. Nastąpił koniec długiej ery brutalności.
Muzeum zajmuje 5000 m2 piwnicy, która była kiedyś magazynem więziennym. Nazwa "Clink" prawdopodobnie pochodzi od dźwięku uderzanego metalu, brzęku kluczy otwieranych krat czy grzechotu łańcuchów.
Więźniami byli: podejrzani o uprawianie "niewłaściwej" wiary, kapłani, którzy odmówili przysięgi lojalnościowej jak i lokalni przestępcy skazani za kradzieże lub morderstwa, jak również ci którzy zakłócili porządek w domach publicznych w Southwark. Prison Clink był też pierwszym więzieniem dla kobiet, w którym odbywały zasądzone wyroki.
Dla odwiedzających przygotowano różne doświadczenia edukacyjne. Możliwość obsługi oryginalnych eksponatów, w tym narzędzi tortur z najsłynniejszą maszyną do kruszenia kolan.
Godziny otwarcia:
Lipiec - Wrzesień codziennie 10:00 - 21:00
Październik - Czerwiec, Poniedziałek - Piątek 10:00-18:00
Sobota - Niedziela 10:00 - 19:30
Bilet normalny - 7.50 F
Do lat 16 - 5.50 F
Studenci, seniorzy 60+ - 5.50 F
Rodzinny (2+2) - 18.00 F
- The Golden Hinde Ship (Statek "Złota Łania")
Zacumowany statek, w St Mary Overie Dock, jest w pełni sprawną repliką słynnego angielskiego galeonu Pelican, który został w czasie rejsu przemianowany na The Golden Hinde. Zwodowany został w hrabstwie Devon w 1973 roku. Od tamtej pory przepłynął ponad 140.000 mil – o wiele więcej niż oryginał.
Statek ten o wyporność 300 ton, dzięki 386 m2 powierzchni żagli uzyskiwał prędkość 8 węzłów czyli 15km/h. Jego długość to 37m, szerokość 5,5m, zanurzenie 2,7m. Uzbrojenie stanowiły 22 pistolety.
Oryginalny statek otoczony został sławą po odbyciu jako pierwszy angielski okręt podróży dookoła świata. Załogą dowodził Sir Francis Drake.
Wyprawa opuściła Plymouth w grudniu 1577 roku i składała się z pięciu statków, na których zaokrętowanych zostało 164 mężczyzn. Królowa Elżbieta I zezwoliła na atakowanie i grabienie statków należących do wrogów Anglii - czyli hiszpańskich. Dzięki temu przyzwoleniu, Drake i jego ludzie uważali się za korsarzy, a nie piratów. Hiszpanie widzieli to inaczej i uważają go za pirata po dziś dzień. Wybrzeże Brazylii osiągnęli wiosną 1578 roku. Rok później (dnia 1 marca 1579 roku) u wybrzeży Ekwadoru, Golden Hinde zaatakował i zdobył hiszpański galeon Nuestra Senora de la Concepcion. Zrabowany został skarb o niewyobrażalnej wartości, stanowił wówczas wartość ponad 360.000 peso. Podobno przeładunek sześciu ton skarbu trwał sześć dni.
W dniu 26 września 1580 roku, wyprawa powróciła do portu w Plymouth. Z załogi pozostało 56 marynarzy.
Gdy statek dotarł do portu na Tamizie królowa Elżbieta weszła na pokład Golden Hinde, aby osobiście nadać kapitanowi tytuł szlachecki. Szczególnie uradowani sukcesem byli inwestorzy, których zarobili 4700% na tej inwestycji. Zysk samej królowej doszedł prawie do 160,000 funtów (wystarczyło to, aby spłacić całe swoje zadłużenie zagraniczne i jeszcze pozostało 40.000 funtów do inwestowania w nowe przedsiębiorstwa handlowe na Bliskim Wschodzie). Załoga również została sowicie wynagrodzona, nawet najniższy rangą młody chłopiec zabrał do domu równowartość dzisiejszego 1 mln. funtów.
Dekretem Królowej postanowiono, że statek pozostanie zachowany i wystawiony na widok publiczny w Deptford. Jest to zarazem najwcześniejszy znany przykład zachowania statku z przeznaczeniem do zwiedzania ze względu na jego znaczenie historyczne. Golden Hind pozostał tam przez prawie 100 lat po czym zgnił i ostatecznie rozpadł się pod koniec 1600 roku.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:00
Statek wynajmowany jest na imprezy okolicznościowe i w tym czasie zwiedzanie jest niemożliwe.
Bilet normalny - 5.00 F
Dzieci 3-16 - 3.00 F
Do lat 3 wstęp wolny
Rodzinny 2+2 - 12.00 F
- Southwark Cathedral
(Katedra Southwark)
Dziś kościół, katedra i kolegiata św. Zbawiciela i Matki Boskiej Overie (Nad Wodą) służy wyznawcom kościoła anglikańskiego. Założony został w 1106 roku przez dwóch rycerzy normańskich.
Św. Thomas Becket wygłosił tutaj ostatnie kazanie przed wyjazdem do Canterbury, a było to dzień przed jego morderstwem w 1170 roku.
Część obecnej budowli powstała w 1220 roku, co czyni go pierwszym gotyckim kościołem w Londynie.
W 1390 roku katedra została zniszczona przez pożar. Trzydzieści lat później w 1420 roku przy wydatnej pomocy biskupa Winchester odbudowano południowy transept oraz ukończono wieżę.
W XIX wieku kościół popadł w ruinę; całe gotyckie wyposażenie przepadło. W latach 1818 i 1830, wieża i chór zostały odrestaurowane dzięki inicjatywie architekta George Gwilta, który przeforsował wnioski całkowitej likwidacji obiektu. W 1839 roku nawa główna została rozebrana i postawiona na nowo.
W 1905 roku powstała Diecezja Southwark, która, skupia ponad 300 parafii.
Pamiętać należy, że w Southwark znajdują się także dwie inne katedry: katolicka katedra św. Jerzego oraz katedra grekokatolicka św. Marii.
John Harvard (ur. 26 listopada 1607) został tutaj ochrzczony, a jego imieniem nazwano Harvard University w stanie Massachusetts, USA.
W 1638 roku z wieży Southwark, Czech, Wacława Hollara rysował "Long View of London", panoramę, dzięki której wiemy jak wyglądał Londyn w XVII wieku.
Godziny otwarcia:
codziennie 10:00-17:00
wstęp wolny
http://cathedral.southwark.anglican.org
- Borough Market (Targowisko Borough)
Jest największym i najstarszym w Londynie targiem żywności. Sprzedaje się tu najróżniejsze produkty spożywcze z całego świata. Zakupy robią tu najlepsi szefowie kuchni brytyjskiej. Chętnie odwiedzają go również turyści
Market oficjalnie istnieje od 1014 roku, choć prawdopodobnie powstał znacznie wcześniej. Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z 1276 roku.
Obecne budynki zostały zaprojektowane w 1851 roku, z pózniejszymi uzupełnieniami. Wejście zaprojektowane w stylu Art Deco dodano od strony Southwark Street w 1932 roku.
Na Borough Market kręcono m.in. sceny do filmu "Dziennik Bridget Jones", oraz " Harry Potter i więzień Azkabanu .
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Środa 10:00-15:00
Czwartek 11:00-17:00
Piątek 12:00-18:00
Sobota 08:00-17:00
B. (1,3 km) HMS Belfast
(Krążownik HMS Belfast)
Budowę tego lekkiego krążownika (dziś wycofanego ze służby w Royal Navy) rozpoczęto 10 grudnia 1936 roku w Belfaście. Zwodowany został w Dniu św. Patryka 17 marca 1938 roku.
Na tym okręcie o wyporności 11 553 ton, długości 187 m i szerokości 21 m, zaplanowano miejsca dla załogi liczącej od 750 do 850 osób. Zanurzenie 6,1 m, prędkość 32 węzły. Grubość opancerzonych burt 114 mm, natomiast pokładu 76 mm. Najważniejsze uzbrojenie wg stanu na 1959 rok to : 12 sześcio calowych armat, 8 armat cztero calowych, oraz 12 klasy Bofors AA (40 mm).
Wcielony został do służby w Royal Navy w sierpniu 1939 roku. Już 9 października tego roku przechwycił na północ od Orkadów niemiecki liniowiec "Cap Norte" o pojemności 13 615 BRT. Wkrótce potem przeniesiony został do bazy w Rosyth, gdzie 21 listopada 1939 roku podczas wychodzenia z portu krążownik wszedł na niemiecką minę magnetyczną postawioną przez U-21. Eksplodująca pod dnem mina spowodowała na tyle poważne uszkodzenia kadłuba, że HMS "Belfast" został wyłączony z działań na okres 3 lat. Po remoncie okręt ponownie został wcielony do służby 8 grudnia 1942 roku, zostając w styczniu następnego roku okrętem flagowym 10 Eskadry Krążowników Home Fleet. Pierwszą operacją HMS "Belfast" na Morzu Arktycznym była osłona konwoju JW-53 w lutym 1943 roku, później kolejny konwój JW-54 w listopadzie 1943 roku. Podczas kolejnego 26 grudnia 1943 roku doszło do starcia bliskiej osłony konwoju JW-55B z niemieckim pancernikiem "Scharnhorst". W efekcie bitwy koło Przylądka Północnego "Scharnhorst" został zatopiony.
Następne miesiące HMS "Belfast" spędził na osłonie konwojów arktycznych, brał także udział w ataku na niemiecki pancernik "Tirpitz" w marcu oraz w operacji Neptune w czerwcu 1944 roku. W lipcu 1944 roku rozpoczął kapitalny remont, który przeciągnął się do maja następnego roku i przygotował okręt do służby na Oceanie Spokojnym. W sierpniu 1945 roku krążownik dotarł do Sydney, lecz w działaniach bojowych nie zdążył już wziąć udziału.
HMS "Belfast" pełnił służbę na Dalekim Wschodzie do sierpnia 1952 roku biorąc udział w wojnie koreańskiej, gdzie w służbie spędził 404 dni.
Po remoncie, który zakończył się 12 maja 1959 roku, okręt został skierowany ponownie na Daleki Wschód, gdzie służbę pełnił do kwietnia 1962 roku. Po powrocie do Europy operował na wodach europejskich do lutego 1963 roku. W 1966 roku przeniesiony został do rezerwy i przekwalifikowany na hulk mieszkalny. Później przeznaczony na złom. Dzięki staraniom społeczeństwa brytyjskiego, od września 1971 roku jako okręt-muzeum stoi zakotwiczony na wodach Tamizy. Jest obecnie największym okrętem-muzeum w Europie i wchodzi w skład Imperial War Museums. Zwiedzanie trwa około dwóch godzin, dając gościom możliwość poznania wszystkich dziewięciu pokładów.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-18:00
Bilet normalny - 15.45 F
Dzieci 5-15 7.70 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny 2+2 - 39.40
www.iwm.org.uk/visits/hms-belfast
C. (1,6 km) Tower Bridge (Most Tower)
Jego historia zaczęła się w roku 1872, kiedy to parlament angielski rozpatrzył projekt ustawy dotyczącej budowy drugiego mostu nad Tamizą. Budowa rozpoczęła się w 1886 roku i trwała osiem lat. Przy budowie pracowało 432 pracowników budowlanych. Architektem został Horace Jones, który zastosował modną wówczas konstrukcję: stalowy szkielet obłożony kamieniem w stylu neogotyckim.
Dwa masywne filary, zawierające ponad 70.000 ton betonu i 11.000 ton stali zostały zatopione w korycie rzeki. Na nich ustawiono dwie wieże główne wysokości 65m każda, połączone u góry dwoma pomostami - kładkami dla pieszych, zawieszonymi 34 m nad jezdnią i przeszło 44 m nad poziomem wody. Środkową część mostu stanowią dwa podnoszone przęsła - urządzenia dźwigowe z przeciwciężarem. Są to dwa gigantyczne skrzydła, każde o wadze 1 200 ton. Otwierają się one w ciągu 90 sekund.
Kiedy Jones zmarł w 1887 roku, George D. Stevenson przejął projekt, który zastąpił oryginalny projekt fasady Jonesa na bardziej ozdobny w stylu wiktoriańskim. Do obłożenia konstrukcji użyto granitu sprowadzonego z Kornwalii i Portland. Potężny, ważący ponad 1000 ton, napędzany ciśnieniem wody zmagazynowanej w kilku akumulatorach hydraulicznych mechanizm mostu, regulował otwarcie jego środkowej części. Stary mechanizm mostu obecnie nie jest już używany. W 1974 roku zastąpiony został nowym elektryczno-hydraulicznym.
Szeroki na 60 metrów i długi na 244 m. most został oficjalnie otwarty w dniu 30 czerwca 1894 roku przez Księcia Walii (przyszły król Edward VII ) i jego żonę, Księżną Walii.
Umożliwia on przepływanie statków oceanicznych do około 40,5 m wysokości powyżej poziomu wody. Przez pierwsze lata był otwierany nawet 5 razy dziennie teraz jedynie okazjonalnie. Całkowity koszt budowy wyniósł 1.184.000 (co daje równowartość 100 milionów funtów w 2012 roku).
Od początku swojego istnienia uznawany był za arcydzieło ówczesnej inżynierii. Porównywano go ze słynną już wieżą Eiffla, zbudowaną pięć lat wcześniej. Dziś w wieżach mostu znajduje się muzeum jego historii, a górny pomost służy za galerię widokową. W latach 1909-82 chodniki dla pieszych były zamknięte, gdyż most stał się, ulubionym miejscem samobójców.
Każdego dnia ponad 40.000 osób (kierowców, rowerzystów i pieszych) przekracza most. Ostatnio ruch na rzece znacznie zmniejszył się, ale nadal ma priorytet nad ruchem drogowym. Wymagane jest powiadomienie z 24 godzinnym wyprzedzeniem. W przypadku statków nie pobiera się opłat.
Godziny otwarcia:
Kwiecień - Wrzesień 10:00-17:30
Październik - Marzec 09:30-17:00
Bilet normalny - 9.80 F
Dzieci 5-15 - 4.20 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny 2+2 - 22.00 F
Istnieje możliwość zakupu biletu łączonego na Monument.
(Daty i godziny otwierania mostu podane są w zakładce: Bridge Lift Times).
D. (2,2 km) Tower of London
(Twierdza Londyn)
Oficjalna nazwa brzmi: Her Majesty's Royal Palace and Fortress. The Tower of London, czyli Pałac i Twierdza Jej Królewskiej Mości. Jest budowlą pełniącą niegdyś funkcje obronne jak i pałacowe.
Tower of London założona została przez Wilhelma Zdobywcę w roku 1078, by dziś stać się jednym z popularniejszych fortów świata. Centralną część warowni stanowi White Tower, czyli Biała Wieża wzniesiona w XI wieku (najbardziej prawdopodobna data to rok 1078). Jest najlepiej zachowanym obiektem tego typu pochodzącego z tego okresu w Europie.
Wieża ma wysokość 27,4 metra, jej mury mają grubość ponad 4,5 metra u podstawy i ponad 3,35 metra u góry. Zbudowana jest na planie prostokąta o bokach długości 35,9 metra i 32,6 metra. Trzy z czterech wież wznoszących się z każdego rogu White Tower są w przekroju kwadratowe, czwarta wznosząca się od północnego zachodu jest okrągła. W wieży znajduje się normańska kaplica św. Jana, wykonana z białego kamienia sprowadzonego specjalnie z Francji, z doskonale zachowanym stylem z epoki. Przeważają skromne dekoracje i surowy wygląd. Początki tej kaplicy datowane są na 1080 rok, jest więc najstarszą świątynię w Londynie.
Wewnętrzny pas obronny, zbudowany został za panowania Ryszarda Lwie Serce (1189/99). Rozbudowę prowadził również Król Henryk III (1216/72), a dzieła dokończył Król Edward I zwany Długonogim w 1285 roku oddając kolejny pierścień umocnień. W takiej też postaci niemal nie zmieniona pozostaje do dzisiaj. Ostatnim władcą Anglii, który wykorzystywał ją w celach obronnych był Jakub I (1566-1625).
Budynek był także więzieniem wykorzystywanym od co najmniej 1100 roku. Pierwszym zarejestrowanym więźniem był biskup Durham - Ranulf Flambard, był on też pierwszym, który z niej uciekł, a było to 02 lutego 1101 roku. Szczytowym okresem działalności więzienia był XXVI i XXVII wiek. Jego pensjonariuszem była min. Elizabeth I, zanim została królową. Jednym z ostatnich był Rudolf Hess, który w 1941 roku spędził tutaj 4 dni. Więzienie było także miejscem tortur i egzekucji. Jednymi z ostatnich tu straconych było 12 mężczyzn skazanych za szpiegostwo, a było to w czasie II wojny światowej.
W okrągłej wieży White Tower mieściło się pierwsze Królewskie Obserwatorium, była tu również mennica, oraz ZOO, którego historia sięga 1251 roku. W 1828 roku było tu ponad 280 zwierząt, reprezentujących 60 gatunków. W 1835 roku ogród zoologiczny został przeniesiony do Regents Park.
W Tower of London znajduje się min. cieszącą się złą sławą Krwawa Wieża (Bloody Tower), Wieża Beauchamp (Beauchamp Tower), Wieża Wakefield'a (Wakefield Tower) oraz Skarbiec (Jewel House), Dziedziniec (Green Tower), Dom Królowej (Queen's House) i Średniowieczny Pałac (Medieval Palace). Twierdza jest miejscem gdzie od 1303 roku przechowywane są Królewskie Klejnoty Koronacyjne (Crown Jewels of the United Kingdom) ze słynnym 530-karatowym diamentem "Gwiazda Afryki" o bezcennej wartości; królewski pierścień i jabłko oraz berło z krzyżem i największym na świecie brylantem Cullinanem I, a także korona brytyjska zdobiona drugim co do wielkości na świecie brylantem Cullinanem II).
Symbolem Tower jest sześć żyjących tu kruków. Popularna legenda głosi, że dopóki na wieżach Tower będą żyły kruki, tak długo trwać będzie imperium brytyjskie. Zadaniem jednego ze strażników jest opieka nad krukami i ich dożywianie. Inna wersja legendy mówi, że gdy wszystkie sześć kruków opuści kiedyś twierdzę - Londyn zginie. Aby tak się nie stało podcięto im skrzydła i są pilnie strzeżone.
Tower of London od 1988 roku znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Godziny otwarcia:
Wtorek - Sobota 09:00-17:30
Niedziela - Poniedziałek 10:00-17:30
Bilet normalny - 22.70 F
Dzieci 5-15 - 10.75 F
Do lat 5 wstęp wolny
Rodzinny (2+2) - 57.80 F
Istnieje możliwość zakupu biletów online z kilkuprocentowym rabatem.
E. (3,0 km) Monument to the Great Fire of London
(Pomnik Wielkiego Pożaru w Londynie)
Great Fire of London zwany prościej Monumentem jest najwyższą wolno stojącą kamienną kolumną na świecie. Upamiętnia ona Wielki pożar Londynu, który miał miejsce w 1666 roku. Zbudowany został w latach 1671-1677 i ma wysokość 62 metry. Jej wysokość to dokładna odległość od miejsca gdzie 2 września 1666 roku rozpoczął się Wielki pożar Londynu, którego sprawcą był królewski piekarz Thomas Farynor, a było to w piekarni, która znajdowała się na ulicy Pudding Lane. Jako miejsce budowy wybrano teren, na którym stał kościół St. Margaret – jeden z pierwszych kościołów, który spłonął podczas pożaru.
Na szczycie monumentu znajduje się pozłacana rzeźba przedstawiająca płonącą urnę, a do niej prowadzą spiralne schody z 345 stopniami, jednak aby dostać się na taras widokowy (z którego rozprzestrzenia się zapierająca dech w piersiach panorama miasta) na wysokości 49m trzeba pokonać tylko 311 stopni. Na podstawie Monumentu od strony zachodniej znajduje się płaskorzeźba, zaś z pozostałych stron inskrypcje w języku łacińskim. Po kilku samobójczych skokach z tarasu widokowego postanowiono w 1842 roku zamontować na nim metalową klatkę.
Na stronie monumentu można obejrzeć widok z 360-stopniowej kamery zainstalowanej na szczycie pomnika.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek -Sobota 09:30-18:00
Październik - Marzec 09:30-17:30
Bilet normalny - 4.50 F
Dzieci 5-15 - 2.30 F
Do lat 5 wstęp wolny
seniorzy 60+ - 3.00 F
Istnieje możliwość zakupu biletu łączonego na Tower Bridge
F. (4,1 km) St Pauls Cathedral
(Katedra św. Pawła)
Obecny budynek katedry jest piątym zbudowanym w tym miejscu. Już w czasach Cesarstwa Rzymskiego znajdowała się tutaj świątynia Diany (lub Klaudiusza). Jednak pierwsza katedra św. Pawła została zbudowana z drewna w 604 roku przez króla, św. Ethelberta z Kentu. Pięć wieków później około 1090 roku rozpoczęto budowę katedry normandzkiej. Inicjatorem był Maurice, kapelan Wilhelma Zdobywcy.
Katedra normandzka, zwana "Starą" była najwyższą w ówczesnej Europie. Jej iglicę zniszczył piorun w 1561 roku Kolejny kataklizm nadszedł w roku 1666, kiedy to cała katedra została doszczętnie strawiona przez wielki pożar Londynu.
Budowa nowej katedry w stylu klasycznego baroku trwała 35 lat, a inwestycję rozpoczęto w roku 1675 w czerwcu. Pierwsze nabożeństwo odprawiono 2 grudnia 1697 roku jeszcze w czasie trwania inwestycji (było to dokładnie 32 lata i 3 miesiące od wybuchu wielkiego pożaru Londynu). Oficjalne zakończenie budowy zostało przyjęte przez Parlament w Boże Narodzenie 1711 roku.
Długość katedry to 158 metrów, szerokość zaś 75 metrów. Posiada ona imponującą kopułę o średnicy 50 metrów i wadze 700 ton. Wysokość budowli, mierzona od posadzki do krzyża znajdującego się na szczycie, wynosi 108 metrów. Prowadzi do niej 627 schodów.
Wnętrze katedry zdobią organy zainstalowane w 1694 roku. Wyposażone są w 7266 rur i do dziś są trzecimi co do wielkości w Wielkiej Brytanii. Wewnątrz znajduje się kilka galerii, gdzie największą popularnością cieszy się Galeria Kamienna (Stone Gallery), z której rozpościera się wspaniały widok na Tamizę; następną, godną odwiedzenia jest Galeria Szeptów (Whispering Gallery), w której możemy zaobserwować ciekawe zdarzenie - słowo wypowiedziane szeptem z jednej strony galerii jest doskonale słyszalne z odległości 35 metrów po jej drugiej stronie. Warto odwiedzić również podziemia katedry; w krypcie pochowani są m.in. admirał Horatio Nelson, książę Wellington, Sir Winston Churchill, i budowniczy świątyni Christopher Wren. Tutaj odbyły się uroczystości pogrzebowe byłej premier Margaret Thatcher.
Północno-zachodnia wieża mieści 13 dzwonów, natomiast południowo-zachodnia cztery, w tym Wielki Paweł odlany w 1881 roku o wadze 16,5 tony. Jest on największym dzwonem na Wyspach Brytyjskich. Na tej wieży wmontowano również zegar. Mechanizm zegarowy został zbudowany w 1893 roku przez firmę Smith of Derby i przez tą samą firmę w 1969 roku zmodernizowany, kiedy to zastąpiono ręczny mechanizm nakręcania elektrycznym.
Mimo tego, że wszystkie uroczystości kościelne rodzina królewska organizuje zazwyczaj w Westminster Abbey to właśnie tutaj odbył się ślub księcia Walii - Karola Windsora i lady Diany Spencer.
Pod względem powierzchni jest drugim co do wielkości kościołem w Wielkiej Brytanii po Liverpool Cathedral.
Wśród wielu filmów kręconych tutaj wspomnieć należy o Harrym Potterze i więźniu Azkabanu, czy Sherlocku Holmsie z 2009 roku.
Nabożeństwa odbywają się codziennie wieczorem, a także w niedziele i Boże Narodzenie - to jedyna okazja, by zobaczyć katedrę bezpłatnie.W czasie zwiedzania multimedialny przewodnik dostępny jest w 12 językach również w polskim.
Godziny otwarcia:
Poniedziałek - Sobota 08:30-16:00
Niedziela, tylko msze święte
Bilet normalny - 16.00 F
Dzieci 6-17 - 7.00 F
Do lat 6 wstęp wolny
Rodzinny 2+2 - 39.00 F
Bilety kupione online są o 2 funty tańsze.
G. (6,4 km) The British Museum
(Muzeum Brytyjskie)
Największy kompleks muzealny na świecie. Posiada duże zbiory starożytne, egipskie, greckie, rzymskie, prekolumbijskie, indyjskie i Dalekiego Wschodu (m.in. chińskie, japońskie) oraz numizmatyki.
Muzeum powstało z inicjatywy sir Hansa Sloane'a, lekarza, przyrodnika i kolekcjonera. Chciał on zabezpieczyć swoją kolekcję literatury i dzieł sztuki liczącą ponad 71 tys. obiektów. Zaoferował więc jej sprzedaż za 20 tys. funtów królowi Jerzemu II. Mimo, że monarcha nie wykazywał większego zainteresowania zbiorami Sloane'a, to jednak Parlament, głównie za sprawą Arthura Onslowa przyjął ten dar. Uchwała o utworzeniu Muzeum Brytyjskiego została przyjęta 7 czerwca 1753 roku. Zgodnie z życzeniem sir Hansa Sloane'a, zbiory miały być traktowane jako własność całego narodu, zatem za wstęp nie może być pobierana żadna opłata (z wyjątkiem kilkumiesięcznego okresu w roku 1972 jest tak do dzisiaj).
Pierwszą jego siedzibą była siedemnastowieczna posiadłość Montague House w Bloomsbury (nieopodal dzisiejszego budynku). Otwarcie dla zwiedzających nastąpiło 15 stycznia 1759 roku.
Zbiory muzeum powiększyły się znacznie w epoce kolonialnej. Po zajęciu Egiptu przez Anglików, weszło ono w posiadanie swojego najsłynniejszego bodaj obiektu - kamienia z Rosetty, który pozwolił naukowcom na odczytanie hieroglifów. Egipcjanie uważają, że został on wywieziony z Kairu nielegalnie i domagają się jego zwrotu. Podobnie wygląda sprawa marmurów partenońskich, o których zwrot zabiega Grecja. Także Nigeria i wiele innych dawnych brytyjskich kolonii wystosowały do British Museum żądania zwrotu wywiezionych obiektów. Władze placówki odrzucają te prośby.
Do dzisiaj w muzeum zgromadzono ok 7 mln eksponatów na powierzchni 75 000 m2 (tą przestrzeń porównać można do 9 pełnowymiarowych boisk piłkarskich). Zwiedzającym (a liczba ich dochodzi do 6 mln.) udostępniono ok 4 mln. eksponatów i aby je obejrzeć należy pokonać ok. 4 km. korytarzy.
Wielki Dziedziniec (The Queen Elizabeth II Great Court) jest zadaszonym placem, który otworzono w grudniu 2000 roku i jest największym zadaszonym placem w Europie. Wzniesiony został dzięki inwestycji 100 mln funtów. Jest stalowo-szklaną konstrukcją składającą się z 1 656 par unikalnych szklanych tafli.
Na środku Wielkiego Dziedzińca znajduje się okrągła czytelnia, w której pracowali: Mahatma Gandhi, Oscar Wilde, Bram Stoker, Karol Marks, Virginia Woolf i wiele innych wybitnych osobistości.
Jedną z darmowych atrakcji są sesje, podczas których można wziąć do ręki wybrane obiekty. Odbywają się one codziennie w godzinach 11.00-16.00.
Dla zwiedzających z dziećmi przygotowano specjalne trasy, których pokonanie zabiera mniej niż godzinę.
Godziny otwarcia:
Codziennie 10:00-17:30
Piątek 10:00-20.30
wstęp wolny
H. (7,1 km) Soho Square (Plac Soho)
Soho Square jest prawdziwą, zieloną oazą jednej z modniejszych dzielnic Londynu, pełnej eleganckich i wytwornych restauracji, biur wielu ważnych korporacji, pubów, dyskotek, kin, teatrów, nocnych klubów, modnych sklepów, księgarń i miejsc związanych ze środowiskiem artystycznym West Endu. Jest miejscem chętnie odwiedzanym przez turystów.
Pierwotnie nosił nazwę "King Square" na cześć króla Karola II, którego pomnik stoi na placu. Na środku ogrodu stoi maleńki domek, w którym kiedyś mieszkał ogrodnik.
Po wschodniej stronie placu stoi katolicki kościół parafialny pod wezwaniem św. Patryka. Obecny budynek kościoła został wybudowany w latach 1891 i 1893. Kościół słynie z katakumb które wydrążono pod ziemią na obszarze znacznie przekraczającym granice Soho Square.
W czasach, kiedy tereny te były miejscem polowań powstała nazwa so ho, a był to okrzyk wydawany przez myśliwych. W średniowieczu, znajdowały się tutaj ogrody królewskie, które w XVII wieku zostały wyprzedane, głównie imigrantom. Tworzyli oni rozmaitą mieszankę kulturową otwartą na nowe doświadczenia i nowych mieszkańców. Powstała tu m.in. ulica Grecka.
W XVIII i XIX wieku w okolicypowstały liczne manufaktury jedwabiu i filcu, które prowadzili francuscy hugenoci. W połowie XX wieku coraz bardziej popularny stał się w tej okolicy seksbiznes. Dzielnica zyskała opinię miejsca „moralnego zepsucia”, którą zapewniły mu liczne domy publiczne, seks-shopy, kwitnące i dalekie od grzeczności życie nocne. Równocześnie powstawało tutaj coraz więcej redakcji, biur telewizyjnych i wytwórni filmowych oraz niezależnych sklepów muzycznych.
Soho jest dzisiaj jedną z bardziej wytwornych dzielnic Londynu. Lubią ją zarówno ludzie bardzo bogaci jak i bardzo biedni. Jest synonimem otwartości obyczajowej, tolerancji, wolności słowa jak i ubioru. Świadczą o tym liczne miejsca dla lesbijek, homoseksualistów i transwestytów, którzy nikogo tutaj nie gorszą. Dzięki swojemu zróżnicowaniu Soho jest zarówno dzielnicą historyczną, centrum prostytucji oraz snobistycznym i artystycznym centrum Londynu. Dla turysty jest to po prostu miejsce, w którym warto być.
Latem odbywają się tu darmowe koncerty. Wszyscy chętni mogą zaprezentować tutaj swoje talenty.
I. (7,6 km) Chinatown (Chińskie miasto)
Dzięki około osiemdziesięciu chińskim restauracjom, zapachom przypraw używanych w chińskiej kuchni, ponad pięćdziesięciu sklepom, dziesiątkom salonom masażu, barom i straganom możemy poczuć się jak w jednym z miast Dalekiego Wschodu.
W latach 40 XIX wieku Brytania zajęła Hong Kong przez co coraz więcej chińskich imigrantów zaczęło osiedlać się w Londynie. Pierwszy taki ośrodek powstał w Limehouse, ale bombardowania podczas II wojny światowej wyrządziły tak poważne szkody, że postanowiono przenieść je w obecne miejsce. Po wojnie napływ imigrantów z Hongkongu spowodował rozwój miasta. Do tego Brytyjscy żołnierze, wracający z Dalekiego Wschodu, zaczęli poszukiwać nie tylko smaków chińskiej kuchni, ale również wszelakich uciech związanych z kulturą Chin.
Dzielnica nie jest już dziś jednak znana z palarni opium i slumsów, ale z doskonałej kuchni i wspaniałej atmosfery. Dzisiaj jest kulturalnym i finansowym centrum chińskiej społeczności w Londynie. Bardzo hucznie obchodzi się tu Chiński Nowy Rok, przypadający najczęściej na luty - warto tutaj być w taki wieczór .
Centralnym miejscem jest powstała w 1685 roku uliczka, która nosi nazwę Gerrard Street. Wszystko zaczęło się w roku 1677, kiedy to Pan Gerrard, właściciel terenu, zezwolił deweloperowi budować tu domy. Sławę temu miejscu dodało to że pod nr. 43 mieszkał przez jakiś poeta i dramatopisarz angielski John Dryden (1631-1700). W szalonych latach 20-tych Kate Meyrick pod tym samym adresem założył słynny jazzowy Klub 43 (chętnie odwiedzany przez bogatych szybko stał się symbolem dekadencji). Ostatecznie został zamknięty przez Home Office, a właściciel uwięziony.
30 października 1959 roku w piwnicy pod numerem 39 rozpoczął działalność słynny The Klub Ronnie Scotta Jazz. W 1968 roku w jednej z piwnic przy Gerrard Street odbyła się pierwsza próba zespołu Led Zeppelin, na której zagrali "Train Kept a Rollin".
- Leicester Square (Plac Leicester)
Nazwa placu pochodzi od Roberta Sidneya, hrabiego Leicester, który w 1965 roku zbudował w tym miejscu dom (obecnie nie istnieje), który nosił nazwę "Leicester House". Pod koniec XVIII wieku plac przed domem stał się popularnym miejscem rozrywek. W 1780 roku w Leicester House utworzono muzeum osobliwości przyrodniczych zwane "Holophusikon".
W XIX wieku Leicester Square znany był jako centrum rozrywki z wieloma wydarzeniami charakterystycznymi dla tej epoki, jak zbudowanie Wyld's Globe (gigantycznej makiety Ziemi z okazji Wielkiej Wystawy w 1851 roku). Wokół placu zbudowano kilka hoteli. W 1854 roku powstał ogromny teatr Alhambra, który stał się charakterystycznym dla tego miejsca obiektem. Od 1884 roku nosi on nazwę "Empire".
Leicester Square jest sercem londyńskiego świata filmu. Nic dziwnego, ponieważ to tutaj znajduje się bodaj największe na świecie (pojemność 1683 widzów) kino Odeon, w którym to w 1999 roku zainstalowano pierwszy w Europie projektor cyfrowy. Drugie co do wielkości kino - Empire posiada 9 sal, a największa może pomieścić 1330 widzów. Odeon West End w dwóch salach może pomieścić łącznie 1000 widzów. Jest tam także kilka mniejszych kin. Corocznie odbywa się tu Festiwal Filmowy.
Pośród dużej ilości barów, pubów, restauracji, i hoteli przy Leicester Square znajduje się również Leicester Square Theatre i siedziba Global Radio (jednej z najbardziej popularnych stacji radiowych w Wielkiej Brytanii).
W małym parku znajduje się pomnik Williama Szekspira otoczony rzeźbionymi delfinami. Statua zwieńcza fontannę, znajdującą się u jej podstawy.
J. (8,2 km) Piccadilly Circus
(Plac Piccadilly)
Plac powstał w 1819 roku przy skrzyżowaniu ulic z Regent Street. Wcześniejszą nazwą była Portugal Street na cześć księżniczki Katarzyny Braganzy (z Portugalii), małżonki króla Karola II. Circus (z łacińskiego okrąg) stracił swoją okrągłą formę w 1886 wraz z budową Shaftesbury Avenue.
Piccadilly Circus jest rozpoznawalny na całym świecie, ze względu na telebimy reklamujące wielkie koncerny przemysłowe. Pierwsze elektryczne reklamy pojawiły się w 1910 roku, a od roku 1923 billboardy elektryczne zostały zamontowane na boku London Pavilion . Coca-Cola po raz pierwszy umieściła tutaj swój znak w 1954 roku, a obecne miejsce (zwolnione przez Nescafe) zajmuje od 2003 roku McDonald dodał swoją reklamę w 1987 roku, zastępując BASF. TDK pojawił się w 1990 roku, zajmując miejsce używane wcześniej przez Schweppes, i kolejno BP, Cinzano, Fujifilm i Kodak. Samsung zaistniał w listopadzie 1994 roku na miejscu reklamy Canon, a jeszcze wcześniej Panasonic.
Sanyo niezmieniany od 1987 roku w dniu 29 września 2011 roku został zastąpiony przez Hyundai Motors.
Tylko na specjalne okazje reklamy są wyłączane. Tak było w 1965 roku - śmierć Winstona Churchilla, oraz w roku 1997 - śmierć Diany, księżnej Walii. W dniu 21 czerwca 2007 roku, zostały wyłączone po raz ostatni przez jedną godzinę w ramach kampanii Lights Out.
Na placu mieści się słynna fontanna z figurką nagiego Erosa (greckiego boga miłości) zwanego również Aniołem Chrześcijańskiej Dobroczynności. Pomnik wzniesiony został w latach 1892-93 dla uczczenia pamięci filantropa i polityka lorda Shaftesbury i był pierwszym na świecie odlanym w aluminium. W 1980 roku, w związku z przebudową placu został przeniesiony w swoje obecne miejsce. Dziś jest popularnym miejscem spotkań ludzi z całego świata, by pod skrzydłami Erosa pocałować ukochaną osobę.
wrzesień 2012 (data umieszczenia artykułu)
marzec 2013 (aktualizacja)
maj 2018 (ostatnia aktualizacja)